Ελπίζουμε ότι οι πληροφορίες δεν θα επιβεβαιωθούν. Ελπίζουμε ότι η διαρροή του συγκεκριμένου ονόματος για το κρατίδιο, που φέρονται να έχουν συμφωνήσει Αθήνα και Σκόπια στο ονοματολογικό, δηλαδή το «Μακεδονία του Ίλιντεν» έγινε για να «καεί»!
Αποδεχόμενοι τη σύνθετη ονομασία «Μακεδονία του Ίλιντεν» ουσιαστικά επιβραβεύουμε και μοχλεύουμε μόνοι μας τον σκοπιανό αλυτρωτισμό. Είναι η χειρότερη εκδοχή ονόματος για τα Σκόπια που θα μπορούσε να επιλεγεί και να γίνει αποδεκτή από την ελληνική πλευρά.
Όχι μόνο διότι όλοι θα παραμένουν στο πρώτο συνθετικό του ονόματος δηλαδή στο «Μακεδονία» παραβλέποντας το υπόλοιπο, και η σημασία του γεγονότος αυτού έχει αναλυθεί σε βάθος από πολλούς ιστορικούς, νομικούς, πολιτειολόγους, συνταγματολόγους και άλλους ειδικούς.
Αλλά διότι όλο μαζί το σύνθετο όνομα «Μακεδονία του Ίλιντεν» παραπέμπει ακριβώς «στην απαρχή της αφύπνισης του «μακεδονικού» έθνους», όπως θεωρούν και προβάλλουν οι σκοπιανοί, και γι’ αυτό η 20η Ιουλίου του προφήτη Ηλία (ημέρα του Ίλιντεν) σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο, αποτελεί την εθνική εορτή για το υβριδικό κρατίδιο των Σκοπίων. Είναι η επέτειος της ημέρας του Ηλία κατά την οποία εξεγέρθησαν οι σλάβικοι πληθυσμοί πρώτα στο βιλαέτι του Μοναστηρίου για να επεκταθεί η εξέγερση σε ολόκληρο το έδαφος της ευρύτερης περιοχής εναντίον της παρακμάζουσας ταχέως Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει για τους σκοπιανούς η επέτειος αυτή και πως η αποδοχή ενός τέτοιου ονόματος από την πλευρά μας, νομιμοποιεί με τον πιο επίσημο τρόπο τον αλυτρωτισμό τους, ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναφορά στα γεγονότα που συνέβησαν το 1903.
Διαβάζουμε και μεταφέρουμε εδώ -σε συνδυασμό με πληροφορίες από άλλες πηγές- από το http://historyreport.gr/:
Δυο αλληλομισούμενες οργανώσεις συντόνιζαν τη δράση των Βούλγαρων κομιτατζήδων στη Μακεδονία: Η Σλαβόφωνη Εσωτερική Μακεδονο-Αδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΑΕΟ) [στο εξής Εσ. ΜΕΟ] που επιζητούσε τη δημιουργία αυτόνομου κράτους και η Εξωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (Εξ. ΜΕΟ) που δρούσε με σκοπό την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Η μήτρα και των δύο οργανώσεων φαίνεται να ήταν το Ανώτατο Μακεδονικό Κομιτάτο (Върховен македоно – одрински комитет, ВМОК), που ιδρύθηκε στη Σόφια το 1894, που υποστήριζε την άμεση προσάρτηση της Μακεδονίας και της Θράκης στη Βουλγαρία. Αντίθετα η αποσχισθείσα Εσ. ΜΕΟ είχε ως σύνθημα το «Η Μακεδονία για τους Μακεδόνες».
Μια επαναστατική προσπάθεια σε περιοχές της βόρειας Μακεδονίας το 1902, έχει αποδοθεί στην Εξ. ΜΕΟ. Την κατέστειλαν οι Τούρκοι με ευκολία.
