Όλα, σχεδόν, τα κόμματα και πρώτα από όλα Ν.Δ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και ΜέΡΑ25 επικρότησαν τη Συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας για την οριοθέτηση της μεταξύ τους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Ακόμα και το ΚΚΕ το μόνο που βρήκε να πει είναι ότι η Συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας δεν προσφέρεται για θριαμβολογίες, ενώ επί της ουσίας της Συμφωνίας δεν προέβη σε καμία κριτική.
Μπράβο Σύντροφοι!
Πράγματι, δεν υπάρχουν περιθώρια για θριαμβολογίες επί της Συμφωνίας Ελλάδας-Ιταλίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Περιθώρια, όμως, για να ασκηθεί κριτική στη Συμφωνία, υπάρχουν;
Ή πρέπει όλοι να καταπιούμε τη Συμφωνία αμάσητη, ακόμα και αν η ιταλική κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε απέναντι στη χώρα μας με απρεπή μικροιμπεριαλισμό, τον οποίο η Ελλάδα αντιμετώπισε με τη συνήθη υποτέλεια, φτάνοντας να θυσιάσει όχι μόνο κυριαρχικά δικαιώματα αλλά ακόμα και κυριαρχία της χώρας μας;
Διότι, δυστυχώς, αυτά συνέβησαν με την Συμφωνία Ιταλίας-Ελλάδας για την οριοθέτηση ΑΟΖ:
Πρώτον: Η κυβέρνηση παρέδωσε και μάλιστα χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα, αλιευτικά δικαιώματα της χώρας μας εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 έως 12 ν.μ αλλά και αλιευτικά δικαιώματα επί της ελληνικής ΑΟΖ πέραν των χωρικών υδάτων μας.
Δεύτερον: Η κυβέρνηση απεδέχθη περιορισμένη επήρεια σε ΑΟΖ για τα Διαπόντια Νησιά πάνω από την Κέρκυρα και τις Στροφάδες Νήσους κάτω από την Ζάκυνθο, παραχωρήσεις και εκχωρήσεις ανεπίτρεπτες αυτές καθεαυτές, οι οποίες, επιπλέον, μπορεί να προκαλέσουν αρνητικό προηγούμενο στην οριοθέτηση ΑΟΖ με άλλες χώρες και ειδικότερα με την Αλβανία και την Τουρκία.
Ως συνήθως, σε εκείνους που ασκούν κριτική σε τέτοια ζητήματα, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει ευρεία συναίνεση του κατεστημένου επ’ αυτών, προσάπτεται με περισσή ευκολία ο χαρακτηρισμός του “εθνικιστή” και του “υπερπατριώτη” και νομίζουν κάποιοι, ιδίως σε ορισμένες πλευρές της Αριστεράς, ότι έτσι ξεμπερδεύουν εύκολα με την πραγματικότητα, την αλήθεια και τη διεθνή νομιμότητα.
Να, όμως, που έρχεται ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου για να θυμίσει στους “αφελείς” ότι όλα εδώ υπολογίζονται και πληρώνονται.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου αναφέρθηκε στη Συμφωνία της Ελλάδας-Ιταλίας για την ΑΟΖ και στην περιορισμένη επήρεια των Διαπόντιων Νήσων αλλά και της Κεφαλονιάς (!), για να ισχυριστεί ότι αυτές οι ρυθμίσεις δικαιώνουν τις θέσεις της Τουρκίας.
Το ερώτημα που προκύπτει τελικά είναι: Αν το ελληνικό κατεστημένο προέβη σε αυτές τις ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις απέναντι στις πιέσεις της Ιταλίας, τότε σε ποιας έκτασης υποχωρήσεις μπορεί να φτάσει με διαπραγματεύσεις έναντι της επιθετικής Τουρκίας, η οποία επιπλέον απειλεί ευθέως με πόλεμο τη χώρα μας και απορρίπτει την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας στο Αιγαίο;
Εύχομαι να μην δούμε να απαντιέται αυτό το ερώτημα στο άμεσο μέλλον με τραγικό τρόπο για την Ελλάδα.
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Υ.Γ: Το μεγάλο επιχείρημα της συναινετικής θριαμβολογίας για τη Συμφωνία Ελάδας-Ιταλίας επί της ΑΟΖ ήταν πως η χώρα μας κατόρθωσε να υπογράψει μια Συμφωνία με την οποία η Ιταλία αναγνωρίζει ότι τα νησιά, έστω τα μεγάλα, έχουν ΑΟΖ.
Αυτό που έχουμε να πούμε είναι πως αυτοί που αναδεικνύουν και μάλιστα τόσο καθοριστικά, αυτό το επιχείρημα ως λόγο των ελληνικών υποχωρήσεων, βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό εκτός τόπου και χρόνου και εκτός πραγματικότητας. Διότι υπάρχει κοτζάμ Διεθνές Δίκαιο, που, μάλιστα, είναι και Δίκαιο της Ε.Ε, το οποίο ρητά και κατηγορηματικά αναγνωρίζει ΑΟΖ σε “κατοικημένα” νησιά και δεν χρειάζεται καμία Ιταλία για να το επιβεβαιώσει, αφού και η τελευταία έχει προσυπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας.
Αν νομίζουν κάποιοι ότι με τέτοιες αναφορές στην ελληνοϊταλική Συμφωνία μπορούμε να φέρουμε σε δυσχερή θέση την Τουρκία, τότε ζουν σε άλλο πλανήτη. Διότι όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις της Τουρκίας, όχι μόνο δεν προσθέτουμε επιχειρήματα στη φαρέτρα μας από την τη συμφωνία με την Ιταλία αλλά και χρησιμοποιείται η τελευταία σε βάρος μας.
Για όσους σκέφτονται με τόση “επιπολαιότητα“, θα πρέπει να τους θυμίσουμε ότι το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δεν έχει, κατά την Τουρκία, καμία ισχύ στο Αιγαίο. Το Αιγαίο κατά την Άγκυρα είναι “κλειστή θάλασσα“, η οποία δεν μπορεί να υπαχθεί σε γενικούς κανόνες αλλά αποτελεί εξαίρεση. Αυτός ήταν, άλλωστε, ο λόγος που η Τουρκία δεν υπέγραψε τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, επειδή ακριβώς δεν κατάφερε να εξαιρέσει από τις ρυθμίσεις της τελευταίας τις “κλειστές θάλασσες”, όπως αυτή θεωρεί το Αιγαίο.
Για την Τουρκία, όπως η ίδια τονίζει εδώ και δεκαετίες, η ΑΟΖ στο Αιγαίο πρέπει να οριοθετηθεί στο ήμισυ της απόστασης μεταξύ των ηπειρωτικών εδαφών Ελλάδας και Τουρκίας, με δύο λόγια αυτό που ζητάει είναι τη διχοτόμηση και τον διαμοιρασμό του Αιγαίου.
Όσοι νομίζουν ότι η συγκεκριμένη Συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας για την ΑΟΖ θα βοηθήσει την χώρα μας για να εφαρμοστεί το Διεθνές Δίκαιο στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, πλανώνται πλάνην οικτρά. Αυτή η Συμφωνία με την Ιταλία θα μας βοηθήσει τόσο όσο η Ιταλία βοηθάει την Ελλάδα με τη στήριξη της τουρκόφιλης κυβέρνησης Σάρατζ στη Λιβύη, με το να κάνει τον τροχονόμο της Τουρκίας για τον εξοπλισμό της Τρίπολης και με την απόσυρση δύο φορές από κυπριακά οικόπεδα ΑΟΖ των γεωτρύπανων της Ιταλικής ΕΝΙ, η οποία είχε συμβατικές υποχρεώσεις επί αυτών των οικοπέδων!