Ιράν: υποστήριξε και εσύ μια πορτοκαλί επανάσταση! Μπορείς!

Σε τρεις περιπτώσεις μέχρι τώρα (Λιβύη, Ουκρανία, Συρία) τμήματα της Αριστεράς, στη χώρα μας και παγκόσμια, σύρθηκαν στη ουρά των ευρωατλαντικών στρατηγικών. Θα περίμενε κανείς, μετά το τρις εξαμαρτείν, να έχουν βγει τα σχετικά συμπεράσματα. (Η αυτοκριτική ας μένει). Δυστυχώς όμως όχι!

Όπως και τώρα στη περίπτωση του Ιράν, έτσι και τότε, οι  υποστηρικτές των «επαναστάσεων» στην Λιβύη, στην Ουκρανία, στη Συρία δικαιολογούσαν την στήριξή τους στους αντικειμενικούς λόγους (καταπίεση, φτώχεια κλπ) που τις «προκαλούσαν». Το σχήμα απλοϊκό: «αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις, που στο εσωτερικό τους γινόταν μάχη για την ηγεμονία».
Φυσικά ποτέ και πουθενά δεν μπήκε τέτοιο ζήτημα (ηγεμονίας). Στη Λιβύη, στην Ουκρανία, στη Συρία εκ των υστέρων (οι εξ αρχής- ας θυμηθούμε τις μαυροκόκκινες νεοναζιστικές σημαίες στο Κίεβο, που τμήματα της αριστεράς θεωρούσαν… αναρχοκομμουνιστικές) αποκαλύφθηκε ότι μόνο «αυθόρμητες» δεν ήταν οι «επαναστάσεις» αυτές.
Στη Λιβύη, οι «εξεγερμένοι» επιχειρούσαν κάτω από την άμεση στρατιωτική κάλυψη του ΝΑΤΟ, στην Ουκρανία τα Τάγματα των νεοναζί είχαν εκπαιδευθεί σε ΝΑΤΟϊκά στρατόπεδα στην Πολωνία, στη Συρία η χρηματοδότηση από Ισραήλ, ΗΠΑ και καθεστώτα του Κόλπου ήταν εξαρχής γνωστή.
Λεπτομέρειες!
Υπήρχαν «αντικειμενικοί» λόγοι για εξέγερση; Και τι σημαίνει αυτό; Και πώς ορίζεται η «αντικειμενικότητα» των λόγων, στη περίπτωση της Λιβύης ή της Ουκρανίας, για παράδειγμα;
Αν το ερώτημα είναι εάν μιλάμε για εκμεταλλευτικά καθεστώτα, οι απαντήσεις προκύπτουν αυτονόητες. Αρκεί;
Στα χαρακτηριστικά μιας εξέγερσης συνυπολογίζονται και τα πολιτικά υποκείμενα που ηγεμονεύουν και οι πολιτικοί στόχοι που θέτει, ή όχι;
Ποιες πολιτικές δυνάμεις ηγεμονεύουν στην εξέγερση στο Ιράν και ποιοι είναι οι πολιτικοί στόχοι που θέτει;
Αρχικά το CNN μίλαγε για «περίπου 50-70 φοιτητές (που) διαδήλωσαν έξω από το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης φωνάζοντας συνθήματα κατά της κυβέρνησης… Ο αριθμός των αντικυβερνητικών διαδηλωτών περιορίζεται σε μερικές εκατοντάδες».
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αρχικά ανέφεραν ότι τα κύρια αιτήματα των διαδηλωτών επικεντρώνονταν σε οικονομικές ανησυχίες, δηλαδή στη μείωση του βιοτικού επιπέδου, στην ανεργία και στην αύξηση των τιμών των τροφίμων. Στη συνέχεια τα δυτικά ΜΜΕ άρχισαν να αναφέρουν ότι οι διαδηλωτές ζητούν τον τερματισμό της θρησκευτικής δικτατορίας.
Σύμφωνα με τα δυτικά ΜΜΕ  γυναίκες διαδηλωτές φωνάζουν «θάνατο στον Χαμενεΐ» και βγάζουν τα hijab τους για να κατασκευάσουν αυτοσχέδιες σημαίες. Κανείς δυτικός δημοσιογράφος φυσικά δε θα αναφέρει ότι το Ιράν πρόσφατα άλλαξε (απελευθέρωσε) τους νόμους του σχετικά με τα αναγκαστικά καλύμματα κεφαλής των γυναικών.
Είναι αλήθεια ότι η οικονομία υποφέρει εδώ και χρόνια από τις δυτικές κυρώσεις, ενώ η ανεργία έχει ξεπεράσει το 12%. Όμως…
Στη συνέχεια το CNN άρχισε να ενημερώνει και για επιπλέον πολιτικά συνθήματα των διαδηλωτών: «Σάχη Ρεζά αναπαύσου εν ειρήνη», «We regret the revolution and overthrow the monarchy»( «Μετανοούμε για την επανάσταση και την ανατροπή της μοναρχίας»).
Οι διαδηλωτές ζητούν το Ιράν να μην «ασχολείται» με την Παλαιστίνη και τη Συρία! «Εγκαταλείψτε τη Συρία, σταματήστε τις παρεμβάσεις στον Λίβανο ή τη Γάζα, πρέπει να ασχοληθούμε με εμάς» είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Alvsin Alavi, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Εθνικής Αντίστασης (CNRI) που εδρεύει στο Παρίσι.
Οι διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο Ιράν πραγματοποιούνται μόνο ένα μήνα μετά τη συνάντηση του Λευκού Οίκου και του Τελ Αβίβ για να συζητηθεί μια στρατηγική για το Ιράν.
