Τρείς βδομάδες μετά, παρότι έφθασαν να ανασύρουν ως «λαγό από το καπέλο» ακόμη και την υπόθεση της νομιμότητας δεκατριών καρδιοχειρουργικών τμημάτων, και να οδύρονται (με τη συνδρομή του κ. Σηφουνάκη!) για το… σκάνδαλο της Marfin και τις αμαρτίες του αποδημήσαντος από καιρό Βγενόπουλου, το Μάτι και η Αττική δεν εκτοπίζονται απ΄ την κορυφή της επικαιρότητας.
Μια προηγούμενη αντίστοιχη προσπάθεια από τον κ. Κουβέλη να «επαναφέρει την τάξη» στην πολιτική ατζέντα διαμαρτυρόμενος για τον καταποντισμό του ορόσημου της 21ης Αυγούστου, με την ψευδεπίγραφη έξοδο απ΄ τα μνημόνια και την «πορεία θριάμβου του πρωθυπουργού προς την ΔΕΘ», προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις που εγκαταλείφθηκε ακαριαία και αποδόθηκε στην… μονταζιέρα.
Παράλληλα, η επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών που επιδίδεται το Μαξίμου, μετά το φιάσκο των… «ασύμμετρων απειλών» που υποτίθεται ότι εξαπολύθηκαν από ξένα κέντρα κατά του πλέον yes man πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης και των «πολλαπλών εστιών» που υποτίθεται ότι κατέγραψαν οι δορυφόροι, υπέστη και δύο νέες πολύ ηχηρότερες διαψεύσεις.
Ο εκ΄ των διακεκριμένων ελλήνων επιστημόνων σε θέματα κλιματικής αλλαγής ακαδημαϊκός Χρήστος Ζερεφός τον οποίο κάλεσε προσωπικά ο πρωθυπουργός αναζητώντας πρόσωπα επιστημονικού κύρους για να δικαιολογήσουν εκείνα που ο κοινός νους θεωρεί αδικαιολόγητα, αρνήθηκε να συνηγορήσει στην συγκάλυψη των ευθυνών. Με συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» στις 10 Αυγούστου αποδομεί την κυβερνητική θεωρία ότι η εκατόμβη στο Μάτι δεν μπορούσε να αποφευχθεί λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων και ότι για την κατάληξη αυτή ευθύνεται αποκλειστικά η κλιματική αλλαγή.
Μετά το μπούμερανγκ στο οποίο εξελίχθηκε η πρόσκληση στον Χρήστο Ζερεφό ο πρωθυπουργός στράφηκε προς τον «υπεράνω υποψίας για την ευπείθειά του στα κελεύσματα της εξουσίας» κύκλο των «γερμανών των προφεσόρων» καλώντας με πομπώδη τρόπο από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη τον κ. Γ. Γκολντάμερ να ηγηθεί μιας διεθνούς επιτροπής με σκοπό την «άμεση διερεύνηση των αιτιών της
τραγωδίας της 23ης Ιουλίου» και «να συντάξει έκθεση για τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες». Αλλά και αυτή η κίνηση έπεσε στο κενό.
Ο κύριος αυτός (πιθανά σε συνεννόηση με έτερο κυβερνητικό κέντρο) είχε εκδώσει ήδη το «πόρισμα διερεύνησης των αιτιών της τραγωδίας» το οποίο του ανέθετε ο πρωθυπουργός, πληροφορώντας διαμέσου του ΑΠΕ λίγες ημέρες νωρίτερα από την Εσπερία τους ιθαγενείς πως «η τραγωδία της 23ης Ιουλίου δεν ήταν αποτρέψιμη υπό τις δεδομένες συνθήκες στην δημιουργία των οποίων συνέβαλε… όλη η κοινωνία!»
Κατόπιν αυτών, η κυβέρνηση δια μέσω του κ. Τζανακόπουλου άρχισε ακροθιγώς να αναφέρεται στη «διερεύνηση πιθανών παραλείψεων πολιτικών και ενδεχομένως επιχειρησιακών». Φαίνεται πως στο επιχειρησιακό μέρος μετά την απομάκρυνση Τόσκα εγκαταλείπεται η τακτική της συνέντευξης της 26ης/7ου όπου «όλα ήταν καλά γενομένα» και περνάμε σε μια τακτική αναζήτησης άλλοθι δια της «παραπομπής» στελεχών της Τ. Αυτοδιοίκησης και κατώτερων αξιωματικών της Πυροσβεστικής, κατά το προηγούμενο της συγκάλυψης των ευθυνών του κρατικού μηχανισμού το 2007 στην πυρκαγιά της Ηλείας. Αλλά η τραγωδία στο Μάτι και την Αττική δεν έχει προηγούμενο στην χώρα και η υπόθεση αυτή όσο κι΄ αν παλεύεται, δείχνει να μην μπορεί να χειραγωγηθεί τουλάχιστον επικοινωνιακά και είναι δύσκολο να κλείσει με τον τρόπο που «έκλεισαν» άλλες περιπτώσεις.
