Πέσαμε, σηκωθήκαμε όρθιοι, συνεχίζουμε τον αγώνα για την αναγέννηση της Αριστεράς

Κείμενο των Βρυώνη Ν. Καλιντεράκη Γ. Καλύβη Α. Μαραγκάκη Α. Παπαιωάνου Σ. Σακούτη Ν. Ψαθά Β.

Α . 9 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΥΡΙΑ, ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ , ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ,ΤΗ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

1 .ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το 2019 ήταν αποκαλυπτική χρονιά για την αριστερά.Σε δυό κρίσιμες αναμετρήσεις γνώρισε αλλεπάλληλες ήττες.Η δική μας αριστερά όπως εκφράστηκε μέσα από την ΛΑΕ υπέστη πρωτόγνωρη συντριβή .Το  σύστημα στη χώρα μας με την αρωγή του ευρωπαϊκού κατεστημένου κατάφερε να ορθοποδήσει μετά από δέκα χρόνια αποδιάρθρωσής του λόγω της πολιτικής των μνημονίων.Η νέα κανονικότητα που υπόσχονται  ΝΔ  και ΣΥΡΙΖΑ είναι η νεοφιλελεύθερη πειθάρχηση  πάνω στα ερείπια που άφησαν 10 χρόνια εφαρμογής των μνημονίων στη χώρα μας εξασφαλίζοντας  την συναίνεση ή παθητική αποδοχή των λαϊκών στρωμάτων που μαζικά ψήφισαν τον νέο δικομματισμό αγνοώντας επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις  και τις εκκλήσεις της αριστεράς για μια διαφορετική πορεία.

  Η αριστερά βρίσκεται σήμερα σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι.Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν χρειάζεται η αριστερά. Αντικειμενικά  η κοινωνία χρειάζεται την αριστερά .Το ερώτημα είναι ποια αριστερά ,με ποιο ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς, με ποιους στόχους, με ποιες μεθόδους δράσης. Το δίλημμα είναι ποιες  μεγάλες τομές πρέπει να γίνουν στη φυσιογνωμία, στο δημόσιο λόγο, στην πολιτική πρακτική ,στην επικοινωνία, στο πρόγραμμά της.

  Χρειαζόμαστε μια  νέα αριστερά για τον 21^ο αιώνα που διανύουμε που θα υπερβαίνει την σοσιαλδημοκρατία με όλες τις εκδοχές της και την  δογματική κομμουνιστική εκδοχή ,που δεν θα είναι προσκολλημένη σε αποτυχημένα εγχειρήματα του παρελθόντος, που θα αξιοποιεί τις θετικές πλευρές της ιστορίας της χωρίς να τις εργαλειοποιεί ,που δεν θα συνιστά γραφική φιγούρα αλλά θα παρεμβαίνει και στις σύγχρονες αντιθέσεις που δημιουργεί η εξέλιξη του καπιταλισμού

  Χρειάζεται ένας φορέας της πραγματικά ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν θα βραδυπορεί ασθμαίνων πίσω από τον παγκόσμιο καπιταλισμό που παρά τις κρίσεις του εξακολουθεί να αναπτύσσεται .Ένας τέτοιος φορέας δομημένος σε νέους όρους – θα μπορεί να γίνει εκ νέου απειλητικός για το καπιταλιστικό σύστημα διαμορφώνοντας ένα νέο εξεγερτικό  πολιτικό σχέδιο και μια πειστική εναλλακτική πρόταση για το παρόν και το μέλλον.

  Αυτή την πορεία θέλουμε να ανοίξουμε με το 2^ο συνέδριο του Αριστερού ρεύματος που αντικειμενικά αποκτά τον χαρακτήρα της αφετηρίας προς μια επανιδρυτική διαδικασία της δικής μας αριστεράς .Γνωρίζουμε τις αμέτρητες δυσκολίες .Πολλά ζητήματα θα μείνουν ίσως ανοικτά. Πρέπει όμως να ξεκινήσουμε και να ιχνηλατήσουμε τον οδικό χάρτη της νέας μας πορείας αξιοποιώντας και την αισιοδοξία της δράσης και την απαισιοδοξία της σκέψης.

 2.Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ  ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ

  Στο διεθνές πλαίσιο  παραμένει το κλίμα αστάθειας, ρευστότητας και όξυνσης των ανταγωνισμών και κινδύνων, για νέους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς και επεμβάσεις.

  Ζούμε σε ένα πολυπολικό σύστημα, με κυρίαρχη δύναμη τις ΗΠΑ, οι οποίες χάνουν έδαφος και τμήμα της ηγεμονίας τους, τη γηρασμένη Ε.Ε., την ανερχόμενη γεωπολιτικά και στρατιωτικά Ρωσία ,την  Κίνα με τη ραγδαία οικονομική άνοδο, και μια σειρά άλλες χώρες με αναδυόμενες οικονομίες Ινδία, Ν. Αφρική, κ.τ.λ οι οποίες φαίνεται ότι θα παίξουν ρόλο στην παγκόσμια οικονομία στο μέλλον.

  Κυρίαρχη, σε αυτή την κατάσταση, είναι η αντιπαράθεση που κατευθύνεται από τις ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, σημαντικότερου ενεργειακού «παίκτη» στην περιοχή της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, με βασικό στόχο τον περιορισμό της ροής και των διόδων  των ρωσικών υδρογονανθράκων και ρωσικού φυσικού αερίου στις χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης και η επιδίωξη των ΗΠΑ να προωθήσουν το δικό τους σχιστολιθικό υγροποιημένο αέριο .Ταυτόχρονα εντείνεται ο ανταγωνισμός των θαλάσσιων διόδων στη Λεκάνη της Καραϊβικής, στο χώρο της Μέσης Ανατολής και ευρύτερα .Όλα αυτά συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα για  τυχοδιωκτισμούς και νέες εστίες  πολέμου.

  Στο επίπεδο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων οι ΗΠΑ υπό την διοίκηση του Τραμπ επιχειρούν να αναστρέψουν την σε βάρος τους παγκόσμια πορεία.

  Οι ΗΠΑ  τείνουν να υποβαθμίζονται οικονομικά και πολιτικά και γι’ αυτό γίνονται πιο επικίνδυνες .Από την  μια ακολουθούν πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας, από την άλλη επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν τον ανερχόμενο ρόλο της Κίνας και την πιθανή γεωπολιτική προσέγγιση Κίνας Ρωσίας.

  Για τις ΗΠΑ, η σημερινή “παγκοσμιοποίηση” και οι όροι της δεν της εξασφαλίζουν ηγεμονικό ρόλο.  Για αυτό και επιχειρούν να αλλάξουν σε όφελος τους, τους σημερινούς όρους ή και να επιβάλλουν ένα νέο οικονομικό και εμπορικό προστατευτισμό για να διατηρήσουν και να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος.

Για τον Τραμπ οι ισχύουσες σχέσεις και πολυμερείς συμφωνίες του παγκόσμιου εμπορίου  αφήνουν ανοχύρωτη, την τεράστια και πλούσια αμερικάνικη αγορά , στους ανταγωνιστές των ΗΠΑ και κυρίως βορρά στην Κίνα αλλά και στην Ευρώπη.

  Ο άξονας ΗΠΑ  Αίγυπτος και Ισραήλ εντείνει την επιθετική του πολιτική απέναντι στο Ιράν και τις χώρες της Μ. Ανατολής. Οι ωμές επεμβάσεις σε Βενεζουέλα, οι γεωστρατηγικές της απώλειες στη Συρία, το Αφγανιστάν, κ.τ.λ καθιστούν την πολιτική των ΗΠΑ επικίνδυνη για την ειρήνη.

  Αυτήν την ώρα ο πλανήτης  βρίσκεται στη δίνη ενός εξαιρετικά  έντονου εμπορικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, στον οποίο εμπλέκεται και η ΕΕ.Ο Τραμπ επέβαλλε υψηλούς δασμούς για στρατηγικά Κινέζικα προϊόντα και η Κίνα απατώντας εξίσου αποφασιστικά, αύξησε τους δασμούς σε προϊόντα εισαγόμενα από ΗΠΑ ύψους 75 δισ δολ, με συνέπεια να ανταπαντήσει ο Τραμπ με νέο ένα μεγάλο πακέτο αύξησης δασμών.

 Η Κίνα παραμένει σε ανοδική οικονομική τροχιά , τροχιά με τις δικές της ιδιαίτερες αντιφάσεις .Με το νέο δρόμο του Μεταξιού, τις επενδύσεις της σε χώρες της Αφρικής για σπάνιες γαίες, την  ευθεία αναμέτρηση της με τις χώρες που κατέχουν τα πρωτεία στην τεχνητή νοημοσύνη εξαγοράζοντας τις μεγαλύτερες εταιρίες ρομποτικής ενισχύει την θέση της για την ηγεμονία επιδιώκοντας να κατακτήσει την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, ιδιαίτερα στον οικονομικό και τεχνολογικό τομέα τις επόμενες δεκαετίες..

  Η Ρωσία αναβαθμίζεται γεωστρατηγικά στη Συρία ,ασκεί πολύπλευρη διπλωματική και οικονομική πολιτική, αναπτύσσει τις οικονομικές της σχέσεις σε συνεργασία με Κίνα Νικαράγουα, Κούβα, Βενεζουέλα κ.τ.λ

Οι αναπτυσσόμενες  οικονομικές σχέσεις  Κίνας & Ρωσίας με χώρες  της Λατινικής Αμερικής Νικαράγουα, Κούβα, Βενεζουέλα κ.τ.λ

 

  Η Ε.Ε. η οποία  βιώνει συνολικά μια δεκαετία αναπτυξιακής στασιμότητας, διαπερνάτε από έντονες αντιπαραθέσεις , εμπλέκεται στον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ Κινας με απειλές για αλλαγή δασμολογικών πολιτικών, ακολουθεί αντιδημοκρατική και αυταρχική πολιτική για το Brexit και την Καταλονία, συνεχίζει τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας για την Ουκρανία,

στηρίζει και ανέχεται το ουκρανικό νεοφασιστικό καθεστώς που έχει προκαλέσει τον αιματηρό εμφύλιο στην περιοχή του Ντονμπάς κ.τ.λ

  Η Τουρκία εντείνει τις προσπάθειες της να αναδειχθεί  σε  περιφερειακή

δύναμη, με την απαράδεκτη πολεμική επέμβασή της στη Συρία όσο  και  με την πειρατική συμπεριφορά της στα ζητήματα αξιοποίησης των ενεργειακών πόρων στην στις περιοχές της Ν.Α. Μεσογείου και την Κύπρο ,πρακτική που περιφρονεί κάθε αρχή του διεθνούς δικαίου.

Επισημαίνουμε ότι, το τελευταίο διάστημα, παρατηρείται μια αυξανόμενη επιθετική ρητορική της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας (χάρτες διαμοιρασμού του Αιγαίου κ.α.), που τροφοδοτεί κλίμα έντασης εξοπλισμών (αγορά δύο φρεγατών από Γαλλία κ.α.).

  Σοβαρός παράγοντας ενίσχυσης των αντιθέσεων και αυξανόμενης αστάθειας του συστήματος, είναι η συντελούμενη «κλιματική αλλαγή»- που είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης και της καταστροφικής  εκμετάλλευσης της φύσης(ύστατο παράδειγμα η πυρκαγιά που αποψίλωσε τον Αμαζόνιο και η στάση του Μπολσονάρο). και η ουσιαστική άρνηση

των ισχυρών χωρών και πρώτα απ’ όλα των ΗΠΑ, να δεχτούν μέτρα ανάσχεσης της.

  Τέλος  η  προσφυγική – μεταναστευτική κρίση, με τη συνεχιζόμενη ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, τη στάση «Πόντιου Πιλάτου» της ΕΕ- η οποία όμως ευνοεί την δημιουργία ζώνης εγκλωβισμού των μεταναστών στις χώρες του νότου -και την εκβιαστική πολιτική της Τουρκίας, δημιουργεί σοβαρές εντάσεις στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα.

Συνοψίζοντας.

  Αναδεικνύονται έντονα νέες δυσκολίες του καπιταλισμού να αντιμετωπίσει τη νέα φάση της κρίσης του, που ξεκίνησε το 2007-2008, και να συνεχίσει να αναπαράγεται απρόσκοπτα με τη μορφή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

  Αυτή η μορφή της “παγκοσμοιοποιημένης” κυριαρχίας του κεφαλαίου δέχεται πλέον σοβαρούς κλυδωνισμούς, ρωγμές και αμφισβητήσεις από τμήματα των κυρίαρχων αστικών τάξεων στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, που κινούνται σε λογικές περιχαράκωσης εθνικών ή ζωτικών χώρων. Ωστόσο, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και υπόδειγμα παραμένει ακόμα κυρίαρχο και κατά συνέπεια τα κύρια ιδεολογικά και πολιτικά μέτωπά μας παραμένουν ανοικτά ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

  Σε αυτό το ρευστό ευρωπαϊκό και διεθνές τοπίο, στη χώρα μας έχει  κυριαρχήσει ένα πολιτικό κατεστημένο απόλυτα πειθήνιο και υποταγμένο στις οικονομικές επιδιώξεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και στα στις γεωπολιτικές ανάγκες των ΗΠΑ που λαφυραγωγεί κράτος, φυσικούς πόρους και λαϊκά στρώματα.

  Η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική  είναι η ανατροπή του  και η αποβολή  του κλίματος της πλήρους υποταγής που την διακατέχει και ως κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα ,να χαράξει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική άμυνας, διεθνών οικονομικών σχέσεων και ασφάλειας και ένα σχέδιο προοδευτικής ανασυγκρότησης της οικονομίας της , με τον ελληνικό λαό πρωταγωνιστή, σε ρήξη με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

  Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση ενός μαζικού και ενωτικού αντιπολεμικού κινήματος με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, που θα επιδιώξει να συγκεντρώσει  την πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, ενάντια στις σειρήνες του πολέμου, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

3. Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΕ ΠΙΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

     Όπως έχουμε ήδη εκτιμήσει μετά τις Ευρωεκλογές, σε όλες τις χώρες τις ΕΕ, στον ένα ή άλλο βαθμό, παρατηρείται δεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού(Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία, Ουγγαρία, Ελλάδα, κ.ά), με διάφορες αποχρώσεις και νέες «εκπροσωπήσεις», ενώ ταυτόχρονα υπάρχει τάση μείωσης των δυνάμεων της Αριστεράς στις διάφορες εκφράσεις της. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που σταθερά προωθούν η ΕΕ και οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές  ελίτ σε κάθε χώρα, εντείνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την οποία οι λαϊκίστικες και οι δεξιές-ακροδεξιές δυνάμεις επιχειρούν να καπηλευτούν, μετατοπίζοντας το πεδίο  αντιπαράθεσης  από την νεοφιλελεύθερη ατζέντα και τις αντιδημοκρατικές δομές ΕΕ-Ευρωζώνης στο μεταναστευτικό, στο εθνικιστικό στην ξενοφοβία. Από την άλλη μεριά η μετατόπιση δυνάμεων της ευρωπαϊκής αριστεράς σε λογικές διαχείρισης με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές-σοκ εντείνουν τη σύγχυση στρατηγικής και τακτικής, μειώνουν την αξιοπιστία της και ενισχύουν τον κατακερματισμό της, συρρικνώνουν πολιτικά και εκλογικά τις δυνάμεις της, μια κατάσταση που αντανακλάται και στο εργατικό κίνημα.

  Η Γερμανία βρίσκεται στο κατώφλι της ύφεσης, ενώ συνεχίζεται η άνοδος της   ακροδεξιάς στο εσωτερικό της, με αποκορύφωμα την ανάδειξή της σε δεύτερη δύναμη  στις πρόσφατες εκλογές στα ομόσπονδα κρατίδια του Βρανδεμβούργου και της Σαξονίας, στην περιοχή της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, όπου είχαμε και σημαντική υποχώρηση της Αριστεράς του Dιe Linke.

  Στην Ιταλία, σε μια προσπάθεια ανακοπής της ανόδου της ακροδεξιάς, μέσα από πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, διαμορφώθηκε κυβερνητική συνεργασία του Κινήματος των Πέντε Αστέρων με την κεντροαριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος. Η συνεργασία εδράζεται στην προσπάθεια ανακοπής της ανόδου της ακροδεξιάς και κυρίως στην προσπάθεια συμβιβασμού με τις Βρυξέλλες, της αποτροπής αμφισβήτησης του ευρωενωσιακού μοντέλου και της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της οικονομίας της Ιταλίας.

  Στη Βρετανία η πολιτική κρίση που έχει ανακύψει αναφορικά με την διαχείριση της εξόδου της χώρας από την ΕΕ εισέρχεται σε νέα φάση μετά τη νέα συμφωνία του Μπόρις Τζόνσον, με την ΕΕ ,ενώ παραμένει ανεκπλήρωτη μέχρι στιγμής η θέληση του βρετανικού λαού όπως αυτή εκφράστηκε με το ΝΑΙ στην έξοδο από την ΕΕ στο σχετικό δημοψήφισμα.

  Την ίδια ώρα τόσο η Ευρωζώνη όσο και η Ε.Ε, ως πεδία Γερμανικής επικυριαρχίας με την συνενοχή της Γαλλίας, διανύουν μακρά περίοδο οικονομικής στασιμότητας, που επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου, ενώ ο άξονας ΗΠΑ-Βρετανίας,το ΒΡΕΧΙΤ αλλά και οι εξελίξεις στην Ιταλία, δημιουργούν τριγμούς στο ευρωζωνικό και ευρωενωσιακό κατασκεύασμα, το οποίο εισέρχεται μάλλον σε φάση νέας οικονομικής ύφεσης.

