Είναι εντυπωσιακό! Λες και είναι μέρος “σχεδίου” ξεσπάνε αυτήν την περίοδο σειρά παλλαϊκών, σχεδόν, κινητοποιήσεων- εξεγέρσεις θα μπορούσε κάλλιστα να τις ονομάσουμε- σε σειρά από χώρες.
Αναφερόμαστε σε πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις στην Αργεντινή, στον Ισημερινό, στο Ιράκ, στην Χιλή. Επίσης, αν και αμφιλεγόμενου προσανατολισμού και επιρροής, στις τεράστιες διαδηλώσεις στο Λίβανο και αλλού.
Η κάθε μιά από αυτές τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα οι πρώτες στην αναφορά μας, υπήρξαν μάλλον αυθόρμητες και ξεσπάσανε με “μικρές” αφορμές, ενώ όλες υπήρξαν, μέχρι στιγμής, νικηφόρες, με την έννοια ότι εξανάγκασαν τις καθεστωτικές δυνάμεις σε εκείνης ή της άλλης έκτασης υποχωρήσεις, ενώ ο αγώνας αυτών των λαών δείχνει να συνεχίζεται.
Όλα αυτά τα εξεγερτικά λαϊκά σκιρτήματα, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και το επίμονο μαρτυρικό κίνημα των Γαλλικών “κίτρινων γιλέκων” στην Ευρώπη, είχαν και έχουν τις δικές τους πρωτοπορίες και διαμορφώνουν στην πράξη τις δικές τους ηγεσίες αλλά μάλλον ούτε ξεκίνησαν ούτε διευθύνονται από κάποιο κομματικό κέντρο ή την συνήθη “ένοχο” για αυτές τις περιπτώσεις Αριστερά.
Όλα αυτά τα κινήματα, επίσης, ιδιαίτερα τα πρώτα της αναφοράς μας, πέραν των επί μέρους διεκδικήσεων τους, που ανυψώνονται συχνά μέχρι την πτώση των νεποτικών, ληστρικών και διεφθαρμένων κυβερνήσεων, δεν διαθέτουν κάποιο “πλήρες” πρόγραμμα ή συνεκτικό εναλλακτικό οικονομικοκοινωνικό σχέδιο, του οποίου προωθούν την εφαρμογή.
Αυτό, φυσικά, δεν μειώνει την σημασία και την αξία τους.
Δείχνει, όμως, ότι η Αριστερά των καιρών μας δεν έχει την ζωντάνια, το ζωογόνο πνεύμα και την αξιοπιστία στην τρέχουσα πολιτική της και στο οραματικό σχέδιο της για να “προκαλέσει” τέτοια μεγάλα κινήματα ή και να ηγηθεί σε αυτά στην πορεία του αγώνα τους, με συνέπεια διάφορες συστημικές παραλλαγές δυνάμεων να εκτονώνουν το αγωνιστικό τους δυναμικό και να το αξιοποιούν για την επανάληψη του ίδιου έργου με διαφορετικά πρόσωπα αλλά με παραπλήσιες πολιτικές και το σύστημα των “επιβητόρων” και ολιγαρχών “άθικτο”.
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση, προϊόν των ιστορικών αποτυχιών της Αριστεράς και η οποία κατάσταση αντιπροσωπεύει μιά μεγάλη πρόκληση: την πρόκληση της βαθιάς επαναθεμελίωσης της Αριστεράς και της αξιοπιστίας της αν θέλει να έχει παρόν και μέλλον. Και αυτή η επαναθεμελίωση της Αριστεράς στην περίπτωση της Ελλάδας πρέπει να συνοδεύεται με την συγκρότηση ενός νέου μεγάλου προοδευτικού μετώπου που θα γράφει αφετηριακά στην προμετωπίδα του: Εθνική ανεξαρτησία, αποδέσμευση από τον ευρωατλαντισμό, παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση.
Κ.Τ
