Η υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ και την Τρόικα και η εφαρμογή των μνημονίων με το επιχείρημα της σωτηρίας της χώρας από την χρεοκοπία, έχει πλέον αποδειχθεί ότι είχε άλλους στόχους, αφού το χρέος που υποτίθεται ότι θα αντιμετωπιζόταν, μετά από 9 σχεδόν χρόνια μνημονίων εκτοξεύθηκε στα ύψη και η καταστροφή της χώρας και του λαού δεν έχει προηγούμενο.
Τα μνημόνια και η επιτήρηση ήρθαν για ν’ αλλάξουν τους ταξικούς συσχετισμούς και να διαμορφώσουν νέα δεδομένα υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων. Σήμερα πλέον η «δουλειά» έγινε, οι όροι διαμορφώθηκαν, η εργασία υποτιμήθηκε μέσω του ευτελισμού των μισθών και των ημερομισθίων στα όρια των 400 ευρώ, η ανεργία που παρά τις θριαμβολογίες για μείωσή της ξεπέρνα η επίσημη το 20% – 1 εκ. άνεργοι- οι συντάξεις έγιναν φιλοδωρήματα, οι δημόσιες επενδύσεις είναι ανύπαρκτες, και οι κοινωνικές δαπάνες ελαχιστοποιήθηκαν.
Η δημόσια περιουσία ξεπουλήθηκε και θα ξεπουληθεί ως το τέλος. Η χώρα βρίσκεται αυτή τη στιγμή με τεράστιο χρέος το οποίο οδηγεί αφενός μεν στην απομύζηση του ιδρώτα του λαού για πολλές δεκαετίες μέχρι την αποπληρωμή του και αφετέρου θα είναι απολύτως πειθήνια, θα άγεται καιθα φέρεται λόγω της αδυναμίας της και κυρίως λόγω της απόλυτης κυριαρχίας των αστικών δυνάμεων στον εσωτερικό συσχετισμό.
Κατ’ αυτό τον τρόπο διαμορφώθηκαν ιδεώδεις όροι για το κεφάλαιο να επενδύσει και να αποκομίσει τεράστια κέρδη. Ήρθε η ώρα το κεφάλαιο να επωφεληθεί και η κυβέρνηση πρόθυμα διαμορφώνει τα δεδομένα που αυτό επιθυμεί. Το σχέδιο είναι απλό: προσέλκυση ισχυρών αλλοδαπών κυρίως επενδυτικών κεφαλαίων, που θα τους παραδοθούν όλοι οι αναπτυξιακοί μοχλοί και δυνατότητες και η χαμηλή φορολόγηση των κερδών που βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι όροι προστασίας του περιβάλλοντος υποβαθμίζονται σε τέτοιο βαθμό που το Μάτι και η Μάνδρα φαίνεται ότι τακτικά θα επαναλαμβάνονται. Όλο το κρατικό οπλοστάσιο έχει μπει στην υπηρεσία τους.
Τις συνθήκες αυτές διαμόρφωσαν συνειδητά όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα) με συνέπεια και πειθαρχία στις απαιτήσεις των δανειστών και των εγχώριων μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Τα δάκρυά τους για τις συντάξεις, τη φτώχεια, τη μετανάστευση είναι εντελώς υποκριτικά.
Δεν πρέπει να έχει κανείς αμφιβολία ότι ολόκληρος αυτός ο σχεδιασμός θα εφαρμοστεί όχι μόνο στο κεντρικό επίπεδο, αλλά σ’ ολόκληρη την χώρα σε κάθε Περιφέρεια και κάθε δήμο, θα γενικευτεί ως κάτω ως το τελευταίο χωριό. Την δυνατότητα της εφαρμογής του στους δήμους την εγγυώνται όλες οι μεταρρυθμίσεις που ανέτρεψαν τον χαρακτήρα των δήμων και συνολικά της αυτοδιοίκησης. (Καποδίστριας, Καλλικράτης, Κλεισθένης).
