Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο σεχταρισμός και η ηττοπάθεια!

«Στιγ­μιό­τυ­πα» ρευ­στό­τη­τας εμ­φα­νί­ζο­νται με με­γά­λη συ­χνό­τη­τα. Ο Τραμπ αρ­νεί­ται να δώσει χει­ρα­ψία στην Μέρ­κελ, στην επί­ση­μη συ­νά­ντη­σή τους ενώ ταυ­τό­χρο­να ητ­τά­ται δια­δο­χι­κά στο εσω­τε­ρι­κό καθώς δεν κα­τα­φέρ­νει να πε­ρά­σει την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή ρύθ­μι­ση που την ακυ­ρώ­νουν δι­κα­στές ούτε όμως και την κα­τάρ­γη­ση του «Ομπά­μα­κερ» αυτή την φορά με την «αυ­το­μό­λη­ση» δε­κά­δων ρε­που­μπλι­κά­νων γε­ρου­σια­στών. Στην Ευ­ρώ­πη οι ηγέ­τες των κρα­τών μελών της ΕΕ μέσω της πρό­σφα­της δια­κή­ρυ­ξης της Ρώμης, ομο­λο­γούν την στρα­τη­γι­κή της υπο­χώ­ρη­ση με την επι­ση­μο­ποί­η­ση του χα­ρα­κτή­ρα των «πολ­λών τα­χυ­τή­των», όσο κι αν αυτό μένει να απο­δει­χτεί τι ση­μαί­νει στ’ αλή­θεια. Το ίδιο κεί­με­νο πε­ρι­λαμ­βά­νει την δια­πί­στω­ση: «Η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση αντι­με­τω­πί­ζει πρω­το­φα­νείς προ­κλή­σεις, τόσο σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο όσο και στο εσω­τε­ρι­κό της: πε­ρι­φε­ρεια­κές συρ­ρά­ξεις, τρο­μο­κρα­τία, αυ­ξα­νό­με­νες με­τα­να­στευ­τι­κές πιέ­σεις, προ­στα­τευ­τι­σμός, κοι­νω­νι­κές και οι­κο­νο­μι­κές ανι­σό­τη­τες» που ση­μαί­νει στο λε­ξι­λό­γιο της μαρ­ξι­στι­κής αρι­στε­ράς πό­λε­μο, εθνι­κι­σμό, ρα­τσι­σμό και έντα­ση των τα­ξι­κών αντι­θέ­σε­ων.
Θλι­βε­ρή φι­γού­ρα με­τα­ξύ των ευ­ρω­παί­ων ηγε­τών ο έλ­λη­νας πρω­θυ­πουρ­γός που, έχο­ντας απο­τύ­χει πλή­ρως να κα­τα­σκευά­σει μια δήθεν ει­κό­να πε­τυ­χη­μέ­νης αντί­στα­σης στα ερ­γα­σια­κά, βρέ­θη­κε στην δεινή θέση να απο­λο­γεί­ται για άλλη μια φορά πως αν και δεν είναι αυτή η Ευ­ρώ­πη που θέλει και πως… αν και το σκέ­φτη­κε πολύ να υπο­γρά­ψει την δια­κή­ρυ­ξη, εν τέλει υπέ­κυ­ψε. Γραμ­μή «τρα­βά­τε με κι ας κλαίω». Απά­ντη­σε έτσι και στο ερώ­τη­μα για την προ­ο­πτι­κή και το απο­τέ­λε­σμα της δια­πραγ­μά­τευ­σης για την δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση, του­λά­χι­στον ως προς την κυ­βέρ­νη­ση. Εξάλ­λου η εναλ­λα­κτι­κή επι­λο­γή, αυτή των εκλο­γών, δεν είναι απλά ζή­τη­μα από­φα­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τη νίκη ή την από­δρα­ση. Υπάρ­χει εδώ ένα ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα για την ανυ­πό­λη­πτη κυ­βερ­νώ­σα, μνη­μο­νια­κή «αρι­στε­ρά» που κρύ­βει την από­λυ­τη γε­λοιο­ποί­η­ση. Με ποια κε­ντρι­κή προ­ε­κλο­γι­κή δια­κύ­βευ­ση; Η εγκα­τά­λει­ψη της τρέ­χου­σας κυ­βερ­νη­τι­κής γραμ­μής απαι­τεί την ανά­δει­ξη του δρό­μου της ρήξης! Αν σε όλα αυτά προ­σθέ­σει κα­νείς και την εντυ­πω­σια­κά ασύ­δο­τη, ακρο­δε­ξιά, εθνι­κι­στι­κή και συ­νά­μα αμε­ρι­κα­νό­δου­λη κί­νη­ση του Κα­μέ­νου μπο­ρεί να αντι­λη­φθεί τις, ισχνές πλην εν­δει­κτι­κές του κλί­μα­τος, αντι­δρά­σεις στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Παρά ταύτα, η κυ­βέρ­νη­ση αντι­με­τω­πί­ζει μια αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση αδύ­να­μη και διαι­ρε­μέ­νη. Η ΝΔ με ηγε­σία τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη αλ­λά­ζει μέρα παρά μέρα γραμ­μή για το αν θα ψη­φί­σει τα μέτρα που ζη­τούν οι δα­νει­στές ή  θα υπο­νο­μεύ­σει την κυ­βέρ­νη­ση ώστε να έρθει στην εξου­σία πάση θυσία και να ανα­λά­βει αυτή από κυ­βερ­νη­τι­κή θέση την… «καυτή πα­τά­τα».
Οι συν­θή­κες αυτές «θε­ω­ρη­τι­κά» είναι ευ­νοϊ­κές για την αρι­στε­ρά καθώς το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα πα­ρα­μέ­νει απο­λύ­τως αστα­θές και το πο­λι­τι­κό κενό «ηχηρό». Ακόμη και η ακρο­δε­ξιά που απο­τε­λεί τον επι­κίν­δυ­νο αντα­γω­νι­στή της σε τέ­τοιες πε­ριό­δους και ανα­πτύσ­σε­ται σε πολ­λές ευ­ρω­παϊ­κές χώρες σή­με­ρα, αντι­με­τω­πί­ζει δυ­σκο­λί­ες στην χώρα καθώς δεν απο­τε­λεί άμεση, αυ­τό­νο­μη συ­στη­μι­κή επι­λο­γή (με­τέ­χει στα διλ­λή­μα­τα και τις αντι­θέ­σεις εντός της «ευ­ρω­παϊ­στι­κής» ΝΔ) και η σκλη­ρή, να­ζι­στι­κή εκ­δο­χή της ΧΑ είναι στρι­μωγ­μέ­νη στο εδώ­λιο του κα­τη­γο­ρού­με­νου και μοιά­ζει να έχει πιά­σει τα­βά­νι – όσο κι αν απο­τε­λεί πάντα ελ­λο­χεύ­ο­ντα κίν­δυ­νο με αυ­ξη­μέ­νο πο­σο­στό.
Εντού­τοις, δυ­στυ­χώς η αρι­στε­ρά μοιά­ζει πιο αμή­χα­νη και σο­κα­ρι­σμέ­νη από την ίδια την κοι­νω­νία και ιδιαί­τε­ρα από τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα και τά­ξεις που όσο κι αν δεν βρί­σκουν ακόμη τον βη­μα­τι­σμό προς το μα­ζι­κό κί­νη­μα ήδη εμ­φα­νί­ζο­νται πολλά «μικρά ρυά­κια» της αντί­στα­σης, σε χώ­ρους δου­λειάς, γει­το­νιές, νε­ο­λαία, κι­νή­μα­τα αντι­ρα­τσι­σμού και αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Στην Αθήνα το υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας απο­τε­λεί κα­θη­με­ρι­νό προ­ο­ρι­σμό κάθε λογής μι­κρών δια­δη­λώ­σε­ων και συ­γκε­ντρώ­σε­ων. Εξάλ­λου, μπο­ρεί να είναι σωστή η δια­πί­στω­ση ότι η πο­λι­τι­κή αρι­στε­ρά δεν «κα­τα­σκευά­ζει» τα κι­νή­μα­τα θα ήταν όμως με­γά­λη υπο­κρι­σία να πούμε πως η αδυ­να­μία της δεν με­τέ­χει και μά­λι­στα πολύ ση­μα­ντι­κά στο πρό­βλη­μα.