  Τα διάφορα συνθήματα για «περισσότερη Ευρώπη» δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά αυξημένη μακροοικονομική εποπτεία στις χώρες της Περιφέρειας για εφαρμογή των πολιτικών της αιώνιας λιτότητας και ακόμα περισσότερο δημοκρατικό έλλειμμα στη λήψη των αποφάσεων. Έχουμε δηλαδή μια ξεκάθαρη τάση εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση.

4. 10 ΧΡΟΝΙΑ  ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Στη χώρα μας  μετά από 10 χρόνια μνημονίων  ο λαός εξακολουθεί  να βιώνει ένα καθεστώς αυστηρής πειθάρχησης σε ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα αφού πρώτα υπήρξε η εκθεμελίωση δικαιωμάτων και εισοδημάτων του εργαζόμενου λαού που είχαν κατακτηθεί με αγώνες πολλών δεκαετιών.Αυτή είναι και η νέα κανονικότητα για την οποία πανηγυρίζουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα κατόρθωσε σε σημαντικό βαθμό να ξεπεράσει την κρίση του σε βάρος των εργαζομένων και του λαού και να εξασφαλίσει μάλιστα την εκλογική νομιμοποίηση στις επιλογές του. Το τελευταίο συνιστά στρατηγικού χαρακτήρα ήττα για την αριστερά.Η μεγάλη ζημιά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι με την μετάλλαξή του από το 2015 και μετά όχι μόνο ζημίωσε ανεπανόρθωτα την αριστερά στο σύνολό της αλλά ταυτόχρονα έδωσε χέρι βοηθείας στο απαξιωμένο πολιτικό σύστημα της χώρας  να ξεπεράσει την κρίση του σε όφελος της αστικής τάξης και να δημιουργήσει όρους συναίνεσης σε μια καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Η δεκαετία των μνημονίων πάντως πρέπει να τύχει μιας διαφορετικής ανάγνωσης από τις δικές μας δυνάμεις .Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορούσε να εφαρμόσει  τις οικονομικές κοινωνικές και εργασιακές  αλλαγές στον ρυθμό και στην έκταση που απαιτούσε το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα.Το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας ήταν ανήμπορο να επιβάλλει τόσες μεγάλες αντεργατικές αλλαγές που απαιτούσε η εναρμόνιση με  τις άλλες δυνάμεις της ευρωζώνης.Ακόμη και αυτό το ξέπνοο και συμβιβασμένο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελούσε εμπόδιο στην υλοποίηση μεγάλων αντεργατικών αλλαγών και αυτό φάνηκε στην μεγάλη απεργία για το ασφαλιστικό Σημίτη – Γιαννίτση. Συνεπώς  η  καθοριστική επίπτωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με το μπλοκάρισμα που είχε παρουσιαστεί στη χώρα μας με την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει σε μεγάλες αντεργατικές τομές, και με  την υπέρμετρη υπερχρέωση του δημοσίου για να εξασφαλίζει την κερδοφόρα αξιοποίηση του κεφαλαίου, οδηγούσαν την χώρα να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις παραμονής στην ζώνη του ΕΥΡΩ . Γι’ αυτό το λόγο επικράτησε η επιλογή των μέτρων-σοκ με αξιοποίηση του ΔΝΤ με στόχο την παραμονή της χώρας στο ΕΥΡΩ και την θεαματική αναδιοργάνωση του ελληνικού καπιταλισμού σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Συμπερασματικά η επιλογή αυτή είχε  κυρίως χαρακτήρα ταξικής παρέμβασης στο επίπεδο των σχέσεων κεφαλαίου-εργασίας και εκφράστηκε πολιτικά ως απροκάλυπτη παρέμβαση υπερεθνικών οργανισμών σε κράτος μέλος με δραστικό περιορισμό της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι  για να παραχθεί ένα διαφορετικό αποτέλεσμα  σε όφελος της εργασίας απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η διάρρηξη των σχέσεων με την ευρωζώνη.

  Σήμερα η δραματική μείωση του εθνικού εισοδήματος, το συμπιεσμένο στο ελάχιστο δυνατό σημείο επίπεδο ζωής των δυνάμεων της εργασίας,το ανασφαλές και πλήρως ελαστικοποιημένο πλαίσιο εργασίας,το υπονομευμένο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα και οι εξαιρετικά αδύναμες παροχές του,η καταπάτηση θεμελιωδών κοινωνικών,πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων,το αποδιαρθρωμένο οικονομικό και παραγωγικό σύστημα,το συνεχιζόμενο απαράδεκτο υψηλό δημόσιο χρέος,η υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων καθώς και η πραγματική αδυναμία των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την αναγκαία ανάπτυξη,αποτελούν -από την σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων-στοιχεία επιδείνωσης και όχι ξεπεράσματος της οικονομικής κρίσης .Τα κόκκινα δάνεια ,η υπερχρέωση επιχειρήσεων κι νοικοκυριών και η συνεπαγόμενη έξαρση των πλειστηριασμών αποτελούν ωρολογιακή βόμβα.Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν αποδείξει ότι πέρα από την ωμότητα και αναλγησία τους αδυνατούν να δημιουργήσουν τούς αναπτυξιακούς όρους υπέρβασης της κρίσης. Επείγει η ανάγκη δημιουργίας μιας νέας  κοινωνικής δυναμικής με στόχο την προώθηση  μιας πραγματικά εναλλακτικής λύσης σε όφελος των δυνάμεων της εργασίας .

5. ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΜΑΣ

  Στην Ελλάδα, η τετραπλή εκλογική μάχη που δώσαμε, αποδείχθηκε πολύ δύσκολη υπόθεση. Το κλίμα δικομματικής πόλωσης, επέδρασε στην αποσυσπείρωση των μικρότερων πολιτικών σχηματισμών  που είχαν δημιουργηθεί στα πλαίσια της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος την περίοδο των μνημονίων και αυτό φάνηκε πολύ πιο έντονα στις βουλευτικές εκλογές. Η Αριστερά στο σύνολό της συμπιέστηκε εκλογικά. Η σοσιαλδημοκρατική-νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν πληρώθηκε μόνον από τον ίδιο, αλλά συμπαρέσυρε και όλη την Αριστερά.

 Συνολικά εμφανίζεται μια συντηρητική μετατόπιση της εκλογικής συμπεριφοράς των πολιτών. Το φαινόμενο αυτό έχει την εξήγησή του στην επίδραση που είχε στη συνείδηση των πολιτών η δεκάχρονη λεηλασία του λαού,η απογοήτευσή του από την στάση του ΣΥΡΙΖΑ,που οδήγησε  σε παθητικότητα,σε προσαρμογή των προσδοκιών του στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο,στο φόβο απέναντι σε πολιτικές που προκαλούν συγκρούσεις και ανατροπές όπως ορθά και αντικειμενικά συνιστούσε η δική μας πρόταση.Μετά την ψευδαίσθηση που δημιούργησε το σύστημα μετά τον Αύγουστο του 2018 ότι βγήκαμε από τα μνημόνια (που δεν μπορέσαμε να ακυρώσουμε) και μπροστά στον κίνδυνο να επανέλθει η ΝΔ το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα των αριστερών πολιτών επέλεξε να επιστρέψει την ψήφο του στον ΣΥΡΙΖΑ ή να επιλέξει την ανώδυνη  κριτική του ΜΕΡΑ25,ή να παραμείνει στο άκυρο- λευκό-αποχή  ως μορφή διαμαρτυρίας , μια μη πολιτική συμπεριφορά που λαμβάνει μόνιμα χαρακτηριστικά το τελευταίο διάστημα. Συμπερασματικά με βάση τα πιο πάνω σε συνδυασμό με την αγωνιστική άπνοια που υπήρχε στο μαζικό κίνημα περιορίστηκε δραματικά το ακροατήριο που θα μπορούσε να απευθυνθεί η δική μας πρόταση.Τα θύματα της κρίσης και των μνημονίων και της κρίσης μετά την συντριβή της ζωής τους μετά από δέκα χρόνια μνημόνια προσδοκούσαν  μια έστω και μικρή ανάσα και δεν ήθελαν να ξαναμπούν σε νέες περιπέτειες που κατά την γνώμη τους θα είχε η επιλογή της σύγκρουσης με την ευρωζώνη και την ΕΕ..Η διελκυστίνδα που δημιουργήθηκε με το ΒΡΕΧΙΤ χρησιμοποιήθηκε ως πρόσθετη αιτιολογία αυτής τους της στάσης. Επιπλέον  ένα τμήμα των πιο καταπιεσμένων στρωμάτων “αγκιστρώθηκε”  πολιτικά λόγω της κοινωνικής και οικονομικής τους εξάρτησης από τα προνοιακά επιδόματα, ενω λειτούργησε αποδοτικά  για τον ΣΥΡΙΖΑ το πελατειακό δίκτυο μέσω των ανανεούμενων συμβάσεων των συμβασιούχων ζητήματα που πρέπει να δούμε πως αντιμετωπίζονται πιο αποτελεσματικά. Το πιο πάνω συμπέρασμα συνιστά μια αντικειμενικά μεγάλη δυσκολία ωστόσο δεν δικαιολογεί τα δικά μας λάθη που περιόρισαν ακόμη περισσότερο  την επιρροή που είχαμε δημιουργήσει στο παρελθόν.

  Σε ότι αφορά τη «Λαϊκή Ενότητα» (ΛΑΕ), το αποτέλεσμα συνιστά συντριβή και  αποδοκιμασία, παρά τις μεγάλες προσπάθειες που έκανε, στο μέτρο των δυνάμεων της, να υπερασπιστεί θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού μας.

  Η ΛΑ.Ε,  επιχείρησε να δημιουργήσει προϋποθέσεις εκλογικής συνεργασίας, με αμφίπλευρες προτάσεις προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Και είναι τεράστιες οι ευθύνες των ηγεσιών τους, που δεν αποδέχτηκαν τις ενωτικές μας προτάσεις και συνέβαλαν έτσι στη συντριβή του χώρου της αντιμνημονιακής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

  Τελικά, δώσαμε τη μάχη των βουλευτικών εκλογών με πρόσθετες δυσκολίες.Με αποχωρήσεις από το σχήμα (ΔΗΚΚΙ). Με  δύο από τις οργανώσεις που συγκροτούσαν την ΛΑΕ να μη δηλώνουν την διαθεσιμότητα και ένταξη τους στα ψηφοδέλτια.  Με ένα μεγάλο τμήμα του ΑΡ να μην μπαίνει στη μάχη. Xωρίς χρήματα για ένα σοβαρό προεκλογικό αγώνα. Mε αδύναμα πανελλαδικά ψηφοδέλτια, τα οποία με πολύ κόπο κατορθώσαμε να συγκροτήσουμε, αντιμετωπίζοντας την πρόσθετη δυσκολία μετά το καθοριστικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών όπου λειτούργησε η λογική της χαμένης ψήφου.

   Υπάρχουν διαβαθμισμένες ευθύνες σε όλη την ηγετική ομάδα του Αριστερού Ρεύματος και της ΛΑΕ.

  Όμως αν μείνουμε μόνο στα πρόσωπα και στον σε κάθε περίπτωση βαρύνοντα ρόλο τους, δεν πρόκειται να οδηγηθούμε σε σωστά συμπεράσματα. Ούτε φυσικά μπορούμε να μείνουμε στην επίκληση της πόλωσης και των δυσκολιών της εκλογικής μάχης για να δικαιολογήσουμε την αποτυχία μας.

  Η εξέλιξη των πραγμάτων καθιστά υπαρξιακή την κατάσταση της δικής μας αριστεράς. Το πρόβλημά μας είναι πολύ βαθύτερο:

  Είναι πρόβλημα  φυσιογνωμίας ,εικόνας, προσανατολισμού της τακτικής μας, εμπλουτισμού και παρουσίασης του πολιτικού προγράμματος, εκπομπής πειστικού μηνύματος ιδίως προς τη νέα γενιά, πρόβλημα συσπείρωσης των δυνάμεών μας, καθώς και πρόβλημα συγκεντρωτισμού και σοβαρών ελλειμμάτων εσωκομματικής δημοκρατίας. Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις ώστε να ανοίξουμε διαύλους ενίσχυσης της πολιτικής μας επιρροής σε εργαζόμενους και ευρύτερα λαϊκά στρώματα και της ένταξης νέων μελών στις γραμμές μας.

  Στο προηγούμενο διάστημα δεν συνδυάστηκε ο αναγκαίος ακτιβισμός με τη μαζική κινηματική δράση. Ο δημόσιος λόγος ήταν μη αποτελεσματικός, συχνά καταγγελτικός και μονόπλευρος και με τεράστια   ελλείμματα στην ολοκληρωμένη διατύπωση των δικών μας προτάσεων.Είναι χαρακτηριστική η αφωνία μας σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα όπως ήταν η αναθεώρηση του συντάγματος, ενώ στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών μετακινήθηκε ο άξονας της αντιπαράθεσής μας με τρόπο που δεν διαχωριζόταν  επαρκώς η δική μας στάση από εθνικιστικές εξάρσεις της περιόδου,ζήτημα  που προκαλούσε σύγχυση  και έδινε την δυνατότητα πλαγιοκόπησής μας. Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι το εκλογικό μας κοινό, από το 2015 και μετά, ήταν βασικά οι δυσαρεστημένοι και αποστασιοποιημένοι από το ΣΥΡΙΖΑ εμείς με την στάση μας εμποδίζαμε την προσέλκυση αυτού του τμήματος των πολιτών. Με λίγα λόγια παρά την εργώδη προσπάθεια που έγινε το τελευταίο διάστημα, η δουλειά ήταν αρκετές φορές σε λάθος κατεύθυνση ,αναποτελεσματική και αυτό το πληρώσαμε περισσότερο από τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Χάσαμε την ικανότητα να ασκούμε μαζική-συσπειρωτική πολιτική, δεν συνδέσαμε την γενική μας πρόταση με τα άμεσα και καθημερινά προβλήματα του λαού ,υποκλιθήκαμε στον σεχταρισμό και στην ψευδαίσθηση περί επικείμενης κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και του δικομματισμού και στην προσμονή εκλογικών εξελίξεων που στρέβλωναν την δουλειά μας η οποία έπρεπε να προσανατολιστεί σε πιο δομημένη πολιτική, οργανωτική και κινηματική παρέμβαση.

  Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ δεν μπόρεσε να παίξει τον ρόλο της όπως αποφασίσαμε  στην αρχική πορεία συγκρότησής της.

  Προέκυψαν  δυσκολίες που δημιουργούσαν μερικές αντιλήψεις,όπως για το εύρος των πολιτικών συμμαχιών, τα εθνικά θέματα κλπ, με αποκορύφωμα την αποχώρηση κάποιων από αυτές λίγο μετά την ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ και τη μη κάθοδο ορισμένων άλλων από αυτές με τα ψηφοδέλτια της ΛΑΕ στις βουλευτικές εκλογές.

Τα προβλήματα αυτά δημιουργούσαν έλλειψη εμπιστοσύνης και καχυποψία μεταξύ των πολιτικών οργανώσεων της ΛΑΕ και κυρίως σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία και την εξωστρεφή δράση των τοπικών και θεματικών οργανώσεων της. Παρά τις ομόφωνες αποφάσεις των οργάνων της ΛΑΕ η κάθε οργάνωση σε διαφορετικό βαθμό είχε τις δικές της προτεραιότητες και δεν διέθετε τις ανάλογες δυνάμεις για την υλοποίηση των αποφάσεων.

  Έτσι η ΛΑΕ οδηγήθηκε σταδιακά σε εσωστρέφεια, ομαδοποιήσεις,μάχες

χαρακωμάτων εντός και εκτός των οργανώσεων με αποτέλεσμα να επέλθει απογοήτευση, απομάκρυνση και τελικά αποστράτευση μελών και φίλων της και κυρίως  δικών μας μελών.

  Την κεντρική ευθύνη πάντως για την εξέλιξη της ΛΑΕ την έχει το αριστερό ρεύμα ως η μεγαλύτερη δύναμη.

  Γνωρίζουμε τις πολλές αδυναμίες των άλλων συνιστωσών δυνάμεων και τις δυσκολίες που δημιουργούσαν μερικές αντιλήψεις τους ,όμως την ευθύνη της διαχείρισης και δημόσιας εκπροσώπησης την είχε το αριστερό ρεύμα και τα στελέχη του και αυτό δεν μπορεί να αποκρυβεί.

  Το ΑΡ όμως έχει και αυτοτελώς τις δικές του ευθύνες διότι δεν αξιοποίησε  τις αποφάσεις του συνεδρίου, υποβάθμισε την πολιτική του σκέψη και υποτίμησε τον ρόλο των μελών του, ,περιορίστηκε σε έναν ατελέσφορο -συγκεντρωτικό οργανωτισμό ,ενώ δεν συνέβαλε στην προώθηση της ιδεολογικής μας  σκέψης πέραν των χρήσιμων αλλά για αντικειμενικούς λόγους περιορισμένων προσπαθειών του ΜΑΧΩΜΕ.

6. ΤΟ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

  Το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές είναι ιδιαίτερα αρνητικό για την εργατική τάξη και το λαό.

