Εδώ και πολλούς μήνες, στην πράξη από την πρώτη μέρα μετά την υπογραφή των Συμφωνιών του Μινσκ 1 και 2, όταν και καθορίστηκαν οι συγκεκριμένες 13 πράξεις που θα οδηγούσαν σε αποκλιμάκωση την εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στην Ουκρανία και τις αυτοανακηρυγμένες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ («Νεορωσία» ή, με τον γεωγραφικό προσδιορισμό, «Ντονμπάς»), η πραξικοπηματική εξουσία που κυβερνά το Κίεβο από τις 22 Φεβρουαρίου 2014 έκανε και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, προκειμένου να τορπιλίσει στην πράξη τις συγκεκριμένες συμφωνίες και το περιεχόμενό τους.
Εκπληρώνοντας «με το ζόρι» μόνο τα σημεία στα οποία γινόταν αναφορά για την ανταλλαγή αιχμαλώτων ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές (και αυτό ακόμη με δεκάδες προσπάθειες να ξεγελάσει την απέναντι πλευρά, ανταλλάσσοντας όχι στρατιωτικούς, αλλά μέχρι και… πολίτες-κατοίκους της Ουκρανίας, που οι στρατιώτες της αιχμαλώτιζαν λίγες μέρες πριν την ανταλλαγή!) η χούντα του Κιέβου έγραψε εξαρχής στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλες τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από την υπογραφή των δύο ειρηνευτικών Συμφωνιών, προσπαθώντας να θέσει στα μάτια της κοινής γνώμης σε ολόκληρο τον κόσμο τον εαυτό της στη θέση του «θύματος», την Ρωσία στη θέση του «κατακτητή» ουκρανικών εδαφών και τους κατοίκους του Ντονμπάς, που μάχονται όλα αυτά τα 4 χρόνια για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, στη θέση των «κακών αυτονομιστών, οργάνων της Μόσχας», που προσπαθούν να υπονομεύσουν την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Την ίδια ώρα, βεβαίως, η ουκρανική ηγεσία παραβίαζε συστηματικά τις Συμφωνίες του Μινσκ και, πρώτα απ’ όλα, την συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, συνεχίζοντας να προκαλεί την πλευρά του Ντονμπάς σε καθημερινή βάση και εξακολουθώντας να χτυπά με πυραύλους όχι στρατιωτικές μονάδες των δύο αυτοανακηρυγμένων Λαϊκών Δημοκρατιών, αλλά σπίτια και μη στρατιωτικές υποδομές (σχολεία, νοσοκομεία, κρατικά διοικητικά κτήρια, υποδομές κοινής ωφέλειας κοκ), με στόχο να δυσχεράνει ακόμη περισσότερο τη ζωή των κατοίκων της περιοχής, αλλά και να τους «σπάσει» το ηθικό, καταπώς θεωρούσε ότι μπορεί…
Βεβαίως, οι προσπάθειες αυτές δεν ήταν, ούτε είναι απολύτως αυτόβουλες, αφού υπαγορεύονται σαφώς από τις δυνάμεις αυτές που δημιούργησαν, υποστήριξαν και χρηματοδότησαν το πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014, δηλαδή από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τις μεγάλες χώρες της ΕΕ και την Βρετανία. Ωστόσο, εάν δεν υπήρχαν οι «πρόθυμοι», που θα έφεραν σε πέρας μια τέτοια γεωπολιτική αποστολή που εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των χωρών της Δύσης, κάτι τέτοιο θα ήταν ανέφικτο να γίνει.