Επί­σης δεν πρέ­πει να αγνο­ή­σου­με ότι η εν­δε­χό­με­νη ανά­πτυ­ξη κι­νή­μα­τος δεν έχει αυ­το­νό­η­τα αρι­στε­ρό και τα­ξι­κό πρό­ση­μο. Ο με­γα­λύ­τε­ρος κίν­δυ­νος της ακρο­δε­ξιάς και του φα­σι­σμού προ­κύ­πτει όταν αυτός κα­τα­φέ­ρει να αγκα­λιά­σει μα­ζι­κές κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις και εκ­φρά­σεις που βρέ­θη­καν εντε­λώς απο­κομ­μέ­νες και ορ­φα­νές από τη συλ­λο­γι­κή εμπει­ρία και τις ιδέες της κοι­νω­νι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης σαν απο­τέ­λε­σμα εκ­φυ­λι­σμέ­νων και γρα­φειο­κρα­τι­κών συν­δι­κά­των και μιας πο­λι­τι­κής αρι­στε­ράς που δεν μπό­ρε­σε να συν­δε­θεί με τις επεί­γου­σες και κα­θη­με­ρι­νά οξυ­νό­με­νες ανά­γκες της ερ­γα­τι­κής τάξης, της νε­ο­λαί­ας, του λαού. Ο ιστο­ρι­κός κα­νό­νας δεν πρέ­πει να λη­σμο­νεί­ται: στο ίδιο ιστο­ρι­κό έδα­φος της κρί­σης και της πο­λι­τι­κής αστά­θειας ευ­δο­κι­μεί ο ρα­τσι­σμός, ο εθνι­κι­σμός και ο πό­λε­μος όπως ταυ­τό­χρο­να και η άνο­δος του τα­ξι­κού, ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς. Το πιο εν­δε­χό­με­νο θα επι­κρα­τή­σει κρί­νε­ται κάθε φορά από την έκ­βα­ση της πάλης. Στους χώ­ρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές, στα στέ­κια της νε­ο­λαί­ας, στον δρόμο, στο κοι­νο­βού­λιο, στην σφαί­ρα των ιδεών. Σ’ αυτή την εποχή ζούμε σή­με­ρα.
Μα­ζι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή
Το ερώ­τη­μα που συ­μπυ­κνώ­νει την πο­λι­τι­κή πρό­κλη­ση για την αρι­στε­ρά αφορά στην μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή. Μπο­ρεί να υπάρ­ξει γραμ­μή μαζών με αρι­στε­ρό, ρι­ζο­σπα­στι­κό και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό πρό­ση­μο σή­με­ρα, στην Ελ­λά­δα, στις συ­γκε­κρι­μέ­νες ευ­ρω­παϊ­κές και διε­θνείς συν­θή­κες;
Δυ­στυ­χώς, για την ώρα, οι απα­ντή­σεις που δί­νο­νται από τα πε­ρισ­σό­τε­ρα τμή­μα­τα της αρι­στε­ράς δια­κα­τέ­χο­νται από ητ­το­πά­θεια και σε­χτα­ρι­σμό που συχνά φτά­νει στον …αλ­λη­λο­σπα­ραγ­μό! Φαι­νό­με­νο που, πέρα από τις ορ­γα­νω­μέ­νες συλ­λο­γι­κό­τη­τες, οι οποί­ες ασφα­λώς έχουν την με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη, εκτεί­νε­ται και σε με­ρί­δα απο­γοη­τευ­μέ­νου κό­σμου της αρι­στε­ράς. Πα­ρα­τη­ρού­με, ιδιαί­τε­ρα στα «μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης», συ­μπε­ρι­φο­ρές πραγ­μα­τι­κής «αν­θρω­πο­φα­γί­ας» με­τα­ξύ αν­θρώ­πων που σε μια προη­γού­με­νη φάση έδι­ναν την μάχη από το ίδιο με­τε­ρί­ζι, στον δρόμο του αγώνα. Αυτού του εί­δους ο ακραί­ος σε­χτα­ρι­σμός, η εξα­το­μι­κο­ποί­η­ση και η απελ­πι­σία δεν λυ­τρώ­νει καμιά πίκρα και καμιά απο­γο­ή­τευ­ση αλλά αντί­θε­τα κα­τα­στρέ­φει την προ­ο­πτι­κή της επει­γό­ντως ανα­γκαί­ας ανα­συ­γκρό­τη­σης του κι­νή­μα­τος και της «κοι­νό­τη­τας της αρι­στε­ράς». Το πρώτο βήμα σ’ αυτή την ολι­σθη­ρή κα­τη­φό­ρα είναι ο «αντι­κα­το­πτρι­σμός». Όσοι και όσες, συλ­λο­γι­κά ή ατο­μι­κά, το αντι­λαμ­βά­νο­νται αυτό οφεί­λουν να κά­νουν ότι μπο­ρούν για να φρε­νά­ρουν το κα­τα­στρο­φι­κό φαι­νό­με­νο που απο­δο­μεί συ­στη­μα­τι­κά τον «κόσμο της αρι­στε­ράς» και τον με­τα­τρέ­πει σε ακίν­δυ­νο για το σύ­στη­μα.
