Κομπορρημονούν οι κουμουνδουριστές στο Κοινοβούλιο και τα κανάλια ότι, κατέχοντας μόνοι αυτοί το ηθικόν τρόπον τινά πλεονέκτημα, ουδέποτε ενέδωσαν στον πειρασμό της κλοπής. Καλόπιστος καίτοικακεντρεχής, δέχομαι κατ’ αρχάς την ισχύ της ταπεινής τους διαβεβαίωσης. Καθένας μας δικαιολογείται να λέει το μακρύ και το βραχύ του, αλλά κοντός ψαλμός αλληλούια. Δεν οικειοποιήθηκαν αλλότρια αντικείμενα, ας συμφωνήσουμε. Τι γίνεται όμως με τις υπόλοιπες εννέα εντολές; Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα και δη δίχως να ’σαι αναστενάρης. Λόγω επαγγελματικής διαστροφής αρχίζω, ως συνήθως, από το τέλος.
Λέει η έσχατη από τις λίθινες πλάκες με τις οποίες προίκισε ο Θεός τον Μωυσή: «Ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σου εστί», τουτέστιν «Δεν θα ζηλέψεις τίποτε απ’ ό,τι ανήκει στον διπλανό σου». Τα χρόνια της αθωότητος πριν από το 2012 οι συριζαίοι διεκδικούσαν, πράγματι, μονάχα τα αιτήματα του χειμαζόμενου λαού, άυλα και ανώδυνα πράγματα, που άλλωστε δεν ήταν κτήμα κανενός. Από κείνη την περίοδο κι έπειτα εποφθαλμιούσαν την πολύφερνη και αφιλότιμη κόρη, τις πρόνοιες και τα δώρα της οποίας νέμονταν αναντάν μπαμπαντάν οι γείτονές τους στα έδρανα της Βουλής, ήγουν ΠΑΣΟΚ και Νου Δου.
Ο λόγος ασφαλώς για την εξουσία, την οποία επόθησαν διακαώς και κατόρθωσαν με φοβέρες και παρακάλια να αποσπάσουν. Εκτοτε απατούν σε κάθε ευκαιρία το στεφάνι τους, τη σεμνή και τίμια Αριστερά, με αποκορύφωμα την απομόνωση του αρχηγού με την απεχθή εχθρό της συζύγου, επί δεκαεπτά συναπτές ώρες σε δωμάτιο των Βρυξελλών με κατεβασμένα τα σκούρα. Δεν παίρνω όρκο αν έβγαλαν τα μάτια τους, σίγουρα όμως ξεκώχιασαν τα δικά μας, οπότε πάει περίπατο και το «ου μοιχεύσεις». Το «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» και το «ου φονεύσεις» τα αθέτησαν ομού – δύο σ’ ένα. Ο Αλέκος Αλαβάνος –τι θυμίζει, άραγε, το όνομα– υπήρξε για τον ηγεμόνα κάτι παραπάνω από μέντορας.
Πατρική φιγούρα στο κόμμα κυριολεκτικά τε και μεταφορικά. Καθαρίστηκε στεγνά με συνοπτικές διαδικασίες. Ο μύθος του Αιγέα και του Θησέα πιστοποιεί ότι η «πατροκτονία» αποτελεί ανέκαθεν ίδιον των σπουδαίων ανδρών. Περιττεύει και το παραμικρότερο σχόλιο για το «ου ψευδομαρτυρήσεις». Η συνέπεια λόγων και έργων του παρόντος εθνοσωτήριου γκοβέρνου θα γραφεί με χρυσούς χαρακτήρες στα Γκίνες. Και φθάνουμε αισίως στην επίδικη εντολή. Ηδη από τη δεκαετία του ’70 ο Ανδρέας Παπανδρέου υπεξαίρεσε ένα προς ένα τα προτάγματα της Αριστεράς και τα χρησιμοποίησε, αποστειρώνοντάς τα από τυχόν επαναστατικά σημαινόμενα, σαν εκλογικό τελεφερίκ προκειμένου να αναρριχηθεί στους θώκους.
Η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά άνοιξε βαθύ λαγούμι και, αποδίδοντας τα ίσα, μετέφερε τα κλοπιμαία από τη Χαριλάου Τρικούπη στην Κουμουνδούρου. Πήρε μαζί και αραχνιασμένα προγράμματα, ξεχασμένες υποσχέσεις, «θα», ανέστια στελέχη, μέλη, οπαδούς, ψηφοφόρους. Κολυμπηθρόξυλο δεν άφησε. Ως και τις ομιλίες του προέδρου ξεπατίκωσε. Για να διατηρήσει την εξουσία που υπέκλεψε, αναγκάστηκε να ιδιοποιηθεί στη συνέχεια τις πολιτικές της Δεξιάς. Ριφιφί κανονικό. «Οι μέτριοι μιμούνται, οι μεγάλοι κλέβουν» διατεινόταν ο Στραβίνσκι και επαναλάμβανε ο Χατζηδάκις. Οταν ληστεύεις όμως τους πάντες, έστω και σε αλληγορικό επίπεδο, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα πιαστείς και ο ίδιος με το σφαχτό στην πλάτη. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις. Το κακό είναι πως κατάπιαμε αμάσητο το παραμύθι και σπαρταράμε με δαύτους σαν ψάρια στα δίχτυα της ενδεκάτης εντολής: «Ου μπλέξεις»!
*Πηγή: efsyn.gr