Τον Απρίλιο του 1903, το γαλλικό πλοίο «Γκουανταλκιβίρ» ανατινάχτηκε μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ενώ η Οθωμανική Τράπεζα καταστράφηκε από εμπρησμό. Δεν έχει ξεκαθαριστεί ποια από τις δύο οργανώσεις (Εσ. ή Εξ. ΜΕΟ) ευθύνεται για τα σαμποτάζ. Το βέβαιο είναι ότι η επανάσταση, που από καιρό προετοιμαζόταν, ξέσπασε ανήμερα της γιορτής του προφήτη Ηλία, στις 20 Ιουλίου (2 του Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο) του 1903. Στην ιστορία έμεινε ως «επανάσταση του Ίλιντεν (της ημέρας του Ηλία)».
Ξεσηκώθηκαν οι περιοχές στο Βιλαέτι του Μοναστηρίου με τους επαναστάτες να κυριεύουν τρεις πόλεις. Ο ξεσηκωμός άντεξε δυο μήνες και έσβησε στα τέλη Σεπτεμβρίου με τους Τούρκους να σφάζουν αδιάκριτα σλαβόφωνους και ελληνόφωνους πληθυσμούς.
Παλιές πηγές θεωρούν ιθύνοντες της επανάστασης τις ηγεσίες και των δύο ΜΕΟ. Η επίσημη Βουλγαρία τη χρεώνει στην Εξ. ΜΕΟ. Οι κάτοικοι των Σκοπίων θέλουν ηγέτες του ξεσηκωμού τους ανθρώπους της Εσ. ΜΕΟ. Το βέβαιο είναι πως, όσο οι Τούρκοι ξεκαθάριζαν τις εστίες αντίστασης, οι της Εξ. ΜΕΟ δολοφονούσαν στελέχη και ηγεσία της Εσ. ΜΕΟ.
Σύντομα, η Εσ. ΜΕΟ βρέθηκε με ηγεσία από ανθρώπους που προέρχονταν από την Εξ. ΜΕΟ και ουσιαστικά υπηρετούσαν τον βουλγαρικό επεκτατισμό. Η επανάσταση του Ίλιντεν όμως είναι για τους επισήμους του κράτους των Σκοπίων η απαρχή της «εθνικής αφύπνισης των Μακεδόνων», παρ’ όλο που ούτε η Εσ. ΜΕΟ αναφερόταν σε μακεδονικό έθνος ούτε η επιστήμη το έχει ως τώρα ανακαλύψει.
Όπως κι αν έχει το ζήτημα, η 20ή Ιουλίου, η Ίλιντεν, είναι η ημέρα της εθνικής γιορτής στο κράτος των Σκοπίων. Και οι εκδιωχθέντες ή φυγάδες της τότε επανάστασης κατέληξαν είτε νοτιότερα στην Ελλάδα είτε στη Βουλγαρία. Από εκεί, μετανάστευσαν κατά κύματα στην Αυστραλία και στον Καναδά, όπου φυγάδευσαν τα οράματά τους για μια «ανεξάρτητη Μακεδονία», στήνοντας οργανώσεις. Οι απόγονοί τους ήταν που χρηματοδότησαν τις κινήσεις για τον μετασχηματισμό της ομόσπονδης δημοκρατίας του Τίτο στο σημερινό ανεξάρτητο κράτος.
Η δράση της Εσ. ΜΕΟ είχε ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες του ανεξάρτητου ελληνικού Βασιλείου. Στην Αθήνα δημιουργήθηκε η Εθνική Εταιρεία (1894) που από το 1896 άρχισε να στέλνει ανταρτικά σώματα εθελοντών στη Μακεδονία. Όλα είχαν κακό ή σχεδόν κακό τέλος καθώς οι Τούρκοι τα εξουδετέρωναν μάλλον εύκολα. Στα 1903, όλοι πλην Σέρβων ενδιαφέρονταν σφοδρά για τη Μακεδονία. Δημιουργήθηκε αυτό που οι ξένοι ονομάζουν «μακεδονική σαλάτα», το ανακάτεμα που οι Έλληνες εννοούν όταν μιλούν για «ρωσική σαλάτα». Με τους Σέρβους να ενδιαφέρονται κυρίως για τους «αδερφούς στη Βοσνία και στην Ερζεγοβίνη».
Στην ίδια τη Μακεδονία, οι κομιτατζήδες της Εξ. ΜΕΟ έσφαζαν αδιάκριτα κάθε απρόθυμο να συνεργαστεί στον εκβουλγαρισμό της περιοχής, οι αυτονομιστές της Εσ. ΜΕΟ προχωρούσαν στην επανάσταση του Ίλιντεν, οι Έλληνες διαμαρτύρονταν για τα μύρια όσα υπέφεραν, η Ρουμανία έστελνε πράκτορες να πείσουν τους Κουτσόβλαχους ότι είναι «αδέρφια Ρουμάνοι», ενώ πίεζε τον σουλτάνο να τους αναγνωρίσει ως χωριστό έθνος, και οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσιζαν να αναλάβουν δράση.
Με αφορμή την αιματηρή καταστολή του Ίλιντεν, Ρώσοι και Αυστριακοί έσυραν τον σουλτάνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, σ’ ένα θέρετρο πλάι στο Γκρατς της Αυστρίας, που για τον λόγο αυτό έμεινε ονομαστό: Τη Μυστέργη. Εκεί, του επιβλήθηκε το λεγόμενο «πρόγραμμα της Μυστέργη» (1η Οκτωβρίου του 1903).
Προέβλεπε τον χωρισμό της Μακεδονίας σε τρία Βιλαέτια: Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσσυφοπεδίου, με ανάλογες αυξομειώσεις των όμορων. Οι διοικητές θα διορίζονταν από τον σουλτάνο, ενώ οι μεγάλες δυνάμεις θα αναλάμβαναν την αναδιοργάνωση της χωροφυλακής, όπου θα συνυπηρετούσαν χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Κάθε Βιλαέτι θα είχε χωριστό προϋπολογισμό, ώστε τα έσοδά του να ξαναρίχνονται σ’ αυτό ως επενδύσεις. Οι ντόπιοι θα είχαν πρόσβαση στα αξιώματα της δικαιοσύνης και της διοίκησης.
Έμειναν όλα στα «θα» κι υπήρξαν και κάποιες βασικές τροποποιήσεις: Διορίστηκε γενικός διοικητής ο Χιλμί πασάς, κλήθηκε ένας Ιταλός να οργανώσει τη χωροφυλακή και δημιουργήθηκαν πέντε «πολυδύναμα» αστυνομικά κέντρα. Της Δράμας με Άγγλο διοικητή, των Σερρών με Γάλλο, του Μοναστηρίου με Ιταλό, των Σκοπίων με Αυστριακό και της Θεσσαλονίκης με Ρώσο! Κάπου εκεί εξεγέρθηκαν και οι Αλβανοί, επειδή κανένας δεν τους έλαβε υπόψη του. Το αποτέλεσμα ήταν να εξαιρεθεί από τις «μακεδονικές διοικητικές ρυθμίσεις» ένα τεράστιο κομμάτι από το Κοσσυφοπέδιο που καμιά δουλειά δεν είχε να λέγεται Μακεδονία αλλά μπήκε στο κόλπο, ώστε, μέσω αυτού, να μπορέσει κάποια στιγμή να έχει λόγο επέκτασης στο Αιγαίο και η Αυστροουγγαρία.
Δυο χρόνια αργότερα, εκτός από τη χωροφυλακή, όπου τοποθετήθηκαν οι εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων, τίποτα δεν είχε προχωρήσει. Είχε όμως ανάψει για τα καλά ο Μακεδονικός Αγώνας.
