Είμαστε μάρτυρες μιας συστηματικής προσπάθειας να απαξιωθεί η ελληνική εθνική και πολιτιστική ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, προσπάθεια που εκδηλώνεται με ανεξήγητο φανατισμό τα τελευταία χρόνια, τόσο από εξωτερικούς όσο ειδικότερα κι εντονότερα από εσωτερικούς παράγοντες της δημόσιας ζωής. Το πιο ανησυχητικό και ύπουλο όμως είναι αυτά να επικοινωνούνται στο όνομα δήθεν της «ισχυρής Ελλάδας» ή ενός «καλύτερου μέλλοντος» όπου η Ελλάδα γίνεται ολοένα και πιο αδύναμη και η κοινωνία να εθίζεται σε ένα ζοφερό παρόν χωρίς παρελθόν και μέλλον, ως αυτοδύναμη δημοκρατική πολιτεία.
Με την δημιουργία της «Επιτροπής για την επέτειο των 200 χρόνων από το 1821» θεώρησαν ότι είναι το κατάλληλο όχημα για να επικοινωνήσουν τις πολιτικές περί νέας «κανονικότητας» και «ελπιδοφόρου μέλλοντος» υποτάσσοντας και χρησιμοποιώντας την αντιστασιακή μας ιστορία ακριβώς για να πάψει κάθε ιδέα αλλαγής, ανατροπής της παρούσας κατάστασης. Μόνιμη ιδεολογία και επιχειρηματολογία τους που αναπτύσσουν με όλα τα μέσα και σε όλους τους τόνους, αποτελεί η «βοήθεια» της Ευρώπης και της Δύσης για την ύπαρξη του νέου ελληνικού κράτους. Την διαρκή εθελοδουλεία της άρχουσας τάξης απέναντί τους τη βαφτίζουν «εθνική» αναγκαιότητα κι ελπιδοφόρο μέλλον. Τότε γιατί συνεχώς μας σερβίρουν ότι «είμαστε ή θα είμαστε μόνοι» σε ενδεχόμενη προσβολή της εθνικής μας κυριαρχίας; Γιατί απλά τα ιδιοτελή μεγαλοοικονομικά τους σχέδια και κέρδη τα ονομάζουν «εθνικό στόχο». Η Τράπεζα Πειραιώς, η οποία ήδη έχει μεταφερθεί στα χέρια διεθνών funds και μεγαλοεπενδυτών, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον, για το πατρονάρισμα της «Επιτροπής 1821-2021» και είναι ο μεγάλος σπόνσορας, όπου έχει προγραμματίσει σειρά εκδηλώσεων για το μήνυμα της επετείου.
«Tο ορόσημο των 200 ετών ελεύθερου ελληνικού κράτους δίνει το έναυσμα να ξεκινήσουμε έναν διάλογο για το μέλλον του σύγχρονου ελληνικού κράτους, απαλλαγμένο από στερεότυπα, προκαταλήψεις και αγκυλώσεις του παρελθόντος.» ήταν εξ αρχής η δήλωση του Γιώργου Χαντζηνικολάου, Προέδρου της Τράπεζας. Όταν βέβαια μιλάνε για απαλλαγή «από στερεότυπα, προκαταλήψεις και αγκυλώσεις του παρελθόντος» γίνεται αντιληπτό ότι η εφόρμηση κατά της ελληνικής ιστορίας και των «ιδεολογημάτων ανεξαρτησίας» όπως τα αποκαλούν βρίσκεται εν πλήρει εξελίξει. Για να συνεχίσει και να συμπληρώσει ο Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας κ. Χρήστος Μεγάλου τονίζοντας: «Υποστηρίζουμε την έρευνα ελληνικών και ξένων αρχείων για την απόκτηση και διάχυση νέας γνώσης…. Ταυτόχρονα, ανατρέχουμε σε υλικά και πνευματικά κληροδοτήματα της εποχής και επιδιώκουμε να τα επαναπροσεγγίσουμε με σύγχρονη ματιά. Και όλα αυτά σε συνεργασία με κορυφαίους εταίρους. Συνεργασίες που αναδεικνύουν τη σημασία και τη δυναμική που μπορεί και πρέπει να έχει η συστράτευση διαφορετικών, αλλά πρωτοπόρων δυνάμεων της χώρας, όπως είναι η ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα, με τους φορείς της οικονομικής και επιχειρηματικής ζωής για την επίτευξη των μεγάλων κοινών εθνικών επιδιώξεων.»