   Η ΝΔ είναι ιδιαίτερα ενισχυμένη στο κοινοβούλιο,διατηρεί  σοβαρότατα ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό,στην τοπική αυτοδιοίκηση έχει πλειοψηφικό ρόλο,ενώ διατηρεί αρκετές δυνάμεις στα συνδικάτα.

  Η πολιτική της όπως ξετυλίγεται είναι σαφώς προσανατολισμένη σε ένα μείγμα ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην οικονομία και αντιδραστικών απόψεων στα ζητήματα ασφάλειας,μετανάστευσης και δημοκρατίας. Η νομοθεσία που προώθησε και θα προωθήσει πλήττει βάναυσα τα εργατικά δικαιώματα ενισχύει τα φορολογικά και άλλα προνόμια στην οικονομική ολιγαρχία ρίχνοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα,εναρμονίζεται πλήρως με τις απαιτήσεις του ΣΕΒ,οργανώνει ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων σημαντικών επιχειρήσεων ,της κοινωνικής ασφάλισης και σημαντικών λειτουργιών του κράτους κλιμακώνει τους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών και τις αποκοπές ηλεκτρικού ρεύματος στα φτωχοποιημένα λαϊκά νοικοκυριά.

  Παρά την φιλολογία της για προστασία του περιβάλλοντος δημιουργεί το έδαφος για κερδοσκοπική εκμετάλλευση των δημόσιων χώρων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.Είναι αυτονόητη η πειθάρχησή της στο μνημονιακό καθεστώς που έχει διαμορφωθεί  και στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Κεντρικό ζήτημα παραμένει η οργάνωση των αντιστάσεων των εργαζομένων και του λαού που μετά από 10 χρόνια μνημονίων έχει περιορίσει τις απαιτήσεις του και δείχνει έντονα σημάδια παθητικότητας.

  Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας και έχοντας διατηρήσει ένα υψηλό ποσοστό που του επιτρέπει να έχει ουσιώδη ρόλο στις εξελίξεις επειχειρεί να αναδιοργανωθεί μετά την εκλογική ήττα.Η ηγετική του ομάδα είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει τη στροφή που έγινε το 2015 και να μεταλλαχθεί πλήρως σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ώστε να συνεχίσει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο  στο δικομματικό παιχνίδι.Η αντιπολίτευση που θα επιχειρήσει να κάνει είναι αυτοακυρωμένη από την θητεία του ως κυβέρνηση.Ωστόσο στην πορεία του χρόνου θα επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τις αντιστάσεις των εργαζομένων. Γιαυτό το λόγο έχοντας κεντρικό το μέτωπο στην ΝΔ που κυβερνά σήμερα είναι απαραίτητο να αποκαλύπτεται διαρκώς ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο που δεν θα εμποδίζεται η συσπείρωση λαϊκών στρωμάτων και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στην πάλη κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.Η οριστική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα θα δημιουργήσει εντάσεις στις γραμμές του θα πυροδοτήσει πρόσθετη δυσαρέσκεια σε τμήμα του εκλογικού του σώματος.

  Το ΚΙΝΑΛ συνεχίζει να πληρώνει ακριβά το τίμημα των μνημονιακών επιλογών του. Αποδείχτηκε  ότι παρά την αντοχή που επέδειξε επί δεκαετίες στην περίοδο της κρίσης εξελίχθηκε ως ο αδύναμος κρίκος του παλαιού δικομματικού συστήματος. Συνεχίζει να παίζει ένα συμπληρωματικό ρόλο στο πολιτικό δικομματικό σύστημα  και η αμφισημία του θα δημιουργεί διαρκώς νέες κρίσεις στο εσωτερικό του και θα το καθιστά αντικείμενο λεηλασίας είτε απο τον ΣΥΡΙΖΑ είτε από την ΝΔ.

  Η ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΛΥΣΗ είναι το νομιμοποιημένο  ακροδεξιό υποκατάστατο της χρυσής αυγής με σαφή ρατσιστικό,ξενοφοβικό –εθνικιστικό λόγο.Στην πορεία του χρόνου θα αποσαφηνιστεί αν θα παραμείνει σε αυτό το τμήμα της πολιτικής γεωγραφίας ή θα επιδιώξει να παίξει έναν διαφορετικό ρόλο δηλαδή του μικρού πολιτικού αδελφού της Νέας Δημοκρατίας.

  Το ΜΕΡΑ 25 εισήλθε σαν κομήτης στην ελληνική πολιτική ζωή ενώ  με αποτελεσματική επικοινωνιακή τακτική και ουσιαστική βοήθεια από το μιντιακό σύστημα εξασφάλισε κοινοβουλευτική παρουσία. Κατάφερε να πείσει ένα τμήμα του λαού που σκέφτεται αντιμνημονιακά και έχει αριστερές καταβολές να το ψηφίσει ως την πιο εύκολη εναλλακτική λύση που δεν απαιτεί μεγάλες συγκρούσεις ούτε άλλωστε θέτει μεγάλα κομβικά ζητήματα.Οι λύσεις που προτείνει είναι αφομοιώσιμες από το σύστημα. Η κριτική στάση απέναντί του πρέπει να έχει πολιτικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά και να ασκείται με τρόπο που να επιδρά ουσιαστικά στο ακροατήριό του που ούτε του αντιστοιχεί ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια ομάδα πολιτών που έχει ενδιαφέρον για την πραγματικά ριζοσπαστική αριστερά.

  Το ΚΚΕ παραμένει στάσιμο και βολεύεται στον απομονωμένο χώρο που έχει επιλέξει να κινείται σε αντίθεση με έναν ουσιαστικό ρόλο που θα μπορούσε να παίξει στα πλαίσια της αριστεράς. Εαν συνεχιστεί η συνήθης αντιενωτική  και στενά ιδεολογίζουσα πρακτική του στην πολιτική δράση και στο μαζικό κίνημα θα συγκροτείται ως  ένα κόμμα καλά περιχαρακωμένο χωρίς μεγάλη πολιτική επίδραση εν αναμονή ευνοϊκότερων εξελίξεων που ποτέ δεν θα έρχονται αφού θα ακυρώνονται από την ατελέσφορη στρατηγική και τακτική του.

  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δέχτηκε και αυτή ισχυρότατη πίεση και συρρίκνωση και    δυστυχώς παραμένει σε μια κατάσταση αυτοαναφορικότητας και σεχταρισμού και συνεχίζει να αρνείται την ανάγκη μιας πιο ενωτικής στάσης μέσα στην αριστερά και στο κίνημα.

7. ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΖΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Τ.Α

  Η δική μας αριστερά   εκτός από την προτεραιότητα που έχει να αναγεννηθεί   και να επανεθεμελιωθεί στις νέες συνθήκες και ανάγκες απαιτείται να αποκτήσει άμεσα την ικανότητα  να παρεμβαίνει πιο αποτελεσματικά στο μαζικό κίνημα,στα συνδικάτα στην τοπική αυτοδιοίκηση αφού η νεοφιλελεύθερη πολιτική όχι μόνο θα συνεχιστεί αλλά θα πάρει ακόμη πιο ακραία χαρακτηριστικά

  Εκτιμώντας συνολικά τη δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας και μετά από 10 χρόνια εφαρμογής μνημονιακών αντεργατικών πολιτικών, διαπιστώνουμε ότι συνεχίζει να βρίσκεται σε κρίση με κύρια χαρακτηριστικά την αναξιοπιστία, την αναποτελεσματικότητα και κυρίως στον ιδιωτικό τομέα την πολύ χαμηλή συμμετοχή εργαζομένων.

  Για την κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν συμβάλλει οι κυρίαρχες πολιτικές των κατεστημένων κομμάτων ενώ την μεγάλη ευθύνη έχουν οι οι εξωνημένες και παραδομένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που υπηρετούσαν ένα γραφειοκρατικό, πελατειακό, συντεχνιακό, κυβερνητικό, εργοδοτικό και χειραγωγημένο συνδικαλισμό, που δεν είχε και δεν έχει ως γνώμονα, να υπερασπίσει αποτελεσματικά τα άμεσα και μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων στην επιχείρηση, στον κλάδο και στο  σύνολο τους.

  Όμως, ευθύνη άλλης τάξης μεγέθους και άλλου χαρακτήρα, για την απαξίωση των συνδικάτων, την απομείωση των γραμμών τους, και την αδυναμία μέχρι στιγμής να αντεπιτεθούν αποτελεσματικά, φέρουν κυρίως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και δευτερευόντως δυνάμεις της ριζοσπαστικής, πολιτικής και συνδικαλιστικής Αριστεράς για αντιενωτικές και διχαστικές τακτικές καθώς και τις άγονες αντιπαραθέσεις μεταξύ τους.

  Ο χώρος μας την προηγούμενη περίοδο τραυματίστηκε από την απομάκρυνση με δική τους ευθύνη στον α΄ η στον β΄ βαθμό πολλών συντρόφων/σων  από τον χώρο των συνδικάτων ιδίως του ιδιωτικού τομέα και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

 Η κάθε περίπτωση(συνδικάτα-ΤΑ) έχει την δική της αυτοτέλεια ως πρόβλημα και τις δικές της ιδιαίτερες εξηγήσεις.

 Στο εσωτερικό μας υπήρξαν έντονες συζητήσεις και καταγράφηκαν διαφορετικές απόψεις για το συνδικαλιστικό ενώ υπήρξαν συλλογικές αποφάσεις του Α.Ρ οι οποίες  καθυστέρησαν να εφαρμοστούν.

  Στόχος μας δεν είναι η αναβίωση αντιπαραθέσεων της προηγούμενης φάσης. Η ζωή προχώρησε και δημιούργησε μια νέα κατάσταση ,το πολιτικό σκηνικό απέκτησε νέα χαρακτηριστικά και πρέπει να εξετάσουμε την νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί,που ορίζεται ως εξής:

  Α. Τα συνδικάτα ιδιαίτερα οι ανώτερες οργανώσεις μαστίζονται από μια γραφειοκρατία η οποία διαρκώς αναπαράγεται ,τα αποστεώνει,τα απομαζικοποιεί και εκφυλίζει την λειτουργία τους.Κύρια ευθύνη παραμένει η στάση της πλειοψηφίας της  ηγεσίας τους που διαμορφώνει σχέσεις συνδιαλλαγής  με την εκάστοτε κυβέρνηση, με την εργοδοσία,ενώ  έχει συμβιβαστεί με την κάθε μορφής νεοφιλελεύθερη διαχείριση και εμποδίζει την ανάπτυξη της πάλης.

  Β.Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, όμως ταυτόχρονα περιορίζεται η αγωνιστική τους διάθεση από τις επιπτώσεις των ανασφαλών σχέσεων εργασίας, της ανεργίας και του εξαιρετικά χαμηλού εισοδήματος στη συνείδηση και την θέση τους.

  Γ.οι δυνάμεις που διακηρύσσουν την ανάγκη της ταξικής πάλης στα συνδικάτα είναι διασπασμένες,περιχαρακωμένες και αδυνατούν να δώσουν μια μαζική ,ενωτική ,αγωνιστική διέξοδο.Η στάση του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα προκαλεί ανάσχεση της μαζικής πάλης και αποκλείει την συσπείρωση ευρύτερων τμημάτων των εργαζομένων.

  Δ.οι δυνάμεις του αυτόνομου ταξικού ρεύματος μέσα στα συνδικάτα είναι εξαιρετικά περιορισμένες.Το ΜΕΤΑ παρά τις εργώδεις προσπάθειες των συντρόφων  διατηρεί περιορισμένες δυνάμεις στο δημόσιο τομέα ενώ στον ιδιωτικό τομέα η αδυναμία εκπροσώπησης είναι εμφανής.

  Ε.Η δεκάχρονη μνημονιακή περίοδος έχει ακυρώσει ένα μεγάλο τμήμα του δικαίου των εργασιακών σχέσεων,έχει υποσκάψει δραματικά το εισόδημα και έχει αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό την διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων.Συνεπώς η αφετηρία επανεκκίνησης των συνδικάτων βρίσκεται σε πολύ δυσμενές επίπεδο.

  ΣΤ.Η ιδεολογία του κοινού συμφέροντος κεφαλαίου –εργασίας που πολύ έντονα  προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ δεν πρέπει να υποτιμηθεί ,διότι πάνω στα συντρίμια που έχουν δημιουργηθεί στη ζωή της εργατικής τάξης μπορούν να αξιοποιηθούν για να δημιουργηθούν συμμαχίες με τμήματα των εργαζομένων από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού.

  Ζ.οι νέοι αυτοματισμοί στην παραγωγή θα απομακρύνουν συνεχώς ζωντανή εργασία  από την παραγωγή και τις υπηρεσίες και απαιτείται η διαμόρφωση νέων ρηξικέλευθων αιτημάτων που θα ενισχύουν τον έλεγχο από τους εργαζόμενους,θα μειώνουν δραστικά τον χρόνο εργασίας και θα επεκτείνουν την φορολόγηση στις μηχανές(δηλαδή στο κεφάλαιο) που αντικαθιστά την ζωντανή εργασία.

  Με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις απαιτείται και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα να γίνουν μεγάλες αλλαγές στον τρόπο σκέψης και δράσης μέσα στα συνδικάτα που με όρους συλλογικότητας και αυτονομίας πρέπει να επεξεργαστούν οι σύντροφοί μας στα συνδικάτα.

Στόχοι είναι

η οργάνωση καλά προετοιμασμένων ενωτικών μαζικών αγώνων,

η ανασυγκρότηση των συνδικάτων με όρους εσωσυνδικαλιστικής δημοκρατίας και απόκρουσης της τεχνητής αλλοίωσης των συσχετισμών ,

η αύξηση της συνδικαλιστικής  πυκνότητας  των συνδικάτων,ιδίως με την νέα γενιά της επισφαλούς  εργασίας και της συνδικαλιστικής κάλυψης των ανέργων,

η αύξηση των δυνάμεων του αυτόνομου ταξικού ρεύματος,

η ενίσχυση της ικανότητας να δημιουργούμε ευρύτερες αγωνιστικές συσπειρώσεις,

ο προσανατολισμός στη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία,

ο συντονισμός πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργανώσεων για το ξήλωμα της μνημονιακής νομοθεσίας και την διεκδίκηση των σύγχρονων αιτημάτων της εργατικής τάξης.

  Το ΑΡ στην ιδρυτική του διακήρυξη τόνισε ότι στηρίζει πλατιές αυτόνομες συνδικαλιστικές παρατάξεις και σχήματα και παρεμβαίνει το ίδιο και οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα με σαφή ταξικό, αντιμνημονιακό και αντικυβερνητικό προσανατολισμό. Οι αυτόνομες αυτές συνδικαλιστικές πλατιές παρατάξεις και σχήματα που στηρίζει το Αριστερό Ρεύμα, οφείλουν να θεμελιώνονται σε μια μαχητική ταξική, αντιμνημονιακή αντικυβερνητική δράση και σε αυτές μπορούν να συμμετέχουν όλοι/ες, χωρίς εξαίρεση, οι εργαζόμενοι/ες που συμφωνούν με τις προγραμματικές αρχές τους. Αυτονόητα, όμως, δεν έχουν καμιά θέση σε αυτές τις παρατάξεις στελέχη των μνημονιακών κομμάτων και φυσικά του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία ασκούν κυβερνητικό συνδικαλισμό και εκ των πραγμάτων σηματοδοτούν αυτά τα κόμματα και τον αντεργατικό ρόλο τους.

  Το ΑΡ και κατά συνέπεια η ΛΑΕ δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τα συνδικάτα με όρους στενής αντιστοίχισης στον κομματικό σχεδιασμό.Τα συνδικάτα συσπειρώνουν εργαζόμενους με διαφορετικό ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό τους οποίους πρέπει ,στα πλαίσια της αναγκαίας οργανωτικής ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος ,να πείθουμε να παλεύουν για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.Συνεπώς ο τρόπος δουλειάς μέσα στις παρατάξεις ,στα εκλογικά σχήματα,στα συνδικάτα είναι διαφορετικός και πρέπει να γίνεται σεβαστός με την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνουμε στους συνδικαλιστές μας.Η συμβολή η δική μας είναι ουσιώσης στα κεντρικά πολιτικά και θεωρητικά ζητήματα της μαζικής πάλης καθώς και στην αυτοτελή πολιτική παρέμβαση μέσα στην εργατική τάξη.

ΤΟΠΙΚΗ  ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

  Σχετικά με την τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να επισημάνουμε ότι παρά τις δυσκολίες που ανέκυψαν λόγω της απομάκρυνσης συντρόφων που είχαν αναφορά στο ΑΡ και στην ΛΑΕ,εντούτοις και παρά τις μεγάλες αντιξοότητες της εκλογικής μάχης για την αυτοδιοίκηση αποκτήσαμε μια επιρροή πολύ μεγαλύτερη της εκλογικής επιρροής μας στη βουλή και στην ευρωβουλή   έναν αριθμό εκπροσωπήσεων που μας επιτρέπει να έχουμε παρέμβαση.Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την καταθλιπτική υπεροχή των δυνάμεων της ΝΔ στην τοπική αυτοδιοίκηση,ένα πλαίσιο λειτουργίας της ΤΑ υπονομευμένο από τους μνημονιακούς νόμους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και την υποχρηματοδότηση και σοβαρότατα λαϊκά και τοπικά προβλήματα που παραμένουν ανοιχτά και οξύνονται όπως τα ζητήματα των σκουπιδιών και λυμάτων,της εκποίησης δημόσιων χώρων,των προσχολικών και  σχολικών αναγκών,της συνεισφοράς στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών ,της ιδιωτικοποίησης λειτουργιών της ΤΑ κ.α.Οι δυνάμεις μας πρέπει να συμβάλλουν σε ένα σχέδιο δράσης ώστε με πρωτοβουλίες με κινήματα από τα κάτω,με παρεμβάσεις από τα πάνω ,με συντονισμό προσπαθειών να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό αποτύπωμα στον αυτοδιοικητικό χάρτη.

