Δίνοντας η κυβέρνηση άπλετο χώρο στις ΗΠΑ για την άσκηση της πολιτικής τους στα Βαλκάνια (συμφωνία Πρεσπών) και την Ανατολική Μεσόγειο (άξονας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας), καθώς και πρωτοφανείς στρατιωτικές διευκολύνσεις, πολλοί πιστεύουν -και η κυβέρνηση το ενισχύει-, ότι ο «μπάρμπα Σαμ» ήλθε για να μας προστατεύσει.
Να μας προστατεύσει άραγε από ποιους;
Όχι φυσικά από το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους «φίλους» και «συμμάχους» που εγκαθίδρυσαν στη χώρα ένα πρωτοφανές καθεστώς επικυριαρχίας, φτωχοποίησης και εκποίησης των πάντων δια της χρεοκρατίας, αλλά από τη γειτονική Τουρκία.
«Φίλη» και «συμμαχική» χώρα κι αυτή εντός του ΝΑΤΟ, αλλά τώρα τελευταία με έναν -κατά το αφήγημα- υπερφίαλο, μωροφιλόδοξο, εάν όχι και ημίτρελο Ερντογάν, που τολμά να αμφισβητεί την υπερδύναμη και τα βάζει μαζί μας, στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη. Κι αυτό βεβαίως είναι αλήθεια!
Φυσικά το γιατί τόσα χρόνια οι Αμερικανοί δεν έσπευδαν να πάρουν το μέρος μας και να μας προστατεύσουν απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, κανείς δεν ασχολείται.
Όλοι ασχολούνται με την πτώση της τούρκικης λίρας και αναμένουν, τρίβοντας τα χέρια τους από χαρά, την κατάρρευση της οικονομίας στη γείτονα, που θα συμπαρασύρει τον ίδιο τον Ερντογάν. Τι κι αν η Τουρκία προμηθεύεται και εγκαθιστά τους S-400, εμείς διαθέτουμε ολόκληρο τον… 6ο στόλο για να μας προστατεύσει.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά, ούτε ο Ερντογάν χαζός.
Έγκαιρα κατανόησε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Τουρκία μέσα στον πολυπολικό κόσμο που σταδιακά δημιουργείται, από μια αυτόνομη πορεία και επιθετική διεκδίκηση ενός αυξημένου ρόλου σε ολόκληρη την περιφέρεια από τα Βαλκάνια, μέχρι βαθειά μέσα στην Μέση Ανατολή.
Με το πραξικόπημα -οπερέτα όπως εξελίχθηκε- σε βάρος του Ερντογάν το 2016 έγινε πλήρως αντιληπτό από την πλευρά του, ότι η μονόπλευρη προσήλωση στη «Δύση», όχι μόνον θα άφηνε την Τουρκία πίσω από τις εξελίξεις, αλλά εγκυμονούσε τεράστιους κινδύνους διαμελισμού της ίδιας, πέραν της δικής του τύχης. Τόσο με τη δημιουργία στο μαλακό της υπογάστριο και ανατολικά κουρδικού κράτους, όσο και δυτικά με το καθεστώς των στενών και τη Μικρά Ασία να αποκτούν ιδιαίτερη σημασία στην προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου διαύλου επικοινωνίας της κεντρικής Ευρώπης με τα θερμά νερά της Ανατολικής Μεσογείου, δια μέσου των Βαλκανίων και του Αιγαίου. Ενός ενιαίου διαύλου που θα έλθει να εξυπηρετήσει τόσο τα ειδικά συμφέροντα της Γερμανίας που ανέκαθεν τον επιδίωκε, όσο και των ΗΠΑ.
Των ΗΠΑ στην προσπάθειά τους για περικύκλωση και στραγγαλισμό του αιώνιου γεωστρατηγικού αντιπάλου, δηλαδή της Ρωσσίας. Πέραν, βεβαίως των εξαιρετικής σημασίας ενεργειακών διαδρόμων μεταφοράς από τις περιοχές εξόρυξης των υδρογονανθράκων στους προορισμούς κατανάλωσής τους, δηλαδή τη βόρεια και κεντρική Ευρώπη, στερώντας τη δυνατότητα της Ρωσσίας να παραμένει ως ο σχεδόν αποκλειστικός προμηθευτής ενεργειακών πόρων στην Ευρώπη.
Ερμηνεύοντας σωστά τις διεθνείς εξελίξεις -και με αφορμή το «συριακό»- ο Ερντογάν κατανόησε έγκαιρα, ότι η δυτική συμμαχία βρίσκεται σε σταδιακή παρακμή και υποχώρηση και ένας νέος πολυπολικός κόσμος γεννιέται με την ευρασία να παίζει καθοριστικό ρόλο.
Η σταδιακή απεμπλοκή της Τουρκίας από τη Συρία
Έχοντας η Τουρκία, από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η συριακή κρίση, εμπλακεί ενεργά στο πλευρό των αντικαθεστωτικών ακολουθώντας τους Αμερικανούς και τις επιδιώξεις τους, πολλοί σήμερα στη χώρα μας ερμηνεύουν τις εξελίξεις εκεί ως «στρίμωγμα» και της Τουρκίας, έχοντας μετατραπεί σε παρακολούθημα της ρώσσικης στρατηγικής, καθιστάμενη έρμαιο της πολιτικής του Πούτιν. Ορισμένοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι ο Πούτιν θα βάλει στον Ερντογάν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι, έτσι όπως έχει έλθει σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Πιο επιφανειακή ανάλυση δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά ποιος μπορεί να αντιπαραθέσει τη λογική απέναντι στην επιθυμία που εκλαμβάνεται ως πραγματικότητα;
Διότι ο Ερντογάν γνώριζε εξ αρχής, ότι αφού η πλάστιγγα γύρισε υπέρ του Άσσαντ και των συμμάχων του ήδη από το 2015, δεν υπήρχε περίπτωση παρά στο τέλος, να διαπραγματευτεί μια υποχώρηση, αποχωρώντας ευσχήμως, έχοντας -με την μέχρι τότε τακτική του- εξασφαλίσει το μέγιστο δυνατό επιδιωκόμενο για την Τουρκία. Δηλαδή, την ακύρωση των αμερικανικών σχεδίων για δημιουργία κουρδικού κρατικού μορφώματος στο μαλακό της υπογάστριο.
Αυτό το κατάφερε, με τους Αμερικανούς να έχουν εγκαταλείψει τα σχέδιά τους. Κι ο Ερντογάν έχει αποδείξει, ότι μαξιμαλίζει, αλλά κάθε άλλο από μαξιμαλιστής είναι! Δεν του αρέσει ο Άσσαντ, ίσως να ήθελε να καταστεί η Συρία προτεκτοράτο της Τουρκίας ολοκληρωτικά, αλλά αφού απέτυχαν συνολικά οι σχεδιασμοί της Δύσης στη Συρία, δεν έχει λόγους ο ίδιος να επιμένει, έτσι πολύ λίγο ενδιαφέρεται τώρα για το τι θα γίνει στο Ιντλίμπ! Ούτε νοιάζεται να επιβάλλει όρους, που υπερβαίνουν τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας.
Τώρα ο Ερντογάν προσπαθεί να πείσει, ότι παρά τις ιδιαίτερες σχέσεις που ανέπτυξε με τη Ρωσία και το Ιράν, δεν τα έχει «σπάσει» τελείως με τη Δύση, υπάρχουν δυνατότητες επαναπροσέγγισης και η επικείμενη τελική αναμέτρηση στο Ιντλίμπ του δίνει αυτήν την ευκαιρία κι εάν μη τι άλλο κερδίζει χρόνο.
Ταυτόχρονα, διαπραγματευόμενος με τον Πούτιν και την Τεχεράνη προσπαθεί να διασφαλίσει άπαξ δια παντός τα «κεκτημένα» σχετικά με το «κουρδικό» και από την ρωσική πλευρά, ενδεχομένως δε, εξασφαλίζοντας και ενεργό συμμετοχή στην ανοικοδόμηση της Συρίας μετά τον οριστικό τερματισμό του πολέμου.
