Mαταιοπονούν στην Ε.Ε επιχειρώντας να αντιμετωπίσουν με διάφορα χρηματοδοτικά πακέτα δανεισμού την πρωτοφανή σε χαρακτήρα, μέγεθος και βάθος διπλή κρίση, την υγειονομική κρίση που προκαλεί ο κοροναϊός και τη συναφή μ’αυτήν βαθιά οικονομική κρίση.
Όσα δάνεια και αν χορηγηθούν από την Ε.Κ.Τ προς τα κράτη-μέλη και με τους πλέον ευνοϊκούς όρους. Όσα ευρωομόλογα και αν υπάρξουν, άσε που η Γερμανία ποτέ δεν πρόκειται να τα αποδεχθεί, δεν μπορούν να δώσουν λύση στο δράμα που βιώνει η Ευρωζώνη και η Ε.Ε.
Είναι προφανές ότι στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την αθρόα και με όσο το δυνατόν ευνοϊκούς όρους, χρηματοδότηση των κρατών-μελών από την Ε.Κ.Τ και πρώτα απ’ όλα της πατρίδας μας. Αυτό, όμως, που λέμε είναι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πραγματική διέξοδος και φως στο τούνελ με αυτού του είδους τις χρηματοδοτήσεις.
Ο λόγος, αν και απλός, δυστυχώς δεν είναι αυτονόητος.
Τα κεφάλαια που θα δοθούν στα κράτη-μέλη, θα είναι πάντα δάνεια και μάλιστα σε ένα νόμισμα, το ευρώ, το οποίο τα κράτη δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε να τυπώσουν και τα οποία δάνεια θα προκαλέσουν πρωτοφανώς υψηλά χρέη και ορισμένες χώρες θα οδηγηθούν σε απίστευτη υπερχρέωση.
Αν, μάλιστα, δεν βρεθεί γρήγορα αποτελεσματικό εμβόλιο, που θα βάλει τέλος στη μάστιγα του ιού, τότε η εκτόξευση χρεών θα φτάσει σε ιστορικά ασύλληπτα ύψη.
Αυτά σημαίνουν ότι τα κράτη-μέλη, μην μπορώντας τα ίδια να εκδώσουν ευρώ, δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, το ευρώ θα καταστεί “κουρελόχαρτο” και η Ευρωζώνη θα περάσει σε διαλυτική κρίση.
Για αυτό κιόλας μας κάνει εντύπωση η θέση που υποστηρίζει με άρθρο του ο πρώην επικεφαλής της Ε.Κ.Τ, Μάριο Ντράγκι, με την οποία προτείνει το εξής εξωφρενικό για την αντιμετώπιση της κρίσης: αθρόο, χωρίς όριο δανεισμό των κρατών, από τον οποίο τα κράτη-μέλη θα δανείζουν τις επιχειρήσεις, με τη δυνατότητα διαγραφής των τελευταίων, όταν χρειάζεται να κρατηθούν θέσεις εργασίας, αλλά σε καμία περίπτωση διαγραφής των χρεών του κράτους. Και λέμε τη θέση αυτή εξωφρενική, διότι ο Ντράγκι κατ’ αυτόν τον τρόπο προτείνει δανεισμό χωρίς ρίσκο των επιχειρήσεων με δυνατότητα να διαγραφεί το χρέος τους, το οποίο θα επωμίζεται στο ακέραιο το κράτος το οποίο, έτσι, γρήγορα θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία. Το δόγμα: το κράτος καταχρεώνεται για να δανείζει τις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν να διαγράφουν τον δανεισμό τους έχει όνομα, επιδότηση των επιχειρηματιών με αθρόο δανεισμό του κράτους, που οδηγεί το τελευταίο σε λουκέτο.
Βλέπετε, το ευρωζωνικό νομισματικό πείραμα είχε εξαρχής γενετικό πρόβλημα, που δεν του επιτρέπει να επιβιώσει σε κρισιακές καταστάσεις, αφού διαχωρίζει την πολιτική εξουσία των κρατών από την ασκούμενη νομισματική πολιτική, η οποία εξαρτάται από την Φρανκφούρτη.
Αντί, λοιπόν, να οδηγηθεί η Ευρωζώνη σε ένα μακάβριο εφιάλτη, χρειάζεται να υπάρξει τώρα μια ριζοσπαστική λύση του δράματος. Αυτό σημαίνει:
Λύση τώρα της νομισματικής ζώνης, επιστροφή όλων των χωρών στα εθνικά τους νομίσματα με παράλληλο βαθύ κούρεμα των χρεών τους, ανακεφαλαιοποίηση-εθνικοποίηση των τραπεζών τους και με άμεση σύναψη ενός Συμφώνου Οικονομικής Συνεργασίας και Αλληλεγγύης των χωρών-μελών, χωρίς τους κανόνες της ενιαίας αγοράς που ευνοούν τις πλούσιες χώρες.
Η πρόταση αυτή θα δώσει τη δυνατότητα να αυξήσουν τα κράτη, με εκτύπωση χρήματος, σχεδόν απεριόριστα τις δαπάνες τους και σε όσο ύψος επιβάλλεται από τις περιστάσεις, χωρίς να έχουν από πάνω τους τη δαμόκλειο σπάθη της αποπληρωμής του χρέους, όπως θα τους δώσει τη δυνατότητα να απαλλαγούν από τα προηγούμενα βάρη χρέους και να προβούν σε όλες τις αναγκαίες παρεμβάσεις στην οικονομία, χωρίς τους φραγμούς που θέτει η ενιαία αγορά.
Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτή αυτή η ανάγκη, τόσο καλύτερο για τη χώρα μας και τους λαούς της Ευρώπης.
Κάποιοι πρέπει να τολμήσουν και να αναλάβουν ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες, αντί να επιδίδονται σε ευρωπαϊκές συναντήσεις παρωδία, όπου αλληλογροθοκοπούνται και στο τέλος κυριαρχεί το δίκιο του ισχυρότερου.
Ν.Ζ