Ο κατ’ επάγγελμα διώκτης όποιων ο ίδιος χαρακτηρίζει αντισημίτες, κ. Δημήτρης Ψαρράς, συντάκτης εκ των «Ιων» στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ξαναχτύπησε. Θύμα του αυτήν τη φορά ο ταλαντούχος (και πολυβραβευμένος στο εξωτερικό), συνάδελφος Μιχάλης Κουντούρης. Σκιτσογράφος τώρα και αυτός στην «Εφημερίδα των Συντακτών» – πλην όμως, όπως φαίνεται έως τώρα, ανυπεράσπιστος μπροστά στη μήνιν του αυτόκλητου αντισημιτοφάγου κυρίου Ψαρρά (άμα τε και προσωπικού μου Ιαβέρη επ’ αυτού του θέματος χρόνια τώρα, του ΚΥΡ και άλλων σκιτσογράφων συμπεριλαμβανομένων).
Βασικό μέλημα του κ. Ψαρρά είναι να συνδέει την κριτική στο Ισραήλ, όταν αυτή μετέρχεται μνήμες από τη ναζιστική θηριωδία και το Ολοκαύτωμα, με τον αντισημιτισμό. Κατά τον κ. Ψαρρά τα χθεσινά θύματα εμφανίζονται ως σημερινοί θύτες, όταν οι σκιτσογράφοι (και όχι μόνον) στολίζουν τους Ισραηλινούς στρατιώτες – δολοφόνους με ναζιστικά εμβλήματα. Αλλά αν οι Φρύνιχοι – σκιτσογράφοι που το κάνουν αυτό είναι αντισημίτες, τότε ο κ. Ψαρράς θα πρέπει να εγκαλέσει επί αντισημιτισμώ εκατοντάδες γελοιογράφους, την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής γελοιογραφίας! Διότι δεν
υπάρχει ούτε ένας γελοιογράφος, κυρίως από εκείνους που υπερασπίζονται τους αδύναμους, που να μην έχει στολίσει την Ισραηλινή πολιτική με τα αποτρόπαια ναζιστικά εμβλήματα που της αξίζουν, έτσι όπως αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή, αν πρόκειται για Παλαιστίνιους (όπως άλλωστε πολλοί Εβραίοι πολίτες, διανοούμενοι και πολιτικοί, και στο Ισραήλ και στον κόσμο διατείνονται).
Συνεπώς «η κακή παράδοση για το πολιτικό σκίτσο και μάλιστα στον προοδευτικό Τύπο» που διαπιστώνει ο κ. Ψαρράς αφορά και στα πολιτικά σκίτσα στον ευρωπαϊκό Τύπο, όπου, ο κατά Ψαρράν «αντισημιτισμός», γίνεται έτσι εξ ίσου διαδεδομένος. Λογικόν, διότι ο κατ’ επάγγελμα αντισημιτοφάγος τιμητής έχει μια μάλλον περιφρονητική αντίληψη για τη γελοιογραφία, ως εάν να πρόκειται για ένα δημοσιογραφικό είδος κάπως κατώτερο που «εξ ορισμού το μήνυμά του είναι αφαιρετικό, βασίζεται σε στερεότυπα (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου). Και τα στερεότυπα – αυτό το γνωρίζουμε – συνήθως είναι αρνητικά και πολύ συχνά αυθαίρετα και λανθασμένα». Ίσως να
μην έχω διαβάσει πιο βλακώδη ανάλυση για την πολιτική γελοιογραφία, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα του κάθε κολοκύθα. Ο κ. Ψαρράς έχει κάθε δυνατότητα να συκοφαντεί την επαγγελματική επάρκεια, το πολιτικό ήθος και το πολιτικό κριτήριο του συναδέλφου του στην εφημερίδα (πολυβραβευμένου επαναλαμβάνω) κ. Μιχάλη Κουντούρη. Αυτό που
