Ο Macron της Ελλάδας! Η δεύτερη ακόμα χειρότερη μετάλλαξη του Τσίπρα: «Κλέβει» το νεοφιλελεύθερο αφήγημα Μητσοτάκη

Οι παλιοί αριστεροί συνήθιζαν να λένε για όποιον έκανε σοβαρά πολιτικά στραβοπατήματα και έπαιρνε στραβό δρόμο, πως η συνέχειά του δεν είχε τέλος. «Όταν πάρεις τον κατήφορο, δεν υπάρχει πάτος», λέγανε χαρακτηριστικά.
Δυστυχώς αυτή η ρήση βρίσκει την τέλεια εφαρμογή της στην πολιτική πορεία του Αλ. Τσίπρα με οδυνηρές συνέπειες για τον τόπο.
Η πρώτη μεγάλη μετάλλαξη του Αλ. Τσίπρα και του μεγάλου τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ, που δυστυχώς τον ακολούθησε, υπήρξε η συνθηκολόγηση του τρίτου μνημονίου, το οποίο διαδέχθηκε το τέταρτο μνημόνιο και στη συνέχεια οι υποδουλωτικές δεσμεύσεις μέχρι το 2060!
Φαίνεται, όμως, ότι δεν είδαμε ακόμα τίποτα.
Ο νεομνημονιακός Τσίπρας είναι ακράτητος.
Από τη λογική, ψευδή και παραπλανητική ούτως ή άλλως, «εγκρίνουμε και εφαρμόζουμε τα μνημόνια από ανάγκη», ο αχόρταγος πρωθυπουργός πέρασε στην αρχή ντροπαλά και τώρα ακραία επιθετικά στον ρόλο του διαφημιστή των επενδυτικών deal μεγάλων πολυεθνικών που έχουν εξαγοράσει ελληνικές εταιρείες.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλ. Τσίπρας με λίγες μέρες διαφορά επισκέφθηκε την καπνοβιομηχανία (!) της αμερικανικής πολυεθνικής Philip Morris στον Ασπρόπυργο, η οποία εξαγόρασε την ιστορική ελληνική εταιρεία Παπαστράτος και στην συνέχεια την ελληνική εταιρεία φυσικών καλλυντικών Apivita, η οποία και αυτή εξαγοράστηκε από την ισπανική πολυεθνική PUIG.
Ο Αλ. Τσίπρας θέλει να εμφανιστεί ως ο πρωθυπουργός των μεγάλων ξένων επενδύσεων.
Επειδή, όμως, πραγματικά νέες ξένες επενδύσεις δεν υπάρχουν, ο Αλ. Τσίπρας χωρίς κανέναν δισταγμό δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στις εξαγορές από πολυεθνικές ελληνικών επιχειρήσεων.
Αν οι κατηγορίες που δεχόταν ο Τσίπρας (κάκιστα γι’ αυτούς που τις εκτόξευαν) ήταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ εμποδίζει τις ξένες επενδύσεις, ο Αλ. Τσίπρας όχι μόνο τους διαψεύδει στην πράξη αλλά και διαφημίζει την επέλαση του ξένου κεφαλαίου, μέχρι πλήρους αφελληνισμού της ελληνικής οικονομίας.
Άλλωστε είναι ο Τσίπρας που έχει προχωρήσει στο μεγαλύτερο μέχρι τώρα ξεπούλημα εθνικού πλούτου σε ξένα χέρια και στην εκχώρηση δημόσιων στρατηγικών επιχειρήσεων και υποδομών στο ξένο μεγάλο κεφάλαιο και σε ξένες κρατικές επιχειρήσεις.
Ο Τσίπρας φιλοδοξεί να γίνει ο Macron της Ελλάδας: Ο άνθρωπος των τραπεζών, του ευρώ, της άκρατης παγκοσμιοποίησης, των πολυεθνικών και της λεγόμενης ευρωπαϊκής ”εμβάθυνσης”, που στην ουσία σημαίνει περαιτέρω Γερμανοποίηση της ΕΕ. Ο πρωθυπουργός των 360 ευρώ «μισθού» της νεολαίας και ο πρωθυπουργός της πλήρους κατεδάφισης εργασιακών δικαιωμάτων και σχέσεων, όπου η απεργία θα είναι μουσειακό είδος.
Η νέα στροφή του Τσίπρα, η οποία στην πράξη έχει συντελεστεί εδώ και καιρό, μόνο η Δεξιά δεν την έχει καταλάβει ακόμα και ασκεί μια άσφαιρη αδέξια αντιπολίτευση, δεν έχει τακτικό, αλλά στρατηγικό χαρακτήρα.
Με την αναφορά στον Α. Παπανδρέου ο Τσίπρας θέλει να αποσείσει το στίγμα του ψεύτη, αφού και ο Ανδρέας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρομοίως.
Με την Philip Morris, μια βιομηχανία που βλάπτει σοβαρά την υγεία από τη μια και την «οικολογική» Apivita των φυσικών καλλυντικών της PUIG από την άλλη, επιδιώκει να αποδειχθεί «μητσοτακικότερος του Μητσοτάκη».
Να καταγραφεί ως ο  όψιμος νεοφιλελεύθερος ,που έχει καταστεί πολύ πιο επιθετικός από τον νεοφιλελεύθερο από κούνια.
Η τραγωδία είναι ότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός θα πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά όλα αυτά τα άγρια πειράματα παλιών και όψιμων νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συναγωνίζονται, κάτω από την σημαία του ευρώ και της γερμανικής Ευρώπης, στην διαπλοκή, στην παράδοση της χώρας, στην καταλήστευση και στο ξεπούλημά της με μεγάλο θύμα τον λαό μας και την νεολαία, με τον πρώτο φυσικά να έχει και αυτός ευθύνη για το κατάντημα.
Στη χώρα διαμορφώνεται ένα νέο τόσο βαθύ και τόσο αδιέξοδο και παρακμιακό πολιτικό σκηνικό, που μόνο μια μεγάλη δημοκρατική ανατροπή μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα.

Κ.Τ

Υ.Γ: Δεν είναι από πολλές πλευρές τυχαίες οι προτιμήσεις Τσίπρα στον μεταποιητικό χώρο.

Επιλέγει, πρώτον, εταιρείες που δεν είναι προβληματικές και δεν έχουν πληγεί ιδιαίτερα από την κρίση και, δεύτερον, επιλέγει προσεκτικά εταιρείες που δεν θα έχει ιδιαίτερα προβλήματα με τους εργαζόμενους και το σωματείο τους, διότι στο 90% των επιχειρήσεων της χώρας θα έτρωγε ”γιούχα” και ”ντομάτες”.