Ωστό­σο το πρό­βλη­μα ξε­κι­νά από τις ορ­γα­νώ­σεις και μά­λι­στα από τις με­γα­λύ­τε­ρες. Ο σε­χτα­ρι­σμός με­τα­ξύ των ορ­γα­νώ­σε­ων της αρι­στε­ράς που ευ­δο­κι­μεί στις μέρες μας και ανα­πτύσ­σε­ται, όσο κι αν κρύ­βε­ται πίσω από «επα­να­στα­τι­κές ανα­λύ­σεις» και βερ­μπα­λι­στι­κή προ­πα­γάν­δα απο­τε­λεί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σε­χτα­ρι­σμό προς το ίδιο το κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­με­νο, προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, προς τη νε­ο­λαία, προς την πλητ­τό­με­νη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν δεν είναι καν σε­χτα­ρι­σμός «αρι­στε­ρί­στι­κος» αλλά «με­τα­μο­ντέρ­νος» και «δε­ξιό­στρο­φος».
Αν ορι­σμέ­νες ορ­γα­νώ­σεις έχουν συ­μπε­ρά­νει ότι η πε­ρί­ο­δος «έκλει­σε» και ετοι­μά­ζο­νται να «βγά­λουν τον χει­μώ­να», κα­τα­σκευά­ζο­ντας εσω­τε­ρι­κούς μι­κρό­κο­σμους «επα­να­στα­τι­κής γυ­μνα­στι­κής»  όπως πε­ρί­που συ­νέ­βη σε πα­ρελ­θού­σες δε­κα­ε­τί­ες δια­πράτ­τουν, κατά την γνώμη μας, με­γά­λο σφάλ­μα. Η πε­ρί­ο­δος είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή από τις δε­κα­ε­τί­ες του ’90 και του 2000, όπου ακόμη λει­τουρ­γού­σε η μα­ζι­κή ρε­φορ­μι­στι­κή δυ­να­τό­τη­τα της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και βέ­βαια «λεφτά υπήρ­χαν». Σή­με­ρα ακόμη και η αμυ­ντι­κή προ­σέγ­γι­ση απαι­τεί «βήμα προς τα εμπρός».
Αν η μια εκ­δο­χή και έκ­φρα­ση της ητ­το­πά­θειας είναι ο σε­χτα­ρι­σμός η άλλη είναι η εγκα­τά­λει­ψη της ανα­φο­ράς στην ερ­γα­τι­κή τάξη ως πρω­το­πο­ρία (αντι­κει­με­νι­κά) και της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής ως επί­και­ρος, ιστο­ρι­κά, στό­χος. Η ανα­βί­ω­ση ως «ζόμπι» του δια­τα­ξι­κού «λαϊ­κο­με­τω­πι­σμού». Η κυ­ριαρ­χία των εθνι­κών μύθων επί του τα­ξι­κού, κοι­νω­νι­κά απε­λευ­θε­ρω­τι­κού «αφη­γή­μα­τος». Η επι­μο­νή στην αι­μα­το­βαμ­μέ­νη από τις ήττες του ερ­γα­τι­κού, κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, στα­λι­νι­κή θε­ω­ρία της «εξάρ­τη­σης και των στα­δί­ων» και η  πα­ραλ­λα­γή της, στην ανα­ζή­τη­ση της στρα­τη­γι­κής του «σο­σια­λι­σμού σε μια μόνο χώρα». Ακόμη και οι πιο «κα­λο­προ­αί­ρε­τες» προ­σεγ­γί­σεις της προ­τε­ραιό­τη­τας του στό­χου της «εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας» (αυτές δη­λα­δή που δεν πά­σχουν από ιδε­ο­λο­γι­κές εμ­μο­νές ή /και από τις δε­σμεύ­σεις συ­γκρό­τη­σης των ομά­δων τους) σαν με­τα­βα­τι­κό στόχο που μπο­ρεί να με­τε­ξε­λι­χθεί, κά­νουν επί­σης λάθος. Στην Ελ­λά­δα του 2017, στην εποχή της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης του κα­πι­τα­λι­σμού και της ΕΕ η εμπει­ρία δεί­χνει ότι δεν ανα­πτύσ­σε­ται κα­νέ­να κί­νη­μα εθνι­κής αυ­το­διά­θε­σης. Το οι­κο­νο­μι­κό – τα­ξι­κό στοι­χείο πα­ρα­μέ­νει κυ­ρί­αρ­χο στις κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις και στις αυ­θόρ­μη­τες εκ­φρά­σεις τους.
Με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη και πρό­γραμ­μα
Στο επί­κε­ντρο βρί­σκε­ται η έν­νοια της «με­τά­βα­σης» και συ­να­κό­λου­θα η με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη. Αντί­λη­ψη που, μαζί με το «ενιαίο μέ­τω­πο», κα­θό­ρι­σαν τις επι­λο­γές των επα­να­στα­τών της πρώ­της πε­ριό­δου της τρί­της Διε­θνούς (πριν δυ­σφη­μι­στεί από την στρε­βλω­τι­κή, αντε­πα­να­στα­τι­κή επι­κρά­τη­ση του στα­λι­νι­σμού) – για να θυ­μη­θού­με και την με­γά­λη οκτω­βρια­νή επα­νά­στα­ση που φέτος κλεί­νει 100 χρό­νια. Αντι­λή­ψεις δια­πο­τι­σμέ­νες από την πε­ποί­θη­ση πως «η απε­λευ­θέ­ρω­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης είναι έργο της ίδιας» που έχουν στο επί­κε­ντρο την υπο­χρέ­ω­ση του συ­νει­δη­τού πα­ρά­γο­ντα να λει­τουρ­γεί πάντα στην κα­τεύ­θυν­ση της συ­γκέ­ντρω­σης της δύ­να­μης της τάξης και δια της ηγε­μο­νί­ας της, της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.
Σή­με­ρα η συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης του ερ­γα­τι­κού, μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος είναι πιο ανα­γκαία από ποτέ. Και μά­λι­στα απαι­τεί την συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης της πο­λι­τι­κής αρι­στε­ράς στο με­γα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό βαθμό καθώς η πάλη έχει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά υπε­ρά­σπι­σης της μνή­μης του κι­νή­μα­τος και του πε­ριε­χο­μέ­νου της Αρι­στε­ράς (ιδέες, στρα­τη­γι­κή, «αφή­γη­μα») γε­νι­κά ως εναλ­λα­κτι­κή στο βάρ­βα­ρο κα­πι­τα­λι­στι­κό κα­θε­στώς, στην εποχή της ιστο­ρι­κής δια­στρέ­βλω­σης, της συ­κο­φα­ντί­ας, της με­τα­μο­ντέρ­νας λήθης. Είναι πάνω απ’ όλα πάλη της Αρι­στε­ράς ενά­ντια στα κυ­ρί­αρ­χα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που σή­με­ρα, μέσα στην κρίση, εμ­φα­νί­ζο­νται συ­μπυ­κνω­μέ­να στην δήθεν «αντι­κει­με­νι­κή» οι­κο­νο­μι­κή επι­στή­μη και τις εκ­δο­χές της ανα­ζή­τη­σης της ανά­πτυ­ξης.
Δεν χωρά αμ­φι­βο­λία πως η πικρή κα­τά­λη­ξη της εμπει­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έπλη­ξε την αξιο­πι­στία πτυ­χών της με­τα­βα­τι­κής αντί­λη­ψης. Κυ­ρί­ως δυ­σφή­μι­σε το σύν­θη­μα «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς». Εντού­τοις οι κυ­βερ­νή­σεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ ου­δέ­πο­τε είχαν την πα­ρα­μι­κρή σχέση με το πε­ριε­χό­με­νο του με­τα­βα­τι­κού στό­χου. Για αυτό δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας λόγος υπε­ρά­σπι­σης οιασ­δή­πο­τε στιγ­μής αυτής της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­ρεί­ας σή­με­ρα. Όσοι και όσες δώ­σα­με την μάχη μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει ευ­θαρ­σώς να πούμε πως ητ­τη­θή­κα­με και να βγά­λου­με χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα για τον επό­με­νο γύρο.
Η με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη δεν επι­διώ­κει και δεν μπο­ρεί ποτέ να πα­ρά­ξει «απο­κρυ­σταλ­λω­μέ­νο» και «ολο­κλη­ρω­μέ­νο» με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα από τώρα ως τον Σο­σια­λι­σμό. Απο­τε­λεί μέ­θο­δο πα­ρα­γω­γής προ­γραμ­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών στό­χων σε διά­λο­γο με την ίδια την δράση των κοι­νω­νι­κών, ερ­γα­τι­κών και άλλων, πρω­το­πο­ριών στην κί­νη­σή τους να ανα­τρέ­ψουν το κα­θε­στώς. Δεν πα­ρά­γει «αφή­γη­ση» αλλά όπλα αντί­στοι­χα με τις προ­κλή­σεις που το ίδιο το μα­ζι­κό κί­νη­μα αντι­με­τω­πί­ζει και τις μάχες που δίνει επι­διώ­κο­ντας να τις συν­δέ­ει ου­σια­στι­κά (όχι προ­πα­γαν­δι­στι­κά – δια­κη­ρυ­κτι­κά) με τον στρα­τη­γι­κό αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό, σο­σια­λι­στι­κό στόχο.
Απ’ αυτή την άποψη η «επα­να­στα­τι­κή προ­σμο­νή» που απορ­ρί­πτει κάθε εί­δους με­τα­βα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση είναι εν τέλει, μέσα από την ητ­το­πά­θεια και τον αρι­στε­ρι­σμό, μια «δεξιά» γραμ­μή στην πε­ρί­ο­δο όσο και αυτή που αντι­λαμ­βά­νε­ται ως «ρε­α­λι­στι­κή» μα­ζι­κή γραμ­μή την κυ­ριο­λε­κτι­κή στρο­φή δεξιά.
Τέλος υφέρ­πει στην πε­ρί­ο­δο και μια ακόμη πρό­κλη­ση που εν­δέ­χε­ται να πα­ρά­ξει σφάλ­μα. Αφορά στην απο­δο­χή από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά του ρε­φορ­μι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα της, υπο­ταγ­μέ­νης στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και μά­λι­στα συχνά από κυ­βερ­νη­τι­κή θέση, μέσα στην κρίση, απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο της δε­ξιάς και ακρο­δε­ξιάς.
Η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία όπως εξάλ­λου και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα μπο­ρού­σαν να κα­τα­τάσ­σο­νται γε­νι­κά στον ρε­φορ­μι­σμό. Αν και στην εποχή της υπο­τα­γής της στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή και στην υπη­ρέ­τη­σή της από κυ­βερ­νη­τι­κές θέ­σεις ανοί­γει μια ολό­κλη­ρη συ­ζή­τη­ση για το τι ση­μαί­νει πο­λι­τι­κός ρε­φορ­μι­σμός σή­με­ρα. Παρά ταύτα η απόρ­ρι­ψη της γραμ­μής της συ­νερ­γα­σί­ας με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με την κυ­βερ­νώ­σα απο­τέ­λε­σε την ισχυ­ρό­τε­ρη θέση που επέ­τρε­ψε τη συ­γκρό­τη­ση μα­ζι­κών αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων συ­σπει­ρώ­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς (πλα­τιά κόμ­μα­τα). Η οπι­σθο­χώ­ρη­ση απ’ αυτή την γραμ­μή και η επι­λο­γή πο­λι­τι­κών με­τώ­πων μ’ αυτόν τον χώρο ση­μαί­νει την εκτί­μη­ση για το «κλεί­σι­μο» της πε­ριό­δου (κατά την άποψή μας λαν­θα­σμέ­νη) και, κατά εθνι­κή πε­ρί­πτω­ση, απο­τε­λεί επί­σης έκ­φρα­ση ητ­το­πά­θειας.
Στην Ελ­λά­δα της «προ­δο­σί­ας» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι δύ­σκο­λο να ανα­πτυ­χθεί μια τέ­τοια προ­σέγ­γι­ση. Σε άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες όμως, όπως πχ στη Βρε­τα­νία δεν είναι απί­θα­νο εν­δε­χό­με­νο.
