Μέτωπο αυταπατών

Το κόμμα «Μέ­τω­πο Ευ­ρω­παϊ­κής Ρε­α­λι­στι­κής Ανυ­πα­κο­ής» (ΜέΡΑ 25) ιδρύ­ει στις 26 Μάρτη στην Αθήνα ο Γ. Βα­ρου­φά­κης.
Ου­σια­στι­κά πρό­κει­ται για την ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή του ευ­ρω­παϊ­κού σχη­μα­τι­σμού που θα συμ­με­τέ­χει στις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2019 και ανα­κοι­νώ­θη­κε στη Νά­πο­λη στις 10/3. Σε αυτό συμ­με­τέ­χουν ακόμα το Génération-s του Μπε­νουά Αμόν, ο δή­μαρ­χος της Νά­πο­λης, Λουί­τζι ντε Μα­τζί­στρις, και διά­φο­ρες ομά­δες «ευ­ρω­παϊ­στών» από τη Γερ­μα­νία, τη Δανία, την Πορ­το­γα­λία, τα Βαλ­κά­νια κ.α.
Σύμ­φω­να με τους εμπνευ­στές της, η συμ­μα­χία αυτή έχει ως «κοινό τόπο την αλ­λα­γή της Ευ­ρώ­πης προς τον Ορ­θο­λο­γι­σμό και την Κοι­νω­νι­κή Απε­λευ­θέ­ρω­ση και την οι­κο­δό­μη­σή της από τα κάτω προς τα πάνω, από τον Ευ­ρω­παίο Πο­λί­τη, μέσω της δη­μιουρ­γί­ας του Ευ­ρω­παϊ­κού Δήμου, που ενω­μέ­νος κάτω από το κοινό πο­λι­τι­κό μας όραμα θα επι­φέ­ρει αυτή την αλ­λα­γή». Και πώς θα γίνει αυτό; Με­τα­σχη­μα­τί­ζο­ντας την ΕΕ, μέσω ενός «Πα­νευ­ρω­παϊ­κού Νιου Ντιλ», που «θα θε­ρα­πεύ­σει τις τέσ­σε­ρις πλη­γές (δη­μό­σιο χρέος, “κόκ­κι­να” δά­νεια, χα­μη­λές επεν­δύ­σεις, φτώ­χεια)» και μια «Πα­νευ­ρω­παϊ­κή Συ­νταγ­μα­τι­κή Συ­νέ­λευ­ση» με έργο τη σύ­ντα­ξη ενός νέου «Δη­μο­κρα­τι­κού Ευ­ρω­παϊ­κού Συ­ντάγ­μα­τος».
Έως τον ερ­χό­με­νο Ιού­νιο, η κοινή προ­σπά­θεια των «ανυ­πά­κουων ρε­α­λι­στών», όπως αυ­το­α­πο­κα­λού­νται, θα έχει κα­ταρ­τί­σει το κοινό της «Μα­νι­φέ­στο» και μέχρι το τέλος του 2018 τα μέλη της θα έχουν επι­λέ­ξει τον κα­τά­λο­γο με τους υπο­ψή­φιους ευ­ρω­βου­λευ­τές.
Οι προ­θέ­σεις του Βα­ρου­φά­κη και των συ­νο­δοι­πό­ρων του, πέρα από το θολό ιδε­ο­λο­γι­κό στίγ­μα και την πε­ριο­ρι­σμέ­νη γεί­ω­ση στην κοι­νω­νία (όπου η κα­θη­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή δράση και η λαϊκή συμ­με­το­χή στη λήψη των απο­φά­σε­ων αντι­κα­θί­στα­νται από την «ιντερ­νε­τι­κή δη­μο­κρα­τία» και την πίστη στη δύ­να­μη των «προ­σω­πι­κο­τή­των»), κα­θο­ρί­ζο­νται από ένα ακόμα σο­βα­ρό­τε­ρο πρό­βλη­μα. Τις αυ­τα­πά­τες και τα όρια της πο­λι­τι­κής τους πρό­τα­σης.
Ενώ σωστά εντο­πί­ζουν ότι η πα­νευ­ρω­παϊ­κή απά­ντη­ση του κα­τε­στη­μέ­νου στη συ­στη­μι­κή κρίση είναι η πο­λι­τι­κή της λι­τό­τη­τας, των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, της κα­τάρ­γη­σης των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και η επι­βο­λή αυτής της πο­λι­τι­κής με πρω­το­φα­νή αυ­ταρ­χι­σμό και ξε­νο­φο­βία, με απο­τέ­λε­σμα την ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς, ως εναλ­λα­κτι­κή λύση προ­τεί­νουν ένα σχέ­διο εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού της ΕΕ και «ανά­κτη­σης ελέγ­χου» των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμών.
