Ποια Δημοκρατία, ποιος διάλογος, ποια δικαιώματα και ποια Ευρώπη; Η ένοχη σιωπή της ελίτ των Βρυξελλών και η βία του ακροσυντηρητικού “αντιλαϊκισμού” είναι η ουσία που δεν θέλουν να βλέπουμε.
Ο καλύτερος υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας εκ των πραγμάτων είναι ο Ραχόι. Γιατί με τον αυταρχισμό, την βία και την καταστολή έδειξε από τη μια, πόσο φοβόταν την επικράτηση του “ναι” ή ακόμα και ένα σημαντικό ποσοστό υπέρ του, αλλά ταυτόχρονα και πόσο ευάλωτη είναι σήμερα η Ισπανία.
Τα πάρε δώσε με τον Σόιμπλε και η στήριξη που του παρείχε ο μέχρι πρότινος ισχυρός παράγοντας της γερμανικής Ευρώπης, μπορεί να τον οδήγησαν στην εκλογική νίκη αλλά δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να αλλάξουν την ουσία της αδιέξοδης πολιτικής της αέναης λιτότητας που επέβαλε ο Ραχόι, θέτοντας την Ισπανία, και κατά συνέπεια και την Καταλωνία, σε ένα κατ’ ουσίαν “μνημονιακό” καθεστώς χωρίς μνημόνια, που μεγεθύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και φέρνει σε αντιπαράθεση ακόμα και τις ελίτ των διαφορετικών λαών της χώρας.
Αν και είναι προφανές ότι η Καταλωνία δεν μπορεί μόνη της να ξεφύγει από την γερμανικής έμπνευσης λιτότητα, εξίσου φανερό είναι ότι το Λαϊκό Κόμμα και ο Ραχόι αδυνατούν πλέον να διαχειριστούν στοιχειωδώς τις κοινωνικές ή τις ενδοαστικές αντιθέσεις. Με άλλα λόγια ο Ισπανός πρωθυπουργός, δηλώνοντας δια των ΜΑΤ πώς αντιλαμβάνεται την “συνοχή” της χώρας και τον… διάλογο της κυβέρνησης με τους πολίτες, εξασφάλισε αυτό που υποτίθεται ότι ήθελε να αντιμετωπίσει: η Ισπανία μένει μετέωρη και ο διχασμός των λαοτήτων της βαθαίνει.
Έτσι με την καταλανική βόμβα πυροδοτημένη από τις ακραίες συντηρητικές πολιτικές στο μαλακό υπογάστριο της Ισπανίας, η Ισπανία μετατρέπεται με τη σειρά της σε παράγοντα αστάθειας για την Ευρωπαϊκή Ένωση που φαίνεται να βρίσκεται μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα. Αντί να είναι καθαρός ο δρόμος για την ενοποίησή της, με τη νέα αφήγηση που προσπαθεί να συγκροτήσει ο Μακρόν, γίνονται καθαρότερες οι διαχωριστικές γραμμές και η έλλειψη πολιτικών που να επιλύουν τις αντιθέσεις δίνοντας μια στοιχειωδώς κοινή προοπτική.
Με αυτά τα δεδομένα, η αμηχανία της υπαλληλικής… ελίτ των Βρυξελλών μπροστά στην “ευρωπαϊκή πολιτική” κατασκευής της… συναίνεσης που εφάρμοσε ο Μαριάνο Ραχόι, είναι εξηγήσιμη και αποκαλυπτική για το πολιτικό DNA τόσο των προσώπων όσο και του όλου οικοδομήματος.
Και βέβαια μόνο συμπτωματική δεν είναι η “ουδετερότητα”, ή, ακόμα χειρότερα, η υποστήριξη των πρακτικών του Ραχόι από τους πατενταρισμένους “φιλοευρωπαϊστές”. Γιατί είναι εύκολη η αναφορά σε αυτοδιαθέσεις και αυτοπροσδιορισμούς, σε δικαιώματα και δημοκρατία, όταν γίνεται για τις τηλεοπτικές κάμερες και αντιπολιτευτική κατανάλωση. Το δύσκολο είναι όλα αυτά να είναι θέσεις ουσίας και να βασίζονται σε αρχές.
Αλλά ποιος έχασε τις αρχές για να τις βρουν οι μενουμευρωπαίοι πολιτικοί μας;
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
Αν και είναι προφανές ότι η Καταλωνία δεν μπορεί μόνη της να ξεφύγει από την γερμανικής έμπνευσης λιτότητα, εξίσου φανερό είναι ότι το Λαϊκό Κόμμα και ο Ραχόι αδυνατούν πλέον να διαχειριστούν στοιχειωδώς τις κοινωνικές ή τις ενδοαστικές αντιθέσεις. Με άλλα λόγια ο Ισπανός πρωθυπουργός, δηλώνοντας δια των ΜΑΤ πώς αντιλαμβάνεται την “συνοχή” της χώρας και τον… διάλογο της κυβέρνησης με τους πολίτες, εξασφάλισε αυτό που υποτίθεται ότι ήθελε να αντιμετωπίσει: η Ισπανία μένει μετέωρη και ο διχασμός των λαοτήτων της βαθαίνει.
Έτσι με την καταλανική βόμβα πυροδοτημένη από τις ακραίες συντηρητικές πολιτικές στο μαλακό υπογάστριο της Ισπανίας, η Ισπανία μετατρέπεται με τη σειρά της σε παράγοντα αστάθειας για την Ευρωπαϊκή Ένωση που φαίνεται να βρίσκεται μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα. Αντί να είναι καθαρός ο δρόμος για την ενοποίησή της, με τη νέα αφήγηση που προσπαθεί να συγκροτήσει ο Μακρόν, γίνονται καθαρότερες οι διαχωριστικές γραμμές και η έλλειψη πολιτικών που να επιλύουν τις αντιθέσεις δίνοντας μια στοιχειωδώς κοινή προοπτική.
Με αυτά τα δεδομένα, η αμηχανία της υπαλληλικής… ελίτ των Βρυξελλών μπροστά στην “ευρωπαϊκή πολιτική” κατασκευής της… συναίνεσης που εφάρμοσε ο Μαριάνο Ραχόι, είναι εξηγήσιμη και αποκαλυπτική για το πολιτικό DNA τόσο των προσώπων όσο και του όλου οικοδομήματος.
Και βέβαια μόνο συμπτωματική δεν είναι η “ουδετερότητα”, ή, ακόμα χειρότερα, η υποστήριξη των πρακτικών του Ραχόι από τους πατενταρισμένους “φιλοευρωπαϊστές”. Γιατί είναι εύκολη η αναφορά σε αυτοδιαθέσεις και αυτοπροσδιορισμούς, σε δικαιώματα και δημοκρατία, όταν γίνεται για τις τηλεοπτικές κάμερες και αντιπολιτευτική κατανάλωση. Το δύσκολο είναι όλα αυτά να είναι θέσεις ουσίας και να βασίζονται σε αρχές.
Αλλά ποιος έχασε τις αρχές για να τις βρουν οι μενουμευρωπαίοι πολιτικοί μας;
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