δεν είναι δικαίωμα του κ. Ψαρρά, προκειμένου να συκοφαντήσει τον κ. Κουντούρη, είναι να τον διαστρέφει. Διότι για πολλοστή φορά ο άνθρωπος αυτός, ο κ. Ψαρράς, καταφεύγει κατά την προσφιλή του συνήθεια στη διαστρέβλωση. Περιγράφει το επίδικο σκίτσο λέγοντας ότι «ταύτιζε όσους αγγίζουν το Τείχος των Δακρύων, δηλαδή τον ιερότερο τόπο προσκυνήματος του Ιουδαϊσμού, με ανθρώπους που έχουν βάψει τα χέρια τους στο αίμα». Ξεδιάντροπη διαστρέβλωση, παλιανθρωπίστικη συκοφαντία: Το σκίτσο παρουσιάζει Ισραηλινό στρατιώτη να αφήνει σημάδια από αίμα πάνω στο ιερό Τείχος των Δακρύων. Ούτε «ανθρώπους που έχουν βάψει τα χέρια τους στο αίμα» και σπεύδουν να μαγαρίσουν το ιερό μνημείο αναπαριστά, ούτε «ταύτιση όσων το αγγίζουν» με το αίμα που χύνουν οι Ισραηλινοί στρατιώτες και η ισραηλινή πολιτική αποτυπώνει. Σκαστή διαστρέβλωση, αλλά αν δεν διαστρεβλώσει πώς θα συκοφαντήσει ο κ. Ψαρράς – όστις προχωρά ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι «γνωρίζει πως κανείς σήμερα (σ.σ.: και ο Μιχάλης Κουντούρης) δεν θα παραδεχθεί ότι είναι αντισημίτης. Το αρνείται άλλωστε και ο Πλεύρης». Μπράβο! Τι Κουντούρης – τι Πλεύρης! Άριστα! Και για να μην μας μείνει καμιά αμφιβολία σημειώνει εμβριθώς ο ακούραστος διαστρεβλωτής: «Πρόκειται για τη μέθοδο που ακολουθούν οι απολογητές του ναζισμού (σ.σ.: οι συγκρίσεις των ισραηλινών εγκλημάτων με τα ναζιστικά εγκλήματα) όπως μπορεί καθένας να διαπιστώσει από τα ποικίλα πονήματά τους και πρώτα το γνωστό φιλοχιτλερικό έργο του Πλεύρη. Αυτή η παρατήρηση αφορά φυσικά και τα σκίτσα». Παρ’ τα, άρρωστε Κουντούρη – Πλεύρη, παρ’ τε τα και σεις φιλοχιτλερικά σκίτσα!
Όλα αυτά θα ήταν απλώς κωμικά, αν δεν ήταν μέρος της ιδεολογικής τρομοκρατίας που έχει φέρει στα μέτρα της τα πολιτικά πράγματα στη χώρα. Υποστηρικτής του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, θεράπων της «μακεδονικότητας» των εν FYROM αδελφών μας και υποστηρικτής της πολιτικής των Μνημονίων όταν την εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι ο κοινός παρανομαστής του οίστρου Ψαρρά. Η διαρκής προσπάθεια να εμφανίζονται οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους αντισημίτες, λαϊκιστές, εθνίκια και «ετερόκλητοι όχλοι» ήταν και είναι το πρώτο μέλημα των επιμελών αυτών ζηλωτών. Μόνο που καμιά φορά το παρακάνουν. Και αυτό δεν αξίζει στους Έλληνες Εβραίους. Ούτε στους απανταχού Ισραηλίτες. Τον πόνο των οποίων και την ιστορία απόλυτα σεβόμαστε, όσον αναλόγως επικρίνουμε τις διώξεις των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς σήμερα.
Υ.Γ. Ανάλογο διασυρμό από τους ίδιους κεκράκτες είχε υποστεί ο μακαρίτης Γιάννης Καλαϊτζής, ενώ ο εκλεκτός σκιτσογράφος στην «Αυγή» Τάσος Αναστασίου είδε σκίτσο του να αποκηρύσσεται από τον Τσίπρα στη Βουλή. Αυτή η δυσανεξία
για τη μη αρεστή σάτιρα έχει το alter ego της στους εθνικιστές, όπως όταν κατεδίωξε τον Αντρέα Πετρουλάκη ο κ. Πάνος Καμμένος.
Γενικώς, τα τελευταία χρόνια και ιδιαιτέρως επί ΣΥΡΙΖΑ η γελοιογραφία στην Ελλάδα, μετά από μια μακράν περίοδο ελευθερίας, έχει την «τιμητική» της στους κύκλους των γκαιμπελίσκων και των σταλινοειδών. Ο Αρκάς έχει ακούσει τα εξ’ αμάξης και ο Δημήτρης Χαντζόπουλος τα σχολιανά του. Ορισμένοι σκιτσογράφοι όπως ο Σπύρος Δερβενιώτης έχασαν τη δουλειά τους και για κάποιους ακόμα επιχειρήθηκε ο εξοβελισμός τους απ’ το επάγγελμα και ο «ξαφνικός θάνατος» της υπόστασής τους.
No problem, παίδες! Αεί παίδες οι σκιτσογράφοι θα συνεχίσουν ζημιάρηδες και ωραίοι…
*Πηγή: topontiki.gr