Με τη δημιουργία αυτής της «Επιτροπής» αποκορυφώνεται η διαδικασία μετάλλαξης της ελληνικής ιστορίας και ειδικότερα της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημιουργία της «Επιτροπής» βρισκόταν ως εξαγγελία στις Προγραμματικές Δηλώσεις του κ.Μητσοτάκη από το καλοκαίρι .
Αλλά ας δούμε πως παρουσιάζει την δική του ιστορία για τα Βαλκάνια ένας «διάσημος» ιστορικός και εξέχων μέλος της «Επιτροπής» ο κ. Μάρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «Θεσσαλονίκη-Πόλη των φαντασμάτων»( Αλεξάνδρεια 2006):
«Καθώς τα μικρά κράτη ενσωματώνονται σε έναν ευρύτερο Κόσμο, ένα άλλο μέλλον μπορεί να χρειάζεται ένα άλλο παρελθόν».( σ 554). Πλήρως εναρμονισμένος με τις παραπάνω δηλώσεις της «Πειραιώς» όπως γίνεται αντιληπτό. Γι αυτό φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να αλώσουν τα πανεπιστήμιά μας με έλληνες καθηγητές ιστορίας, προερχόμενους από τα Πανεπιστήμια Αγγλίας και ΗΠΑ οι οποίοι διδάσκουν και γράφουν ακριβώς πάνω στην αντίληψη του κ. Μαζάουερ καταναλώνοντας και άφθονα ευρωπαϊκά κονδύλια και ΕΣΠΑ.
Εκατοντάδες καθηγητές , βοηθητικό διδακτικό προσωπικό ΑΕΙ καθώς και καθηγητές και δάσκαλοι μέσης και δημοτικής εκπαίδευσης συντονίζονται στην προσπάθεια αναθεώρησης της διαχρονικής ελληνικής ιστορίας. Με χειρουργικές επεμβάσεις προσπαθούν να αλλοιώσουν έννοιες, γεγονότα και διδάγματα ώστε να εξαλειφθεί κάθε «εθνοκεντρικό» στοιχείο, όπως διατείνονται και διακηρύσσουν, το οποίο τροφοδοτεί τους αλυτρωτισμούς και στρέφεται κατά της ειρήνης και της φιλίας των λαών στην περιοχή μας ή βρίσκονται εκτός του κλίματος «οικοδόμησης εμπιστοσύνης», τι ωραίες εκφράσεις! Η «Επιτροπή» αυτή εκτός από τα επίσημα μέλη της πλαισιώνεται από πολλούς και διάφορους «ιστορικούς αναλυτές» που θα λάβουν μέρος σε εκατοντάδες εκδηλώσεις ώστε με το οποιοδήποτε «επιστημονικό» κύρος τους, να μεταλαμπαδεύσουν την «νέα γνώση» και την απαλλαγή «από στερεότυπα, προκαταλήψεις και αγκυλώσεις του παρελθόντος»
Μέσα στο πλαίσιο ενός άκρατου «εθνομηδενισμού» και υπό το πρόσχημα της ιστορικής επιστήμης και αντικειμενικότητας, κατασκευάζουν δικές τους ιστορικές απόψεις ανάλογα με τις τρέχουσες ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις του ιμπεριαλισμού της παγκοσμιοποίησης και των νέων «αυτοκρατορικών» ολοκληρώσεων(ομοσπονδοποίηση της ΕΕ, περιφερειοποίηση Βαλκανίων) .
Ας δούμε τώρα τι ακριβώς επιδιώκουν μέσα από ένα προηγούμενο πρόγραμμα το «Διδάσκοντας Ιστορία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη». Πρόκειται για μία συλλογική δουλειά που επιμελήθηκε η κ. Κουλούρη, και στην οποία συμμετέχουν πανεπιστημιακοί απ’ όλα τα Βαλκάνια. Στον πρόλογο, του πονήματος με τίτλο «Η τυραννία της Ιστορίας» (The Tyranny of History), η Χ. Κουλούρη μας παρουσιάζει με πολύ συνοπτικό τρόπο το εύρος και τους στόχους της προσπάθειας που πραγματοποιείται μέσα από το πρόγραμμα για τα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας όπως παρακάτω:
-«Η «νέα ιστορία» πρέπει να επικεντρώνεται στη διαφορετικότητα και την παραγωγή παραστάσεων διαφορετικότητας και όχι να εμμένει στις ομογενοποιητικές εθνικές αναφορές.»
– «Η διδασκαλία της ιστορίας θα πρέπει να αμφισβητεί την κυρίαρχη αντίληψη περί «μιας ενιαίας ιστορίας» και του ότι η «δική μας ιστορία» είναι «αντικειμενική»
-«Η «νέα ιστορία» δεν θα πρέπει να κατασκευάζει ένα αρμονικό, φανταστικό και εξιδανικευμένο παρελθόν. Αντίθετα, πρέπει να προβάλλει πλήρως τις συγκρούσεις και ιδιαίτερα τις εμφύλιες συγκρούσεις οι οποίες υπονομεύουν τον σκληρό πυρήνα της εθνοκεντρικής ιστορίας.»
-«Η πολιτική και η στρατιωτική ιστορία πρέπει να περιοριστεί έναντι της ανάπτυξης της πολιτιστικής, οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας. Η ιστορία της καθημερινής ζωής πρέπει να προκρίνεται έναντι της αναφοράς σε επικά γεγονότα.» Δηλαδή δεν έχουν σημασία οι μάχες που έδωσαν μεγάλες και μικρές, οι Κολοκοτρωναίοι, οι Καραϊσκάκηδες, οι Νικηταράδες, το Μεσολόγγι και τόσοι άλλοι για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. Για να μπορούν έτσι να μας προβάλλουν ως κύριο γεγονός της απελευθέρωσής μας το Ναυαρίνο, από τις μεγάλες δυνάμεις. Το Ναυαρίνο για το οποίο γράφει ένας εξέχων και γνωστός αγγλοκράτης ο Κρις Γουντχάουζ:
«Η ίδια η ναυμαχία χαρακτηρίστηκε στον Λόγο του Θρόνου, κατά την έναρξη της Βουλής στις 29 Ιανουαρίου 1828, «αυτό το ατυχές γεγονός» και ο Ανώτατος Άρχοντας θρήνησε που η σύγκρουση αυτή χρειάστηκε να γίνει με τη ναυτική δύναμη «ενός παλαιού συμμάχου», δηλαδή του σουλτάνου. Η βρετανική κυβέρνηση με πολύ κόπο κατάφερε να προσποιηθεί ότι η καταστροφή του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στο Ναβαρίνο, στις 20 Οκτωβρίου 1827, δεν επέφερε καμιά ουσιαστική αλλαγή στο status quo, και την ίδια στάση τήρησαν και οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, αν και λιγότερο πειστικά. Έτσι έκανε και ο Κόδριγκτον, τον οποίο προήγαγαν μεν σε ιππότη του Λουτρού για τη νίκη του, αλλά τον ανακάλεσαν από τη θέση του οκτώ μήνες αργότερα, με το αιτιολογικό ότι είχε παρερμηνεύσει τις οδηγίες που του δόθηκαν.» 1
Πόσο πολύ μοιάζουν όλα αυτά σήμερα με την επαιτεία προστασίας που αιτούνται οι ιδεολογικά εθελόδουλοι πολιτικοί ταγοί μας. Όμως η ελευθερία βρισκόταν και βρίσκεται «στην κόψη του σπαθιού την τρομερή». Μα τι να κάνουμε πόλεμο; Η ιστορία μας διδάσκει χρόνια τώρα ότι «δικό σου είναι μόνο ότι μπορείς να υπερασπιστείς ο ίδιος.» Αυταπάτες και παρακάλια για να φροντίσουν άλλοι για το δικό σου, δεν είναι γνωστά στην ιστορία.
Το θέμα λοιπόν της έντονης ιστορικής αναθεώρησης που συντελείται προκειμένου να αποδυναμωθεί η αντιστασιακή εθνική συνείδηση των Ελλήνων και ιδιαίτερα της νεολαίας μας, η οποία και εξ αυτού του λόγου απουσιάζει από τέτοιους αγώνες και αγωνίες. Βρισκόμαστε πολύ κοντά στην επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Μεγάλης Εθνικής Επανάστασης του 1821. Διακόσια χρόνια όπου η χώρα μας αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να κρατηθεί ως αυτόνομη πολιτεία στο παγκόσμιο στερέωμα.
Μετά τις μεγάλες επιτυχίες και τους πολεμικούς αγώνες των προγόνων μας, όπου έγινε δυνατό να αποκτήσει ο ελληνισμός τη γή όπου γεννήθηκε και να στεγάσει τον ελληνισμό της Μεσογείου-αυτό το πέτρινο ακρωτήρι του Σεφέρη-δυστυχώς σήμερα δεν μπορούμε να ατενίζουμε με βεβαιότητα και αισιοδοξία την ύπαρξή μας τα αμέσως επόμενα χρόνια. Πιεζόμενοι από Δύση και Ανατολή φτάνουμε σιγά σιγά στα τελευταία όριά μας. Και βέβαια από την Δύση και την Τουρκία όλα αυτά ήταν αναμενόμενα καθώς η ιστορία μας διδάσκει. