Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η επίσκεψη του κλιμακίου της ΛΑΕ, την Τετάρτη 14 Ιουνίου, στην πόλη της Λαμίας. Το κλιμάκιο της ΛΑΕ, που αποτελούνταν από τους Δημήτρη Στρατούλη, μέλος της ΠΓ, Νάντια Βαλαβάνη, στέλεχος της ΛΑΕ, Διονύση Φλαμιάτο και Θανάση Μπαρτζώκα μέλη του ΠΣ, συνοδευόμενο από τον συντονιστή της Νομαρχιακής Επιτροπής Φθιώτιδας της ΛΑΕ Μίλτο Τσιρώνη, περιόδευσε στην πλατεία Αθανασίου Διάκου, όπου έτυχε θερμής υποδοχής. Επίσης τα μέλη του κλιμακίου πραγματοποίησαν δηλώσεις και συνεντεύξεις σε όλα τα τοπικά ΜΜΕ.
Εν συνεχεία πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας με μεγάλη συμμετοχή στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Φθιώτιδας. Στην συγκέντρωση, την οποία άνοιξε και συντόνισε ο Μίλτος Τσιρώνης, μίλησαν οι Δημήτρης Στρατούλης και Νάντια Βαλαβάνη, χαιρέτησε ο Διονύσης Φλαμιάτος και παρέβηκε ο Θανάσης Μπαρτζώκας, πρώην δήμαρχος Καισαριανής. Επίσης πήραν το λόγο πολλοί παρευρισκόμενοι, οι οποίοι/ες μέσα σε ένα κλίμα γόνιμου και ουσιαστικού διαλόγου, που κράτησε 3 ώρες και 20 λεπτά, κατέθεσαν παρατηρήσεις και προτάσεις για τη βελτίωση του προγράμματος της ΛΑΕ και τη συγκρότηση αντιμνημονιακού και πολιτικού μετώπου.
Στη συγκέντρωση παραβρέθηκαν οι πρώην βουλευτές Φθιώτιδας Βασίλης Κυριακάκης και Βάσω Λέβα, Μαγνησίας Κώστας Δελημήτρος και Ευριτανίας Θωμάς Κότσιας, οι οποίοι είχαν καταψηφίσει στη Βουλή το 3ο μνημόνιο και αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο του 2015. Επίσης παρευρέθηκε η Δημοτική Σύμβουλος Λαμίας Μαρία Αντωνίου.
Ο Δημήτρης Στρατούλης στην ομιλία του μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής :
“Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρότι έδωσε γη και ύδωρ στους δανειστές, δεν αναμένεται να πάρει στο eurogroup στις 15 Ιούνη ούτε μέτρα για την ελάφρυσνη του δημοσίου χρέους ούτε το άνοιγμα του δρόμου για την ένταξη της χώρας μας στην ποσοτική χαλάρωση και την έξοδο στις αγορές.
Αυτά που θα «πάρει» από τους δανειστές θα είναι αφενός η έγκριση της δεύτερης αξιολόγησης και της χορήγησης της επόμενης δόσης του δανείου, που όμως θα πάει όλη για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους και περιλαμβάνει τα βάρβαρα, αντικοινωνικά και υφεσιακά μέτρα του επικαιροποιημένου 3ου μνημονίου και του ψηφισμένου πρόσφατα 4ου μνημονίου και αφετέρου εξωφρενικά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή συνέχιση της λιτότητας, για πολλά χρόνια.
Η δήθεν αντιπολίτευση, που ασκούν στην νεομνημονιακή κυβέρνηση οι παλαιομνημονιακές δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ), είναι υποκριτική, γιατί δεν διαθέτουν εναλλακτική στα μνημόνια λύση. Ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, αλλά και το 4ο μνημόνιο που δεν ψήφισαν δεσμεύονται στους δανειστές ότι θα το εφαρμόσουν. Ιδιαίτερα η ΝΔ και ο πιο μνημονιακός από τα μνημόνια πρόεδρός της ανταγωνίζεται με την κυβέρνηση για το ποιός θα εφαρμόσει καλλίτερα και πιο γρήγορα τα μνημόνια.
Αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη φτωχοποίηση την κοινωνία, σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα την οικονομία, σε ολοκληρωτικό ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου και σε ακόμα πιο ασφυκτική εξάρτηση και ταπεινωτική υποτέλεια της χώρας μας από τους δανειστές.
Υπάρχει, όμως, άλλος δρόμος από αυτόν της μιζέριας των μνημονίων και της μετατροπής της χώρας μας σε αποικία και προτεκτοράτο των δανειστών της και κυρίως της Γερμανικής Ευρωζώνης.
Αυτός ο εναλλακτικός δρόμος περνά μέσα από εθνικό νόμισμα, που θα συνοδεύεται από διακοπή αποπληρωμής και αμφισβήτηση του δημοσίου χρέους και από ένα ριζοσπαστικό, φιλολαϊκό, αντιμνημονιακό, αναπτυξιακό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα και η εφαρμογή φιλολαϊκού αντιμνημονιακού προγράμματος εξόδου από την κρίση, δεν θα είναι ένας απλός περίπατος. Είναι, όμως, ο μόνος δρόμος να αποτρέψουμε τη συνέχιση της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού και για την ανάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Η αντιμετώπιση των δυσκολιών, που όμως θα είναι πολύ λιγότερες από τις σημερινές στα πλαίσια των μνημονίων αιώνιας λιτότητας, προϋποθέτει ισχυρή πολιτική βούληση, συγκροτημένο σχέδιο και αγωνιστική στήριξη από ένα καλά ενημερωμένο λαό και την αλληλεγγύη των λαών της ΕΕ.
Η ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και η συγκρότηση ενός μεγάλου πολιτικού και εκλογικού «μετώπου» αριστερών, αντιμνημονιακών, ριζοσπαστικών, πατριωτικών δυνάμεων, αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις για την προώθηση αυτού του αντιμνημονιακού προγράμματος, σε όφελος του λαού και ιδιαίτερα της νέας γενιάς.
Ενός μετώπου, που, στη βάση μιας ριζοσπαστικής και ταυτόχρονα βιώσιμης κοινής εναλλακτικής πρότασης, που θα στηρίζεται σ’ ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο και πολιτικοποιημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, μπορεί να δώσει νέα ελπιδοφόρα διέξοδο για τον λαό, τη νεολαία και τη χώρα.
Οι Αριστερές και αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να δώσουν ΤΩΡΑ ελπίδα στις λαϊκές δυνάμεις ότι υπάρχει άλλος δρόμος απ’ αυτόν του μνημονίου και ότι αξίζει ν’ αγωνιστούν γι’ αυτόν.
Οι ευθύνες όσων αριστερών και αντιμνημονιακών δυνάμεων δεν κινηθούν σε αυτή την ενωτική αγωνιστική κατεύθυνση, ώστε να αποτρέψουν την προωθούμενη από την κυβέρνηση και τους δανειστές νέα κοινωνική και οικονομική καταστροφή, θα είναι ιστορικές και απαράγραπτες.
Κυρίως απέναντι στις νέες γενιές εργαζομένων, που, εάν περάσουν και τα νέα αντεργατικά αντικοινωνικά μέτρα, θα εργάζονται πλέον ως σύγχρονοι σκλάβοι, όσοι και όσες βέβαια καταφέρουν να εργάζονται και δεν είναι είτε άνεργοι είτε μετανάστες σε άλλες χώρες προς αναζήτηση εργασίας.”
Η Νάντια Βαλαβάνη αναφέρθηκε στο αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει η κυβέρνηση – κι έχει οδηγηθεί η χώρα – στην προσπάθεια «εξόδου» από τα μνημόνια και την επιτροπεία μέσω της «εκπλήρωσης» των ληστρικών όρων ενός ακόμα μνημονίου, του Τρίτου, και της επέκτασης του ήδη πέραν του συμβατικού του χρόνου, μέχρι το 2022, με προνομοθετημένα «πρωτογενή πλεονάσματα αίματος» 3,5%, για την επίτευξη των οποίων θυσιάστηκαν μεταξύ άλλων συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα – ή, μάλλον, ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτά.
«Όσοι διαχωρίσαμε τη θέση μας από την κυβέρνηση και στη συνέχεια κι από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015», τόνισε μεταξύ άλλων η Νάντια Βαλαβάνη, «ξέραμε ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο – για λόγους που ήξεραν κι όλοι οι παλιοί μας σύντροφοι, επίσης, καθώς είχαμε πίσω μας ήδη πέντε χρόνια εμπειρίας μνημονιακής εξόντωσης των ανθρώπων και διάλυσης της χώρας κι ένα «καθεστώς» περισσότερων από 500 μνημονιακών νομοθετημάτων, που διατηρούνται και «προστατεύονται» ακόμα και μετά το τυχόν συμβατικό τέλος του τρέχοντος μνημονίου. Ξέραμε επίσης ότι χάρη στο «2-pack», τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 472/2013, οι χώρες που «βγαίνουν» από μνημόνια παραμένουν σε καθεστώς «εντατικής επιτήρησης» (intensive surveillance) υπό τους ΕΕ-ΕΚΤ-ESM έχοντας υπογράψει «μνημόνιο μακροοικονομικής προσαρμογής» με στόχους και αξιολογήσεις παρόμοιους με τους σημερινούς και διάρκεια όσες δεκαετίες χρειάζονται μέχρι την αποπληρωμή του 75% του χρέους τους… Σήμερα, μετά τη «διαρροή» της Έκθεσης του ESM για την προετοιμασία του Eurogroup της 22ας Μαΐου, ξέρουμε επίσης και τα δύο εξωφρενικά και εκ διαμέτρου αντίθετα βασικά σενάρια για την εξέλιξη του χρέους και της κατάστασης της Ελλάδας σύμφωνα τουλάχιστον με τις προθέσεις των δανειστών. Σύμφωνα με το πρώτο, που είναι το προτιμώμενο από μεριάς της Γερμανίας και του ESM, με συνέχιση πλεονασμάτων 3,5% μέχρι το 2038 και 2,2% μεσοσταθμικά για το διάστημα μέχρι το 2060, δε χρειάζεται να γίνει τίποτα – ούτε μετά τις γερμανικές εκλογές ούτε μετά το «επιτυχές τέλος» του Τρίτου Μνημονίου το 2018 – προκειμένου το χρέος να είναι βιώσιμο και να διαμορφωθεί στο 65,5% ως προς το ΑΕΠ το 2060. Σύμφωνα με το δεύτερο, αυτό του ΔΝΤ, με πλεονάσματα 1,5% και μέση ανάπτυξη 1%, το 2060 το χρέος θα έχει φτάσει το 226% και γι’ αυτό θα χρειαστεί να γίνει ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – αυτή τη φορά με bail-in και «κούρεμα» των καταθέσεων -, ενώ μετά το 2030 θα χρειάζεται σε ετήσια βάση περισσότερο από το 15% του ΑΕΠ για τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες του χρέους – φτάνοντας το 50% του χρέους το 2060. Κανείς βέβαια από τους δανειστές δεν πιστεύει», είπε η Ν. Βαλαβάνη, «ότι πρόκειται να εκπληρω
θεί οποιαδήποτε από αυτές τις δύο προοπτικές. Κάποια στιγμή το χρέος, που είναι και θα παραμείνει μη βιώσιμο, θα «κουρευτεί» υποχρεωτικά κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Η πολιτική των μνημονίων είναι μια πολιτική πλιάτσικου του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου και ερήμωσης της ζωής των ανθρώπων ακριβώς για να εξασφαλίσει ότι μέχρι να φθάσει αυτή η υποχρεωτική στιγμή οι δανειστές θα έχουν αποσπάσει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν απ’ τη χώρα και τους ανθρώπους της. Το «σενάριο» υπόγειας συνεννόησης Σόιμπλε και ΔΝΤ, που φαίνεται ότι – με λίγη επίκληση «ανάπτυξης» – θα δρομολογηθεί το επόμενο διάστημα, θα εξασφαλίσει εκταμίευση της δόσης ώστε να μην υπάρξει κάποιο «ατύχημα» στην καλοκαιρινή εξυπηρέτηση του χρέους.
Συνεχίζοντας ανέφερε ότι “Η συμμετοχή του ΔΝΤ με μονοετές μνημόνιο χωρίς εκταμίευση δανείου, πέρα απ’ την εξασφάλιση της εκταμίευσης της δόσης της δεύτερης αξιολόγησης, θα δώσει στη Γερμανία το χρονικό περιθώριο να εφαρμόσει το σχέδιο που επεξεργάζεται από τον προηγούμενο Νοέμβριο, αναθεώρησης της διακρατικής Συνθήκης για τον ESM: Με τη μετατροπή του σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο για την ανάληψη της επιτήρησης όχι μόνο των χωρών με μνημόνιο, αλλά και των προϋπολογισμών των υπόλοιπων μελών της ΕΕ εφαρμόζοντας τα τιμωρητικά μέτρα στα οποία δεν έχει προχωρήσει η μέχρι σήμερα αρμόδια Κομισιόν για την παραβίαση βασικών κριτηρίων του Μάαστριχτ από τις 15 σε σύνολο 27 χωρών της ΕΕ (μη υπολογιζόμενης της Βρετανίας), αλλά και για τη δημιουργία της νομικής δυνατότητας για χρεοκοπία μιας χώρας, πλέον, εντός Ευρωζώνης – την πιο τρομακτική προοπτική που μπορεί να προδιαγράφεται για τη χώρα μας.»
Και η Νάντια Βαλαβάνη κατάληξε: «Αν δεν ανατραπεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτή η πολιτική, η προοπτική θα είναι δεκαετίες μνημονιακής «κατοχής» και η ερήμωση της χώρας. Κι αυτό πρέπει να γίνει πριν η ζημιά καταστεί ανεπίστρεπτη, όπως π.χ. με τη συνταγματοποίηση των μνημονίων, πριν απ’ όλα με την εισαγωγή του «φρένου χρέους» της Συνθήκης του Μάαστριχτ στο Ελληνικό Σύνταγμα – πράγμα που έχει ήδη συζητηθεί δημόσια – και με τη μετατροπή του βασικού εργαλείου «απαγωγής» από τους δανειστές του μηχανισμού συγκέντρωσης των δημοσίων εσόδων, που συνιστούν το σκληρό πυρήνα της κυριαρχίας κάθε κράτους, σε Ανεξάρτητη Αρχή συνταγματικά κατοχυρωμένη, όπως δεν είναι σήμερα ακόμα η ΑΑΔΕ. Γι’ αυτό και δεν μπορεί ν’ αποτελέσει επιλογή η οποιαδήποτε «προοπτική» που θα «προσφέρει» στη χώρα το Eurogroup ή μια Σύνοδος Κορυφής κι επιχειρεί να νομιμοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να δώσει τα παπούτσια στο χέρι τόσο στους δανειστές όσο και σε οποιασδήποτε σύνθεσης και συνδυασμού ελληνική μνημονιακή κυβέρνηση ανοίγοντας το δρόμο για ανάκτηση της κυριαρχίας και για μια χειραφετητική προοπτική. Ο δρόμος αυτός θα είναι δύσκολος, απ’ αυτόν ωστόσο θα κριθεί ποιο θα είναι το μέλλον για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, πριν απ’ όλα των νέων ανθρώπων, και η ίδια η επιβίωση του τόπου.»