Οι δήμοι ποτέ δεν ήταν πραγματική αυτοδιοίκηση, αν εξαιρέσουμε την Ελεύθερη Ελλάδα στα χρόνια της κατοχής, με τις κυβερνητικές παρεμβάσεις όμως τα τελευταία είκοσι χρόνια, αλλοιώθηκε βαθιά ο χαρακτήρας τους, απώλεσαν τα στοιχεία λαϊκότητας και αυτονομίας απέναντι στην κυβέρνηση που είχαν, εντάχθηκαν άμεσα στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στην υλοποίηση των μνημονίων, αφού πρώτα «προσαρμόστηκαν» στην σκληρή λιτότητα λόγω της περικοπής του μεγαλύτερου τμήματος των πόρων που δικαιούνταν από το κράτος με συνέπεια να ωθούνται με όλα τα μέσα στην επιβολή νέων φόρων. Μάλιστα ορισμένοι δήμαρχοι, όπως ο υποψήφιος για τον δήμο Αθηναίων Μπακογιάννης, βιάζονται ιδιαίτερα να αναλάβουν τέτοιους ρόλους. Το «στέγνωμα» από πόρους οδηγεί με ακρίβεια στην φορομπηξία. Φυσικά υπάρχει για τους δήμους και ο δρόμος της αντίστασης αλλά με το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων στους δήμους αυτό είναι απίθανο να συμβεί, η αντίσταση είναι είδος σε ανεπάρκεια.
Με την τοποθέτησή μας αυτή για τον χαρακτήρα των δήμων σήμερα, σαφώς δεν υποστηρίζουμε ότι η δράση στους δήμους και τα δημοτικά συμβούλια δεν δίνει καμία δυνατότητα για την διεκδίκηση φιλολαϊκών λύσεων, ούτε για προβολή και ζύμωση των θέσεων των κομμάτων της αριστεράς. Οι δήμοι ωθούνται να υλοποιήσουν την πολιτική του κεφαλαίου δεν είναι όμως κράτος, ή κρατική υπηρεσία όπως αρκετοί στο χώρο της αριστεράς υποστηρίζουν. Τα δημοτικά συμβούλια και οι δήμαρχοι εκλέγονται απευθείας από τον λαό, δεν διορίζονται, στην δημοτική ψήφο μπορεί να εκφραστούν περισσότερο αυθεντικά τα λαϊκά συμφέρονται και οι προτιμήσεις, είναι περισσότερο ευαίσθητα απέναντι στην κοινή γνώμη και την λαϊκή πίεση και άρα υπάρχουν σημαντικά περιθώρια δράσης. Αν ήταν τμήμα του κράτους η αυτοδιοίκηση όντως η Αριστερά δεν έπρεπε να πάρει την πλειοψηφία ή να διεκδικήσει σημαντική δύναμη στα δημοτικά συμβούλια και αυτό θα ήταν σωστό, διότι η Αριστερά που θέλει να αλλάξει την κοινωνία δεν πρέπει να επιδιώκει να διαχειριστεί αυτό το κράτος και να εφαρμόσει την κρατική πολιτική. Θα έπρεπε ή να μην παίρνει μέρος στις εκλογές ή να επιδιώκει την εκλογή ενός δύο δημοτικών συμβούλων για να έχει την δυνατότητα να παρεμβαίνει στις συζητήσεις, να καταθέτει τις προτάσεις της και να καταγγέλλει την πολιτική των άλλων δυνάμεων.
Καλό είναι να αξιολογηθεί ορθά η θητεία του δημάρχου Κ. Πελετίδη και της δημοτικής αρχής της Πάτρας, καθώς αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Η πλειοψηφία σ’ ένα Δήμο δεν πρόκειται φυσικά να ανατρέψει τον καπιταλισμό, ούτε να ακυρώσει στο χώρο της την αστική πολιτική. Δίνει όμως την δυνατότητα αντίστασης στην επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής, ακύρωσης μέτρων σε βάρος των δημοτών της, να ανακουφίσει τα πιο φτωχά στρώματα και να πάρει πρωτοβουλίες για την ανάδειξη μεγάλων προβλημάτων από την σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Να σημειώσουμε για τον δήμο της Πάτρας ορισμένες θετικές δράσεις όπως, την παρέμβαση στις παραλίες και την απελευθέρωση από παράνομες καταλήψεις και από παράνομα κτίσματα και την απόδοση τους στο λαό. Την κατάργηση των παρκόμετρων και την ελεύθερη στάθμευση, την πρόσληψη με μόνιμη θέση εργασίας σημαντικού αριθμού εργαζομένων με σύμβαση εργασίας που καλύπτουν πάγιες ανάγκες, την ανάδειξη του μεγάλου προβλήματος της ανεργίας με αποκορύφωμα την πορεία από την Πάτρα στην Αθήνα στην οποία συμμετείχε πλήθος εργαζομένων, τη μείωση των δημοτικών τελών, την ανακαίνιση κρατικών κτιρίων όπου φιλοξενούνται πλέον σημαντικές λαϊκές δραστηριότητες κ.α. Μέσω όλων αυτών, δόθηκαν απαντήσεις στην ιδεολογική και πολιτική προπαγάνδα κυβέρνησης και τρόικας και απέδειξαν στους εργαζόμενους ότι οι αγώνες μπορούν να δώσουν αποτελέσματα, δεν είναι όλα προδιαγεγραμμένα. Στο δύσκολο και επίπονο δρόμο της δράσης μέσα στα δημοτικά συμβούλια και το λαό δεν πρέπει να αντιταχθεί η γενική καταγγελία και η αναχώρηση αλλά η επίμονη και πειστική δράση μαζί με τους δημότες στην βάση των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων.
