Εκτός από το διαβόητο «ηθικό πλεονέκτημα», ο θρυλικός ΘΑλέξης υπερέχει των αντιπάλων του σε ένα εισέτι πεδίο του δημόσιου βίου, που μάλλον περιττεύει να αναφέρω καθότι οι επιδόσεις του τυγχάνουν παγκοίνως γνωστές. Εννοώ, ασφαλώς, τη συνέπεια λόγων και έργων, στοιχείο για το οποίο διακρίνεται σε πείσμα του υπόλοιπου πολιτικού προσωπικού, που τάζει λαγούς με πετραχήλια προεκλογικά και εφαρμόζει τα εκ διαμέτρου αντίθετα μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά με μοιραία δόση Ακροδεξιάς αναρριχήθηκε άλλωστε στους θώκους με στόχο να ανατρέψει εκ βάθρων το σάπιο σύστημα του δικομματισμού.
Ντελάλιζε από το βήμα του αρχηγού της αντιπολίτευσης στη Βουλή, όταν επιβλήθηκε από τους τρισκατάρατους Σαμαροβενιζέλους ο Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων: «Αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκατομμύρια νοικοκυριά στενάζουν κάτω από το βάρος του νέου αυτού φόρου, του ΕΝΦΙΑ». Τόνιζε στη λήγουσα το αρκτικόλεξο, καθόσον φρέσκο ακόμα στην πολιτική ορολογία. Εδώ, ο μετέπειτα υπουργός Οικονομικών του οποίου το βαφτιστικό θυμίζει επώνυμο και το επίθετό του παρατσούκλι –ο Γκίκας Χαρδούβελης ντε–, του πρόσθετε και κατάληξη αρσενικού, αποκαλώντας τον με μπόλικο νάζι και πλούσια χάρη: «ο Ενφιας».
Φλέβα χρυσού νόμιζε ότι είχε χτυπήσει ο πρωθυπουργός, οπότε συνέχιζε ακάθεκτος: «Ενας φόρος αίσχος που τιμωρεί όσους δούλευαν μια ζωή για να αποκτήσουν ένα κεραμίδι να στεγάσουν τα παιδιά τους. Ενας φόρος που δείχνει όλη την αναλγησία, την αγριότητα, τη νεοφιλελεύθερη παγερότητα που εσείς αποκαλείτε μεταρρύθμιση. Ενας φόρος που βάζει πλούσιους και φτωχούς, έχοντες και μη έχοντες, άνεργους και εργαζόμενους, στον ίδιο παρανομαστή. Πείτε μου πώς θα τον πληρώσουν αυτό τον φόρο; Πού θα τα βρουν;».
Ιδεώδες θέατρο αντιπαράθεσης θαρρούσε πως είχε ανακαλύψει και έπαιζε τα ρέστα του. Απαιτούσε την «άμεση κατάργηση του νέου αυτού φόρου-εκτρώματος, του ΕΝΦΙΑ [σ.σ. τονισμένου στην προπαραλήγουσα πια]. Ο ΕΝΦΙΑ είναι ο φόρος-σύμβολο της κοινωνικής αδικίας. Ο ΕΝΦΙΑ λοιπόν, κακά τα ψέματα, δεν μπορεί να διορθωθεί, δεν μπορεί να βελτιωθεί, μπορεί μόνο να καταργηθεί και αυτό θα κάνουμε· θα τον καταργήσουμε».
Αλήθεια μία και μοναχική σ’ όλα αυτά το «κακά τα ψέματα». Διότι κατόπιν ήρθε η συνομολόγηση του τρίτου μνημονίου. Προεξοφλούσε, μολαταύτα, τέλη Αυγούστου, λίγο πριν από τη δεύτερη κάλπη του ’15, ότι «η συντριπτική πλειοψηφία της πρώτης κατοικίας δεν θα φορολογείται» και στην τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών στις 9 Σεπτεμβρίου πως «πρόκειται να καταργηθεί και να αντικατασταθεί ο ΕΝΦΙΑ μόλις βελτιωθεί η οικονομία». Κολοκύθια φούμαρα και δη στο πάτερο. Στην επόμενη ΔΕΘ ισχυρίστηκε ότι «δεν είναι δα ο πιο άδικος φόρος». Εσχάτως αύξησε τις αντικειμενικές αξίες, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον πως στο 60% των ιδιοκτητών ακινήτων αναλογεί περισσότερος δίκαιος ΕΝΦΙΑ. Υπόσχεται να διαπραγματευτεί με τους δανειστές για να ελαφρύνει την κεραμίδα στους ευάλωτους. Κακά τα ψέματα, αυτό ακριβώς φοβάμαι.