Η εξέλιξη αυτή όμως, αφ’ ενός μεν ξεσκέπασε τα σχέδια των κομιταζήδων, ότι ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για τη Μεγάλη Βουλγαρία και αφ’ ετέρου αφύπνισε διπλωμάτες, στρατιωτικούς και εθελοντές στην ελεύθερη Ελλάδα. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κορυφώθηκε από το 1903 έως το 1908 με σημαντικές επιτυχίες του Ελληνισμού. Η πολιτική πτυχή του Μακεδονικού Αγώνα συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ενώ οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, έδωσαν την οριστική εδαφολογική λύση μεταξύ των εμπλεκομένων κρατών.
Στη συνέχεια, στις 2 Αυγούστου 1944, πάλι ημέρα του προφήτη Ηλία με το παλιό ημερολόγιο (20 Ιουλίου +13 ημέρες) ο κομμουνιστής ηγέτης των Γιουγκοσλάβων ανταρτών Γιόζεφ Μπροζ Τίτο αποφάσισε να συγκαλέσει την Αντιφασιστική Συνέλευση του «Μακεδονικού λαού» στο Μοναστήρι Προχόρ Πιτσίνσκι. Εκεί η συνέλευση του μετώπου, που έμεινε γνωστό ως ASNOM, κατασκεύασε το ανύπαρκτο μέχρι τότε «μακεδονικό» έθνος , μετονόμασε τη Νότιο Σερβία από Βάρνταρσκα σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας και διακήρυξε ότι πρέπει να απελευθερωθεί η «Μακεδονία του Αιγαίου», δηλαδή η Βόρειος Ελλάδα και η «Μακεδονία του Πιρίν», δηλαδή η νοτιοδυτική Βουλγαρία (εκ του ελληνικού ονόματος του βουνού Πυρήν).
Με βάση την παραπάνω εξιστόρηση, κατανοούμε την τεράστια σημασία που έχει το όνομα Ίλιντεν για τους σκοπιανούς και αυτό σε συνδυασμό με το «Μακεδονία» στο που θα μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα, σε επίπεδο διεκδικήσεων και αλυτρωτισμού σε βάρος της χώρας μας και στο διηνεκές.
Μια τέτοια υποχώρηση στο ονοματολογικό από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, όχι μόνον θα ήταν απαράδεκτη, αλλά τυχόν υπογραφή συμφωνίας με τέτοιο όνομα για το γειτονικό κρατίδιο, θα μείνει στην ιστορία ως η «μειοδοσία του Ίλιντεν»!
Πηγή: http://www.hereticalideas.gr/
Πολύ ενημερωτική ιστορική επισκόπηση.Μου δημιουργείται πάντως η απορία,γιατί δε συμμετείχαν και ελληνόφωνοι μακεδονίτες στην εξέγερση του Ιλιντεν,ενάντια στον οθωμανικό ζυγό και δε συμμετείχαν ούτε στην εσ. ΜΕΟ,που επεδίωκε αυτόνομο κράτος.Αυτό,νομίζω,δείχνει εχθρότητα ανάμεσα σε σλαυόφωνους και ελληνόφωνους μακεδονίτες και παραπέμπει σε δυο ξεχωριστές μακεδονικές εθνότητες,σλαυόφωνη και ελληνόφωνη.Οι ελληνόφωνοι,αν δεν κάνω λάθος,λέγονταν Ρωμιοί.Σημαίνει αυτό,ότι οι σλαυόφωνοι εποίκισαν τη χώρα,αφού πια η βυζαντινή αυτκρατορία είχε κατακτηθεί από τους Οθωμανούς; Απ’ όσα ξέρω όμως,Σλαύοι είχαν έρθει εκεί ήδη νωρίτερα.Ήταν άλλοι αυτοί; Ακόμα,η σλαυομακεδονική γλώσσα έχει βουλγάρικη ή άλλη σλαυική (π.χ. σέρβικη) ρίζα;