Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (και λοιπής κουρελούς) καταρρέει – δεν είναι θέμα χρόνου! Είτε φθάσει στον Μάιο, είτε νωρίτερα, είτε φθάσει ώς τον Οκτώβριο, θα φθάσει πορευόμενη σε συνθήκες κατάρρευσης.
Η κυβέρνηση βυθίζεται μέσα σε μιαν ηθική απαξίωση κι έναν ζοφερό εκφυλισμό που, σε ορισμένες του εκδοχές, είναι πρωτοφανής. Ο κ. Καμμένος συνδέει τον Τσίπρα με τους Ρουβίκωνες, η κυρία Μεγαλοοικονόμου (βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) δεν ξέρει αν θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα ιδρύσει άλλο κόμμα, ο πολύς κ. Παπαχριστόπουλος συναλλάσσεται φόρα παρτίδα με τον κ. Βούτση, το Κοινοβούλιο πίνει το ρετσινόλαδο της γκαζόζας και κάθε λεπτό δεν γνωρίζεις τι τέξεται το επόμενο.
Πάντοτε στην πολιτική υπήρχε και υπάρχει βόρβορος. Όταν όμως ο βόρβορος έρχεται κατευθείαν από τα τενάγη του κάτω κόσμου, τα πράγματα φθάνουν σε ένα σύνορο όπου η υπέρβασή του αλλάζει το τοπίο – τις διαχωριστικές γραμμές, την ποιότητα των υλικών, την αρχιτεκτονική των οικοδομημάτων.
Εν πρώτοις ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε και λειτουργεί ως καταλύτης στην απελευθέρωση των λυμάτων, διότι το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» που διακήρυξε ήταν απλώς μια υπόθεση διαπλοκής και υποτέλειας. Όμως αυτή ακριβώς
η αναμόχλευση του βόρβορου που ενδημεί στο πολιτικό σύστημα, θα είναι η πρώτη ύλη για την παράξενη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, εκείνην του Τσίπρα. Επόμενο θύμα του οποίου θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος – ή μάλλον ό,τι αριστερό έχει απομείνει στο κόμμα αυτό. Ο σχεδιασμός του Τσίπρα (κι όσων τον καθοδηγούν) να εκφράσει την Κεντροαριστερά
προϋποθέτει μια κολυμβήθρα από δαίμονες της κακοδαιμονίας μας – απομεινάρια του Σημιτισμού, συντεχνιακοί συνδικαλιστές του παλαιοπασόκ, εύνοια των Δυνατών – όπου όλα μαζί αποτελούν έναν χυλό μέσα στον οποίον πρέπει να αναβαπτισθεί ο Τσίπρας για τη μεθεπόμενη μέρα – την ημέρα μετά τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο Τσίπρας εδώ και καιρό είναι η Κίρκη του εαυτού του.
Στην πραγματική πολιτική συμβαίνουν άκρως σημαντικά πράγματα – η Συμφωνία των Πρεσπών ή το επικείμενο ταξίδι του Τσίπρα στην Τουρκία (που μάλλον ουδείς άλλος θα πραγματοποιούσε υπό τέτοιο ιταμό καθεστώς απειλών). Αυτή η πραγματική πολιτική όπως και οι άλλες της εκδοχές, στην οικονομία και την κοινωνία,
παρακολουθούν και αποτυπώνονται σε μια σημειολογία απεχθούς γλίτσας επιπέδου κατιμά. Είναι παράδοξο, αλλά μέσα απ’ αυτόν τον κατιμά ξεπλένεται ο Τσίπρας για να συνεχίσει. Ο αυτοαφανισμός λόγου χάριν του Ποταμιού, ο αυτοεξευτελισμός του Κοινοβουλίου, η διαρκής εξαπάτηση του λαού με τα ψέματα για την «έξοδο στις αγορές» και την «είσοδο στην κανονικότητα» (των μικρομισθών, των πλειστηριασμών και της εθνικής αποδόμησης), συνοδεύονται από τη ρητορική της πόλωσης και του διχασμού, ενός νέου
μανιχαϊστικού δικομματισμού (της ενιαίας μονοκρατορίας των Δυνατών). Ο Τσίπρας, ο εκλεκτός της κυρίας Μέρκελ και των ΗΠΑ, δεν μπορεί να συνεχίσει πλέον τη βρώμικη δουλειά, θα πρέπει όμως να μείνει ζωντανός και έτοιμος να τη συνεχίσει μετά τον Μητσοτάκη. Αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσει ο ίδιος, ο ίδιος ο Τσίπρας πρέπει να αποδείξει ότι η πορτοκαλιά του θα μπορέσει να ξανακάνει πορτοκάλια,
ώστε να μην τελειώσει τον πολιτικό του βίο σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Αν όλα αυτά έχουν έτσι, η χώρα αντιμετωπίζει στρατηγικό αδιέξοδο, ευρίσκεται εν μέσω δύο πόλων, δύο πόλων ληστών.
Τα αντιαισθητικά λοιπόν φαινόμενα αυτής της κατάστασης απλώς αντιστοιχούν στη βρωμιά της πραγματικής πολιτικής. Όταν, επί παραδείγματι, ξεπουλιέται η Μακεδονία, το πανελλήνιον λούζεται τις γκαζόζες και όλα τα συναφή γελοία. Ο προφανής εκφυλισμός της πολιτικής διαδικασίας (και του πολιτεύματος) απηχεί την υποτέλεια, την ταξική εξόντωση και την εθνική αποδόμηση – εν τέλει, αποδρομή.
Οι βρικόλακες τρέφονται με αίμα. Για την παρακμή κολυμβήθρα του Σιλωάμ είναι ο μεταμορφισμός της. Η κρίση έφερε τον βόρβορο στον αφρό. Όσοι συνεχίζουν να υπηρετούν τους δαίμονες της κρίσης, αναβαπτίζονται στον βόρβορό της.
Με τις υγείες μας (τα λύματα). Και μια γκαζόζα για να τα χωνέψουμε (τα ζόμπι), να τα κάνουμε γαργάρα (οι διαθέτοντες το ηθικόν πλεονέκτημα) και να τα λουστούμε (όσοι πνιγόμαστε κι απ’ τα μαλλιά μας πιανόμαστε)…
*Πηγή: topontiki.gr (από την στήλη του Στάθη «Τα Πρασσεινάλογα»).
