Η Συρία πραγματοποίησε ένα “θαύμα“.
Όλοι, σχεδόν, την θεωρούσαν μετά τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία.
Μετά τη σφοδρή απομόνωση, τα μέτρα και το εμπάργκο που συνολικά επέβαλλε η Δύση στη Δαμασκό.
Μετά την αχαλίνωτη δράση τζιχαντιστών και ακραίων ισλαμιστών στα συριακά εδάφη.
Μετά τη βάρβαρη και φυσικά παράνομη εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και την “ομπρέλα” που προσέφερε σε τζιχαντιστές, ακραίους ισλαμιστές και την καθοδηγούμενη από το εξωτερικό λεγόμενη συριακή “αντιπολίτευση“.
Μετά ακόμα και την αντιπαλότητα μερίδας των Κούρδων στην συριακή κυβέρνηση.
Μετά από όλα τούτα, όλοι στη Δύση ανέμεναν την γρήγορη κατάρρευση του Άσαντ και της κυβέρνησης του, την διάλυση και τον κατατεμαχισμό της Συρίας στους διάφορους επίβουλους νομείς της.
Κάνανε όλοι τους ένα μεγάλο λάθος!
Η Συρία παρά τα αφόρητα και τα πρωτοφανή δεινά που υπέστη, όχι μόνο δεν διαλύθηκε και άντεξε αλλά και αυτήν την ώρα εξέρχεται από την δεινή δοκιμασία όρθια και υπερήφανη, αν και έχει αρκετό δρόμο μπροστά της για να ολοκληρώσει την πλήρη κυριαρχία και εδαφική της ακεραιότητα.
Αν η Συρία πέτυχε το “ακατόρθωτο“, αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους.
Ο ΠΡΩΤΟΣ λόγος είναι ότι η Συρία διέθετε μια ηγεσία αποφασισμένη να πολεμήσει σκληρά και την οποία στη Δύση λαθεμένα εκτίμησαν ότι ήταν ετοιμόρροπη.
Αντίθετα, ο Μπασάρ αλ Άσαντ, ηγέτης της Συρίας, διέθετε πείσμα και μια ευρεία στήριξη στη συριακή κοινωνία, που οι αντίπαλοί του ανοήτως υποτίμησαν.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ λόγος είναι ότι η Συρία διέθετε έναν ισχυρό, ανερχόμενο και αξιόπιστο σύμμαχο, ο οποίος δεν την εγκατέλειψε στις μεγάλες δυσκολίες, όπως οι ΗΠΑ τους Κούρδους αλλά αντίθετα τη στήριξε και τη στηρίζει μέχρι τέλους: τη Ρωσία του Πούτιν.
Είναι καιρός η Ελλάδα, η οποία κινδυνεύει να γίνει “χαλκομανία” ανάμεσα σε μια Ευρώπη που παρακμάζει και τις ΗΠΑ που χάνουν συνεχώς έδαφος από τη μια και τον νεοθωμανικό επεκτατισμό του Ερντογάν, που χρησιμοποιεί τώρα ως εργαλείο των επιθετικών σχεδιασμών του και πρόσφυγες-μετανάστες, από την άλλη, να βγάλει συμπεράσματα από τη μεγάλη, νικηφόρα συριακή αντεπίθεση.
Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι Συρία αλλά υπάρχουν ανάμεσά τους κάποιες αναλογίες που είναι ιδιαίτερα διδακτικές για τη χώρα μας.
Και η Ελλάδα εδώ και καιρό και ιδιαίτερα τούτες τις κρίσιμες ώρες, χρειάζεται ένα μεγάλο άνοιγμα προς τη Ρωσία για μια θετική στρατηγική σχέση συνεργασίας μαζί της, η οποία δεν θα στρέφεται εναντίον κανενός τρίτου αλλά θα έχει στόχο να προασπίσει την ασφάλεια της και να προωθήσει την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή μας.
Μια τέτοια στρατηγική σχέση, την οποία, να σημειώσουμε, διακαώς επιθυμεί η Μόσχα, είχε συνομολογήσει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ως υπουργός της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με τη διακρατική Συμφωνία για ένα μεγάλο αγωγό με ρωσικό φυσικό αέριο που είχε συνάψει στην Αγία Πετρούπολη και τραγικά εγκατέλειψε στη συνέχεια ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την παραίτηση του Λαφαζάνη από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω τρίτου μνημονίου.
Όπως το δεύτερο που χρειάζεται η χώρα είναι μια ειλικρινή, αξιόπιστη και έντιμη ηγεσία αποφασισμένη, στηριζόμενη σε ένα λαό διατεθειμένο να αγωνιστεί, να παλέψει με όλα τα δυνατά μέσα για να υπερασπίσει την ασφάλεια και την ανασυγκρότηση της χώρας και να προωθήσει μια Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας, της αληθινής δημοκρατίας, της παραγωγικής ανόρθωσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αυτές είναι οι δύο μεγάλες προκλήσεις στις οποίες οφείλουμε ως χώρα και ως λαός να ανταποκριθούμε, αν δεν θέλουμε για άλλη μια φορά να θυσιάσουμε τη χώρα μας και τον λαό μας στους “προστάτες” μας και τους επίβουλους των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εθνικής εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.
Παναγιώτης Λαφαζάνης