Η μέχρι στιγμής στάση του Ερντογάν «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ» μόνον κέρδη του έχει αποφέρει. Η κατάσταση μεταξύ των υπερδυνάμεων και ο πολυπολικός κόσμος που αναδύεται τον ευνοούν, όπως και κάθε χώρα και ηγεσία που φροντίζει για τα εθνικά της συμφέροντα.
Η φυγή από την πραγματικότητα που φέρνει ανακούφιση
Όπως αποδεικνύεται και από τον αιματηρότατο πόλεμο στη Συρία η υπερδύναμη δεν είναι αήττητη.
Όμως, δεν υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο ιστορικό προηγούμενο εθελοδουλίας, όσο αυτή που επιδεικνύουν οι δικοί μας πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί.
Βεβαίως για τους Αμερικανούς ο Ερντογάν είναι πάντα ένα επικηρυγμένο θήραμα, όπως οι δικοί μας διαγιγνώσκουν, όμως, ξεχνούν ότι ταυτόχρονα, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης και οι λοιποί δικοί μας είναι αναλώσιμα υλικά μιας χρήσης. Αλλοίμονο κι αν ο Ερντογάν δεν ήταν επικηρυγμένος -και το ξέρει! Διότι έτσι έχουν μάθει οι Αμερικανοί κι ο Σαντάμ, με τον Καντάφι τους δικαιώνει σε αυτήν τη πολιτική, μολονότι επί της ουσίας παντού πέτυχαν μια τρύπα στο νερό, από το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη αφήνοντας πίσω τους μόνο τεράστιες καταστροφές. Ωστόσο, εκτός από αυτούς τους δύο, τον Σαντάμ και τον Καντάφι, υπήρξε το Βιετνάμ και ο Κάστρο (με τις 40 τουλάχιστον απόπειρες δολοφονίας σε βάρος του), οι Αγιατολλάχ, τώρα ο Άσσαντ, ο ίδιος ο Ερντογάν στο πραξικόπημα οπερέτα εις βάρος του, για το οποίο ολοένα και περισσότερο καθίσταται βέβαιο, ότι το οργάνωσαν οι Αμερικανοί, και κάμποσοι ακόμη.
Είναι νωρίς για να κρίνουμε την τύχη του Ερντογάν, και τις γενικότερες εξελίξεις. Πάντως αυτός δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Σαντάμ, ούτε με τον Καντάφι και οι Κασσάνδρες της καταστροφής της τούρκικης οικονομίας από το δολλάριο, προς το παρόν, διαψεύδονται.
Τώρα εάν εμείς θέλουμε την Τουρκία να αποτυγχάνει και τον Ερντογάν, είτε να κατατροπώνεται, είτε σκυλάκι του ενός, ή του άλλου -προσώρας του Πούτιν- έχει να κάνει και με την ασυνείδητη δική μας ανάγκη να προσδοκούμε στη δική του αποτυχία την δικαιολογία, αν όχι και την επιβράβευση του δικού μας ραγιαδισμού και της δικής μας αβελτηρίας προάσπισης των εθνικών μας συμφερόντων….. Είναι κι αυτός ένας τρόπος φυγής από την πραγματικότητα που φέρνει ανακούφιση.
Το ανατολίτικο παζάρι με τη Δύση
Ο Ερντογάν έχοντας κερδίσει ό,τι είχε να κερδίσει στο μέτωπο της Συρίας και του Ιράκ σε σχέση με τους Κούρδους, που ήταν ανέκαθεν το βασικό του πρόβλημα, και έχοντας πετύχει επίσης να αποκτήσει γερές πλάτες, αφού έγινε αποδεκτός από τους Ρώσους και τους συμμάχους τους, οι οποίοι χρειάζονται την Τουρκία στην αντιπαράθεσή τους με τη Δύση, τι του απομένει;
Του απομένει, να διαπραγματευτεί σκληρά την παραμονή της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο συνεχίζοντας το ανατολίτικο παζάρι που έχει ξεκινήσει και αφορά στα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στην Αν. Μεσόγειο (υδρογονάνθρακες) -έχοντας κι εδώ συμπαραστάτη τη Ρωσία, αλλά και στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη και στο βάθος στα Βαλκάνια συνολικά.
Μη ξεχνάμε ότι το Κυπριακό οι Αμερικανοί με τους Εγγλέζους το δημιούργησαν.
Όπως και τα σχέδια διαμοιρασμού του Αιγαίου στον 25ο μεσημβρινό αμερικανικής έμπνευσης είναι.
Η Τουρκία όντας κρίσιμης σημασίας για τη Δύση ζητάει πολλά, δίνει ελάχιστα (πχ απελευθέρωση Ελλήνων στρατιωτικών, πιθανά σε λίγο κι όποτε κρίνει κατάλληλη τη στιγμή, τον Αμερικανό πάστορα) και τελικά κερδίζει ολοένα και περισσότερους πόντους και χρόνο, μέσα από αυτήν τη διελκυστίνδα.
Η Ελλάδα ως αντάλλαγμα της παραμονής της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο;
Έτσι, πέραν από τη μετατροπή της χώρας μας σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στη περιοχή θραύσης των τεκτονικών πλακών μεταξύ των παραδοσιακών γεωπολιτικών αντιπάλων, τώρα -στην μεταμνημονιακή εποχή- ήλθε η σειρά μας να πείσουμε τους δυτικούς ότι είμαστε πραγματικοί φίλοι κι έτοιμοι να θυσιαστούμε γι’ αυτούς άλλη μια φορά. Πρώτα οικονομικά και τώρα σταδιακά στο γεωπολιτικό πεδίο, με το να γίνουμε είτε η αιχμή του δόρατος σε έναν τυχοδιωκτισμό πολεμικού τύπου για εκβιασμό της Τουρκίας να παραμείνει «δυτικά», είτε με ευθεία παραχώρηση σε αυτήν, σταδιακά, όλων των θεμάτων που την απασχολούν στο ευρύτερο τόξο της Ανατολικής Μεσογείου, είτε σε συνδυασμό και των δύο.
Τους Αμερικανούς τους ενδιαφέρει η εξόρυξη και οι διάδρομοι μεταφοράς, με τους Ρώσους μακρυά, κι όχι αν θα υπογράψουν συμβόλαια με τους Έλληνες, τους Κύπριους, τους Τούρκους, ή τους Σουαχίλι.
Και η Τουρκία τους είναι πολύτιμη στην αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσσία.
Τόσο απλά!
Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω και μακάρι να διαψευστώ, αλλά φρόντισαν πολύ οι πολιτικοί μας, να καταστούμε φτηνό ανταλλάξιμο είδος σε τέτοια παζάρια μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Να τους χαιρόμαστε, όπως κι εμάς τους ίδιους που δεν αντιδρούμε!
Έτσι, ο Ερντογάν θα συνεχίσει, κι όχι μόνο ο 6ος στόλος, αλλά κι ο 7ος να καταπλεύσει στο Αιγαίο!
Διότι δεν έχει άλλο τρόπο! Γνωρίζει ότι διαφορετικά είναι τελειωμένος. Και ο ίδιος και η Τουρκία.
Επειδή όντως οι δυτικοί δεν τον «γουστάρουν», όπως δεν «γουστάρουν» γενικά να δουν την αναβίωση μιας νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα πόδια τους και την θέλουν εσαεί υποτελή, εάν όχι και διαμελισμένη. Κι ο Ερντογάν το γνωρίζει πολύ καλά αυτό!
Φοβάμαι όμως, ότι τώρα πια δεν έχουν πολλές πιθανότητες να την εμποδίσουν και αφού χρειάζονται την Τουρκία, τελικά, μέσα βέβαια από διάφορες εντάσεις, απειλές, προκλήσεις, εκβιασμούς, και παντός είδους απόπειρες με βήματα εμπρός και βήματα πίσω και από τον ίδιο τον Ερντογάν, θα προτιμήσουν να τα βρουν μαζί της αντί να αντιπαρατεθούν ευθέως, με εντελώς αβέβαιη την κατάληξη μιας τέτοιας σφοδρής αντιπαράθεσης.
*Ο Όθων Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας – μηχανικός.
**Πηγή: hereticalideas.gr