Πιο συγκεκριμμένα :

  Στην δεκαετία που διανύουμε,συντελέστηκαν και συντελούνται στην Τ.Α βίαιες νεοφιλελεύθερες αλλαγές ,σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα στο θεσμικό στο οικονομικό και το εργασιακό.

  Τα τρία μνημόνια ,τα μεσοπρόθεσμα και ειδικότερα με την ψήφιση του ν.4270/2014(κωδικοποίηση όλων των νεοφιλελεύθερων ,μνημονιακών πολιτικών και στην Τ.Α ως βασικός υποτομέας της γενικής κυβέρνησης) και 3ο μνημόνιο περί “Τριετούς Στρατηγικής Μεταρρυθμίσεων(Γ.5.1) μετέτρεψαν τηνΤ.Α σε μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας με στόχο την προώθηση όλων των αντιλαϊκών επιλογών και μετεξέλιξής τους σε “Α.Ε” ακυρώνοντας κάθε στοιχείο από το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της.

  Μακρύς ο κατάλογος τέτοιων παρεμβάσεων ,ενδεικτικά αναφέρουμε:( κατάργηση της όποιας αυτοτέλειας των ΟΤΑ με την παραβίαση του άρθρου 102 του Συντάγματος και ουσιαστική διοικησή τους από τα μνημονιακά όργανα του Γ.Λ.Κ(γενικό λογιστήριο κράτους) και του “παρατηρητήριου οικονομικής αυτοτέλειας ΟΤΑ”,διεύρυνση ανταποδοτικότητας ,απαγόρευση προσλήψεων μόνιμου προσωπικού και εφαρμογή κάθε μορφής ελαστικών σχέσεων εργασίας με αποκορύφωμα κατά δεκάδες χιλιάδες της “κοινωφελούς εργασίας”,απαξίωση των οργανωμένων υπηρεσιών των δήμων με σκοπό την ιδιωτικοποίησή τους,ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων με μέσω Σ.Δ.Ι.Τ ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων, παράδοση τεράστιων δημόσιων και δημοτικών χώρων χώρων σε ( Fraport, Lamda d.,Cosco ,ΤΕΡΝΑ,Ηλέκτωρ Α.Ε κ.λ.π) και ουσιαστική απαλλαγή τους ακόμα και από δημοτικά τέλη,οικονομικός στραγγαλισμός των δήμων από θεσμοθετημένους πόρους που καταβάλουν οι πολίτες μέσω φορολογίας με αποτέλεσμα να έχουν “υπεξαιρεθεί ” από το 2010 μέχρι τώρα 18,5 δις ευρώ από τις υπηρεσίες των δήμων ,υπηρεσίες που έχουν στερηθεί τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα (βάσει μεσοπρόθεσμου τα υπαιξερεθέντα θα φτάσουν το 2022 τα 27,5 δις !!!!).Εξαφάνιση ουσιαστικά του Π.Δ.Ε(προγράμματος δημοσίων επενδύσεων) με ανυπαρξία έργων για του δημότες(για το 2020 προβλέπεται μόλις το ποσό των 750 εκ. ευρώ για όλη τη γενική κυβέρνηση και για τους δήμους λιγότερα από 180 εκ.!!).

  Οι θεσμικές αλλαγές “Καλλικράτης”(2010),”Κλεισθένης”(2018) και πρόσφατες αλλαγές στον”Κλεισθένη” δείχνουν ενιαία  κατεύθυνση νεοφιλελεύθερης μετατροπής των Ο.Τ.Α σε αντιλαϊκούς μηχανισμούς.Η κατεύθυνση είναι άλλωστε γνωστή από τα πιο επίσημα χείλη των εκπροσώπων της Ε.Ε που δηλώνουν με κυνισμό ότι πρέπει οι ΟΤΑ να “απεξαρτηθούν” από την κρατική επιχορήγηση και να βρουν ίδιους πόρους,επιβάλλοντας πρόσθετη φορολογία στην πλάτη των δημοτών τους. Ο “ΕΝΦΙΑ στους δήμους” δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία του Κ. Μητσοτάκη. Προετοιμάστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα όργανα τηςΤ.Α (ΚΕΔΕ,ΕΝΠΕ) σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ε.Ε.

  Δηλώσαμε με αποφασιστικό τρόπο ότι θα γωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την δημιουργία Μετώπου αιρετών ,δημοτών και εργαζομένων στους ΟΤΑ για να συμβάλλουμε στη ανατροπή αυτή της αντιλαϊκής πολιτικής ,προωθώντας ένα πρόγραμμα για την Τ.Α ριζοσπαστικό που έχουν ανάγκη κυρίως τα πιο ευπαθή στρώματα ,επίκαιροποιώντας τις θέσεις του δικτύου που  δραστηριοποιούμαστε   “ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ  ΑΙΡΕΤΩΝ”

  Στην πορεία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου ενισχύσαμε ή συμβάλλαμε να δημιουργηθούν σχήματα αντινεοφιλελεύθερα ,αντιμνημονιακά,ριζοσπαστικά,μετωπικά,αριστερά ενωτικά συσπειρώνοντας ευρύτερες δυνάμεις αλλού με μεγαλύτερη επιτυχία ,αλλού με μικρότερη και βέβαια σε σχέση με την διαχρονική τους δραστηριότητα και κοινωνική γείωση.

  Σε κάθε περίπτωση η εκλογική επιτυχία των σχημάτων αυτών ήταν μεγάλη σε σχέση με την τεράστια ήττα των ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών.

  Εδώ πρέπει να σημειώσουμε όμως τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε στην καθυστέρηση δημιουργίας τέτοιων σχημάτων παρ όλες τις εκκλήσεις συντρόφων για ανάλογη προετοιμασία από τα τέλη του 2016 με τη δημιουργία του δικτύου στους δήμους.Υποτιμήθηκε η αναγκαιότητα αυτή από τα όργανα τόσο του Α.Ρ όσο και της ΛΑΕ με αποτέλεσμα να μην γίνει καμία οργανωμένη συζήτηση για την Τ.Α όπως είχαμε δεσμευτεί για πρι το καλοκαίρι του 2018.Η αντίληψη που κυριαρχούσε ότι έρχονται εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή αποδυνάμωνε την προσπάθεια.

  Δεν υιοθετήθηκε η θέση ότι τέτοια σχήματα συμβάλλουν στην ενίσχυση των κινημάτων και της ενότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς.Μεγάλο μέρος των μελών της κεντρικής επιτροπής του Α.Ρ δεν προσανατολίστηκε ούτε πήρε μέρος στην οικοδόμησή τους.

  Είναι χαρακτηριστικό ότι τα περισσότερα περιφερειακά σχήματα και κάποιων μεγάλων πόλεων “έκλεισαν” λίγο πριν τις εκλογές.

  Η λειτουργία όμως ,αυτό το μικρό διάστημα ,σχημάτων που στηρίξαμε τόσο σε δήμους όσο και σε περιφέρειες είναι ελπιδοφόρα και δείχνει πως πρέπει να κινηθούμε το επόμενο διάστημα παρεμβαίνοντας στα τοπικά “δένοντάς τα” με όσα συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή,συσπειρώνοντας παρά την απογοήτευση που κυριαρχεί ευρύτερες αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις,ανένταχτους πολίτες.

  Η μετωπική δράση και η προσπάθεια για τη δημιουργία του μετώπου αιρετών ,δημοτών και εργαζομένων πρέπει να στηριχτεί και το Α.Ρ με όλες του τις δυνάμεις για:

– να συμβάλλει στην δημιουργία συλλογικοτήτων και εκεί που είμαστε απόντες

-την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων που φτωχοποίησαν και φτωχοποιούν δημότες και ΟΤΑ

-την αυτοτέλεια των ΟΤΑ με την ενίσχυση της παρουσίας των δημοτών στη λήψη των αποφάσεων

-την κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων  εργασίας με την πρόσληψη αναγκαίου μόνιμου προσωπικού

-τη σταθερή αναγκαία χρηματοδότηση των ΟΤΑ μέσα από ενιαίο σύστημα φορολόγησης που θα μειώνει τα βάρη από τις ασθενείς κοινωνικές ομάδες και θα φορολογεί το μεγάλο πλούτο

-συμμετοχή και ενίσχυση στα κινήματα που δραστηριοποιούνται στην διαχείρηση απορριμμάτων ,στην ενέργεια,στην παιδεία ,στην υγεία στην προστασία της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας ,της επαγγελματικής στέγης,στην προστασία των φτωχών οικογενειών και επαγγελματιών που μένουν χωρίς ρεύμα και νερό

-την υπεράσπιση δημόσιων ,δημοτικών και ελεύθερων χώρων.

-το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των ΟΤΑ και των υπηρεσιών τους.

8.ΝΕΟΛΑΙΑ

Η στάση μας απέναντι στα προβλήματα της νέας γεννιάς ήταν ανεπαρκέστατη,ο λόγος μας ήταν πολλές φορές απωθητικός για τη νεολαία ,ενώ η συμπεριφορά μας στους νέους συντρόφους του ΑΡ ήταν πολλές φορές στάση υποτίμησης του ρόλου τους με αποτέλεσμα να υπάρξει αποστασιοποίηση των νέων συντρόφων μας.

Η ευθύνη είναι της ηγεσίας του ΑΡ και πρέπει να αναληφθεί απόλυτα και με γενναιότητα.Δεν μπορούμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον με απούσα τη νέα γεννιά.Δεν μπορούμε να φιλοδοξούμε να συσπειρώσουμε τους νέους όταν αποσυσπειρώνονται οι δικοί μας νέοι σύντροφοι.

Αυτό που πρωτίστως χρειάζεται είναι να διατυπωθεί μια ειλικρινής και πειστική αυτοκριτική,η ετοιμότητά μας να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τους νέους συντρόφους και μια ριζική αλλαγή στάσης με κάλεσμα επανασυσπείρωσης των συντρόφων μας μέ στόχο οι ίδιοι να συμβάλλουν ώστε να πιάσουμε το νήμα της επαφής μας με την νέα γεννιά  και με την προσδοκία να ενεργοποιηθούν για την ανανέωση και της πολιτικής μας  και της ηγετικής ομάδας του ρεύματος.

Για πιο αναλυτική εξέταση των ζητημάτων της νέας γεννιάς θεωρούμε ότι το πλαίσιο που διαμόρφωσε η ομάδα της νεολαίας  είναι επαρκής βάση για την συζήτησή μας και συνεπώς αποδεχόμαστε το περιεχόμενό του.

9. ΝΕΑ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

  Η κοινωνία χρειάζεται τη νέα , μαχόμενη, και αποτελεσματική πραγματικά ριζοσπαστική αριστερά .

  Την  Ριζοσπαστική αριστερά  που θα πείθει  με την εναλλακτική λύση, τον αγώνα της,το ήθος της.

  Την ριζοσπαστική αριστερά που θα είναι εργαστήρι πολιτικής σκέψης   και χωρος μαζικής πολιτικής δράσης έχοντας προνομιακή και ζωντανή σχέση με τη νεολαία τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα , την διαννόηση τους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού.

  Είναι και δική μας ανάγκη να συμβάλλουμε στην επανίδρυση και επαναθεμελίωση της ριζοσπαστικής αριστεράς της χώρας μας συζητώντας ανοικτά και καθαρά μέ όλον αυτό τον κόσμο που συνέβαλε ή συμμετείχε στο μεγάλο λαΙκό ρεύμα ανατροπής την περίοδο 2012-2015, εκφράστηκε με το όχι στο δημοψήφισμα του 2015 και σήμερα είναι απογοητευμένος ή αποστασιοποιημένος από την δράση.

  Είναι απαραίτητο να πείσουμε ότι λάβαμε το μήνυμα και ότι επιδιώκουμε να κάνουμε μια νέα αρχή και αυτό πρέπει να φαίνεται στη νέα ηγετική μας ομάδα, στο δημόσιο και προγραμματικό μας λόγο, στην δημόσια έκκληση για επανασυσπείρωση δυνάμεων, στον πολιτικό και κοινωνικο-ταξικό μας προσδιορισμό όσον αφορά σε αυτούς που απευθυνόμαστε. Πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι ο χώρος μας , ύστερα μάλιστα από την ακόμη μεγαλύτερη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς την σοσιαλδημοκρατία, στοχεύει να καλύψει πιο εμφαντικά το χώρο της σύγχρονης, Ριζοσπαστικής, Κινηματικής, Οικολογικής, Ανατρεπτικής, Διεθνιστικής, Αντιϊμπεριαλιστικής και πατριωτικής Αριστεράς. Ο δικός μας αριστερός πατριωτισμός συνδυάζει τό ταξικό με το εθνικό και το διεθνιστικό δίνοντας προτεραιότητα στην ανάγκη της ταξικής πάλης και έχοντας πολύ σαφή τα όρια μας απέναντι στον εθνικισμό, στην πατριδοκαπηλεία, στον αταξικό και κοσμοπολίτικο ευρωπαϊσμό. Οδηγός της δράσης μας είναι η αντίληψη ότι η ταξική πάλη ασκείται αφετηριακά στο εθνικό επίπεδο και συναρθρώνεται με την πάλη σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

  Πρέπει επίσης η «ΛΑΕ» και το «ΑΡ», να αξιοποιήσουν γόνιμα τις θετικές εμπειρίες του αριστερού κινήματος, αλλά και να δουν με ανοιχτό και κριτικό πνεύμα τις αποτυχίες και ανεπάρκειες όλων των εκδοχών της Αριστεράς μέχρι σήμερα, να εξετάσουν πολύπλευρα τις νέες αντιθέσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, να εξετάσουν τις επιπτώσεις στις παραγωγικές δυνάμεις και στις παραγωγικές σχέσεις  από την ανάπτυξη της πληροφορικής ,της τεχνητής νοημοσύνης ,της γενετικής και των αυτοματισμών στην παραγωγή να προσδιορίσουν τις νέες αιχμές και μέτωπα πάλης και να επαναπροσδιορίσουν τον δρόμο και το όραμά τους για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

  Η πιο πάνω αναφερόμενη διαπίστωση δίνει το καθήκον στο συνέδριό μας   να εξετάσει έναν οδικό χάρτη για μια επαιδρυτική- αναγεννητική πορεία της αριστεράς.

  Σε αυτά τα πλαίσια η δημιουργία ενός φόρουμ διαλόγου και κοινής δράσης της αριστεράς και ανοιχτές διαδικασίες -συζητήσεις σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο θα μπορούσαν να συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση.

  Παλεύουμε  για την δημιουργία ενός νέου ευρύτατου σχήματος η μετώπου της αριστεράς με την εθελοντική συσπείρωση όλων των δυνάμεων οργανωμένων ή ανένταχτων που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν εκπροσωπούνται σε κοινοβουλευτικά κόμματα, με άλλες δυνάμεις της αριστεράς που έχουν άλλες διαδρομές και ευαισθησίες οι οποίες έχουν μια ενωτική στάση, με αντιμνημονιακές δυνάμεις που δεν υποκλίνονται σε μια εθνικιστική ρητορική.Σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να συμβάλλουμε ώστε να συμμετέχουν αγωνιστές από των χώρο των κινημάτων,της τέχνης του πολιτισμού και της διανόησης

  Η Λαϊκή ενότητα, ως μέτωπο αριστερών δυνάμεων πρέπει να συμβάλει στην επίτευξη αυτού του στόχου διακηρύσσοντας την ετοιμότητά της να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο μέτωπο εφόσον αυτό δημιουργηθεί.Απαιτείται μια νέα συμφωνία των δυνάμεων που απαρτίζουν την ΛΑΕ για την νέα κοινή πορεία που επιδιώκουμε και τον ρόλο της ΛΑΕ στις νέες συνθήκες.

  Το ΑΡ έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια στα πλαίσια του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ,του ΣΥΡΙΖΑ και στην συγκρότηση της ΛΑΕ.Σήμερα πρέπει να να μετασχηματίσει τον ρόλο και την οργανωτική του μορφή ως πολιτική οργάνωση  με ιδεολογική  και κεντρικοπολιτική παρέμβαση ,διατηρώντας την αυτοτέλειά του ,διευρύνοντας την δυνατότητα ελεύθερης συζήτησης των διαφορετικών απόψεων  στις γραμμές του,να εμπιστευτεί  περισσότερο τις συλλογικές διαδικασίες και τους συντρόφους που δίνουν τη μάχη σε τοπικό επίπεδο.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Α ΜΕΡΟΥΣ

  Το συνέδριό μας πρέπει να είναι ανοιχτό ,να επιδιώξουμε να είναι  μια πλατειά επανασυσπειρωτική διαδικασία,ανοικτό στη συμμετοχή μελών μας που δεν θα είναι σύνεδροι και σε συντρόφους του ρεύματος που για διάφορους λόγους έχουν αποστασιοποιηθεί.

