Ο θεσμός των ειδικών συλλογικών συμβάσεων στο δημόσιο, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν θέματα που σχετίζονται με πλευρές των όρων εργασίας, πολύ λίγο έχουν “αξιοποιηθεί” από τα συνδικάτα του δημοσίου.
Ίσως ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης «πρωτοπορεί» σε αυτό το ζήτημα αφού εδώ και χρόνια έχει υπογράψει αρκετές συμβάσεις που καλύπτουν τόσο τους μονίμους όσο και εργαζόμενους με σχέσεις εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου.
Έτσι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η “αντιμετώπιση” τέτοιων ζητημάτων έχει εκχωρηθεί στην κυβέρνηση μέσω νομοθετικών παρεμβάσεων. Βεβαίως η συζήτηση αυτή πολύ λίγο έχει γίνει στο χώρο της υγείας, ούτε βεβαίως από την ομοσπονδία έχει τεθεί τέτοιο ζήτημα.
Το θέμα αυτό έχει τεθεί κατά καιρούς στο χώρο της υγείας χωρίς ποτέ η ΠΟΕΔΗΝ να ασχοληθεί ουσιαστικά με αυτό το ζήτημα.
Το ΜΕΤΑ Υγειονομικών θεωρεί ότι έστω και με καθυστέρηση, αυτή η δυνατότητα πρέπει να αξιοποιηθεί και να αποτελέσει ένα ακόμα όπλο στον αγώνα των εργαζομένων και των συνδικάτων,
Ενδεικτικά, ζητήματα όπως οι ώρες εργασίας, το θέμα του χρόνου ανάπαυσης, ο θεσμός και η έκταση των αδειών, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας σε συνδυασμό με μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων αλλά και θέματα που σχετίζονται με τις υπηρεσιακές μετακινήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν αιτήματα διεκδίκησης και θέματα που θα αντιμετωπίζονταν μέσω μιας ειδικής συλλογικής σύμβασης.
Η ειδική συλλογική σύμβαση θα μπορούσε επίσης να διευκρινίσει ζητήματα που έχουν θεσμοθετηθεί και με διάφορα τερτίπια δεν εφαρμόζονται σε υπηρεσίες του δημοσίου όπως πολύ συχνά συμβαίνει και σε χώρους της υγείας και της πρόνοιας.
Η προβολή και η διεκδίκηση μιας ειδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας θα μπορούσε να φέρει στην επιφάνεια «ξεχασμένα» αιτήματα που το υγειονομικό κίνημα είχε διαμορφώσει στην πορεία του χρόνου και σήμερα δεν τίθεται από το συνδικαλιστικό κίνημα ως προτεραιότητες πάλης.
Απαιτεί επεξεργασία θέσεων που σήμερα λείπει από το συνδικαλιστικό κίνημα των υγειονομικών.
Το θέμα είναι αν αυτό γίνεται από την πλειοψηφία των παρατάξεων της Ομοσπονδίας ή αρκούνται στην πεπατημένη των γενικών διακηρύξεων που οδηγεί την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στην αδράνεια και την απογοήτευση.