Η απόφαση του δικαστηρίου για τον χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης ήρθε επτά χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά από πεντέμισι χρόνια δικαστικής διαδικασίας. Για μια οργάνωση που διαφήμιζε η ίδια τον εγκληματικό της χαρακτήρα και που παινευόταν για τις εγκληματικές της επιδόσεις, δεν ήταν αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε γρήγορη απόδοση δικαιοσύνης.
Η δικαιοσύνη ήρθε όμως, έστω και αργά και αυτό οπωσδήποτε ικανοποιεί το κοινό αίσθημα των δημοκρατικών ανθρώπων καθώς και όλων εκείνων που, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αντιτάχθηκαν στην ανάδειξη και στην επέλαση αυτού του ναζιστικού μορφώματος. Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε και στιγματίστηκε, ο ναζισμός όμως –και όλα όσα αυτά περιλαμβάνει- εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσά μας, να δηλητηριάζει τις κοινωνίες μας, τη σκέψη μας, με ανοικτή ή με λανθάνουσα μορφή.
Η αντιμετώπιση του τελευταίου δεν είναι απλά και μόνο υπόθεση μιας δικαστικής καταδικαστικής απόφασης. Να μην κρατήσουμε στην μνήμη μας, να μην εντάξουμε στην πολιτική μας παιδεία μόνο την καταδίκη, μόνο τη σημερινή ημέρα. Η ημέρα αυτή να γίνει αφορμή για να σκεφτούμε τα όσα προηγήθηκαν. Τα όσα πολλά και σύνθετα ανέβασαν το μόρφωμα αυτό στο πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα, δεν πρέπει να ξεχαστούν. Γιατί μέσα από αυτά θα έλθει πάλι στο προσκήνιο, με άλλο όνομα, με άλλο μανδύα, με άλλο προσωπείο, το ίδιο και το αυτό εγκληματικό πρόσωπο του ναζισμού.
Να μην ξεχάσουμε τους δημοσιογράφους τα τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά δίκτυα, τα έντυπα που τέθηκαν στην υπηρεσία αυτών των εγκληματικών ιδεών, που έφερναν μέσα στα σπίτια μας τους εγκληματίες, ως “καλά παιδιά”, ως “παρεξηγημένους”, ως “ιδεολόγους”! Να μην ξεχάσουμε τους πολιτικούς που έσπευδαν να βρουν πολιτικές αρετές στους ναζί, που ευχήθηκαν την συνεργασία μαζί τους, που τους αξιοποίησαν ως πολιτικά εργαλεία, είτε για να κόψουν ψήφους από αντιπάλους τους, είτε για να αξιοποιήσουν τον τρόμο που έσπερναν στην κοινωνία, είτε για να τους αναθέσουν το εγκληματικό έργο του διωγμού προσφύγων, μεταναστών, εργαζόμενων, συνδικαλιστών.
Κυβερνητικοί παράγοντες
Να μην ξεχάσουμε τους κυβερνητικούς παράγοντες που άφηναν τη δίκη να σέρνεται και να απλώνεται στον χρόνο πότε επειδή δεν υπάρχει “κατάλληλη αίθουσα” (στην Αθήνα των 4.500.000 κατοίκων), πότε με αφελή προσχήματα. Να μην ξεχάσουμε τους κυβερνητικούς εκείνους χώρους που “προσάρμοσαν” τον ποινικό κώδικα, διαρκούσης της δίκης, σε όφελος των αρχηγών και των μελών εγκληματικής οργάνωσης. Χάρη σε αυτές τις αλλαγές οι καταδικασμένοι εγκληματίες θα διατηρήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα… και άλλα πολλά.
Να μην ξεχάσουμε όλους αυτούς τους “δημιουργούς“, τους “χορηγούς” της Χρυσής Αυγής. Να μην ξεχάσουμε την ακραία αηδιαστική συμπεριφορά τους ακόμα και τη σημερινή ημέρα, όταν οι ίδιοι αυτοί, ξεχνώντας τα μόλις χθεσινά καμώματά τους έσπευσαν να πρωτοστατήσουν σε αναθέματα και κατάρες απέναντι στους χθεσινούς ήρωές τους που προσπάθησαν τόσο να αναδείξουν.