  Το συνέδριό μας πρέπει να καταγράψει με ενωτικό τρόπο  την συνέχιση της ύπαρξης του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ και την συνολική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του με όρους βαθέματος της εσωκομματικής δημοκρατίας  ώστε να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες.Πρέπει επίσης να  γίνει συντροφική συζήτηση με τις άλλες δυνάμεις της ΛΑΕ ώστε από κοινού να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός νέου ευρύτερου  μετωπικού εγχειρήματος της αριστεράς χωρίς να χάσουμε την ικανότητα παρέμβασης στους αγώνες του σήμερα.

  Σε κάθε περίπτωση η επαναθεμελίωση της αριστεράς είναι μια ζωντανή και μακρόχρονη διαδικασία  που ήδη  έχει ξεκινήσει και θα συνεχιστεί.Προτείνουμε  να τολμήσουμε στο συνέδριό μας να εξετάσουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας ,τη δουλειά μας ,τα λάθη μας και να  προχωρήσουμε με αισιοδοξία στο μέλλον.Το συνέδριό μας θα λύσει ζητήματα.Αυτά που σήμερα μπορούμε να λύσουμε.

  Τα ανοιχτά μεγάλα ιδεολογικά και προγραμματικά ερωτήματα προτείνουμε να δεσμευτούμε ώστε σε ένα χρόνο από σήμερα  να απαντηθούν  μέσα από ένα νέο ιδεολογικό-προγραμματικό συνέδριο του ΑΡ.

  Γιαυτό το λόγο και προτείνουμε να οριστούν με ευθύνη της νέας ΚΕ  δύο ομάδες εργασίας  για το ιδεολογικό μας πλαίσιο και το πρόγραμμά μας οι οποίες θα πλαισιωθούν από πολιτικά στελέχη  και από το επιστημονικό μας δυναμικό ώστε μέσα από ανοιχτές διαδικασίες συζήτησης  να προετοιμαστεί το νέο συνέδριο.

Β.

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΜΑΣ   ΚΑΙ Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΑΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΩΝ

Τα σημεία που αναφέρονται πιο κάτω είναι από την απόφαση του ιδρυτικού μας συνεδρίου.Διατηρούν στο μεγαλύτερο μέρος τους την επικαιρότητά τους και αποτελούν την βάση των νέων μας επεξεργασιών που είναι εξαιρετικά επείγουσα η ανάγκη προώθησής τους.

Τα μεγάλα προτάγματα της εποχής μας

Ο καπιταλισμός βιώνει μια μεγάλη κρίση, η οποία έχει οδηγήσει σε απίστευτες αρνητικές αλλαγές τη ζωή των ανθρώπων, στην ακύρωση θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων στις αναπτυγμένες χώρες. Η παγκόσμια οικονομία μοιάζει δύσκολο να κινηθεί με ρυθμούς βιώσιμης ανάπτυξης. Η απειλή μιας νέας οικονομικής κρίσης επανέρχεται. Η αναδιανομή εισοδημάτων έχει δημιουργήσει τεράστιες ζώνες φτώχειας. Το περιβάλλον  καταστρέφεται στο όνομα του κέρδους. Ο καπιταλισμός λειτουργεί σαν τον Μολώχ που σφαγιάζει τους πάντες και τα πάντα στο διάβα του. Ακυρώνει ακόμη και θεμελιώδεις αρχές και κατακτήσεις των αστικών επαναστάσεων. Υπονομεύει τη δημοκρατία. Προκαλεί  καταστάσεις έκτακτων αναγκών,  που σε πολλές χώρες ακυρώνουν κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Γίνεται όλο και πιο επιθετικός, αναπτύσσοντας στους κόλπους του τη Λερναία Ύδρα της ακροδεξιάς και συχνά του νεοναζισμού και τους νεοφασισμού, που αποτελούν την πιο βίαιη και αποκρουστική του όψη. Ο Αμερικάνικος αλλά και ο  ιμπεριαλισμός της ΕΕ συνιστούν τη μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη απειλή για τους λαούς. Οι ιμπεριαλιστικοί πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις συχνά καλλιεργούν και ενθαρρύνουν, ιδίως στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, τον θρησκευτικό φανατισμό και βάρβαρα τρομοκρατικά αντίποινα, προκαλώντας ένα φαύλο κύκλο και ένα πολύπλοκο μείγμα διαρκούς και κλιμακούμενης έντασης που απειλεί την ανθρωπότητα.

Η αριστερά του 21ου αιώνα χρειάζεται να αγωνιστεί με μεγαλύτερη δύναμη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό και να προβάλλει ακόμα πιο πειστικά μία εναλλακτική προοδευτική βιώσιμη πρόταση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Τα θέματα του πολέμου και της ειρήνης, της μετανάστευσης, της διεθνούς ασφάλειας και συνεργασίας, του εκδημοκρατισμού της διεθνούς ζωής, της τήρησης του διεθνούς δικαίου, της διαγραφής των χρεών, ιδίως στις υπερχρεωμένες πλέον αδύνατες και σε κρίση χώρες, της αντιμετώπισης της νεοαποικιοκρατίας, της προστασίας του περιβάλλοντος είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Η αλλαγή του ρόλου των Ηνωμένων Εθνών, η αναβάθμιση και ο προσανατολισμός τους στην κατεύθυνση υπεράσπισης των αρχών της “Αυτοδιάθεσης των Λαών” από κάθε ιμπεριαλιστική παρέμβαση και ηγεμονία, των αρχών της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, της Ειρηνικής Συνύπαρξης, της Αλληλέγγυας Συμπεριφοράς κρατών και λαών, της διασφάλισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους και της ειρήνης, παράλληλα με την κατάργηση του ΝΑΤΟ, την  κατάργηση των πυρηνικών όπλων, την απομάκρυνση των στρατιωτικών βάσεων πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη της αριστεράς και των κινημάτων στην περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο.

Το αντιιμπεριαλιστικό, φιλειρηνικό και αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να αποκτήσει νέα πνοή. Πρέπει να αναχαιτιστούν επίσης οι διατλαντικές συμφωνίες (TTIP, CETA, TiSA) και να ενισχυθεί ένα διπλό μέτωπο τόσο κατά της νεοφιλελεύθερης «παγκοσμιοποίησης» των αγορών όσο και ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ηγεμονικό οικονομικό προστατευτισμό, με στόχο μια νέα δίκαιη ρύθμιση των διεθνών οικονομικών σχέσεων, που θα εγγυάται την ισότιμη διεθνή συνεργασία στη βάση της δικαιοσύνης και των αμοιβαίων συγκλίσεων.

Για την Αριστερά, η σύγκρουση με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης, της χρηματοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού δεν προϋποθέτει απόσυρση από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και φαντασιακή αναδίπλωση στο μικρό μας έθνος- κράτος. Ασφαλώς, για κάθε λαό, και ειδικά για τον ελληνικό λαό, που υποφέρει από τον ζυγό του χρέους και της Μνημονιακής επιτροπείας, η αποκατάσταση της δημοκρατικής, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για κάθε βήμα κοινωνικής αλλαγής. Όχι όμως με μια ανεδαφική λογική οικονομικής αυτάρκειας ή, ακόμη χειρότερα, εμπορικών πολέμων με άλλες χώρες, αλλά ενταγμένη σε μια στρατηγική ισότιμης οικονομικής συνεργασίας στην περιοχή μας, τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανάμεσα σε ελεύθερα ανεξάρτητα, δημοκρατικά έθνη κυρίαρχων λαών.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΣ.

Οι σύγχρονες καπιταλιστικές κρίσεις που κοπάζουν μόνο για να προσλάβουν μακρόσυρτο χαρακτήρα ή για να εμφανιστούν γρήγορα ξανά και πιο έντονα, δημιουργούν το έδαφος και τις δυνατότητες για την όξυνση της ταξικής πάλης. Ο καπιταλισμός για να αναπαραχθεί χρειάζεται είτε νέους γεωγραφικούς χώρους (αλλά σήμερα έχει αποικίσει σχεδόν ολόκληρη τη Γη) είτε νέα πεδία άσκησης κερδοσκοπικής δραστηριότητας, είτε την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων- ασθενών κεφαλαίων και “πλεονάζοντος” εργατικού δυναμικού- με τον οικονομικό πόλεμο διαρκείας που έχουν εξαπολύσει οι κυρίαρχες τάξεις, ή και με “κανονικούς” πολέμους, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από τη σημερινή. Για να διατηρήσει ένα επίπεδο κερδοφορίας, που του δίνει αυτή την ικανότητα αναπαραγωγής, το πολυεθνικό κεφάλαιο μετατρέπεται και συγκεντροποιείται όλο και περισσότερο σε χρηματιστικό κεφάλαιο, αυξάνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, εισάγει στην εμπορευματική διαδικασία τομείς κοινής ωφέλειας και δημοσίων αγαθών, προχωρεί σε αρπαγή της δημόσιας περιουσίας αλλά και της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων, εξαντλεί και καταστρέφει τη φύση. Αυτή η διαδικασία το φέρνει σε αντίθεση όχι μόνο με τον παραδοσιακό του αντίπαλο, την εργατική τάξη, αλλά και με όλο και πιο πλατιά μεσαία στρώματα, ενώ οξύνονται παράλληλα οι ενδομονοπωλιακές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Επιβιώνει μόνο υπονομεύοντας τις δύο βασικές πηγές παραγωγής πλούτου, την εργασία και τη φύση, εξασθενίζοντας έτσι τις προοπτικές της ίδιας της μακροπρόθεσμης αναπαραγωγής του.

Ο διεθνής καπιταλισμός έχει εξελιχθεί σε ένα σύστημα, που συνιστά ένα τεράστιο εμπόδιο στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Συνεπώς δημιουργείται εκ των πραγμάτων χώρος για την  σύγχρονη κομμουνιστική  και ριζοσπαστική αριστερά να θέσει ζητήματα  που συνδέονται με την αναγκαιότητα και την δυνατότητα  του σοσιαλισμού.

Για το Αριστερό Ρεύμα ο σοσιαλισμός – η πρώτη φάση μιας ενιαίας πορείας προς μία ανώτερη αταξική κοινωνία, την κομμουνιστική κοινωνία – είναι ταυτόσημος με την ελευθερία, την εργατική  λαϊκή συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα και μια ανώτερη ποιοτικά μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης, μιας εξουσίας του εργαζόμενου λαού, όπου θα υπάρχει ένας συνδυασμός αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας. Μ’ ένα κράτος απαλλαγμένο από την κυριαρχία και τα συμφέροντα της αστικής τάξης, δομημένο μακριά από αυταρχικές και γραφειοκρατικές λογικές, όπου με την ηγεμονία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, οι πολίτες θα συμμετέχουν ενεργά και ισότιμα στην διεύθυνση των υποθέσεων που τους αφορούν. Με ένα κράτος τέλος που προορίζεται και θα βρίσκεται σε μια ιστορική διαδικασία μαρασμού του, στην λογική της αυτοκυβέρνησης και αυτοδιεύθυνσης των πολιτών – παραγωγών. Αυτή η διαδικασία δεν υποκαθίσταται από τις αυθεντίες κομμάτων, που διαμεσολαβούν στο όνομα των εργαζομένων ούτε μονοσήμαντα από κρατικές πολιτικές και ”φωτισμένες” γραφειοκρατίες.

Σοσιαλισμός σημαίνει: ένα τεράστιο βήμα για την κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, κοινωνική ιδιοκτησία των βασικών μέσων παραγωγής,  αυτοδιαχείριση των εργαζομένων, ένας νέος τρόπος παραγωγής, νέες παραγωγικές σχέσεις, μείωση του χρόνου μισθωτής εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, νέοι ορίζοντες παιδείας και πολιτισμού, που θα επιτρέπουν μια πιο ευρύτερη, ταχύτερη και με νέους ανθρώπινους και οικολογικούς όρους ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της κοινωνικής παραγωγικότητας.

Η εμπειρία μας δείχνει ότι ο σοσιαλισμός δεν θα προκύψει ως αποτέλεσμα μιας μοναδικής επαναστατικής στιγμής, ούτε ως συνέπεια της αναμονής της οικονομικής κατάρρευσης του καπιταλισμού, αλλά ως επιστέγασμα πολλών σύνθετων και νικηφόρων ταξικών συγκρούσεων, οι οποίες κάποια στιγμή θα θέσουν στην ημερήσια διάταξη την αποφασιστική ρήξη με την αστική εξουσία και τον ιμπεριαλισμό.  Τα μέχρι τώρα εγχειρήματα σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν μπόρεσαν να συνεχιστούν και συνεπώς δεν υπάρχει κάποια επιτυχής εμπειρία για τον δρόμο μετάβασης, και  το περιεχόμενο του σοσιαλιστικού μέλλοντος, τον οποίο θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε δημιουργικά στη στρατηγική μας. Υπάρχει όμως μια πλούσια ιστορική πείρα από τα επιτεύγματα και τα λάθη των επαναστατικών εγχειρημάτων, που ανέτρεψαν το ζυγό του κεφαλαίου και επιχείρησαν τον μεγαλύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αυτό που φαίνεται ως αναγκαίο είναι ότι ο σοσιαλισμός δεν θα είναι το μοναχικό ταξίδι μιας χώρας με όρους καπιταλιστικής περικύκλωσης, αλλά μια προσπάθεια, που θα έχει μεν εθνική αφετηρία, αλλά η επιτυχής ολοκλήρωσή της προϋποθέτει επαναστατικές ανατροπές σε μεγάλη ομάδα χωρών σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές, στο δρόμο της νικηφόρας ανάδειξης του σοσιαλισμού σε νέο παγκόσμιο σύστημα.

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η Αριστερά του 20ου αιώνα γνώρισε μια θυελλώδη πορεία με μεγάλες επαναστάσεις, ηρωικούς αγώνες, ανυπέρβλητες θυσίες και μεγάλη συνεισφορά σε ιστορικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Από τη θυελλώδη αυτή πορεία δεν έλειψαν, όμως, μεγάλες στιγμές και περίοδοι, σε εκείνη ή την άλλη χώρα, από τις οποίες πρέπει να αντλήσουμε βαθύτερα διδάγματα προς αποφυγή.

Μετά την κατάρρευση των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι οποίες απέτυχαν να οικοδομήσουν μια γνήσια σοσιαλιστική πορεία και κατέρρευσαν, επιταχύνθηκε  μια πορεία υποχώρησης και κρίσης όλων των ρευμάτων του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος, πράγμα που είχε άκρως αρνητική επίδραση στους ταξικούς κοινωνικούς αγώνες, στις κατακτήσεις των εργαζομένων και στις παγκόσμιες εξελίξεις. Ο νεοφιλελευθερισμός, που πέρασε στην αντεπίθεση, παρά τις κρίσεις του, κυριάρχησε ως μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού και άνοιξε μια πορεία ακύρωσης και εκμηδένισης των κατακτήσεων των εργαζομένων που είχαν κερδηθεί από την άνοδο της δύναμης των συνδικάτων και με σκληρούς ταξικούς αγώνες, οι οποίοι υποβοηθούντο σημαντικά από την ισχυρή παρουσία και άνοδο και από την ύπαρξη του αντίπαλου δέους, που αντιπροσώπευαν -ανεξάρτητα του χαρακτήρα τους – οι χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η αποϊδεολογικοποίηση και η υποχώρηση της ταξικής πάλης σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο στη δεκαετία του 1990 είχε βαθιές αρνητικές συνέπειές, όμως, τα νέα κινήματα που δημιουργήθηκαν μέσα από τα κοινωνικά φόρα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο με αιτήματα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η εμπλοκή των συνδικάτων, η ανάκαμψη συχνά των ταξικών αγώνων, η ανάδυση νέων ριζοσπαστικών πολιτικών ρευμάτων, δημιούργησαν σταδιακά νέους καλύτερους όρους πάλης και μια αυτοπεποίθηση στο τραυματισμένο λαϊκό κίνημα. Η αμφίδρομη σχέση που διαμόρφωσαν  αυτά τα κινήματα με τμήματα της αριστεράς, τα βοήθησε να «ξαναμπούν στο παιχνίδι» και να ριζοσπαστικοποιηθούν με όρους κοινωνίας. Νέα πειράματα δημιουργήθηκαν, κυρίως στη Λατινική Αμερική, από ριζοσπαστικές και αριστερές δυνάμεις (Βενεζουέλα, Βολιβία, Ισημερινός, Αργεντινή, Βραζιλία), τα οποία φανέρωσαν αρχικά μια πνοή αλλαγών, ενώ στην πορεία αντιμετωπίζουν δυσκολίες και υποχωρήσεις, με εξαίρεση τη Βολιβία.

Στην Ευρώπη δημιουργούνται ρήγματα στις κυρίαρχες αντιλήψεις, το brexit  εντείνει την κρίση και τις τάσεις αποδιάρθρωσης της ΕΕ ,ενισχύονται  η αμφισβήτηση της ΕΕ από τους πολίτες όσο και η επιρροή δυνάμεων της αριστεράς ιδιαίτερα στο νότο (Πορτογαλία, Ισπανία) και παρά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση και μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε στην Ελλάδα –η οποία είχε επιπτώσεις και σε αυτές τις χώρες- υπάρχουν σοβαρές δυνατότητες ανάπτυξης της πάλης και σε πολιτικό επίπεδο κατά του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Αρνητικό και εξαιρετικά επικίνδυνο γεγονός συνιστά η ενίσχυση των ακροδεξιών και ξενοφοβικών δυνάμεων στην Ευρώπη

Η σύγχρονη ριζοσπαστική και ανατρεπτική αριστερά, μακριά από τις βεβαιότητες του παρελθόντος, χρειάζεται να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, εντείνοντας τις μάχες στο σήμερα, αναζητώντας τα κομβικά μεγάλα αιτήματα αλλά και το σχέδιο για ένα βιώσιμο, παραγωγικό, αποτελεσματικό, αποδοτικό και δίκαιο οικονομικό προοδευτικό και σοσιαλιστικό υπόδειγμα, που θα την κάνουν εκ νέου απειλητική για το καπιταλιστικό σύστημα.

Η αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να είναι αντινεοφιλελεύθερη, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική, με δυο λόγια επαναστατική. Πρέπει να είναι, επίσης, κινηματική, δημοκρατική, αντιφασιστική, αντιρατσιστική, ενωτική, πατριωτική και διεθνιστική. Να αναγνωρίζει την κεντρικότητα της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά και την ανάγκη των πιο πλατιών πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών για την ανατροπή και ταυτόχρονα των πιο πλατιών συμπράξεων στην αγωνιστική αντιμετώπιση των παλιών και νέων αντιθέσεων που αφορούν το φύλο, το περιβάλλον, τα δικαιώματα, τη δημοκρατία, τον πολιτισμό.

 Η αριστερά πρέπει να ξεκινά από τα επείγοντα προβλήματα, που αφορούν τη ζωή των ανθρώπων σήμερα, και εκεί πάνω να οικοδομεί τη δράση, τις πολιτικές πρωτοβουλίες, την ιδεολογική της προσπάθεια και επίθεση. Η αριστερά πρέπει να δίνει τη μάχη των αξιών, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της ειρήνης, του αγώνα κατά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η αριστερά πρέπει να αναδημιουργήσει και να αναζωογονήσει  το όραμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, να πείσει, ειδικά τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, ότι μπορούμε να κτίσουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να διαμορφώσουμε ένα νέο οικονομικό και παραγωγικό πρότυπο αποδοτικό, καινοτόμο, ανθρώπινο, βιώσιμο κοινωνικό και οικολογικό, το οποίο θα αποδεικνύει στην πράξη την υπεροχή του απέναντι στον καπιταλισμό σε όλους τους τομείς. Να περιγράψει όσο είναι δυνατό τους τρόπους μετάβασης σ΄ αυτήν την κοινωνία, καθώς και τις δομές και τη λειτουργία αυτής της κοινωνίας. Το εξεγερτικό μήνυμά της πρέπει να φέρει ξανά την εργατική τάξη, και ιδίως τη νεολαία στην πάλη για ένα νέο σοσιαλιστικό μέλλον που είναι εφικτό, γιατί βασίζεται στην αναγκαιότητα και στο δίκιο.

 ΣΥΜΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

Τα θεωρητικά σχήματα και η στρατηγική που επινόησε κάθε ένα από τα ιδεολογικά ρεύματα της κομμουνιστικής αριστεράς στο όνομα του Μαρξ, παρά τη μικρότερη ή μεγαλύτερη συμβολή του καθενός από αυτά, δεν έδωσαν επαρκείς απαντήσεις στις προκλήσεις που αντιμετώπισαν τα εργατικά κινήματα στον αναπτυγμένο καπιταλισμό. Χρειάζεται μια νέα προσπάθεια επαναθεμελίωσης της επαναστατικής θεωρίας και της στρατηγικής στις σύγχρονες συνθήκες.

Το ΑΡ έχει ως σημεία ιστορικής αναφοράς τους αγώνες του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, τις καλύτερες θεωρητικές συνεισφορές, αναλύσεις και μαρξιστικές μελέτες στη χώρα μας, την ταξική – αντιστασιακή – πατριωτική – απελευθερωτική εποποιία του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ αλλά και τον ηρωικό αγώνα, στο οποίο υποχρεώθηκε να επιδοθεί ο ΔΣΕ κάτω από τις διώξεις του μοναρχοταγματασφαλίτικου καθεστώτος, τη δράση της Αριστεράς κατά του μετεμφυλιακού κράτους και της χούντας, το Πολυτεχνείο και τους μεγάλους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Το ΑΡ βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με ρεύματα σοσιαλδημοκρατικής, σοσιαλφιλελεύθερης διαχειριστικής πολιτικής αλλά και διαφοροποιείται  από ρεύματα του ευρωπαϊκού αριστερού τόξου, τα οποία επιμένουν στην καταστροφική παραμονή στην ευρωζώνη και έχουν αυταπάτες για τον ρόλο και τον χαρακτήρα της ΕΕ.

Το ΑΡ με σαφή την αντίθεσή του στην δογματική παράδοση μέσα στο ΚΚ και έχοντας επίγνωση των ανεπαρκειών όλων των σημερινών ρευμάτων της κομμουνιστικής αριστεράς,  παρακολουθεί με ενδιαφέρον τη συζήτηση, που αναπτύσσεται εδώ και χρόνια στους κόλπους αυτών των ρευμάτων του μαρξισμού και του κομμουνιστικού κινήματος. Ενδιαφέρεται ουσιωδώς για μια διαδικασία διαλόγου, αναστοχασμού και επαναστατικής ανασύνθεσης, πολιτικής και ιδεολογικής του κομμουνιστικού  αριστερού κινήματος του 21ου αιώνα μέσα από το ξεπέρασμα των απολύτως στεγανών ρευμάτων του.

Οι ιδεολογικοπολιτικές μας αναφορές βασίζονται  στην κλασσική κληρονομιά του Μάρξ και του Ένγκελς, την ιδιαίτερη συμβολή του Λένιν στο προχώρημα της μαρξιστικής σκέψης και στρατηγικής – ιδιαίτερα στον πολιτικό τομέα – και στις καινοτόμες  προωθήσεις του Γκράμσι, ειδικότερα στην ανάδειξη της στρατηγικής του συνδυασμού «πολέμου θέσεων και πολέμου ελιγμών» και της απόκτησης της ηγεμονίας. Ταυτόχρονα είμαστε ανοιχτοί και  θέλουμε να αξιοποιούμε κριτικά και δημιουργικά χωρίς κανέναν εκλεκτικισμό, τις καλύτερες συμβολές των διάφορων, παλαιότερων και σύγχρονων, μαρξιστικών ρευμάτων καθώς και των ρευμάτων της ανατρεπτικής αντισυστημικής οικολογικής σκέψης, έχοντας πάντα επίγνωση ότι η θεωρία δεν είναι δογματική, αλλά οδηγός για δράση, που διαρκώς πρέπει να εξελίσσεται και να αναπτύσσεται στο έδαφος των νέων δεδομένων της κοινωνικής πραγματικότητας και της συσσωρευμένης πείρας των ταξικών αγώνων.

Το ΑΡ αγωνίζεται, για να συνενωθεί η εργατική τάξη, ως πρωτοπόρα δύναμη κοινωνικής αλλαγής, με τις άλλες εκμεταλλευόμενες τάξεις και στρώματα, καθώς και τις κοινωνικές ομάδες που δέχονται διακρίσεις, καταπίεση και αποκλεισμούς, στην προοπτική ενός μεγάλου  μπλοκ των δυνάμεων της εργασίας και των συμμάχων τους για το προοδευτικό και σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Το ΑΡ συνθέτει τη διεθνιστική και την πατριωτική αριστερή και κομμουνιστική παράδοση, χωρίς παρεκκλίσεις είτε στην κατεύθυνση του αστικού εθνικισμού, είτε στην κατεύθυνση του αστικού κοσμοπολιτισμού. Για εμάς, η εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα, η λαϊκή κυριαρχία και η πιο βαθιά δημοκρατία συνιστούν αδιαπραγμάτευτες αξίες.

Το Αριστερό Ρεύμα αναγνωρίζοντας ότι στη χώρα μας υπάρχει αναιμική προσπάθεια θεωρητικής αναζήτησης, ενώ υπολείπεται δραματικά των αναγκών το άνοιγμα ιδεολογικών μετώπων απέναντι στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, στοχεύει να συμβάλει ουσιαστικά  σε αυτούς τους τομείς.

Στη χώρα μας, με στόχο τη διαμόρφωση της στρατηγικής και του μεταβατικού προγράμματος που θα ανατρέπει  τον καπιταλισμό, απαιτείται η έρευνα και η ανοιχτή συζήτηση πάνω στις μεγάλες αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στο εσωτερικό των τάξεων και μεταξύ των τάξεων και ιδιαίτερα στην εργατική τάξη, στις ιδιαιτερότητες ανάπτυξης του καπιταλισμού και στη σχέση της ελληνικής αστικής τάξης με τις αστικές τάξεις των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών, τη θέση της χώρας μας στα πλαίσια του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, τον ιδιαίτερο ρόλο ορισμένων μηχανισμών στη διαμόρφωση συνείδησης και πολιτικής συμπεριφοράς των λαϊκών στρωμάτων, τις βαθύτερες αιτίες ανάπτυξης ενός ρεύματος ισοπεδωτικής αντιπολιτικής μέσα στην κοινωνία. Το ΑΡ θα συμβάλει σε συνεργασία με θεσμούς έρευνας και προώθησης της Μαρξιστικής σκέψης στην ανάπτυξη της θεωρητικής και ιδεολογικής συζήτησης, έρευνας και μελέτης πάνω σε τέτοια μεγάλα θέματα και ιδιαίτερα για την εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων στη χώρα μας και για την ταξική διάθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό θα μας βοηθήσει να αναδείξουμε πιο πειστικά την κύρια και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις που κυριαρχούν στη χώρα μας και να διαμορφώσουμε μία πιο ολοκληρωμένη τακτική και στρατηγική.

Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι η ανάπτυξη και δημιουργία πεδίων αντιπαράθεσης με έναν συντηρητισμό, που με διάφορους τρόπους προωθείται στην ελληνική κοινωνία, και με τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα και πρακτικές της εξιδανίκευσης της ιδιωτικής σφαίρας και της απαξίωσης κάθε τι δημοσίου και συλλογικού, της θεοποίησης του επιχειρηματικού κέρδους, της εμπορευματοποίησης των δημοσίων αγαθών και της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Απαιτείται επίσης ο ιδεολογικός ανταγωνισμός με τις σοσιαλδημοκρατικές εκδοχές, που αναβιώνουν με νέες μορφές. Απαιτείται η ένταση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τη φασιστική πρόκληση που συγκροτεί η Χ.Α .Επίσης το θέμα της ανάπτυξης ρατσιστικών και ξενοφοβικών στάσεων σε τμήματα της κοινωνίας μας, με αφορμή και το ζήτημα του προσφυγικού – μεταναστευτικού, απαιτεί πρόσθετη και εξειδικευμένη ιδεολογική προσπάθεια. 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ Ε.Ε. ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και στη συνέχεια η ευρωζώνη συγκροτήθηκαν κυρίως ως μια προσπάθεια του κεφαλαίου να δημιουργήσει μια διευρυμένη αγορά και ένα πλαίσιο που θα ενίσχυε την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε βάρος των αμερικάνικων και ιαπωνικών, συμπιέζοντας τα δικαιώματα της εργασίας. Η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει όλο και περισσότερο ότι οι ολοκληρώσεις αυτές συνιστούν ένα εργαλείο ισχύος των ισχυρών κρατών, των τραπεζών και των πολυεθνικών, ώστε να υποβαθμίσουν την θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων και να περιορίζουν τον ρόλο των εθνικών κρατών, ιδιαίτερα αυτών του νότου και των πιο αδύναμων. Οι ανισότητες και οι αποκλίσεις διευρύνονται. Όλες οι μεγάλες στιγμές της ΕΕ, ιδιαίτερα την τελευταία 25ετία, συνιστούν βήματα προς μια συντηρητική οπισθοδρόμηση στη θεσμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, στη διασφάλιση μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας, στο δραματικό περιορισμό της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, στην πλήρη αποδόμηση των εργασιακών, εισοδηματικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η δημοκρατία έχει πλήρως ευνουχιστεί. Η ευρωζώνη και οι μηχανισμοί των συμφώνων σταθερότητας που δημιουργήθηκαν στην πορεία, λειτουργούν ως μοχλοί απόλυτης πειθάρχησης των λαών στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Το σύστημα που έχει δημιουργηθεί στην ΕΕ δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, αλλά πρέπει, κάτω από τον αγώνα των λαών, να ανατραπεί και να διαμορφωθεί ένα νέο πλαίσιο σχέσεων ισότιμης συνεργασίας ανεξάρτητων και κυρίαρχων χωρών και λαών της Ευρώπης. Είναι θετικό ότι διαμορφώνονται μεγάλα ρήγματα  στη συναίνεση, που είχε διασφαλίσει μέχρι πρότινος το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Η διαδικασία εξόδου της Βρετανίας εντείνει τα αδιέξοδα στην ΕΕ και εντείνει τις τάσεις αποδιάρθρωσής της. Η χρονική στιγμή είναι κρίσιμη, γιατί οι ευρωπαϊκές οικονομικές και πολιτικές ελίτ – και κυρίως οι Γερμανικές – θα επιχειρήσουν να ξεπεράσουν τα κρισιακά φαινόμενα με ένταση των αντεργατικών-νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Στην Γερμανία τμήματα των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών ελίτ αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η ευρωζώνη των 19 δεν έχει πολύ μέλλον, όχι μόνο για τους λόγους που προαναφέρθηκαν αλλά και γιατί αμφισβητείται ακόμα και από την Ιταλία και τη Γαλλία. Γι αυτό, παρότι κυρίαρχο σχέδιο τους παραμένει η ευρωζώνη, εξετάζουν και το ενδεχόμενο για μία ζώνη ευρώ με χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης «συγκλίνουσες» με τη Γερμανία.

Η ριζοσπαστική και ανατρεπτική αριστερά στη χώρα μας, ενόσω παλεύει για την έξοδο από το ευρώ και τη σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ, ξεκαθαρίζει ότι είναι ενάντια στον εθνικισμό της δεξιάς και άκρας δεξιάς, τον οποίο αντιπαλεύει, και δηλώνει ότι την ίδια στιγμή συμμετέχει δραστήρια σε οποιαδήποτε κοινή πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία, η οποία θέτει υπό δημοκρατική αμφισβήτηση το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της ΕΕ και διεκδικεί  να ανατρέψει τις δομές και τον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της περιφερειακής ολοκλήρωσης στο επίπεδο της Ευρώπης. Οι μετατοπίσεις κομμάτων ή προσωπικοτήτων της Αριστεράς στην Ευρώπη σε πιο επικριτικό τόνο για την ευρωζώνη και την ΕΕ, είναι σημαντικές και πρέπει να τις αξιοποιήσουμε για το συντονισμό των δράσεών μας ενάντια στο ευρωσύστημα.

Γνωρίζουμε ότι η μάχη για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και το σοσιαλισμό, ξεκινά από το επίπεδο της κάθε χώρας, αλλά  στην πορεία απαιτούνται – χωρίς καμία λογική αναμονής και συγχρονισμού – και ευρύτερες ανατροπές στην περιοχή μας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να προχωρήσει και να στεριώσει ο αγώνας του λαού μας για την ριζοσπαστική αλλαγή και τον σοσιαλισμό. Γι’ αυτό ο στόχος για μια δημοκρατική, προοδευτική και σοσιαλιστική Ευρώπη με την ανατροπή της ΕΕ είναι πάντα ενεργός και σημαντικός.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η ενεργή παρουσία ενός πολιτικού ρεύματος, που θα δώσει προοδευτική – αριστερή διέξοδο στην εντεινόμενη λαϊκή αντίθεση στο ευρωσύστημα και στο διάχυτο αντισυστημισμό και θα συνδέει το αίτημα της εξόδου από την ευρωζώνη και την σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ με την παράλληλη επεξεργασία, ζύμωση και προβολή ενός μεταβατικού φιλολαϊκού αντινεοφιλελεύθερου προγράμματος μ’ ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Στη χώρα μας ο ελληνικός λαός γυρίζει όλο και περισσότερο την πλάτη του στην ευρωζώνη και στην ΕΕ και αυτό ρεύμα αγκαλιάζει κατά κύριο λόγο τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το ΑΡ αγωνίζεται για την έξοδο από την ευρωζώνη και τη σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ με προοδευτικό – αριστερό πρόσημο και με βάση την συνολική εναλλακτική πρόταση της ΛΑΕ.

ΣΥΝΔΕΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ,

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η Αριστερά θέλει με τη δράση της να εκπροσωπήσει επάξια την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, τα παλιά και νέα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, τη νεολαία, τις γυναίκες, το επιστημονικό δυναμικό, τους ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού. Η επαναστατική αριστερά έχει στο DNA της την ανατροπή, αλλά πρέπει να γνωρίζει να ασκεί και διακυβέρνηση μαζί με το λαό σε μια πορεία,  που φέρνει πιο κοντά την ανατροπή. Η Αριστερά διεκδικεί την εξουσία ακόμη και αν δεν έχει διαμορφωθεί το έδαφος για επαναστατική αλλαγή, και επιχειρεί να συνδέσει τις ανάγκες της πάλης πάνω στα προβλήματα του σήμερα με τον στόχο του σοσιαλισμού.

