Η Σουηδολογία και οι στόχοι της

σουηδολογία

Οι επισημάνσεις που οφείλουμε να κάνουμε, δεν πρέπει να υποβαθμίζουν τους κινδύνους από αυτή τη νέα εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια που ξεπαστρεύει κυρίως ηλικιωμένους και φτωχούς αλλά να αναβαθμίζουν την ανάγκη της κριτικής προς τις κυβερνήσεις για τη πολιτική υποβάθμισης των δημοσίων συστημάτων υγείας που ακολουθούν και τεχνηέντως -στο όνομα του “αγνώστου εχθρού κορωνοϊού”- επιχειρούν να αποφύγουν την αναγκαία συζήτηση.

Ακριβώς επειδή έχουμε και την γρίπη και τον κορωνοϊό και τις άλλες ασθένειες και τις ψυχικές ασθένειες που σε συνθήκες εγκλεισμού και ανεργίας αυξάνονται και τόσα άλλα, το ζητούμενο δεν είναι η εμπιστοσύνη και πειθαρχία στην κυβερνητική πολιτική και γενικότερα τις επιλογές των καπιταλιστικών κρατών, αλλά η απειθαρχία και ο μαζικός συλλογικός αγώνας για υγεία αλλά και αξιοβίωτη συλλογική ζωή με δουλειά για όλους και με ελευθερία.

Η προπαγανδιστική εκστρατεία των αστικών δυνάμεων και των παλιών και νέων εραστών ενός πανίσχυρου κράτους που θα κυβερνά ελέω θεού, επιχειρήσεων και κυβερνήσεων, έχοντας την ιδιοκτησία των ζωών και των δικαιωμάτων μας, μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

Αυτό  δεν μπορεί να γίνει με την αλόγιστη υποβάθμιση του κινδύνου από τη σημερινή πανδημία, όπως είναι η κλασική αφήγηση της ακροδεξιάς ή ανορθολογικών ρευμάτων και θεωριών συνωμοσίας.

Αντίθετα, είναι κρίσιμη η επισήμανση της διαφορετικής ποιότητας και κατεύθυνσης απάντησης της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς στο κρίσιμο ερώτημα:

Σε συνθήκες υγειονομικής κρίσης ο κοινωνικός και πολιτικός αγώνας αναβάλλεται για «αργότερα» ή αντίθετα αποκτά σημασία και κρισιμότητα, ακριβώς επειδή σε αυτές τις στιγμές η ζωή της εργατικής τάξης τίθεται διπλά και τριπλά σε κίνδυνο και αφετέρου η εξουσία του κεφαλαίου πολλαπλασιάζει τους μηχανισμούς κυριαρχίας της;

Χρήσιμο θα ήταν να θυμηθούμε ότι η Οκτωβριανή Ρώσικη Επανάσταση εξελίχθηκε ταυτόχρονα με μια επιδημία εξανθηματικού τύφου που θέρισε εκατομμύρια ανθρώπους σε Ρωσία, Ουκρανία. Εκατόμβες νεκρών που η αστική ιστοριογραφία τις απέδωσε φυσικά στους … Μπολσεβίκους. Στην πραγματικότητα ίσχυε το αντίθετο: Η επανάσταση έγινε (και) ενάντια στις συνθήκες που δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις της επιδημίας, παρά τη φονική επιδημία, μέσα σε αυτήν και με στόχο τη σωτηρία από αυτή.

Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, οι εργαζόμενοι αναμετρώνται σήμερα με τις βαριές συνέπειες μια διπλής κρίσης, υγειονομικής και οικονομικής. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αστικές κυβερνήσεις και κράτη, δοκίμασαν και θα δοκιμάζουν νέες μορφές επιβολής της κυριαρχίας τους, σε συνθήκες που και τμήματα του κεφαλαίου υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης, φυσικά με άλλο τρόπο. Αναπτύσσουν μια επιθετική πολεμική ρητορική με στόχο το προληπτικό αλυσόδεμα της εργατικής τάξης, χρησιμοποιώντας και το επιχείρημα του «υπέρτερου, οικουμενικού υγειονομικού κινδύνου».

Ακριβώς για αυτό το λόγο, η αριστερά του «μένουμε σπίτι» και του «θα τα πούμε μετά», δεν είναι η δική μας αριστερά.

Αργά ή γρήγορα, αυτή η διαχωριστική γραμμή, θα γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτη και θα ορίζει την αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά ως τέτοια. Η θέση της δε βρίσκεται στο σιωπητήριο, τη συναίνεση και την αφελή υποταγή σε δήθεν αδέκαστες υγειονομικές πρακτικές, αλλά στην αντίσταση και τον ανατρεπτικό αγώνα. Για την ανατροπή της αντιδραστικής αντεπανάστασης ιστορικών διαστάσεων που εξελίσσεται. Για την υγεία, την αξιοβίωτη συλλογική κοινωνική ζωή και την ελευθερία!

 

*Οι απόψεις του κειμένου αντιπροσωπεύουν κατά κύριο λόγο τις θέσεις του υπογράφοντος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας