Τα τρία αίτια της βαριάς ήττας του:
α.Η συστημική ενσωμάτωση της Σοσιαλδημοκρατίας,
β.Η συγκυβέρνηση της Αριστεράς με τη Δεξιά το 1989 και
γ.Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκατόν τριάντα δύο (132) χρόνια από τη μαρτυρική Πρωτομαγιά στο Σικάγο (1886), 125 χρόνια από την πρώτη επίσημη αγωνιστική συγκέντρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς υπό τον Σταύρο Καλλέργη (1893) και 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ (1918). Aλλά και 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ (1818) και 50 χρόνια από τον Γαλλικό Μάη (1968), οι δυνάμεις της οργανωμένης Εργασίας δεν μπορούν να σταματήσουν κανένα μέτρο εργασιακής-ασφαλιστικής απορρύθμισης στην Ευρώπη ούτε την κατάργηση του Κοινωνικού Κράτους, ούτε τη βίαιη ακύρωση του «κοινωνικού συμβολαίου», που το καθεστώς των Μνημονίων εγκαθίδρυσε ως μόνιμη θεσμική «κανονικότητα» στην Ελλάδα.
Η προστατευτική Εργατική Νομοθεσία, το καθεστώς τής πλήρους και ασφαλισμένης εργασίας, οι συνταγματικές εγγυήσεις για τη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού, ο πολιτισμός του Κοινωνικού Κράτους, καταργούνται και στη θέση τους υπεισέρχονται τα νέα δεδομένα τού άγριου και καταιγιστικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, της εργασιακής ανασφάλειας, της ευελισφάλειας («flexicurity»), των φτωχών εργαζομένων («working poors»), της δημιουργίας των απόκληρων και των νέων στρατιών του «πρεκαριάτου».[1]
Οι συντάξεις -διαρκώς απομειούμενες ΚΑΙ λόγω ραγδαίας μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης ΚΑΙ λόγω χαμηλών αμοιβών ΚΑΙ λόγω προϊούσας κατάργησης των ενδιάμεσων θεσμών της επικούρησης, της πρόνοιας, του εφάπαξ και της εργασιακής αλληλεγγύης- γίνονται απλό «αντίδωρο». Και με την κατάργηση της επαγγελματικής και οικογενειακής αυτάρκειας που απέρρεαν από τον μικροϊδιοκτητικό τρόπο παραγωγής, οι παροχές του Κοινωνικού Κράτους απομειώνονται σε απλές επιδαψιλεύσεις βικτωριανού τύπου.
Ένας θεσμικός αταβισμός που γενικεύεται σιγά-σιγά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες μάς οδηγεί στον υποΠολιτισμό των Μνημονίων, των αυστηρών προγραμμάτων δημοσιονομικής εποπτείας και στον ενταφιασμό των ήδη αποδυναμωμένων θεσμικών εγγυήσεων των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, των συνδικαλιστικών ελευθεριών, στην παντελή αντιστροφή τού νοήματος του αυτόνομου και αγωνιζόμενου για την καλυτέρευση της ζωής συλλογικού κοινωνικού υποκειμένου.
Αυτή την ολοκλήρωση του μνημονιακού «οικοδομήματος» κυβερνητικά στελέχη την ονομάζουν παραπλανητικά «καθαρή έξοδο», αν και γνωρίζουν ότι το νομαδικό αγοραίο κεφάλαιο (που θα δανείζει εφεξής τη χώρα με τα επιτόκια που το συμφέρουν) δεν θα τηρεί ούτε καν τα προσχήματα και τους ευφημισμούς της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής ως προς την αυστηρή εφαρμογή του μνημονιακού υποΠολιτισμού.
Βαίνουμε ολοταχώς προς ένα αναρχούμενο σύστημα προδημοκρατικής εποχής όπου η κυριαρχούσα οικονομική αριστοκρατία της ΕΕ δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους, στους περιφερειακούς των οποίων εντάσσονται οι «παρίες» τής οικονομικής και κοινωνικής υστέρησης.
Και η χώρα μας, η ιστορική Ελλάδα, προχωρεί με αβέβαια βήματα στον δρόμο τής απίσχνανσης τού εθνικού φαντασιακού και της κοινωνικής της αυτοπεποίθησης:
-με διαρκή αποστέρηση του διαχρονικού άυλου και υλικού της πλούτου,
-με πρωτοφανή ταχύτητα δημογραφικής γήρανσης,
-με ανεξέλεγκτη αιμορραγία προς τη μετανάστευση των καλύτερων παιδιών της,
-με απονέκρωση των συνειδησιακών και πολιτισμικών μηχανισμών αναπαραγωγής των υπαρκτικών της στοιχείων.
Ο ορίζοντας για τους διορατικούς είχε από πολύ καιρό συννεφιάσει.