Η αρνητική εξέλιξη με την κυβερνητική – μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει ότι η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να ασχολείται μόνο με το κίνημα και να συγκροτεί ένα πολιτικό υποκείμενο, που θα λειτουργεί ως κόμμα διαμαρτυρίας. Προφανώς πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της διολίσθησης στον κυβερνητισμό ή της ενσωμάτωσης ή της αδυναμίας να κατανοήσει κάποιος ότι είναι άλλο πράγμα η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία.  Όμως δεν μπορεί η αριστερά παρά να θέτει, με την πολιτική και στρατηγική της και με όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικό και αποτελεσματικό τρόπο θέμα κυβέρνησης και εξουσίας με σοσιαλιστικό ορίζοντα μέσα από την πολιτική δράση.

Η πολιτική δράση της ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής αριστεράς έχει αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, αλλά δεν υπάρχει γενικά και αφηρημένα καπιταλισμός έξω και πέρα από τις μορφές αναπαραγωγής του. Συνεπώς η αντικαπιταλιστική πάλη δεν περιορίζεται μόνο στο επίπεδο της αναγκαίας ιδεολογικής ζύμωσης ή της καταγγελίας του καπιταλισμού, αλλά ενσωματώνεται στην καθημερινή πολιτική δράση, με στόχους για απλές ή πιο βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση με νεοφιλελεύθερες επιλογές σε μια διαρκή κίνηση προς το μέλλον.

Κεντρικό μέλημα μιας ριζοσπαστικής ανατρεπτικής αριστεράς είναι να αναδιαμορφώνεται ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός σε όφελος των εργατικών στρωμάτων μέσα από την πλατειά συσπείρωση και πάλη τους. Να κερδίζεται συνεχώς νέος χώρος στον πόλεμο θέσεων, που θα φέρνει πιο κοντά τη διαδικασία της εξέγερσης και της ανατροπής του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.

Το ΑΡ απορρίπτει τόσο την παραδοσιακή θεωρία των σταδίων, η οποία μεταθέτει την επικαιρότητα του σοσιαλισμού εντός της δομικής καπιταλιστικής κρίσης στις ελληνικές καλένδες, όσο και τη θεώρηση μιας αποκαλυπτικής άφιξης της αναγκαίας εργατικής/λαϊκής εξουσίας χωρίς ένα μεταβατικό πρόγραμμα, το οποίο προκαλεί μια δυναμική ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα και κινητοποιεί τις λαϊκές τάξεις σε αντισυστημική κατεύθυνση.

Γ.

ΤΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟΧΟΙ

Οι πιο κάτω αναφερόμενοι στόχοι από την προεκλογική μας προετοιμασία αποτελούν ένα πιο ολοκληρωμένο προϊόν της συλλογικής μας σκέψης και αποτελεί την βάση για τις νέες  επεξεργασίες μας. Εκτός από τις αλλαγές που πιθανά θα προκύψουν από το συνέδριο, προτείνεται η σύσταση μόνιμης επιτροπής προγράμματος που θα αναλάβει την προετοιμασία   του νέου προγραμματικού μας πλαισίου.

1. Kατάργηση της λιτότηταςκαι όλου του μνημονιακού καθεστώτος των 714 μνημονιακών εφαρμοστικών νόμων και των χιλιάδων υπουργικών αποφάσεων και εγκυκλίων, που εκδόθηκαν κατ’ εξουσιοδότησή τους και εξακολουθούν να ισχύουν.
2. Αποκατάσταση Εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών, που κατεδαφίστηκαν από τα μνημόνια.Κατάργηση της εργασιακής ζούγκλας. Επαναφορά του κατώτατου μηνιαίου μισθού στα 751 ευρώ, χωρίς καμία ηλικιακή διάκριση. Καθορισμός του με συλλογικές διαπραγματεύσεις και όχι με αποφάσεις Υπουργού Εργασίας.

Απαγόρευση ανταπεργίας, πλήρης αποκατάσταση απεργιακού δικαιώματος. Επαναφορά της Κυριακής-αργίας, τήρηση του οχταώρου στην πράξη.

Αποκατάσταση και αναβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Επέκταση τους σε επίπεδο επιχειρηματικών ομίλων.

Ενίσχυση των δημόσιων μηχανισμών ελέγχου τήρησης της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας και ταχείας απονομής δικαιοσύνης στις εργατικές διαφορές (Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας κλπ).

Ενίσχυση της πλήρους και σταθερής εργασίας. Κατάργηση των ελαστικών και επισφαλών μορφών εργασίας, ξεκινώντας από το δουλεμπορικό καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων και εκ περιτροπής εργασίας.

Η καθιέρωση δημοκρατικών εργασιακών σχέσεων και αξιοπρεπών μισθών, συνθηκών εργασίας και ωραρίων και η προστασία της εργασίας, αποτελούν στοιχεία αξιοπρέπειας των εργαζομένων αλλά και μέσο για την παραγωγική και τεχνολογική ανάπτυξη και την ανόρθωση της οικονομίας.

3. Μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας και στήριξης των ανέργων.Διπλασιασμός, τουλάχιστον, των δημοσίων επενδύσεων.Χρηματοδότηση προγραμμάτων δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας ιδιαίτερα στον δημόσιο και κοινωνικό τομέα της οικονομίας. Στήριξη κλαδικών πολιτικών για αναζωογόνηση συγκεκριμένων κλάδων, με προτεραιότητα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μείωση ωρών εργασίας, χωρίς μείωση αποδοχών.

Επαναφορά και αναβάθμιση της προστατευτικής από απολύσεις εργατικής νομοθεσίας και της άδειας δημόσιας αρχής για ομαδικές απολύσεις. Απαγόρευση των αναιτιολόγητων ατομικών απολύσεων.

Χρονική επιμήκυνση και αύξηση του επιδόματος ανεργίας στους ανέργους. Χαλάρωση των προϋποθέσεων χορήγησης του.

4. Αναβάθμιση δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και συντάξεων.Επαναφοράτου δημόσιου – καθολικού – αναδιανεμητικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, με τους οποίους οι συντάξεις κατεδαφίστηκαν και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης μετατράπηκε κατά 70% σε κεφαλαιοποιητικό.

Οριστικό τέλος στις μειώσεις κύριων, επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ παροχών για παλιούς και νέους συνταξιούχους. Σταδιακή αποκατάσταση των μειωμένων κατά 50 %-80% μετά το 2010 συντάξεων, ξεκινώντας από τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Εφαρμογή για όλους τους συνταξιούχους των δικαστικών αποφάσεων, που κρίνουν παράνομες τις μνημονιακές μειώσεις των συντάξεων και την κατάργηση της 13^ης και 14^ης σύνταξης. Επιστροφή στους συνταξιούχους των παράνομα παρακρατηθέντων.

Τριμερής χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης. Αυξημένη δημόσια χρηματοδότησή της. Αποκατάσταση της διαχρονικής λεηλασίας των αποθεματικών της, με ανακεφαλαιοποίησή της.

Ενίσχυση της με τις αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.

5. Χρειάζεται μία μεγάλη δημοκρατική, ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση.Δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα, που θα καταργεί τη φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου και θα συμβάλλει στην ριζική αναδιανομή πλούτου υπέρ των λαϊκών τάξεων και στον αναπτυξιακό παραγωγικό μετασχηματισμό της χώρας.

Κατοχύρωση ετησίου αφορολόγητου ατομικού εισοδήματος 12.000 ευρώ.

Κατάργηση των ειδικών χαριστικών φορολογικών καθεστώτων (ναυτιλίας, τραπεζών, συμβάσεων παραχώρησης κλπ). Αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροαποφυγής και ειδικά της μεταφοράς κερδών σε άλλες χώρες (ενδοομιλικές συναλλαγές). Ενίσχυση του ελεγκτικού μηχανισμού. Επαναφορά της επιβολής φόρου στις τριγωνικές συναλλαγές με χώρες, που έχουν προνομιακό φορολογικό καθεστώς.

Μείωση έμμεσων φόρων, που πλήττουν περισσότερο τα λαϊκά στρώματα. Ριζική μείωσή του ποσοστού τους στα φορολογικά έσοδα. Μονοψήφιοι έως και μηδενικοί συντελεστές Φ.Π.Α. σε αγαθά και υπηρεσίες λαϊκής κατανάλωσης και στα φάρμακα. Μείωση όλων των συντελεστών ΦΠΑ.  Αυστηροποίηση ελέγχων και κυρώσεων για μη απόδοσή του. Οριστική επαναφορά μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στα νησιά.

Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Αντικατάστασή του από φόρο πολύ μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Κατάργηση ΑΑΔΕ. Επαναφορά των υπηρεσιών του φορολογικού και τελωνειακού μηχανισμού στο Υπουργείο Οικονομικών.

Οικονομική ανακούφιση των υπερχρεωμένων στην εφορία, ΟΤΑ, ΔΕΚΟ ή πρώην ΔΕΚΟ λαϊκών νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αγροτών (διαγραφή ή πάγωμα οφειλών, δραστική αύξηση αριθμού δόσεων, χρονική επιμήκυνση αποπληρωμής κλπ).

Κατάργηση ηλεκτρονικών κατασχέσεων και κυρίως πλειστηριασμών για χρέη προς το δημόσιο πάνω από 500 ευρώ.

6. Διακοπή αποπληρωμήςτου υπέρογκου μη βιώσιμου, αβίωτου, επαχθούς, άδικου δημόσιου χρέους.Διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρος του. Η διαιώνισή του οδηγεί σε διαρκή λιτότητα, φορολεηλασία, φτωχοποίηση, συρρίκνωση κοινωνικών δικαιωμάτων, περιορισμό δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας.

Διεκδικούμε άμεσα- πολιτικά, νομικά, κινηματικά- τις γερμανικές οφειλές, δηλαδή το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις για τα θύματα και τις καταστροφές της ναζιστικής θηριωδίας.

7. Επανάκτηση δημόσιας ιδιοκτησίας και ελέγχου στην ΤτΕ,ώστε να λειτουργεί ως πραγματική «Κεντρική Τράπεζα Ελλάδος», με «εκδοτικό προνόμιο» εκτύπωσης και διάθεσης εθνικού νομίσματος, ως «δανειστής τελευταίας καταφυγής» του ελληνικού δημοσίου. Επίσης, ως βασικός φορέας εξασφάλισης ρευστότητας στις τράπεζες.

Εθνικοποίηση των τραπεζών, ώστε να λειτουργούν με κοινωνικό έλεγχο και διασφαλισμένες τις καταθέσεις για τη χρηματοδοτική στήριξη της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας, αντί να να φορτώνουν το δημόσιο και το λαό με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις. Να ξεπαγώσει άμεσα από τη δικαιοσύνη η έρευνα για τη μήνυση της ΛΑΕ για το μέγα σκάνδαλο των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών.

8. Ευρεία «σεισάχθεια»(διαγραφή)στα «κόκκινα» τραπεζικά δάνεια υπερχρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών και κατεστραμμένων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, επαγγελματιών και αγροτών. Γενναίες ρυθμίσεις για τους υπόλοιπους, ώστε να μπορούν να τα αποπληρώσουν. Αντίστοιχα μέτρα για τα χρέη προς το κράτος, ασφαλιστικά ταμεία, ΟΤΑ, ΔΕΚΟ. Η σεισάχθεια είναι εφικτή και αναγκαία για λόγους επιβίωσης των λαϊκών νοικοκυριών αλλά και για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Νομοθέτηση ακατάσχετου της πρώτης κατοικίας. Κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και κατασχέσεων, λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.

Σταμάτημα των αποκοπών ηλεκτρικού ρεύματος και νερού στα λαϊκά νοικοκυριά, που αδυνατούν λόγω ανέχειας να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους. Μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος και πετρελαίου θέρμανσης μέσω μείωσης των υπέρογκων έμμεσων φόρων που τα επιβαρύνουν.

9. Να σταματήσουν άμεσα οι ιδιωτικοποιήσειςτου δημοσίου πλούτου, των δημοσίων επιχειρήσεων, δικτύων και υποδομών της χώρας.Άμεση κατάργηση ΤΑΙΠΕΔ και “Υπερταμείου”, στο οποίο είναι υποθηκευμένη για 99 χρόνια η δημόσια περιουσία της χώρας.

Ανάκτηση από το δημόσιο των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων επιχειρήσεων και υποδομών στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας. Ανασυγκρότηση, κοινωνικοποιημένη λειτουργία και αξιοποίησή τους ως βασικού μοχλού παραγωγικού μετασχηματισμού και αναβάθμισης των κοινωνικών πολιτικών.

Οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες – παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, μεταφορές, νερό, ενέργεια, επικοινωνίες –και οι δημόσιες υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια), πρέπει να είναι δημόσια κοινωνικά αγαθά, προσιτά στον καθένα/μια και όχι πεδία ιδιωτικής κερδοσκοπίας.

10. Παραγωγικός και οικολογικός μετασχηματισμός.Αγωνιζόμαστε για μία, πολύ διαφορετική από τη σημερινή, κοινωνία και οικονομία, που θα βασίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη και στη δημοκρατία. Ο παραγωγικός μετασχηματισμός θα εδράζεται στην κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων υλικών και ανθρώπινων πόρων. Στην υψηλή παραγωγικότητα, στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, σε δημοκρατικές εργασιακές σχέσεις, αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη σεβασμό των εργασιακών – ασφαλιστικών δικαιωμάτων, προστασία του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής.

Με επικέντρωση στον πρωτογενή τομέα και στη μεταποίηση. Με σχέδιο και χρηματοδότηση. Για να ενισχυθεί η παραγωγική βάση, να ικανοποιηθούν οι κοινωνικές ανάγκες να μειωθούν οι εισαγωγές και να αυξηθούν οι εξαγωγές.

Αύξηση των δημοσίων δαπανών, για να συμβάλλουν στην αναδιανομή και στην αναάπτυξη υπέρ των εργαζόμενων τάξεων. Τόνωση της λαϊκής κατανάλωσης με ανατροπή της λιτότητας. Ενεργητική παρέμβαση του κράτους στην αύξηση της απασχόλησης τις αναγκαίες προσλήψεις σε δημόσιες υποδομές και κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, πολιτική προστασία, κοινωνική φροντίδα).

Ένα σημαντικά επαυξημένο και παραγωγικά επανασχεδιασμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, με βασικά εργαλεία τον δημόσιο και κοινωνικό-συνεταιριστικό τομέα και τις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις, θα συμβάλλει:

α) στην ενίσχυση κλάδων και τομέων, αναγκαίων για μία άλλη φιλολαϊκή πολιτική (φαρμακευτικός κλάδος, εξοπλισμός μεταφορών και μηχανολογικός εξοπλισμός, ηλεκτρονικοί υπολογιστές κ.λ.π.) ή εχόντων συγκριτικά πλεονεκτήματα (αγροδιατροφικός τομέας, ενέργεια, χημική βιομηχανία κ.λ.π.).

β) Στη στήριξη της μικρομεσαίας αγροτιάς και αναβάθμιση της πρωτογενούς παραγωγής.

γ) Στη στήριξη των μικρομεσαίων και ιδιαίτερα των μικρών επιχειρήσεων, στο βαθμό που συμβάλλουν στην παραγωγική και τεχνολογική αναβάθμιση και μετασχηματισμό της χώρας, την αύξηση των θέσεων εργασίας, την προστασία εργατικών δικαιωμάτων και περιβάλλοντος.

Η αγροτική πολιτική θα αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνατότητες και συγκριτικά πλεονεκτήματα της γεωργίας-κτηνοτροφίας-αλιείας. Θα καλύπτει τις λαϊκές διατροφικές ανάγκες, με ασφαλή, ποιοτικά και φθηνά τρόφιμα. Θα διασφαλίζει ισορροπημένο εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων.

Απαλλαγή από περιορισμούς στην παραγωγή που επιβάλλει η ΚΑΠ. Αξιοποίηση εθνικών επιδοτήσεων. Στήριξη ανασυγκροτημένων αγροτικών συνεταιρισμών, με εγγυήσεις αποτελεσματικότητας και λογοδοσίας. Προώθηση καλλιεργειών ισχυρής προστιθέμενης αξίας με έμφαση στην τυποποίηση προϊόντων, βελτίωση καλλιεργητικών μεθόδων, εισαγωγή νέων ποικιλιών, αναβίωση παλιότερων, στήριξη βιολογικής γεωργίας.

Μείωση κόστους παραγωγής. Μειωμένο ΦΠΑ και μειωμένες τιμές πετρελαίου κίνησης, ηλεκτρικού ρεύματος, καλλιεργητικών εφοδίων, μηχανημάτων και φαρμάκων. Χαμηλότοκη χρηματοδότηση από Δημόσια Αγροτική Τράπεζα, που θα επανασυσταθεί. Κλαδικές πολιτικές και εθνική πολιτική για βασικά αγροτικά προϊόντα. Καθετοποίηση παραγωγής. Μείωση ψαλίδας τιμών από το χωράφι στον καταναλωτή. Ανάπτυξη έρευνας και σποροπαραγωγής. Απαγόρευση καλλιέργειας και εμπορίας μεταλλαγμένων. Αξιοποίηση κινημάτων χωρίς μεσάζοντες για άμεση πρόσβαση των παραγωγών στους καταναλωτές. Εκπαίδευση – κατάρτιση αγροτών στην εισαγωγή νέων τεχνολογιών και καινοτομιών. Στήριξη νέων αγροτών με φορολογικά, επενδυτικά, εκπαιδευτικά μέτρα.

Πολύπλευρη ενεργειακή πολιτική, που να στηρίζεται σε μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Εθνικός ενεργειακός και χωροταξικός σχεδιασμός με βάση τις σημερινές και μελλοντικές ενεργειακές ανάγκες, που να αξιοποιεί και τους εγχώριους φυσικούς πόρους, με σεβασμό στο περιβάλλον. Σχεδιασμένη ανάπτυξη των μεταφορών, ιδιαίτερα των μέσων σταθερής τροχιάς, των δημοσίων έργων και κοινωνικών υποδομών.

11. Προστασία και αναβάθμιση περιβάλλοντος,φυσικού πλούτου της χώρας, ελεύθερων δημοσίων χώρων ενάντια στην κερδοσκοπική βουλιμία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και στις αντιπεριβαλλοντικές πολιτικές των κυβερνήσεων.
12. Δημόσια, δωρεάν, δημοκρατική και πολυτεχνική εκπαίδευση καιπαιδεία, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Δραστική αύξηση δημόσιας χρηματοδότησής της, ενίσχυσή της με ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές και στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων.

Πολιτιστική αναγέννηση, ενίσχυση του πολιτισμού ως δημοσίου κοινωνικού αγαθού. Στήριξη από το δημόσιο της πολιτιστικής παραγωγής και πνευματικής δημιουργίας. Διευκόλυνση πρόσβασης του λαού σ’ αυτές.

Στήριξη και προώθηση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, με έμφαση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Παροχή δωρεάν αθλητικών εγκαταστάσεων και υπηρεσιών στις τοπικές κοινωνίες. Σύγκρουση με τη διαφθορά και διαπλοκή στον επαγγελματικό αθλητισμό.

Ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα υγείας και πρόνοιας για άμεση, δωρεάν, καθολική και ισότιμη πρόσβαση όλων σε υπηρεσίες υψηλού επιπέδου με ενίσχυση της δημόσιας χρηματοδότησης και κάλυψη των αναγκών σε προσωπικό.

Δημιουργία Κρατικής Φαρμακοβιομηχανίας και Εθνικής Φαρμακαποθήκης. Ουσιαστική αναβάθμιση του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκου (ΕΟΦ). Στόχος είναι να καλύπτουν τις ανάγκες σε βασικά φάρμακα. Να λειτουργούν ως εξυγιαντικοί παρεμβατικοί μοχλοί σε όλο το κύκλωμα παραγωγής, τιμολόγησης, ποιοτικού ελέγχου και επάρκειας των αναγκαίων φαρμάκων.

Εφαρμογή τιμολογιακής πολιτικής στα φάρμακα, που θα στηρίζεται στον έλεγχο του πραγματικού κόστους παραγωγής, και των αυθαίρετων ανατιμήσεων, υπερ-υποτιμολογήσεων των πολυεθνικών.

13. Δημόσιες πολιτικές για ΑμεΑ,πάσχοντες από χρόνιες παθήσεις και τις οικογένειές τους για βελτίωση της θέσης τους με πλήρη προστασία των δικαιωμάτων και επιδομάτων τους.

Εξαίρεση αναπηρικών επιδομάτων από τα εισοδηματικά όρια και κριτήρια, που μπαίνουν σε μέτρα κοινωνικής στήριξης φτωχών λαϊκών νοικοκυριών.

Ουσιαστική βελτίωση της λειτουργίας των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας.

Στήριξη αυτονομίας, αποϊδρυματοποίησης και ανεξάρτητης διαβίωσης των ΑμεΑ. Αναβάθμιση δημόσιων Κέντρων Αποκατάστασης Αναπήρων και κέντρων εκπαίδευσης, κοινωνικής υποστήριξης, διαβίωσης και κατάρτισής τους. Μηδενική συμμετοχή τους στα συνταγογραφούμενα φάρμακα και για τα συνοδά νοσήματα, που επιφέρει μία χρόνια πάθηση ή αναπηρία, στα τεχνικά βοηθήματα κλπ.

Άμεσα μέτρα προσβασιμότητας των ΑμεΑ στην εκπαίδευση, εργασία, σύστημα δημοσίων μεταφορών, σ’ όλες τις υποδομές και στην καθημερινή ζωή. Δωρεάν μετακίνησή τους από τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς. Έκδοση κάρτας αναπηρίας, για άσκηση κάθε νόμιμου δικαιώματος των ΑμεΑ. Προώθηση και διασφάλιση θέσεων εργασίας των ΑμεΑ και των οικογενειών τους.

14. Κατοχύρωση, αναβάθμιση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.Θέσπιση κοινωνικού ελέγχου σε όλα τα επίπεδα. Σπάσιμο αντιδημοκρατικών στεγανών στη δικαιοσύνη, στρατό και αστυνομία. Κατάργηση ιδιώνυμων αυταρχικών νομοθετικών ρυθμίσεων. Απαγόρευση χρήσης χημικών σε λαϊκές κινητοποιήσεις. Διάλυση των ΜΑΤ και κατασταλτικών μηχανισμών, που δρουν ενάντια στους λαϊκούς αγώνες.

Δημοκρατική, ριζοσπαστική αναθεώρηση του Συντάγματος από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, που θα προκύψει από εκλογές. Για ένα νέο Σύνταγμα, με στόχο μία προωθημένη δημοκρατία με βάση και τις καλλίτερες διεθνείς πρακτικές και εμπειρίες. Με βασικά στοιχεία: Καθιέρωση της απλής, ανόθευτης αναλογικής ως παγίου εκλογικού συστήματος. Θεσμοθέτηση λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, με συγκέντρωση ενός αριθμού υπογραφών. Πραγματοποίηση δημοψηφισμάτων με πρόταση ορισμένου αριθμού πολιτών. Αναβάθμιση Βουλής σε βάρος πρακτικών έκτακτης νομοθέτησης της εκτελεστικής εξουσίας. Περιορισμός βουλευτικής ασυλίας μόνο σε αδικήματα συνδεόμενα με την έκφραση γνώμης κατά την άσκηση του κοινοβουλευτικού έργου. Κατάργηση του επαίσχυντου νόμου περί ευθύνης υπουργών, ώστε να ελέγχονται από την τακτική δικαιοσύνη, όπως όλοι οι πολίτες. Κατάργηση βουλευτικών προνομίων. Ανακλητότητα αιρετών από αυτούς που τους εξέλεξαν. Προστασία από ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων φορέων που διαχειρίζονται κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες δημοσίου συμφέροντος. Διευκόλυνση εθνικοποιήσεων. Διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους.

15. Κατάργηση των μνημονιακών νόμων διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας διοίκησης.Αναβάθμισή της, ώστε να γίνει δημοκρατική, αποτελεσματική, πιο φιλική και χρήσιμη στην κοινωνία και την οικονομία. Λειτουργία της με διαφάνεια και αξιοκρατία. Καταπολέμηση διαφθοράς, γραφειοκρατίας και πελατειακών σχέσεων. Αναδιάρθρωση, ενίσχυση, ενοποίηση, συντονισμός των δημοσίων ελεγκτικών μηχανισμών. Κατάργηση της πολυνομίας, κωδικοποίηση και απλούστευση της νομοθεσίας. Άρση επικαλύψεων σε αρμοδιότητες.

Δημόσιοι υπάλληλοι με αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη δικαιώματα, αξιοκρατική αντιμετώπιση, συνεπείς στην εργασία και στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους πολίτες.

16. Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου του Καλλικράτη ,του Κλισθένη των τροποποιήσεων τουςκαι των μνημονιακών ρυθμίσεων, που συνεπάγονται οικονομική ασφυξία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ρήξη με τη λογική της ανταποδοτικότητας και της εκχώρησης έργου των ΟΤΑ σε ιδιώτες. Αύξηση δημόσιας χρηματοδότησης και αναβαθμισμένη δημοκρατία, με αυξημένη λαϊκή συμμετοχή.

Αυτοδιοίκηση με ουσιαστική συμμετοχή στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα και κινήματα της περιόδου για την ανεργία, την προστασία της λαϊκής κατοικίας, των δημόσιων αγαθών, της δημόσιας περιουσίας, των αεροδρομίων, των λιμανιών, του ενεργειακού πλούτου της χώρας, των ελεύθερων-δημόσιων χώρων.

Ολοκληρωμένα συστήματα δημόσιας διαχείρισης των απορριμμάτων με αποκέντρωση, σχεδιασμό, χρηματοδότηση. Έμφαση στη διαλογή στην πηγή και στην ανακύκλωση.

17. Πάταξη διαφθοράς και διαπλοκής.Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και παραπομπή στη δικαιοσύνη όλων όσων εμπλέκονται σε υποθέσεις οικονομικών σκανδάλων και διαφθοράς σε βάρος της δημόσιας περιουσίας. Ανάκτηση δημόσιων πόρων, που κατασπαταλήθηκαν στην εξυπηρέτηση άνομων ιδιωτικών συμφερόντων. Αξιοποίηση τους για τη χρηματοδότηση κοινωνικών και παραγωγικών έργων. Διαφάνεια και ποιότητα στις κρατικές προμήθειες.
18. Αγωνιζόμαστε ενάντια στο ρατσισμό, ξενοφοβία, ακροδεξιά και φασισμό.Είμαστε απέναντι σε κάθε ξενοφοβική και ρατσιστική αντιμετώπιση- με ακραία την περίπτωση της φασιστικής Χρυσής Αυγής- των μεταναστών και προσφύγων. Αγωνιζόμαστε για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τους πρόσφυγες, ίσα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα για τους μετανάστες. Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που παροξύνουν το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα. Για κατάργηση του Δουβλίνου ΙΙ και της συμφωνίας ΕΕ Τουρκίας, που μετατρέπουν την Ελλάδα σε φυλακή προσφύγων και μεταναστών.
19. Αγωνιζόμαστε για δουλειές με πλήρη δικαιώματα, με μισθούς, που να καλύπτουν τις ανάγκες για αξιοπρεπή ζωή, στη νεολαία.Για κοινωνικές πολιτικές και δομές, που να στηρίζουν τα νέα ζευγάρια, τις μονογονεϊκές οικογένειες και τη μητρότητα. Για τα δικαιώματα των νέων στην εργασία, εκπαίδευση, πολιτισμό, αθλητισμό. Για την ανακοπή και αντιστροφή του κύματος μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων, ιδιαίτερα επιστημόνων, στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας.
20. 20. Η Έξοδος από την ευρωζώνη και η μετάβαση στο εθνικό νόμισμαείναι βασικές προϋποθέσεις προώθησης του προγράμματός μας.Οι τραγικές εμπειρίες της Κύπρου, το 2013, και η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2015, απέδειξαν ότι η εφαρμογή μιας εναλλακτικής φιλολαϊκής πολιτικής είναι αδύνατη εντός ευρωζώνης, η οποία θα ασκήσει τους πιο ωμούς εκβιασμούς.

Επιβάλλεται, επομένως, η καλά σχεδιασμένη, συντεταγμένη και προετοιμασμένη έξοδος από την ευρωζώνη. Η αποδέσμευση από το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ θα δώσει τη δυνατότητα ανάκτησης του ελέγχου της δημοσιονομικής, νομισματικής και εισοδηματικής πολιτικής. Θα διευκολύνει την άρση της λιτότητας, την έκδοση χρήματος χωρίς τους παράλογους περιορισμούς, που επιβάλλει η ΕΚΤ. Επίσης, στην εφαρμογή μέτρων φορολογικής δικαιοσύνης και αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Θα αντιστρέψει τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης. Θα διευκολύνει ένα σχέδιο μεγάλων δημόσιων επενδύσεων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Θα προστατεύσει τον παραγωγικό ιστό και την αγροτική οικονομία από τις αθρόες εισαγωγές. Θα ενισχύσει τις εξαγωγικές δυνατότητες.

Το εθνικό νόμισμα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι εργαλείο για την εφαρμογή ενός προοδευτικού, φιλολαϊκού προγράμματος ανασυγκρότησης και θετικής διεξόδου. Αυτό το πρόγραμμα στην πορεία εφαρμογής του θα μας οδηγήσει σε σύγκρουση, ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη και ολοκληρωτική ΕΕ, και στην αποδέσμευση της Ελλάδας και από αυτή.

21. Αγωνιζόμαστε για μία Ελλάδα ανεξάρτητη, ειρηνική με κυρίαρχο το λαό της.Αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, εναντίον των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή μας και για να αποτραπεί οποιαδήποτε εμπλοκή, άμεση ή έμμεση, της Ελλάδας σ’ αυτές. Για μία ανεξάρτητη Ελλάδα, σ’ ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο πολυπολικός, πολυκεντρικός και σύνθετος.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα, ριζικά διαφορετική, πολυδιάστατη πολιτική διεθνών σχέσεων στον οικονομικό, πολιτικό, ενεργειακό και αμυντικό τομέα, με βάση τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των συνόρων. Μόνο μια ανεξάρτητη Ελλάδα, με κυρίαρχο το λαό της, θα μπορεί να αναπτύξει ισότιμες και φιλικές σχέσεις, στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος, με όλους, χωρίς να είναι δεδομένη για κανένα.

Η έξοδος από την ευρωζώνη δεν θα απομονώσει την Ελλάδα, αλλά θα της δώσει τη δυνατότητα να αποκαταστήσει ισότιμες σχέσεις με τις χώρες της Δύσης, αλλά και με αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, Κίνα, Ινδία και χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Τασσόμαστε κατά του νέου «Ψυχρού Πολέμου» και της διαίρεσης της Ευρώπης με ύψωση νέου τείχους προς τη Ρωσία. Επιδιώκουμε να αποκατασταθούν και να αναβαθμιστούν οι ελληνορωσικές σχέσεις, που διαταράχτηκαν με ευθύνη των Τσίπρα – Κοτζιά, με την καθοδήγηση των ΗΠΑ.

Αγωνιζόμαστε για μη επέκταση του ΝΑΤΟ, μιας πολεμικής μηχανής, που διαλύει κράτη, καταδυναστεύει λαούς και αποσταθεροποιεί την περιοχή μας, στα Βαλκάνια. Απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων από την Ελλάδα και έξοδό της από το ΝΑΤΟ.

Επιδιώκουμε επίλυση των όποιων προβλημάτων με την Τουρκία στη βάση του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένου του Δικαίου της Θάλασσας, με σεβασμό των διεθνών συνθηκών, όπως της συνθήκης της Λωζάννης, χωρίς ιμπεριαλιστική επιδιαιτησία που οδηγεί στο «διαίρει και βασίλευε», και με υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας.

Αγωνιζόμαστε, στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ, για μια Κύπρο με ενιαία διεθνή προσωπικότητα, ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα, βάσεις και εγγυήτριες δυνάμεις.

Είμαστε αντίθετοι με τη ΝΑΤΟϊκή συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ, που προωθείται για να διευκολύνει τη γειτονική χώρα να μπει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δεν συμβάλλει στην ειρήνη, συνεργασία και σταθερότητα στα Βαλκάνια. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια είναι παράγοντας αστάθειας και ανασφάλειας για την Ελλάδα και όλους τους γειτονικούς λαούς και χώρες.

Υποστηρίζουμε την επίλυση των εκκρεμών προβλημάτων με τις γειτονικές χώρες στη βάση του σεβασμού των συνόρων, της καλής γειτονίας, της ισοτιμίας και της αντίθεσης με εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς. Επιδιώκουμε σύναψη βαλκανικού συμφώνου ειρήνης, συνεργασίας και συνανάπτυξης, έξω από ιμπεριαλιστικές κηδεμονίες.

Το ριζοσπαστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα σε συνδυασμό με το εθνικό νόμισμα, θα πλήξουν μόνο μια κεφαλαιακή ολιγαρχία συνδεδεμένη με τα ευρωπαϊκά και διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ανταποκρίνονται, όμως, στα συμφέροντα και τις προοπτικές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, πρώτα απ’ όλα του κόσμου της εργασίας. Στις ανάγκες των ανέργων για την εξεύρεση εργασίας με πλήρη δικαιώματα. Στα συμφέροντα της νεολαίας για ένα καλύτερο μέλλον στην Ελλάδα. Στα συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς και των μικρομεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας μας. Διασφαλίζουν την έξοδο από την κρίση, μειώνουν δραστικά τις ανισότητες και την ανεργία. Διαμορφώνουν ένα νέο παραγωγικό και αποδοτικό οικονομικό πρότυπο.

Είναι μια πορεία ενωτικών εργατικών και λαϊκών αγώνων, μεγάλων οικονομικών και δημοκρατικών μετασχηματισμών και εφαρμογής μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που θα θωρακίζει και θα ενισχύει τους νέους δρόμους της χώρας.

Το έπαθλο αυτής πορείας θα είναι μια νέα Ελλάδα κυρίαρχη, ασφαλής, ανεξάρτητη, βαθύτατα δημοκρατική, κοινωνικά δίκαιη, παραγωγική και ευημερούσα. Μια Ελλάδα αξιοπρέπειας, ανιδιοτέλειας, αλληλεγγύης και πολιτισμού, όπου ο λαός της για πρώτη φορά θα είναι κυρίαρχος, και με συμμέτοχο τη νεολαία της πατρίδας μας, θα κτίζει ένα ελπιδοφόρο μέλλον.