Ενα από τα πολλά προβλήματα που έχει η Αθήνα είναι τα αδέσποτα σκυλιά. Οχι σπάνια, για αυτοάμυνα, σχηματίζουν αγέλες και μπορούν να γίνουν εξαιρετικά επικίνδυνες. Ενίοτε μας κάνουν και εθνικώς ρεζίλι. Κατά Μαξίμου μεριά. Ενώ όλα είναι καλά προετοιμασμένα για την υποδοχή κάποιου αρχηγού κράτους, με τις λαίμαργες κάμερες να έχουν στηθεί από το πρωί, οι δρόμοι να έχουν αποκλειστεί, έτσι που να μην μπορεί να περάσει κουνούπι, ξαφνικά ένας κοπρίτης πετάγεται στη μέση και γίνεται σταρ που μόλις είχε έρθει από το Φεστιβάλ Κανών.
Αν κάποιος σκοτεινός, κρατικός ή δημοτικός εγκέφαλος πρότεινε μια οριστική και τελική λύση του προβλήματος, αυτή δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από τη φόλα. Και αν υποθέσουμε πως είχαμε μια επιχείρηση-σκούπα με χιλιάδες φόλες και είχαμε καμιά εξηνταριά σκοτωμένα σκυλιά και τρεις χιλιάδες τραυματισμένα, από το δηλητήριο που έτρεξε στο αίμα τους, θα γινόταν διεθνές σκάνδαλο και πιθανότατα θα υπερκάλυπτε σε δημοσιότητα την επίσκεψη του τιμώμενου αρχηγού.
Ενώ σίγουρα θα είχε και επιπτώσεις στην κυβέρνηση. Το λιγότερο, κάποιες παραιτήσεις υπουργών και σίγουρα ένα τουριστικό εμπάργκο από τους ζωόφιλους όλου του κόσμου. Μπορεί και ακόμα χειρότερα. Τα πράγματα όμως αλλάζουν αν, αντί για σκυλιά, είχαμε Παλαιστινίους. Οπως και έγινε πριν από λίγες μέρες.
Οι κυβερνήσεις της Δύσης, πέρα από κάποιες ηθικόλογες νουθεσίες, δεν έπραξαν άλλο ουδέν. Και κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες ακτιβιστές ανά τον κόσμο μαζεύτηκαν έξω από τις πρεσβείες του Ισραήλ, φώναξαν συνθήματα, και για αυτή την ευγενική τους πράξη, τους τράταραν δακρυγόνα, πιθανότητα ισραηλινής παραγωγής, και άθελά τους βοήθησαν το εξαγωγικό εμπόριο του Ισραήλ.
Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι. Το Ισραήλ δεν πρωτοπορεί ούτε στις εθνοκαθάρσεις ούτε στις σφαγές. Ακολουθεί την πάγια πολιτική ενός επιθετικού ιμπεριαλιστικού κράτους, ανάλογα με το μέγεθός του βέβαια, που θέλει να κατακτήσει όλη την Παλαιστίνη. Μια ματιά στον χάρτη της Παλαιστίνης του 1948 και του 2018 και θα δούμε πως το έδαφος που είχε κατοχυρωθεί για τους γηγενείς από τον ΟΗΕ έχει εξαφανιστεί και στη θέση του είναι κάποιες κουκκίδες, και αυτές κάτω από τον στρατιωτικό έλεγχο του Ισραήλ, που καταβροχθίζονται συστηματικά από τους εποίκους, οι οποίοι αποτελούν ένοπλο στρατό κατοχής.