Το αποκορύφωμα της οριστικής ρήξης της Ουκρανίας με τις ειρηνευτικές Συμφωνίες του Μινσκ ήρθε το πρωί της Πέμπτης 18/01, με την υπερψήφιση από την Ανώτατη Ράντα (Βουλή) της χώρας του νομοσχεδίου «Περί των ιδιαιτεροτήτων της ουκρανικής κρατικής πολιτικής για την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας της Ουκρανίας επί των προσωρινά κατεχομένων εκτάσεων στις Περιφέρειες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ» ή, πιο απλά, «Περί της ανακατάληψης του Ντονμπάς». Στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο (το οποίο, πλέον, αποτελεί νόμο του ουκρανικού κράτους), η Ρωσική Ομοσπονδία χαρακτηρίζεται ως «χώρα-κατακτητής» και οι δύο αυτοανακηρυγμένες Λαϊκές Δημοκρατίες ως «προσωρινά κατεχόμενες εκτάσεις», ενώ δεν γίνεται απολύτως καμία αναφορά στις Συμφωνίες του Μινσκ και στο περιεχόμενό τους, για τους προφανείς λόγους που ήδη εξηγήσαμε νωρίτερα.
Υπέρ του νομοσχεδίου ψήφισαν οι 280 από τους 450 βουλευτές της Ανώτατης Ράντας. Να σημειωθεί, ότι το εν λόγω νομοσχέδιο είχε ήδη εγκριθεί καταρχήν και σε «πρώτη ανάγνωση» στις 6 Οκτωβρίου 2017, ωστόσο, σύμφωνα με τα ειωθότα του άνώτατου νομοθετικού σώματος της Ουκρανίας, οποιοδήποτε νομοσχέδιο εγκρίνεται οριστικά μόνο μετά τη λεγόμενη «δεύτερη ανάγνωση» και την υποβολή, στο ενδιάμεσο διάστημα, όλων των τροπολογιών που θα τεθούν σε συζήτηση και θα ενσωματωθούν ή όχι στο βασικό κείμενο του νομοσχεδίου. Εν προκειμένω, υποβλήθηκαν πάνω από 700 (!!!) τροπολογίες, αρκετές εκ των οποίων με ιδιαίτερα ακραίο, ως προς την αντιμετώπιση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των κατοίκων του Ντονμπάς, περιεχόμενο. Ωστόσο, οι περισσότερες από αυτές, πλην κάποιων «νομοτεχνικών βελτιώσεων» ήσσονος σημασίας, απορρίφθηκαν από το σώμα της Ανώτατης Ράντας. Μία από αυτές τις τροπολογίες πρότεινε την πλήρη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στην Ουκρανία και την Ρωσία, κάτι όμως για το οποίο η Ανώτατη Ράντα είναι αναρμόδια να αποφασίσει, αφού η εξωτερική πολιτική είναι υπόθεση του αρμόδιου Υπουργείου. Μία άλλη τροπολογία πρότεινε την ακύρωση του ρωσοουκρανικού «Συμφώνου Φιλίας», κάτι όμως που θα οδηγούσε στη δυνατότητα αμφισβήτησης των ρωσοουκρανικών συνόρων, τα οποία ορίζονται ακριβώς με το εν λόγω Σύμφωνο, άρα θα μπορούσε να αιτιολογήσει ακόμη και μια… πραγματική επίθεση από την πλευρά της Ρωσίας στην Ουκρανία!!!
Ωστόσο, ακόμη και με βάση το τελικό περιεχόμενο αυτού του νόμου, πλέον, του ουκρανικού κράτους, οι έννοιες «ρωσική επιθετικότητα» και «ρωσική κατοχή» καθιερώνονται ως όροι επίσημα χρησιμοποιούμενοι από το ουκρανικό κράτος (ή από τις Αρχές του Κιέβου, εάν θέλετε) και, ουσιαστικά δίνεται το «πράσινο φως» για την επανέναρξη των πολεμικών ενεργειών του ουκρανικού στρατού και των νεοναζιστικών «παραφυάδων» που πολεμούν στο πλάι του εναντίον του Λαϊκού Στρατού του Ντονμπάς αλλά και εναντίον των ειρηνικών και αμάχων κατοίκων της περιοχής, που έχουν θρηνήσει σε αυτά τα 4 χρόνια πάνω από 10 χιλιάδες νεκρούς, πολύ περισσότερους τραυματίες και το 80%, περίπου, των μη στρατιωτικών υποδομών της περιοχής να καταστρέφονται συστηματικά από τα πυρά των πιστών στο Κίεβο στρατευμάτων.