Ο ορί­ζο­ντας της πε­ριό­δου είναι ανοι­χτός
Εκτι­μού­με ότι η πε­ρί­ο­δος πα­ρα­μέ­νει ανοι­χτή ως προς τις εξε­λί­ξεις και τις δυ­να­τό­τη­τες χωρίς να υπο­τι­μού­με τις ήττες και τον αρ­νη­τι­κό συ­σχε­τι­σμό. Ει­δι­κά στην Ελ­λά­δα οι συν­θή­κες όχι απλά επι­τρέ­πουν αλλά επι­βά­λουν την διαρ­κή και αυ­ξα­νό­με­νη επι­μο­νή στην «με­τω­πι­κή» συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης της αρι­στε­ράς, καθώς ένα πολύ ση­μα­ντι­κό κοι­νω­νι­κό τμήμα, με όρους αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής συ­νεί­δη­σης, πα­ρα­μέ­νει ανέ­στιο και ανα­ζη­τά την μα­ζι­κή αρι­στε­ρή απά­ντη­ση στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενώ ταυ­τό­χρο­να η συ­νε­χι­ζό­με­νη τα­ξι­κή επί­θε­ση των μνη­μο­νί­ων και η με­γά­λη ρευ­στό­τη­τα του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού αυ­ξά­νουν εν δυ­νά­μει αυτό το ακρο­α­τή­ριο. Είναι τρα­γι­κό η πο­λι­τι­κή αρι­στε­ρά να εξά­γει πιο αρ­νη­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα απ’ ότι η ίδια κοι­νω­νία και να αφή­σει να στρα­φεί η πλού­σια όσο και αντι­φα­τι­κή της πείρα σε δε­ξιούς δρό­μους ή στην ακύ­ρω­ση της απο­στρά­τευ­σης.
Υπο­στη­ρί­ζου­με το αδιαί­ρε­το τρί­πτυ­χο σαν επαρ­κές για την συ­γκρό­τη­ση της εναλ­λα­κτι­κής με μα­ζι­κούς όρους: ρι­ζο­σπα­στι­κή προ­γραμ­μα­τι­κή γραμ­μή ρήξης με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή της λι­τό­τη­τας, ενό­τη­τα και μέ­τω­πο της αρι­στε­ράς και ερ­γα­τι­κή/λαϊκή συμ­με­το­χή και δράση κι­νη­μα­τι­κή.
Η μα­ζι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, προ­γραμ­μα­τι­κή γραμ­μή είναι βα­σι­σμέ­νη σε τρεις απλές αλλά πραγ­μα­τι­κά επα­να­στα­τι­κές επι­λο­γές:
Α) Ανα­τρο­πή και ανα­στρο­φή της λι­τό­τη­τας. Στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων έχει επι­τευ­χθεί μια τε­ρά­στια με­τα­φο­ρά πλού­του και ισχύ­ος προς το με­γά­λο κε­φά­λαιο κα­ταρ­γώ­ντας ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές κα­τα­κτή­σεις δε­κα­ε­τιών. Καμιά αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή δεν μπο­ρεί να δε­χτεί αυτά τα απο­τε­λέ­σμα­τα ως τε­τε­λε­σμέ­να. Την ανερ­γία, τους μι­σθούς και τα δι­καιώ­μα­τα (ΣΣΕ, απερ­γία, απο­λύ­σεις κ.α.), την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, τις συ­ντά­ξεις, την Υγεία και την Παι­δεία… Η με­γά­λη δια­φο­ρά από την κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση είναι ότι θέ­του­με την ανα­δια­νο­μή σαν προ­τε­ραιό­τη­τα και προ­ϋ­πό­θε­ση για την λει­τουρ­γία της οι­κο­νο­μί­ας. Με μοχλό το δη­μό­σιο, ανα­διορ­γα­νω­μέ­νο στην βάση μιας ου­σια­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας με επί­κε­ντρο τις εθνι­κο­ποι­ή­σεις, κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σεις – πρώτα από όλα των τρα­πε­ζών και των ΔΕΚΟ και στή­ρι­ξη από τον ίδιο τον λαό μέσω θε­σμών ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού ελέγ­χου.
Β) Απόρ­ρι­ψη του χρέ­ους και άμεση παύση πλη­ρω­μών το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων. Χωρίς αυτό δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί κα­νέ­να φι­λο­λαϊ­κό πρό­γραμ­μα.
Γ) Αυτή η πο­λι­τι­κή απαι­τεί την άμεση σύ­γκρου­ση με τους δα­νει­στές και τα ευ­ρω­παϊ­κά διευ­θυ­ντή­ρια. Ση­μαί­νει την έξοδο από το ευρώ απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αρι­στε­ρά. Είναι σαφές ότι αυτό το πρό­γραμ­μα όχι μόνο δεν αφή­νει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο σε συ­ναι­νε­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες με τον Σόι­μπλε και την παρέα του αλλά ταυ­τό­χρο­να βρί­σκε­ται σε ευ­θεία αντί­θε­ση με τον αστι­κό, ακρο­δε­ξιό «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμό» που όψιμα αρ­χί­ζουν να ψελ­λί­ζουν και αστι­κοί πα­ρά­γο­ντες στην χώρα (ΣΕΒ, ΧΑ κ.α.) Να το πούμε ξε­κά­θα­ρα: δεν υπάρ­χουν δύο νο­μι­σμα­τι­κά σχέ­δια του ευρώ και της δραχ­μής αλλά δύο τα­ξι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά σχέ­δια: της αρι­στε­ράς και των από κάτω και της δε­ξιάς και των από πάνω. Το σχέ­διο της αρι­στε­ράς είναι σχέ­διο ρήξης και ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης λι­τό­τη­τας, του χρέ­ους και του ευρώ.
Το δεύ­τε­ρο σκέ­λος αφορά στην ενό­τη­τα της αρι­στε­ράς, στο μέ­τω­πο. Το μέ­τω­πο αφορά στην συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης και στην ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σή­με­ρα μετά την δυ­σφή­μι­ση της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» και της έν­νοιας της αρι­στε­ράς συ­νο­λι­κό­τε­ρα από τον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Υπάρ­χει ένας ολό­κλη­ρος κό­σμος που δεν θέλει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά δεν θέλει και τον Μη­τσο­τά­κη. Θέλει την αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή στον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Εάν η αρι­στε­ρά εμ­φα­νι­ζό­ταν συ­γκε­ντρω­μέ­νη σε μέ­τω­πο τι απή­χη­ση θα είχε σή­με­ρα; Δεν εί­μα­στε αφε­λείς και έχου­με ασφα­λώς επί­γνω­ση των δυ­σκο­λιών του με­τώ­που. Η ΛΑΕ, στην οποία συμ­με­τέ­χου­με εξάλ­λου είναι ένα μικρό μέ­τω­πο δια­φο­ρε­τι­κών κα­τα­βο­λών της αρι­στε­ράς. Όμως η ευ­θύ­νη βρί­σκε­ται σ’ αυ­τούς που απορ­ρί­πτουν το κά­λε­σμα με διά­φο­ρα προ­σχή­μα­τα και πρώτα απ’ όλους το ΚΚΕ. Τα περί οπορ­του­νι­σμού και το τσου­βά­λια­σμα της αρι­στε­ρής εναλ­λα­κτι­κής στο μπλοκ των εθνι­κι­στών είναι προ­σχή­μα­τα. Όπως εξάλ­λου και τα επι­χει­ρή­μα­τα της, υπό την ηγε­μο­νία του ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ για τη δήθεν μη ξε­κά­θα­ρη στάση απέ­να­ντι στην ΕΕ.
Όλοι έχουν εκτί­μη­ση για την ιστο­ρι­κή δυ­να­τό­τη­τα σύ­γκλι­σης σε γραμ­μή ρήξης με την ΟΝΕ και στο βα­σι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα. Το ζή­τη­μα αφορά στο ρίσκο, στην ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης.
Το τρίτο σκέ­λος του τρί­πτυ­χου αφορά στη συμ­με­το­χή και την δράση σε αντί­θε­ση με την ανά­θε­ση. Συμ­με­το­χή και δη­μο­κρα­τία στην ορ­γά­νω­ση, στο κόμμα, στο κί­νη­μα, στην κοι­νω­νι­κή εναλ­λα­κτι­κή. Σή­με­ρα  χρεια­ζό­μα­στε πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά/κι­νη­μα­τι­κά στε­λέ­χη και όχι πάσης φύ­σε­ως «ει­δι­κούς», στην οι­κο­νο­μία, στην διοί­κη­ση, στην βουλή και στην … αυ­ρια­νή κυ­βέρ­νη­ση. Απερ­για­κή δράση, άμεση δράση εδώ και τώρα, δράση ενά­ντια στα ασύ­δο­τα ντό­πια αφε­ντι­κά, δράση αλ­λη­λεγ­γύ­ης, δράση αντι­φα­σι­στι­κή και αντι­ρα­τσι­στι­κή, δράση ενά­ντια στην απει­λή του πο­λέ­μου, δράση ορ­γά­νω­σης και οι­κο­δό­μη­σης συλ­λο­γι­κο­τή­των, νέων εναλ­λα­κτι­κών συν­δι­κά­των, δράση ενω­τι­κή, δράση και συμ­με­το­χή στον πο­λι­τι­κό φορέα με την μορφή της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας.
*Πηγή: rproject.gr