Ο ναζισμός γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος όταν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, η άρχουσα τάξη, τον εντάξουν στα πολιτικά τους εργαλεία. Όταν τον χρησιμοποιήσουν με λίγα λόγια για να λύσουν πολιτικά ζητήματα, αδιέξοδα της όποιας μορφής. Όταν τον στρατεύσουν ενάντια στα συμφέροντα των ανταγωνιστών τους, όταν του αναθέσουν την προώθηση κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων, ας πούμε στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος.
Γίνεται δε πολλαπλά επικίνδυνος όταν η εγκληματική του δράση γίνει μέρος της κυρίαρχης πολιτικής, όταν η εγκληματική πρακτική τους ενσωματωθεί σε κρατικές ή ημικρατικές ή παρακρατικές υπηρεσίες. Οι δολοφονικές δράσεις της Χρυσής Αυγής και του ναζισμού καταδικάστηκαν. Ας μη γίνει αυτό αφορμή για την μεταφορά πρακτικών άγριας καταστολής σε ένστολα σώματα στην υπηρεσία του Κράτους.
Νεοναζισμός και Δικαιοσύνη
Και κάτι ακόμα. Τους νέο-ναζί της Χρυσής Αυγής καταδίκασε η Δικαιοσύνη. Η ίδια αυτή Δικαιοσύνη την ύπαρξη και τη λειτουργία της οποίας ο ναζισμός υπόσχεται να καταργήσει. Για το ναζισμό υπάρχει το δίκαιο της “φυλής” που εκπορεύεται από τον εκφραστή των φυλετικών χαρακτηριστικών αυτόν το απίθανο που οι νέο-ναζί τιμούσαν με εκείνα τα γελοία “εγέρθητου“.
Ο ναζισμός αρνείται στα θύματά του την πολυτέλεια του δικαστή, της δίκης. Εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν λίγα χρόνια νωρίτερα, στις κοινωνίες που διαφέντευε ο ναζισμός, μπροστά σε εκτελεστικά αποσπάσματα, στα τραίνα για τους θαλάμους αερίων, στα στρατόπεδα των βασάνων και του θανάτου. Σε κανένα από αυτούς δεν επιτράπηκε η προσφυγή στη Δικαιοσύνη, στην Δικαστή. Καταδικάστηκαν σε θάνατο και πέθαναν επειδή η φυλή τους, η θρησκεία τους, η πολιτική τους δράση, η αντίστασή τους το επέβαλε.
Η θανατική τους καταδίκη αποφασίστηκε “στο όνομα του Φύρερ“, από κάποιον αξιωματούχο, από κάποιον τυφλωμένο από το ναζιστικό μίσος στρατιωτικό ή διοικητικό παράγοντα, από κάποιο τιποτένιο «όργανο». Δεν χρειαζόταν Δικαστής γι αυτό. Ο ναζισμός μαζί με το Ρωμαϊκό Δίκαιο που παινευόταν πως κατάργησε, τελείωσε, ευτέλισε χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού.
Τα “παιδιά των ηττημένων του 1945” ακολούθησαν την εγκληματική πεπατημένη. Αποφάσισαν “στο όνομα του Φύρερ” (του γραφικού αρλεκίνου αρχηγού τους) να σκοτώσουν τον Λουκμάν. Τον σκότωσαν. Αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Παύλο Φύσσα – τον δολοφόνησαν.
Αποφάσισαν να “τιμωρήσουν” τους βιοπαλαιστές Αιγύπτιους αλιεργάτες, τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τους υπαίθριους πωλητές στις λαϊκές αγορές, τους βιοπαλαιστές των φτωχών συνοικιών, τους «μελαψούς» στα αστικά λεωφορεία, τους «εχθρούς της φυλής» (αυτοί τα προπλάσματα –τρομάρα μας- της ανώτερης Άριας φυλής!). Όλα αυτά τα ονόμασαν “απόδοση δικαιοσύνης” στο δικό τους αντεστραμμένο σύμπαν και τα εκτέλεσαν στο όνομα του Φύρερ τους. Τελικά αυτά “τα παιδιά των ηττημένων του 1945” δεν ήταν παρά φτυστά ομοιώματα των προγόνων τους.