Το κράτος του Ισραήλ οφείλει την ύπαρξή του, πέρα από όργανο των ΗΠΑ και της Δύσης, σε δύο παράγοντες που είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους. Ο πρώτος είναι η προσχεδιασμένη και συστηματική εθνοκάθαρση των Αράβων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με το καλημέρα της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, 850.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν βίαια από τα εδάφη τους, το 1948, για να φτάσουμε σήμερα να μετρούμε 5 εκατ. πρόσφυγες στα γειτονικά κράτη και στο ό,τι έχει απομείνει από τα παλαιστινιακά εδάφη. [Η «Εφ.Συν.» (12-13.5.18, Τ. Κωστόπουλος) έχει γράψει διεξοδικά για το θέμα.] Ο δεύτερος είναι η μυθολογική χρησιμοποίηση της θρησκείας ως Ιστορίας με ιδρυτή του κράτους τον Αβραάμ, δώρο του Θεού για τον λαό του. Και παράλληλα μια τεράστια μηχανή ψεύδους και προπαγάνδας που αναθεωρεί μεθοδικά την Ιστορία. Η καταστροφή των Αράβων, η γνωστή Νάκμπα, για την επίσημη ιστορία του Ισραήλ δεν έγινε ποτέ.
Απλά οι Αραβες ήταν αντισημίτες και έφυγαν με τη θέλησή τους για να μη συνυπάρξουν με τους Εβραίους. Η σχεδόν πλέον συνεργάτιδά μας, πρέσβειρα του Ισραήλ, ισχυρίζεται πως η Ιερουσαλήμ είναι «η πρωτεύουσά μας, εδώ και 3.000 χρόνια». Αν είναι έτσι, τότε έχουμε ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό φαινόμενο.
Πρώτα ιδρύεται η πρωτεύουσα και ύστερα από 2.930 χρόνια το κράτος. Και όλα αυτά σε μια επαρχία της Αιγύπτου που ήταν τότε η Ιουδαία. Αλλά το μεγάλο παιχνίδι παίχτηκε με την ιδιοποίηση του Ολοκαυτώματος, που από παγκόσμια τραγωδία, γίνεται εθνικιστική ιδεολογία.
Σε κάθε χώρα που είχε Εβραίους, στη Δυτική ή Ανατολική Ευρώπη, ήταν πολίτες της. Δηλαδή Γερμανοί, Πολωνοί, Ελληνες κ.λπ. ήταν πολίτες της χώρας τους με διαφορετικό θρήσκευμα. Και το Ολοκαύτωμα είναι μέρος της ιστορίας της κάθε χώρας που είχε θύματα και φυσικά παγκόσμια κληρονομιά και ιστορική ευθύνη. Π.χ. η εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων ήταν μια ελληνική τραγωδία, άσχετα αν ο έντονος αντισημιτισμός αυτής της χώρας δεν επέτρεψε να πάρει τις σωστές διαστάσεις. Αν και τελευταία, ευτυχώς, κάτι γίνεται σημαντικό και το πρόβλημα αναδεικνύεται.
Ο δικός μας αντισημιτισμός δεν είναι μόνο των δωσίλογων και των επιγόνων τους. Πάει και στα αριστερά. Ο Μίκης Θεοδωράκης πιστεύει πως η ρίζα του κακού είναι οι Εβραίοι και ο Τζίμης Πανούσης τον συμπληρώνει δηλώνοντας πως δεν υπάρχουν καλοί Εβραίοι. Και εδώ ο φασισμός παίρνει τα μικρόφωνά τους.
Ο αντισημιτισμός είναι φασισμός. Ενα καλό παράδειγμα είναι οι χριστιανοί της Θεσσαλονίκης που μια μεγάλη μερίδα τους στη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής συνεργάστηκε με τους ναζί εναντίον των Εβραίων συμπολιτών τους. Και επιπλέον πήραν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους και τα μαγαζιά τους. Και από ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, λίγα είναι αυτά που επεστράφησαν στους επιζήσαντες. Αλλά ξανοιχτήκαμε. Στο θέμα θα επανέλθουμε. Και το Ισραήλ βαφτίζει αντισημιτισμό κάθε κριτική της πολιτικής του.
Τα σκάγια πιάνουν και τους Ισραηλινούς πολίτες που ξέρουν την κατάσταση της χώρας τους καλύτερα από μας και που γίνονται και αυτοί στόχος ως αντισημίτες, όπως και το μικρό κίνημα ειρήνης. Αλλά αυτοί είναι η ελπίδα μας.
*Πηγή: efsyn.gr
