«Ο πόλεμος δεν αρχίζει με κανονιές. Αρχίζει όταν ονοματίζουμε τον εχθρό». Οι συζητήσεις, που παρακολουθούμε την τελευταία περίοδο αναδεικνύουν ένα σοβαρό σύμπτωμα, που κυνηγά το πολιτικό σύστημα και τον ευρύτερο περίγυρο (π.χ. ΜΜΕ). Χάνεται η ουσία. Αντί να επικεντρωθούν στο μείζον, που είναι η κατοχική δύναμη και η συνεχιζόμενη κατοχή, επιχειρείται να φορτώσει ο ένας την ευθύνη στον άλλο για τη μη λύση.
Και ξεκινά από την μια πλευρά το γνωστό αφήγημα για τις “χαμένες ευκαιρίες”. Ευκαιρίες που “χάθηκαν” επειδή οι… ξεροκέφαλοι Κύπριοι δεν άκουσαν τις παραινέσεις των “συνήθεις υπόπτων” του παρασκηνίου και δεν κατάλαβαν τις “καλές προθέσεις” των Τούρκων. Και προτάσσουν, εσχάτως και με παραπονιάρικο ύφος και την “ευκαιρία” του 2004, που χάθηκε. Κανένας, όμως, από όλους αυτούς που επικαλούνται το σχέδιο Ανάν δεν εξηγεί πως αποδέχονταν, εν πολλοίς, ένα στρεβλωτικό, μη λειτουργικό, με σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας και εσαεί εξαρτώμενο κράτος.
Η λογική ότι όλα αυτά θα διορθώνονταν με την ένταξη στην ΕΕ διαψεύδεται στην πράξη. Από την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υπερασπιστεί τα κράτη-μέλη της. Άλλωστε, τη θεωρία του τετραγωνισμού του κύκλου την είχαν επικαλεστεί στις Βρυξέλλες από τότε και την επανέλαβε στην άτυπη Πενταμερή του περασμένου Απριλίου, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες. Δηλαδή, θα αποδεχόταν η ΕΕ όποια λύση γινόταν αποδεκτή στο δημοψήφισμα.
Την τελευταία περίοδο στη δημόσια σφαίρα συζητείται το θέμα της Αμμοχώστου. Προχωρεί στον εποικισμό της περίκλειστης περιοχής η κατοχική δύναμη. Προβαίνει σε παρανομίες και οι “άλλα αντ΄ άλλων” θυμούνται τις προτάσεις του 1978 (!), κάτι ιδέες που έπεφταν στο τραπέζι και έπρεπε ανεξαρτήτου περιεχομένου –κατά την άποψη τους– να γίνουν αποδεκτές. Οι ευκαιρίες θεωρούνται χαμένες επειδή δεν έγιναν αποδεκτές από την ελληνική πλευρά, αλλά ποτέ δεν αναφέρονται στο περιεχόμενο τους.
To αφήγημα για την Αμμόχωστο
Ούτε στη στάση των Τούρκων αναφέρονται ή τη συμπεριφορά τους. Το θέμα της Αμμοχώστου, στην παρούσα φάση αλλά και παλαιότερα, δεν μπορεί παρά να προσεγγιστεί μέσα στην ευρύτερη εικόνα. Πώς κινείται η κατοχική Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ, γιατί κατασκευάζει βάσεις στην Κύπρο, πώς ενεργεί σε χώρες της ευρύτερης περιοχής.
Η Αμμόχωστος “χάθηκε” γιατί, σύμφωνα με το γνωστό αφήγημα, δεν αποδεχθήκαμε, για παράδειγμα, το σχέδιο Ανάν ή επειδή δεν διαμορφώθηκε από το 1974 και εντεύθεν μια συνολική, ολοκληρωμένη, αποτρεπτική πολιτική, η οποία να συνδέεται με πρωτοβουλίες, που να οδηγούν σε ανατροπή των κατοχικών δεδομένων;
Φταίνε οι Ελληνοκύπριοι επειδή ο Ταλάτ έχασε από τον Έρογλου ή ο Ακιντζί από τον Τατάρ; Αυτά τα επιδερμικά συνδέονται με το γεγονός ότι δεν ασχολούνται με την ουσία των τουρκικών επιδιώξεων και σχεδιασμών. Ασχολούνται με απωθημένα, σύνδρομα αυτοεπιβεβαίωσης και λογικές πολιτικού “καθωσπρεπισμού” , που δεν έχουν σχέση με μια χώρα, έδαφος της οποίας είναι υπό κατοχή.
Οι “σχολές σκέψης”
Οι διάφορες “σχολές σκέψης” έχουν δοκιμαστεί. Κυρίως η σχολή της πεπατημένης, που κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια από το 1974 και εντεύθεν. Της πολιτικής του “καλού παιδιού” και του κατευνασμού. Το Κυπριακό δεν λύθηκε. Κι αυτό πρωτίστως επειδή δεν το αποφάσισε η κατοχική δύναμη. Και δεν το αποφάσισε γιατί, μεταξύ άλλων, η ακολουθούμενη πολιτική της ελληνοκυπριακής πλευράς, ουσιαστικά τη διευκόλυνε να τα θέλει όλα.
Εκεί μπορεί να εστιαστούν οι ευθύνες και όχι γιατί δεν έγιναν αποδεκτές προτάσεις και σχέδια, τα οποία θα καθιστούσαν την Κύπρο “όμηρο” των ευρύτερων σχεδιασμών της Τουρκίας.
Αντί να επιδίδονται σε ένα ατέλειωτο αυτομαζοχισμό, να αυτομαστιγώνονται επειδή δεν γίνεται αποδεκτό ότι προτείνεται, θα πρέπει να διαμορφωθεί επιτέλους μια ολοκληρωμένη διεκδικητική πολιτική ανατροπής των κατοχικών δεδομένων.
Το σκηνικό αυτό που συντηρείται διαχρονικά προσφέρει άλλοθι για να αναπαράγονται άγονες αντιπαραθέσεις. Να συντηρείται η πόλωση. Αναζητούν αντίπαλο δέος για να αποφύγουν τις αλήθειες και συντηρήσουν την όποια κομματική πελατεία απέμεινε να τους ακολουθεί. Σε αυτό το σκηνικό ευθύνες έχει και η κοινωνία. Οι πολίτες που ανέχονται τις μετριότητες, τους ερασιτέχνες, τους ψεύτες και διαπλεκόμενους να χειρίζονται τις τύχες τους. Υπάρχουν ευθύνες: Για την έλλειψη στόχων, οράματος, αφηγήματος, ολοκληρωμένης στρατηγικής.
Πηγή: slpress.gr
