Μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918-20, μια περιοχή και ένας λαός θεωρούσε ότι την διαδεχόταν. Ήταν οι Τούρκοι στην Μικρά Ασία. Με ηγέτη τον Κεμάλ Ατατούρκ συμμάχησαν με τους Σοβιετικούς Ρώσσους για να αντιμετωπίσουν τους Άγγλους, Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Έλληνες. Σε λίγο χρόνο οι Ιταλοί με τους Γάλλους ανοιχτά ή κρυφά έδωσαν χώρο στον Κεμάλ.
Τελικά οι Άγγλοι εγκατέλειψαν την «υπό διεθνή κατοχή» Κωνσταντινούπολη με τα Στενά και οι Έλληνες την Σμύρνη. Μετά το ’22 ο Κεμάλ κυριάρχησε στην Μικρασία, την Ανατολική Θράκη και «Δυτικοποίησε» την πρωτόγονη Ανατολίτικη κοινωνία, εξαλείφοντας ή καταπιέζοντας εθνικές μειονότητες, όπως οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι κ.λπ. κ.λπ., που ζούσαν χιλιάδες χρόνια εκεί. Στο Μεσοπόλεμο κατέλαβε την περιοχή (σαντζάκιο) της Αλεξανδρέττας, επεκτάθηκε η Τουρκία δηλαδή σε βάρος της Συρίας, αφού έτσι της αφαίρεσε το βόρειο λιμάνι απέναντι της Κύπρου με την ενδοχώρα του.
Σήμερα ο Ερντογάν «απλώνει το χέρι» για να αρπάξει τις χώρες, τις πόλεις «της καρδιάς του», όπως ανέφερε σε πρόσφατο σχετικά λόγο του, για τα τμήματα εκείνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βρίσκονται έξω από την Μικρά Ασία.
Έχει ήδη κληρονομήσει την μισή Κύπρο από την επέμβαση του ποιητή-σοσιαλιστή και Αλεβίτη Έτσεβιτ, η οποία τον Αύγουστο του ’74 ήταν μακριά για τον «Εθνάρχη» Καραμανλή.
Τώρα με ενσωματωμένο και στρατοκρατούμενο τον Κυπριακό Βορρά – αφού μείωσε τις ιδεολογοπολιτικές αντιστάσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, με νεκρανάσταση του Σχεδίου Ανάν μέσω των συνομιλιών στο Γκραν Μοντανά – «βάζει χέρι και πόδι» στις έρευνες πετρελαίου, κυριαρχώντας με τα πολεμικά πλοία στην θάλασσα και την ΑΟΖ της Κύπρου. Ουσιαστικά ελέγχει πλέον και το μη κατεχόμενο τμήμα του νησιού.
Από καιρό επίσης οι Τούρκοι του Ερντογάν βρίσκονται με μια επίλεκτη Ταξιαρχία κοντά στην Μοσσούλη, στον Τίγρη ποταμό, στο βόρειο Ιράκ, όπου και οι κουρδικοί πληθυσμοί πλειοψηφούν. Όμως ο Ερντογάν σχετίζεται φιλικά με τους παραδοσιακούς ηγέτες Ταλιμπανί και Μπαρζανί, του ημιανεξάρτητου κουρδικού Ιράκ.
Οι Κούρδοι σημειωτέον είναι 20% στο Ιράκ, το οποίο σε εμβαδόν αντιστοιχεί σε 4 (τέσσερις) σχεδόν Ελλάδες και τα κοιτάσματα πετρελαίου της Μοσσούλης είναι παγκοσμίως γνωστά για την σημασία τους.
Ό,τι λοιπόν και να συμβεί στο διαλυμένο (τριχοτομημένο) Ιράκ και ειδικά στον βορρά του, ο νέος Σουλτάνος πρέπει να ξέρει και να το εγκρίνει.
Εκτός όμως από την ειδικού τύπου νεοοθωμανική επικυριαρχία στο βόρειο Ιράκ, ο Ερντογάν σπρώχνει τον τουρκικό στρατό στη βόρεια Συρία. Εκεί με την βοήθεια τουρκομανικών φύλων που εξοπλίζει, επικυριαρχεί σε περιοχές πολλαπλάσιες του νομού Αττικής για παράδειγμα. Αν μάλιστα πετύχει να ελέγξει τα ανατολικά του ποταμού Ευφράτη κουρδικά εδάφη στη Συρία, τότε μαζί με τα δυτικά εδάφη, στα οποία βρίσκεται ήδη (πιέζοντας το Αφρίν), θα ελέγχει περιοχές που αντιστοιχούν σε μέγεθος στην Ήπειρο ή την Κρήτη.
Όλα αυτά γίνονται σε μια διαλυμένη εντελώς Συρία, όπου ο μισός πληθυσμός έφυγε, η οικονομία κατέρρευσε και η οποία είναι μιάμισυ φορά το εμβαδόν (σε τετραγωνικά χιλιόμετρα) της Ελλάδας.
Βλέπουμε λοιπόν ότι όσα κράτησε ο Κεμάλ από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ερντογάν θέλει να τα αυξήσει, παίρνοντας θέση με τον στρατό τόσο στο βόρειο Ιράκ, όσο και στην βόρεια Συρία, έχοντας ήδη απομονώσει το «μόρφωμα» της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η ίδια τακτική υπάρχει και εφαρμόζεται στην Βαλκανική και το Αιγαίο. Τα τελευταία χρόνια συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου και παραβάσεις στην θάλασσα. Δηλαδή με πολεμικά αεροπλάνα και πολεμικά πλοία, αλλά και με ανεξέλεγκτη ροή προσφυγικών πληθυσμών, ο Ερντογάν «γκριζάρει» τα νησιά, τη θάλασσα, τον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτή η μόνιμη, καθημερινή, ασφυκτική πρακτική της αμφισβήτησης δημιουργεί καταθλιπτικά συμπεράσματα.
Την ίδια στιγμή που τον υποδέχτηκε στην Αθήνα η Κυβέρνηση, αυτός αμφισβητούσε τα πάντα! Την ίδια περίοδο που η ελληνική Κυβέρνηση προσπαθεί να λύσει το «Σκοπιανό», ενώ ο Κοτζιάς ευαγγελίζεται αισιοδοξία και νέα εποχή στις ελληνοσκοπιανές και ελληνοαλβανικές σχέσεις, ο Σκοπιανός πρωθυπουργός ταξιδεύει στην Τουρκία για να τον στηρίξει ο Ερντογάν εις βάρος μας και η Τουρκία σταθεροποιεί με ναυτικές βάσεις στο Ιόνιο πέλαγος και άλλες επενδύσεις τη φιλία της με την επεκτατική εις βάρος μας Αλβανία.
Η πρόσφατη προσπάθεια βύθισης του λιμενικού σκάφους μας στα Ίμια και η τουρκική «διαβεβαίωση» ότι τα νησιά αυτά ανήκουν όχι στην Ελλάδα αλλά στην Τουρκία και ότι το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας διαμαρτυρήθηκε στο αντίστοιχο ελληνικό για την δήθεν παραβίαση των χωρικών υδάτων δείχνουν το μέγεθος της επεμβατικότητας του Ερντογάν.
Η διατήρηση της έντασης, η αδιαφορία των Αμερικανοευρωπαίων «συμμάχων και εταίρων», η ρωσσική αφωνία, όλα αυτά δείχνουν το κρίσιμο των περιστάσεων. Και μέσα σε όλα αυτά ο Ερντογάν (απαιτώντας μάλιστα την επιστροφή των οκτώ στρατιωτικών και των πολύ πρόσφατα εμφανισθέντων Τούρκων φυγάδων Δικαστών) συμπεριφέρεται όχι ως Κεμάλ αμυνόμενος, αλλά ως Σουλτάνος επιτιθέμενος.
Η Τουρκία καθώς σπαράσσεται από το Κουρδικό στα ανατολικά της και την δικτατορία στο εσωτερικό της, φαίνεται αποφασισμένη να εξάγει την κρίση της Ανατολικά και Δυτικά, με απρόβλεπτες και ανυπολόγιστες συνέπειες για όλους.
Οι κομψευόμενοι «αριστεροί»* των Αθηνών και οι εφησυχασμένοι πλουτοκράτες του Κολωνακίου, κινδυνεύουν εν μιά νυκτί να βρεθούν στο κέντρο ενός σεισμού, ενός τυφώνα ή μιας ηφαιστειακής έκρηξης. Και τότε ανήμποροι να σωθούν με τις σκυριανές καρναβαλικές φωτογραφήσεις ή τις εφοπλιστικές-εμπορικές κινεζοεπενδύσεις, οι μεταπράτες αυτοί του χρήματος και της πολιτικής θα χαθούν στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», όπως έλεγε και ο «μεγάλος Πατρινός»! Τότε όμως θα είναι για όλους μας αργά.
*Προφανώς εννοεί “αριστερούς’ του τύπου Τσίπρα!
**Πηγή: Εφημερίδα Χριστιανική