Ας δούμε τώρα πώς η κυβερνητική πολιτική της «ανάπτυξης» εφαρμόζεται στην Λευκάδα.
Η τουριστική σεζόν τελείωσε και είναι ώρα να εξαχθούν ορισμένα βασικά συμπεράσματα. Δεν πρέπει να αρκεστούμε απλά στην ικανοποίηση για τον μεγάλο αριθμό επισκεπτών στο νησί, σε κρίσεις και σχόλια για τις εισπράξεις, ή στα παράπονα για ορισμένες ανεπάρκειες. Πρέπει να μπούμε βαθύτερα σε ερωτήματα όπως ποια ήταν η κατάσταση στο νησί τους μήνες Ιούλιο, Αύγουστο, πως λειτούργησαν οι υποδομές για την εξυπηρέτηση τόσου κόσμου, για την απαράδεκτη καθαριότητα, την ύδρευση που σε μεγάλα τμήματα του νησιού σημειωνόταν καθημερινές πολύωρες διακοπές και κάποια δεν είχαν καθόλου νερό, το αποχετευτικό σύστημα, το οδικό δίκτυο, που οδηγείται το φυσικό και οικιστικό περιβάλλον. Το σύνολο των υποδομών έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια του και κάθε καθυστέρηση στην αντιμετώπιση των προβλημάτων θα έχει βαριές επιπτώσεις.
Ποιος επωφελήθηκε και πόσο από τα έσοδα του τουρισμού. Ποια ακριβώς είναι η κρατική πολιτική για τον τουρισμό. Το κράτος πέραν της αδρής επιδότησης της διαφήμισης για την προσέλκυση τουριστών, της καταμέτρησης κάθε χρόνο του αριθμού τους και της έκφρασης ικανοποίησης όταν αυξάνουν, την είσπραξη των φόρων και την μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων είναι απών, αφού στους όρους λειτουργίας της τουριστικής αγοράς και της τουριστικής οικονομίας δεν έχει καμία παρέμβαση, την ανέθεσε ολοκληρωτικά στους touroperatorsκαι τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για την όλο και μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση των παραλιών και των δημόσιων χώρων και την εκχώρησή τους στους επιχειρηματίες για να εκμεταλλεύονται κάθε τι δημόσιο που μπορεί να δώσει τζίρους και κέρδη. Από την άποψη αυτή η προοπτική για τους εργαζόμενους και τους επαγγελματίες είναι ιδιαίτερα σκοτεινή.
Η απάντηση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης σε όλα αυτά είναι ότι πρώτη προτεραιότητα και ενδεχομένως μοναδική για την Λευκάδα είναι να συνδεθεί με την Αιτωλοακαρνανία με υποθαλάσσια ζεύξη. Ένα έργο δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που την κατασκευή του θα αναλάβει ιδιώτης μεγαλοεπιχειρηματίας και θα επιβληθούν διόδια για την διέλευση τα οποία θα εκμεταλλεύεται. Επί πλέον θα τον προικοδοτήσουν με την άδεια να κατασκευάσει μεγάλη μαρίνα στον κόλπο του Βλυχού (ήδη υπογράφηκε σύμβαση για την εκπόνηση μελέτης), θα του εκχωρηθεί χώρος δίπλα στο Δημαρχείο για την δημιουργία κλειστού πάρκινγκ και άδεια για την δημιουργία αγκυροβολίου μεγάλων σκαφών έξω από το Κάστρο. Οι άμεσες τουλάχιστον επιπτώσεις είναι φανερές. Επιβάλλεται εσαεί ένα χαράτσι για να μπαινοβγαίνουν στην Λευκάδα οι κάτοικοί της και αυτοί των γύρω περιοχών και οι εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες, καταστρέφεται το μεγάλο ιχθυοτροφείο και φυσικά ιδιωτικοποιούνται χώροι φιλέτα της Λευκάδας.
