Μπορεί το ΚΙΝ.ΑΛ.να κυριαρχήσει ξανά στον χώρο της Κεντροαριστεράς;

Οι ψηφοφόροι του ΚΙΝ.ΑΛ., οι οποίοι προσήλθαν στις κάλπες δύο φορές για να αναδείξουν τον νέο αρχηγό, το έκαναν με την ελπίδα ότι ο διάδοχος της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά θα βάλει το Κίνημα σε μια άλλη εποχή. Πίστεψαν ότι θα γυρίσει σελίδα, πως θα αφήσει πίσω τις αδυναμίες και τα προβλήματα, που το καθήλωσαν σε χαμηλά εκλογικά ποσοστά, και θεώρησαν ότι θα μπει σε μια νέα φάση με προοπτική να ηγεμονεύσει και πάλι στον χώρο της κεντροαριστεράς. Τις ίδιες σκέψεις και επιδιώξεις, φαντάζομαι, συμμερίζεται και το επιτελείο του νέου αρχηγού. Το στοίχημα είναι μεγάλο. Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Φυγή προς τα εμπρός, λοιπόν, ή ένας νέος κύκλος εσωστρέφειας; Ουτοπία ή ρεαλισμός;

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω διάφορες υπεραισιόδοξες, κατ’ εμέ, εκτιμήσεις για τα ποσοστά που μπορεί να πάρει το ΚΙΝ.ΑΛ. στις επόμενες εκλογές. Άλλοι μιλούν για 12-15% και άλλοι για 20%.  Όσο κι αν είναι παρακινδυνευμένο να κάνει κανείς προβλέψεις, ιδιαίτερα μάλιστα χωρίς να έχει στα χέρια του δεδομένα, τα ποσοστά αυτά μοιάζουν απίθανο να επιτευχθούν. Καλή είναι η ευφορία που δημιούργησε η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στην εκλογική διαδικασία, ιδιαίτερα την πρώτη Κυριακή, αλλά η αποδοχή της πραγματικότητας είναι δείγμα σύνεσης και σωφροσύνης. Για να αρχίσει το ΚΙΝ.ΑΛ., ή όπως αλλιώς θα μετονομαστεί, να αυξάνει την επιρροή του στον χώρο της κεντροαριστεράς, θα πρέπει να υπάρξουν ορισμένες προϋποθέσεις.

Πρώτα – πρώτα θα χρειαστεί να αφήσει πίσω τις παθογένειες που απέκτησε κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης παραμονής του στην εξουσία.  Η  αρχομανία, οι παλαιοκομματικές συμπεριφορές, η αλαζονεία, ο αδιαφανής πλουτισμός κ.α. έγιναν σάρκα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και εκδηλώθηκαν εντονότερα από τότε που εγκατέλειψε παντελώς τις ιδρυτικές του αρχές, από τότε που μεταλλάχθηκε και άρχισε να φθίνει, δηλαδή, κυρίως, από την εποχή του κ. Σημίτη. Και πώς να ξεφορτωθεί ένα τέτοιο παρελθόν, όταν πολλά από τα τωρινά στελέχη του πλήγωσαν με τη συμπεριφορά τους όταν κατείχαν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό; Ποιους και με ποιον τρόπο θα πείσουν ότι άλλαξαν;

Ύστερα, το μικρό, σήμερα, ΚΙΝ.ΑΛ. πρέπει να γίνει παράταξη, για να μπορέσει να κυριαρχήσει και να έχει προοπτική να επανέλθει ως μεγάλο κόμμα στην εξουσία. Αυτό κι αν φαντάζει στην εποχή μας  αδύνατον. Μια παράταξη χρειάζεται έναν ηγέτη, όχι απλώς έναν αρχηγό. Έναν άνθρωπο που θα εμπνεύσει και θα πείσει, που θα δώσει το ιδεολογικό στίγμα του Κινήματος και θα  χαράξει  ξεκάθαρες  διαχωριστικές γραμμές με τις συντηρητικές πολιτικές, για να σταματήσει το κόμμα να εκπέμπει θολά μηνύματα. Αυτός αναζητείται. Απαιτείται, τέλος, διεύρυνση, για να αποκτήσει χαρακτηριστικά παράταξης. Από πού, όμως, θα αντλήσει στελέχη και ψηφοφόρους; Από τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., ο οποίος δεν έχει τέτοια φθορά και η προοπτική της εξουσίας συσπειρώνει τις διάφορες τάσεις του, ή από τη Ν.Δ., στην κυβέρνηση της οποίας αρκετά σημαίνοντα πρόσωπα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κάνουν καριέρα;

Δημοκρατικό κίνημα, εντέλει, σημαίνει διαφορετικές γνώμες, διαφωνίες, αλλά  προπαντός σύνθεση απόψεων. Αυτό είναι απαραίτητο στοιχείο για την ενότητα ενός πολιτικού χώρου. Πώς θα  πετύχει κάτι τέτοιο ο νέος αρχηγός του ΚΙΝ.ΑΛ., όταν εκφράζονται εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις για σοβαρά θέματα, όπως π.χ. είναι η συμφωνία των Πρεσπών; Πώς θα συνυπάρξουν οι κ.κ. Ανδρουλάκης και Παπανδρέου και τα επιτελεία τους, που σήμερα φαίνεται να είναι ξένα σώματα; Μπορεί να ομνύουν όλοι προεκλογικά στην ενότητα του ΚΙΝ.ΑΛ., ωστόσο, τίποτα ας μη θεωρείται σίγουρο μετεκλογικά.

Γι’ αυτό όσοι βιάστηκαν να θριαμβολογήσουν, ας το ξανασκεφτούν. Όσοι ονειρεύονται ότι θα ηγεμονεύσουν και πάλι, ας γίνουν περισσότερο πραγματιστές. Ας αφήσουν τις μεγαλόστομες εκτιμήσεις και ας φροντίσουν πρωτίστως, με όποιο ποσοστό τους δώσει ο ελληνικός λαός στις επόμενες εκλογές, να συμβάλλουν ουσιαστικά στον τερματισμό των συντηρητικών πολιτικών που οδηγούν την κοινωνία στην εξαθλίωση. Θα είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορούν να κάνουν στις διακηρύξεις  του ιστορικού ΠΑ.ΣΟ.Κ για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και  Κοινωνική Απελευθέρωση, τρίπτυχο  που το έφερε τον Οκτώβριο του 1981 στην εξουσία.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης

εκπαιδευτικός στο 1^ο Γυμνάσιο Καλαμάτας