Τρία ισχυρά και ασύμμετρα σοκ που δέχτηκε το Ελληνικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, η ιστορική και περήφανη Ελληνική Εργατική Τάξη, είναι:
α.Η συστημική ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας (της δύναμης που υπερασπίστηκε τη μισθωτή Εργασία και δημιούργησε το Κοινωνικό Κράτος) στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Επιβάρυνε το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και βεβαίως την πατρίδα μας αφού, μέσω της κρατικής ενσωμάτωσης, ελπιδοφόρες κάποτε δυνάμεις αναπαρήγαγαν τις αντιφάσεις και τις προτεραιότητες του καπιταλισμού εντός της πατρίδας.
β.Η συγκυβέρνηση της Αριστεράς (ΚΚΕ-«Ανανεωτική Αριστερά») με τον Κων/νο Μητσοτάκη και τη συντηρητική παράταξη το 1989. Η παραδοσιακή Αριστερά και οι παραφυάδες της, ζαλισμένες από την βαρύγδουπη πτώση τού υπαρκτού σοσιαλισμού, έχασαν παντελώς τον προσανατολισμό τους στην παράδοξη σύμπραξη του 1989 όπου, για ιδιοτελείς-κομματικούς λόγους, η Αριστερά δεν συνειδητοποίησε ότι διευκόλυνε τις συντηρητικές δυνάμεις να προσέλθουν ευθύς αμέσως για να υπογράψουν πλησίστια το Μάαστριχτ, την τελειωτική δηλαδή στροφή της Ευρώπης προς την ανταγωνιστική οικονομία αγοράς νεοφιλελεύθερης απόχρωσης.
Σ’αυτή την τροπή των πραγμάτων έχει τις ρίζες της και η μνημονιακή πολιτική τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αρκετά στελέχη και υπουργοί τής οποίας ήσαν και τότε στην κυβέρνηση και την περιστασιακή πλειοψηφία.
γ.Η απόλυτη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη («θατσεροποίηση») του ΣΥΡΙΖΑ σε ακραίο νεοφιλελεύθερο κομματικό οργανισμό, εκφραστή τού απόλυτου καπιταλισμού και «χρήσιμο μαθητή» της Σχολής του Σικάγο (Μίλτον Φρίντμαν).
Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ:
-με την υποθήκευση και ρευστοποίηση του εθνικού πλούτου και των λοιπών κρίσιμων μορφωμάτων της Κοινωνικής Οικονομίας,
-με τη διάλυση του Εργασιακού Πολιτισμού,
-με τις αλόγιστες και ανεξέλεγκτες ιδιωτικοποιήσεις-εξαγορές από ξένα ανταγωνιστικά (κρατικά κυρίως) μορφώματα,
-με την αγνόηση θεμελιωδών συνταγματικών εγγυήσεων και
-με την εκμηδένιση της συνάρτησης Εργασιακού-Ασφαλιστικού,
εγκαθίδρυσε πλέον με τα Μνημόνια ένα νέο πολίτευμα που καθιστά πολύ δύσκολο για τους πολίτες αυτής της χώρας να ξαναβρούν το νήμα της Δημοκρατίας, της αυτονομίας, της αυτοδύναμης ανάπτυξης, της πλήρους και αξιοπρεπούς εργασίας, της επαναρτίωσης των υπηρεσιών και παροχών του Κοινωνικού Κράτους.
Στην ιστορία των εθνών, την εποχή της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, της ετερονομίας και του ετεροπροσδιορισμού, ακολουθεί και η περίοδος της εθνικής και κοινωνικής συρρίκνωσης.
Ας ευχηθούμε, οι εναπομείνασες δυνάμεις τής ενεργού και απόμαχης εργασίας και όλοι οι Έλληνες πολίτες να συνειδητοποιήσουν τον ολισθηρό δρόμο τής πατρίδας και της κοινωνίας, όπως το έκαναν και άλλες γενιές Ελλήνων κατά τη μακραίωνη ιστορία μας!
Και ότι όλες μαζί οι συνειδήσεις που παραμένουν όρθιες, του εγχώριου και απόδημου Ελληνισμού, να συγκροτήσουν ένα Κίνημα ιδεολογικής, κοινωνικής και οικονομικής αναγέννησης της πατρίδας που είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε. Μόνον έτσι θα αναστραφεί η πορεία τής οικονομικής και κοινωνικής υποβάθμισης και της περαιτέρω εθνικής συρρίκνωσης.
Οι αγώνες, ο ιδρώτας και το αίμα των προηγούμενων γενεών δεν μπορεί να πάνε χαμένα!
Για την ΕΝΥΠΕΚΚ
Ο Πρόεδρος
Αλέξης Π. Μητρόπουλος
[1] Prekariat= διεθνής νεολογισμός του απασχολήσιμου πληθυσμού με ελαστικές σχέσεις εργασίας, χαμηλές αμοιβές, αβεβαιότητα (επισφάλεια) και ελάχιστα έως ανύπαρκτα δικαιώματα.