Γιατί όμως είναι προτεραιότητα ένα μεγάλο και πανάκριβο έργο και μάλιστα υποθαλάσσια ζεύξη;
Αυτό είναι το πιο επείγον συγκρινόμενο με τις τεράστιες και οξύτατες ανάγκες που η αντιμετώπισή τους δεν παίρνει καμία αναβολή;
Ποιος εκτίμησε ως πρώτης προτεραιότητας έργο την υποθαλάσσια ζεύξη, ο πρωθυπουργός, ο κ. Μητσοτάκης και κάποιοι ντόπιοι μεγαλοσχήμονες που είναι έτοιμοι να παραδώσουν τα πάντα στους «μεγαλοεπενδυτές» και την «ανάπτυξη»;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή με την υπάρχουσα σύνδεση Λευκάδας Αιτωλοακαρνανίας δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα και αυτά που εμφανίζονται 3-4 σαββατοκύριακα το χρόνο μπορούν να αντιμετωπιστούν, τουλάχιστον για ένα διάστημα, ώστε πιο επείγουσες ανάγκες να μπουν σε προτεραιότητα. Ο πραγματικός λόγος αυτών των επιλογών είναι άλλος και σχετίζεται με το πώς η κυβέρνηση και η ΝΔ βλέπουν την επόμενη μέρα των μνημονίων. Επιχειρούν να προσελκύσουν με την υποθαλάσσια και την προίκα που δίνουν μεγαλοεπενδυτές στην ανατολική παραλία του νησιού όπου αναπτύσσεται δυναμικά ο θαλάσσιος τουρισμός. Ήδη υπάρχουν πολλές εκατοντάδες θέσεις ελλιμενισμού σκαφών έχουν προσελκυστεί μεγάλα και μεσαία οικονομικά συμφέροντα και οι προοπτικές επέκτασης αυτής της οικονομικής δραστηριότητας είναι μεγάλες. Υπάρχει ήδη μια μεγάλη μαρίνα στην πόλη, θα κατασκευαστεί το αγκυροβόλιο στο Ιόνιο, υπάρχει ενδιαφέρον και για άλλη μαρίνα στην περιοχή της πόλης, λειτουργεί μαρίνα στο Μεγανήσι, θα κατασκευαστεί η μαρίνα στο Βλυχό, ενώ λειτουργούν ή υπάρχει ενδιαφέρον για την κατασκευή τους αγκυροβόλια σε Λυγιά, Νικιάνα, Περιγιάλι, Νυδρί και Βασιλική και έπεται συνέχεια. Έτσι ολόκληρη η ανατολική παραλία παραδίδεται στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και αλλάζει δραστικά η όψη, οι λειτουργίες και τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται. Το μεγάλο επιχειρηματικό σχέδιο που έχει προβλεφθεί στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς ως Ολοκληρωμένη χωροταξική επένδυση το έχουμε μπροστά μας, είναι η παράδοση της ανατολικής παραλίας στους επιχειρηματίες του θαλάσσιου τουρισμού.
Είναι σαφές ότι μια τέτοια αξιοποίηση της θάλασσας και των ανατολικών ακτών, όπου εκατοντάδες σκάφη θα διαπλέουν καθημερινά το δίαυλο κάνει απαγορευτικό οποιοδήποτε εμπόδιο θα την παρακωλύει. Καμιά διακοπή της ροής των σκαφών δεν είναι ανεκτή. Η σημερινή σύνδεση Λευκάδας – Αιτωλοακαρνανίας που η γέφυρα ανοίγει κάθε μία ώρα ή δύο ώρες το καλοκαίρι και διακόπτεται η διέλευση των σκαφών πρέπει να φύγει από την μέση. Εκεί βρίσκεται και ο λόγος που εσπευσμένα και κατά προτεραιότητα προωθείται η υποθαλάσσια ζεύξη και επειδή η εκμετάλλευση της δεν είναι δελεαστική για τον επιχειρηματία του δίνονται και τρία φιλέτα πανωπροίκι.
Το κόστος, οικονομικό και γενικότερο για τους Λευκαδίτες θα είναι μεγάλο. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν υπάρχει και ποιο είναι το όφελος. Υποστηρίζουμε ότι για την μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών και των επαγγελματιών, δεν θα υπάρξει όφελος από τους σχεδιασμούς αυτούς ή αν υπάρξει θα είναι μικρό. Ένα πολύ μικρό μέρος από τα έσοδα του θαλάσσιου τουρισμού διαχέεται στην αγορά της Λευκάδας. Το μεγάλο μέρος τους πηγαίνει, κυρίως, στους ιδιοκτήτες των μαρίνων, στις εταιρίες σκαφών και σε όσους εμπλέκονται στην εξυπηρέτησή τους και ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις. Από κάθε άποψη ένα τέτοιο έργο και μάλιστα σε άμεση προτεραιότητα είναι ασύμφορο για την Λευκάδα. Η πλειοψηφία των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών το πολύ μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους το αποκτούν από τους χιλιάδες τουρίστες που έρχονται , νοικιάζουν δωμάτια, τρώνε στα εστιατόρια, πάνε στα καφέ, νοικιάζουν οχήματα, αγοράζουν τοπικά προϊόντα. Στην προώθηση ακριβώς των συμφερόντων αυτού του τμήματος πρέπει να δοθεί προτεραιότητα.