Από την άλλη πλευρά, ο φόβος των ουκρανικών Αρχών να οδηγήσουν την κατάσταση στην πλήρη ρήξη των σχέσεων της χώρας τους με τη Μόσχα και, ουσιαστικά, στην κήρυξη πολέμου εναντίον της Ρωσίας, έχει μία απλή και μονολεκτική εξήγηση: ΔΝΤ!!! Όπως είναι, πιθανόν, γνωστό, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν χορηγεί κανενός είδους οικονομική βοήθεια σε χώρες που βρίσκονται επίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση και, αν μια χώρα στην οποία έχει δώσει χρήματα βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση, κάθε χρηματοδότηση διακόπτεται πάραυτα! Έτσι λοιπόν, ενώ από τη μία πλευρά η ουκρανική πραξικοπηματική ηγεσία «περιλούζει» την Ρωσία με ένα σωρό επίθετα και της αποδίδει σωρεία αναπόδεικτων πράξεων επιθετικότητας εναντίον της Ουκρανίας, περιγράφοντας έτσι ουσιαστικά μια «εμπόλεμη» κατάσταση, από την άλλη αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να κόψει κάθε γέφυρα με την Μόσχα, φοβούμενη ότι, αφενός θα χάσει τις όποιες χρηματοδοτήσεις έχει αυτή τη στιγμή από το ΔΝΤ και τις χώρες της Δύσης, αφετέρου ότι η Ρωσία μπορεί στο μέλλον να της ξαναφανεί …χρήσιμη, κυρίως από οικονομικής πλευράς και, ακόμη ειδικότερα, ως πηγή αγοράς ενέργειας (καυσίμων και φυσικού αερίου), πόσω μάλλον όταν οι τελευταίοι χειμώνες στην Ουκρανία δεν… λυπήθηκαν καθόλου τους φτωχούς (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κατοίκους της…
Ουσιαστικά η επιδίωξη της χουντικής ηγεσίας του Κιέβου είναι διπλή: αφενός θέλει να απεμπλακεί με κάθε τρόπο από τις υποχρεώσεις που απορρέουν για την Ουκρανία με βάση τις Συμφωνίες Μινσκ 1 και 2, άρα να μπορέσει να ξαναρχίσει τις στρατιωτικές ενέργειες σε βάρος του Ντονμπάς, αφετέρου να κλιμακώσει περαιτέρω την γεωπολιτική, γεωστρατηγική και διπλωματική πίεση προς την Ρωσία, εξυπηρετώντας το γενικότερο σχέδιο του ΝΑΤΟ και της Δύσης για γεωπολιτική «περικύκλωση» και «στραγγαλισμό» της Ρωσίας και προσδοκώντας από εκεί να έχει κάποια περαιτέρω «οφέλη» για την πειθήνια στάση της (τα οποία, βεβαίως, το πιθανότερο είναι να αφορούν σε προσωπικά οφέλη των ίδιων των μελών της ουκρανικής ηγεσίας και ούτε καν στην χορήγηση κάποιας περαιτέρω οικονομικής «βοήθειας» προς το ουκρανικό κράτος).
Τα επεισόδια αυτής της μακροχρόνιας κρίσης στην ευρύτερη γεωπολιτική «γειτονιά» της χώρας μας ο γράφων θα εξακολουθήσει να την παρακολουθεί και να παρεμβαίνει δημόσια με επίκαιρα άρθρα.
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής της ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος του Κρατικού Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (νυν Νότιο Περιφερειακό Πανεπιστήμιο της Ρωσίας), μέλος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής της ΛΑ.Ε.