Οι από­ψεις αυτές κα­θό­ρι­σαν την πο­ρεία του Βα­ρου­φά­κη, όπως και της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το πρώτο εξά­μη­νο του 2015, με τα γνω­στά τρα­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Ο τυ­φλός «ευ­ρω­παϊ­σμός», η επι­δί­ω­ξη ενός «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» με τους εταί­ρους στο «κοινό ευ­ρω­παϊ­κό σπίτι» και η απο­φυ­γή της σύ­γκρου­σης, τόσο με το εγ­χώ­ριο κα­θε­στώς όσο και με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, οδή­γη­σαν στη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη, που άνοι­ξε το δρόμο για την επι­βο­λή του μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα. Ήταν αυτή η «Αρι­στε­ρά», του ανε­δα­φι­κού ρε­α­λι­σμού, που ητ­τή­θη­κε πα­νη­γυ­ρι­κά και όχι γε­νι­κώς η Αρι­στε­ρά, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται σή­με­ρα όλο χαι­ρε­κα­κία διά­φο­ροι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι ή φα­σί­στες.
Είναι ποτέ δυ­να­τόν η διέ­ξο­δος από την κρίση προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων να επα­φί­ε­ται στις υπαρ­κτές ευ­ρω­συν­θή­κες που υπάρ­χουν ακρι­βώς για να θω­ρα­κί­ζουν την πα­νευ­ρω­παϊ­κή λι­τό­τη­τα; Τα κενά και χι­λιοει­πω­μέ­να συν­θή­μα­τα περί «ευ­ρω­παϊ­κής ιδέας» είναι δυ­να­τόν να εμπνεύ­σουν απέ­να­ντι στην ΕΕ των τρα­πε­ζών και την Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο, απέ­να­ντι στην ανα­ζω­πύ­ρω­ση των εθνι­κι­σμών;
Από την αρχή της ύπαρ­ξής της άλ­λω­στε, κό­ντρα στην πο­λυ­ε­τή προ­πα­γάν­δα των ισχυ­ρών, η ΕΕ ήταν και είναι μια ένωση κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών που υπε­ρα­σπί­ζε­ται τα συμ­φέ­ρο­ντα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων κάθε χώ­ρας-μέ­λους της και το συ­νο­λι­κό συμ­φέ­ρον των «από πάνω». Απο­τε­λεί ανώ­τα­το θεσμό ενο­ποί­η­σης των Ευ­ρω­παί­ων κα­πι­τα­λι­στών, που συ­γκρο­τεί νο­μι­κά και υλο­ποιεί την επί­θε­ση στα ερ­γα­σια­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα των λαών της ηπεί­ρου, έχο­ντας ανα­γά­γει το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δόγμα σε «μο­νό­δρο­μο». Ποιος «εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός» χω­ρά­ει λοι­πόν σε αυτό το αντι­δρα­στι­κό τε­ρα­τούρ­γη­μα; Ή μήπως άραγε χω­ρούν, στη συν­θή­κη κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και όξυν­σης των εθνι­κών αντα­γω­νι­σμών, «εν­διά­με­σες» οι­κο­νο­μι­κές λύ­σεις για την επι­στρο­φή σε «κά­ποια κοινή ευ­η­με­ρία»;
Ει­δι­κά ο Γ. Βα­ρου­φά­κης, που χλευά­στη­κε και δέ­χτη­κε πό­λε­μο όσο λίγοι από τα μη εκλεγ­μέ­να επι­τε­λεία της ευ­ρω­παϊ­κής ολι­γαρ­χί­ας (αν και μια χαρά συμ­με­τεί­χε στις –έξω από κάθε κομ­μα­τι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση και εν κρυ­πτώ– συ­να­ντή­σεις της ομά­δας Τσί­πρα, που κα­τα­πα­τού­σαν προ­κλη­τι­κά τις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις του τότε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…), είναι εντε­λώς εξω­πραγ­μα­τι­κό να δεί­χνει προς τα εκεί ως το πεδίο της ρι­ζι­κής πο­λι­τι­κής αλ­λα­γής.
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά», φ. 405