Η πολιτική αυτή είναι ακραία νεοφιλελεύθερη, προκλητικά ενισχύει τα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα σε βάρος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας και πρέπει να συναντήσει σθεναρή αντίσταση, να παρεμποδιστεί η εφαρμογή της και να ανατραπεί.
Οι Λευκαδίτες πρέπει να διεκδικήσουν:
–Την άμεση αποκατάσταση και ολοκλήρωση όλων των υποδομών του νησιού στην βάση συγκεκριμένου και σφιχτού χρονοδιαγράμματος και χορήγηση της απαιτούμενης χρηματοδότησης γι’ αυτό. Ενδεικτικά αναφέρουμε την ύδρευση, την αντιμετώπιση του οξύτατου προβλήματος των απορριμμάτων ώστε να σταματήσει η σημερινή αθλιότητα των χωματερών στην άκρη της πόλης που κάθε λίγο και λιγάκι εκδηλώνεται πυρκαγιά. Την ολοκλήρωση της αποχέτευσης που ιδιαίτερα σε ορισμένες περιοχές η κατάσταση είναι απαράδεκτη, όπως και να δρομολογηθεί τρίτου βαθμού βιολογικός καθαρισμός. Τη βελτίωση του οδικού δικτύου, τη διαμόρφωση τουλάχιστον στην πόλη και στους τουριστικούς οικισμούς επαρκών χώρων στάθμευσης και να τελειώσουν επιτέλους τα σχέδια πόλης που εκκρεμούν. Να εκπονηθούν οι αναγκαίες μελέτες και όπου υπάρχουν να αρχίσει η κατασκευή των αναγκαίων έργων προστασίας των ακτών από την διάβρωση σε όλο το νησί και ιδιαίτερα στο βορειοδυτικό τμήμα του.
–Την ανακατανομή των εσόδων του τουρισμού υπέρ της λαϊκής πλειοψηφίας σε βάρος των μεγάλων επιχειρήσεων, ιδίως των μονοπωλιακών, ένα μέτρο που δεν είναι καθόλου σοσιαλιστικό. Συγκεκριμένα να ενισχυθούν τα εισοδήματα των μισθωτών, οι μισθοί και τα μεροκάματα στα προ της κρίσης επίπεδα καταρχήν, η εφαρμογή των νόμων για την προστασία των δικαιωμάτων τους -ωράρια, ασφάλιση, άδειες, υπερεργασία κ.λπ.- να ενισχυθούν οι μικροί επαγγελματίες και οι μικρές επιχειρήσεις του κλάδου με μείωση της φορολογίας τους, χαμηλότοκη χρηματοδότηση για βελτίωση των υποδομών τους και διευκόλυνση των υπερχρεωμένων και να ληφθούν μέτρα για την επέκταση της σεζόν.
–Να μπει τέλος στις απόπειρες για κατασκευή υποθαλάσσιας ζεύξης και μάλιστα ιδιωτικής, η όποια λύση δοθεί πρέπει να έχει τη συγκατάθεση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, ως αποτέλεσμα ενός ουσιαστικού διαλόγου όλων των κατοίκων και όχι μόνο απόφαση των αρχών. Λύσεις υπάρχουν πολλές, πιο οικονομικές, χωρίς διόδια και ιδιώτες και με σεβασμό στο περιβάλλον.
–Να συνδεθεί η μεγάλη τουριστική κατανάλωση αγροτικών προϊόντων με την αγροτική οικονομία, ώστε να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης της φυσικά με τη διαμόρφωση της αναγκαίας κρατικής πολιτικής.
-Την προστασία του φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος με πιστή εφαρμογή των νόμων.
-Κανένα ακίνητο της Λευκάδας να μην πάει στο ΤΑΙΠΕΔ.
-Καμιά ιδιωτικοποίηση δημόσιας και δημοτικής περιουσίας ή δραστηριότητας.
*Πηγή: ergatikosagwnas.gr