«Μια αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Ισραήλ συναντήθηκε με ανώτερους Αμερικανούς αξιωματούχους στο Λευκό Οίκο νωρίτερα αυτό το μήνα για κοινή συζήτηση σχετικά με τη στρατηγική για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας του Ιράν στη Μέση Ανατολή», είχε γράψει το Πρακτορείο Haaretz.
Είναι ένα σενάριο «πορτοκαλί επανάστασης» μέσα στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς;
Ήδη από το 2009, το Brookings Institution, δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο «Ποιο είναι το Μονοπάτι  προς την Περσία; Επιλογές για μια νέα αμερικανική στρατηγική για το Ιράν».
Το σχέδιο περιλαμβάνει την περιγραφή πολλών τρόπων με τους οποίους οι ΗΠΑ θα μπορούσαν  να καταστρέψουν  το Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της άμεσης στρατιωτικής εισβολής και κατοχής. Το ενδιαφέρον είναι ότι το σχέδιο θεωρεί απαραίτητη ένα προ-στάδιο αποσταθεροποίησης μέσω «εξέγερσης» .
Γράφει το σχέδιο:
«Επειδή το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ευρέως αποδεκτό από πολλούς Ιρανούς, η πιο προφανής και εύκολη μέθοδος για την εξαφάνιση του θα ήταν κάποιος να συμβάλει στην προώθηση μιας λαϊκής επανάστασης ανάλογη με τις «βελούδινες επαναστάσεις»  που ανέτρεψαν πολλές κομμουνιστικές κυβερνήσεις στην Ανατολική Ευρώπη  το 1989. Για πολλούς υποστηρικτές της αλλαγής καθεστώτος, φαίνεται αυτονόητο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ενθαρρύνουν τον ιρανικό λαό να αναλάβει την εξουσία στο όνομά του και ότι αυτή θα είναι η πιο νόμιμη μέθοδος αλλαγής καθεστώτος. Σε τελική ανάλυση, ποιοι (ιρανοί ή ξένοι)  θα μπορούσαν να αντιταχθούν στον ιρανικό λαό να εκπληρώσει τις δικές του επιθυμίες; 
Επιπλέον, η ίδια η ιστορία του Ιράν φαίνεται να υποδηλώνει ότι ένα τέτοιο γεγονός είναι εφικτό . Κατά τη διάρκεια του Συνταγματικού Κινήματος του 1906, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, και κατά τη διάρκεια της ιρανικής επανάστασης του 1978, κινητοποιήθηκαν συνασπισμοί διανοουμένων, φοιτητών, αγροτών, εμπόρων, μαρξιστών και κληρικών ενάντια σε ένα μη δημοφιλές καθεστώς. Τόσο το 1906 όσο και το 1978, οι επαναστάτες εξασφάλισαν την υποστήριξη μεγάλου μέρους του πληθυσμού και, επικράτησαν. Υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι το ισλαμικό καθεστώς έχει δημιουργήσει αντιθέσεις με πολλές (ίσως όλες) από αυτές τις ίδιες ομάδες , με αποτέλεσμα να είναι διατεθειμένες  να υποστηρίξουν μια αλλαγή , εάν αισθάνονται ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να πετύχει. Αυτή είναι η θεμελιώδης πίστη εκείνων των Αμερικανών που υποστηρίζουν την αλλαγή καθεστώτος και η ελπίδα τους είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να παράσχουν ό, τι ο ιρανικός λαός πρέπει να έχει σε μέσα ώστε να πιστέψει ότι μια άλλη επανάσταση είναι εφικτή. 
Φυσικά, οι επαναστάσεις είναι εξαιρετικά σύνθετες και σπάνιες εκδηλώσεις. Υπάρχει ελάχιστη επιστημονική συναίνεση για το τι προκαλεί μια λαϊκή επανάσταση, ή ακόμα και για τις συνθήκες που τις διευκολύνουν. Ακόμη και οι παράγοντες που συχνά συνδέονται με επαναστάσεις, όπως η στρατιωτική ήττα, οι οικονομικές κρίσεις και οι ανταγωνισμοί εντός της ελίτ, δεν οδηγούν αυτόματα λαϊκή επανάσταση. .. Ωστόσο, είναι η μόνη επιλογή πολιτικής που δίνει προοπτική στις Ηνωμένες Πολιτείες να εξαλείψουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν  από το Ιράν, και να το κάνουν και με ένα  σχετικά μικρό οικονομικό κόστος και με τρόπο αποδεκτό από τον ιρανικό λαό και τα περισσότερα κράτη του υπόλοιπου κόσμου».
Η Πορτοκαλί Επανάσταση που εξελίσσεται στο Ιράν είναι τμήμα της ενιαίας, ακραίας, επιθετικής ευρωατλαντικής στρατηγικής, που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται στη Μέση Ανατολή το τελευταίο διάστημα. Παιδί της βαθειάς κρίσης του δυτικού στρατοπέδου και των αδιεξόδων των ΗΠΑ, που αναγκάζονται να καταφύγουν, άλλη μια φορά, στο πόλεμο. Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν κατά πόσο οι ΗΠΑ έχουν πάρει την Μεγάλη Απόφαση: πόλεμο με το Ιράν ή θα αρκεστούν σε μια αποδυνάμωσή του. Το domino δεν έχει τέλος: Η καταστροφή του Ιράν θα καταστρέψει επίσης τη Χεζμπολάχ, θα δώσει ισχυρό χτύπημα στη Παλαιστίνη, θα αποδυναμώσει τη Συρία και τη Ρωσία και θα εξασφαλίσει το Ισραήλ.
Και το domino φτάνει μέχρι το Αιγαίο!