Υπάρχει ο συνεχώς αυξανόμενος κατάλογος όσων βρήκαν στο Μάτι ένα οδυνηρό τέλος που λειτουργεί ως ένα είδος «λογαριασμού» το ψυχικό αντίτιμο του οποίου φαίνεται ότι καταβάλλεται ακέραιο από την ελληνική κοινωνία. Υπάρχουν θέματα βαθύτερα πολιτικά τα οποία δεν εμπεριέχονται στα εγχειρίδια της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας και του «Όλα Είναι Επικοινωνία» που εντρυφεί το Μαξίμου.
Η τραγωδία της Αττικής κρατάει όμηρο στα αποκαΐδια της τον πρωθυπουργό. Μετά από αυτήν είναι αργά για την κυβέρνηση, όποια τακτική κι΄ αν ακολουθήσει, για να ανακτήσει την πολιτική πρωτοβουλία που είχε άλλωστε απωλέσει με την συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ, η οποία έδρασε ως σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και κατέστησε από τότε προβληματική την παρουσία του πρωθυπουργού στην Δ.Ε.Θ. Εξάλλου, οι δηλώσεις Ρέγκλινγκ που αφορούν το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα της Οικονομίας και ματαιώνουν κάθε ελπίδα αναβολής στο ψαλίδι των συντάξεων από 1η/1ου/2019 καθιστούν απίθανο κάτι τέτοιο. Μπαίνουμε όμως σε μια άλλη συζήτηση…
Αυτό που πρωτίστως αποδεικνύεται στο Μάτι και πιο πριν στην Μάνδρα είναι η παραίτηση και απόσυρση του κράτους. Αποδεικνύεται ότι η υποτυπώδης Πολιτική Προστασία την οποία διέθετε το ελληνικό κράτος, στο ημιθανές, υπό καταλήστευση «μνημονιακό κράτος» (εξαιρουμένων των κατασταλτικών και των εισπρακτικών του μηχανισμών) έχει συρρικνωθεί δραματικά και δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των στοιχειωδών αναγκών που υπηρετούσε πριν. Αυτό δεν σημαίνει πως δικαιώνεται το κράτος της προ μνημονίων περιόδου, ένα κράτος – εχθρός του πολίτη και προοίμιο της σημερινής κατάστασης.
-Σημαίνει πριν απ΄ όλα πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν Μνημόνια και Πολιτική Προστασία. Αλήθεια πόσα πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα ήταν σε θέση να πετάξουν λόγω ελλείψεων σε δαπάνες συντήρησης και ελλείψεων προσωπικού; Ήταν περισσότερα από το 50%; Πόσα από τα πυροσβεστικά οχήματα 25/ετίας! που διαθέτουμε ήταν σε θέση να αποδώσουν; Και επιπλέον, κατά πόσο θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν σωστά δύο μεγάλες πυρκαγιές που εξελίσσονταν ταυτόχρονα στην ίδια περιοχή, όταν υπάρχουν τέτοιες ελλείψεις υποδομής;
-Σημαίνει πως το σημερινό «μνημονιακό κράτος» έχει ολοκληρωτικά αλλοτριωθεί και αποξενωθεί απ΄ τον πολίτη, πως όταν δεν απασχολείται με την εξυπηρέτηση του «καθεστώτος των μνημονίων και της ευρωκρατίας» υπάρχει μόνο για το θεαθείναι και τις ανάγκες του πολιτικού του προσωπικού. Ενός πολιτικού προσωπικού εξίσου αλλοτριωμένου με το κράτος που διαχειρίζεται, ενός πολιτικού προσωπικού ικανού ακόμη και να δίνει διαβεβαιώσεις τον Ιούνιο από το βήμα της βουλής (Τόσκας και Καπάκης) για την επάρκεια των αντιπυρικών μέτρων στην Αττική!
-Σημαίνει πως διαπιστώνεται μια νέα κατάσταση όπου εγκαταλελειμμένες στη τύχη τους περιοχές, περιοχές με ή χωρίς άναρχη δόμηση, που εξελίσσονται σε παγίδες για τον πληθυσμό τους και βρίσκονται όχι μόνο κοντά σε δασικές εκτάσεις αλλά και στον ανοχύρωτο αστικό ιστό των πόλεων θα αποτελούν, όσο δεν ανατρέπεται αυτό το κράτος και αυτό το καθεστώς, υποψήφια επόμενα θύματα.
