«Για ποιο λόγο μου ζητάνε να φορέσω μια στολή και να πάω δέκα χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι μου, να πετάξω βόμβες και σφαίρες σε σκούρους ανθρώπους στο Βιετνάμ, την ώρα που οι αποκαλούμενοι νέγροι στην Λούισβιλ αντιμετωπίζονται σαν σκυλιά και τους στερούνται τα πιο απλά ανθρώπινα δικαιώματα;
Γιατί να τους πυροβολήσω; Κανένας Βιετκόνγκ δεν με είπε ποτέ αράπη, κανένας Βιετκόνγκ δεν με λυντσάρισε ποτέ, δεν έστειλε ποτέ σκυλιά στο κατόπι μου, δε με έκλεψε από το έθνος μου, δεν βίασε ή σκότωσε τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Για ποιο πράγμα να τους πυροβολήσω; Πώς να πυροβολήσω αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους; Δεν πρόκειται να πάω να το κάνω. Ας πάω φυλακή. Ήμασταν στη φυλακή εδώ και εκατοντάδες χρόνια.» Αυτά έλεγε πριν από περίπου πενήντα πέντε χρόνια ο παγκόσμιος πρωταθλητής της πυγμαχίας Μοχάμετ Αλι.
Τα πρόσφατα γεγονότα με αφετηρία την δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ θέτουν το ερώτημα σχετικά με το τι άλλαξε από τότε στις ΗΠΑ. Βεβαίως τώρα οι μαύροι πολίτες της χώρας μπορούν να κάθονται μαζί με τους λευκούς στα λεωφορεία της χώρας αλλά μέχρι εκεί.
Στην χώρα της ελευθερίας και του αμερικάνικου ονείρου όλοι μπορεί να είναι ελεύθεροι να ονειρεύονται αλλά δεν είναι όλοι ελεύθεροι να πραγματοποιούν τα όνειρά τους. Ειδικά αν το χρώμα του δέρματός τους είναι μαύρο. Στην “χώρα της ελευθερίας” ο πρόεδρος Τραμπ απειλεί να βγάλει τον στρατό στους δρόμους για να σταματήσει τους διαδηλωτές. Θα ήταν επιπόλαιο να θεωρήσουμε πως όλοι αυτοί , οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους, διαμαρτύρονται μόνο για την στυγερή δολοφονία ενός μαύρου συμπατριώτη τους από λευκούς αστυνομικούς.
Άλλωστε τέτοιου είδους δολοφονίες έχουν καταγραφεί πάρα πολλές από τον καιρό της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέχρι σήμερα. Βγαίνουν στους δρόμους γιατί το όνειρο με το οποίο τους γαλούχησαν αποδεικνύεται εφιάλτης. Όνειρο είναι για κάτι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού που είδε να αυξάνονται τα κέρδη του μέσα σε ένα χρόνο κατά 565 δις δολλάρια
Μια χώρα που θρηνεί πάνω από 105.000 νεκρούς από κορωνοϊό και ανοίγει ομαδικούς τάφους για να τους παραχώνει κι έχει πάνω από πενήντα εκατομμύρια πολίτες φτωχούς και σαράντα εκατομμύρια άνεργους λόγω της πανδημίας είναι μεν όνειρο αλλά εφιαλτικό.Πολλοί βιάζονται να θεωρήσουν ότι αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την πολιτική πυγμής απέναντι τους διαδηλωτές που εφαρμόζει ο Τραμπ θα οδηγήσει σε πολιτική αλλαγή στις προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου. Ας αφήσουμε κατά μέρος αν συνιστά ουσιαστική πολιτική αλλαγή να κατοικήσει στον Λευκό Οίκο ο νερόβραστος Μπάιντεν στη θέση του αλλοπρόσαλλου Τράμπ. Η ιστορία δεν διδάσκει απαραίτητα ότι ένα μεγάλο κύμα διαδηλώσεων και ξεσηκωμού φέρνει πάντα αλλαγή.
Τον Μάη του 1968 ακολούθησε στην Γαλλία μια άνετη επικράτηση του Ντε Γκολ στις προεδρικές εκλογές. Τα ίδια ακριβώς έγιναν και στην εξεγερμένη Αμερική όπου είχαμε την επικράτηση του συντηρητικού Ρίτσαρντ Νίξον. Η λεγόμενη σιωπηλή πλειοψηφία, οι “νοικοκυραίοι” πήγαν με το νόμο και την τάξη.
Ο Ντόναλντ Τραμπ και οι επιτελείς του το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό και επενδύουν στο τρίπτυχο “ησυχία τάξη και ασφάλεια”, πασπαλισμένο όπως φαίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις με ολίγο από θρησκεία (θρησκοληψία) . Εξ ου και οι δηλώσεις με την Βίβλο ανά χείρας για να μην απομακρυνθούν από την εκλογική του αγκάλη τα εκατομμύρια των Ευαγγελιστών. Όσα με ενάργεια περιγράφει ο Μωχάμετ Αλι τότε εξακολουθούν να ισχύουν με μια επιπλέον διαφορά. Τώρα μαζί με τους μαύρους πολίτες ζουν τον εφιάλτη και εκατομμύρια λευκοί. Εκεί ίσως είναι που μπορεί να οι διάσπαρτες φωτιές να οδηγήσουν σε μια πυρκαγιά που δεν θα απομακρύνει απλώς τον Ντόναλντ Τραμπ αλλά θα “τσουρουφλίσει” το κοινωνικό σύστημα που παράγει διαρκώς αυξανόμενες ανισότητες…
