Ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πάρει την απόφασή του για το πόθε θα γίνουν οι εκλογές – εάν δηλαδή στηθούν πρόωρες κάλπες – με βάση τις εξελίξεις στην οικονομία και το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή σχετίζεται με τις εξελίξεις στην κεντροαριστερά.
Όσο ο χώρος αυτός παραμένει μάλλον προβληματικός, χωρίς συνοχή και στρατηγική, αλλά κυρίως δίχως δημοσκοπική δυναμική, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει ιδιαίτερους λόγους να επισπεύσεις την εκλογική αναμέτρηση. Πολύ δε περισσότερο, που και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δείχνει να έχει κάποιο πανίσχυρο πλειοψηφικό ρεύμα, που να του εξασφαλίζει την αυτοδυναμία.
Κυρίως όμως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτάζουν στην κεντροαριστερά. Έχουν βέβαια πάντα το νου τους και στην αντιμνημονιακή αντιπολίτευση στα αριστερά τους, αλλά επειδή οι ψηφοφόροι του κυβερνώντος κόμματος είναι πρωτίστως προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, το ενδιαφέρον τους στρέφεται προς τα εκεί.
Παρά την εκλογική διαδικασία, με την οποία αναδείχθηκε προ μηνών ο αρχηγός του (μετέπειτα) νέου και ενιαίου σχηματισμού (ΚΙΝ.ΑΛ.), η κεντροαριστερά παραμένει σε βαθιά κρίση, κατακερματισμένη ουσιαστικά και πιθανόν σε μία κρίση με βαθιά ψυχικά χάσματα και ανυπέρβλητα εμπόδια.
Με τέτοια κατάσταση λοιπόν στα δεξιά του ο Τσίπρας δεν έχει να φοβάται πολλά, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία έχει κρίση φυσιογνωμίας και προσώπων και δείχνει ανίκανη να απορροφήσει τη βαθιά δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Αποτέλεσμα αυτού είναι η διατήρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ του βασικού εκλογικού κορμού του, σε τέτοιο βαθμό που να μην έχει υποστεί μέχρι τώρα κατάρρευση, ούτε να κινδυνεύει να στρατηγικής σημασίας ήττα στις εκλογές – εκτός απροόπτου φυσικά.
Στην πραγματικότητα δηλαδή το δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι παραμένει κυρίαρχο στο πολιτικό σκηνικό, ο δε ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να ηγεμονεύει στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, όπου άλλοτε δέσποζε το ΠΑΣΟΚ. ΟΙ δυναμικές βέβαια μπορεί να είναι άλλες προϊόντος του χρόνου και με την έλευση μέτρων, όπως οι νέες περικοπές στις συντάξεις, αλλά μέχρι τώρα τουλάχιστον τα δεδομένα δεν έχουν ανατραπεί.
Υπάρχει και η πίεση εξ αριστερών προς την κυβέρνηση. Αλλά οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως η Λαϊκή Ενότητα, η οποία κυριαρχεί στο χώρο αυτό απευθύνονται κυρίως σε ψηφοφόρους, που ούτε τον Σεπτέμβριο του 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Η πίεση αυτή εκθέτει μεν την μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στα μάτια του προοδευτικού και ευρωσκεπτικιστικού ακροατηρίου, πυροδοτώντας τις αντιδράσεις του λαϊκού παράγοντα, αλλά ο Τσίπρας κοιτάζει κυρίως προς τους πασοκογενείς ψηφοφόρους.
Γι’ αυτό, το κυρίως θέμα του είναι τι κάνει η κεντροαριστερά. Πρακτικά: όσο εκείνη παραμένει κολλημένη σε μονοψήφια δημοσκοπικά νούμερα, ο Τσίπρας ξέρει ότι φλερτάρει με ποσοστά αρκετά άνω του 20%, όπερ σημαίνει ότι παραμένει σε κάθε περίπτωση βασικός παίκτης στο πολιτικό σκηνικό.
Υπό αυτή την έννοια, δεν έχει κανένα άγχος για εκλογές όσο η κεντροαριστερά κοιμάται.
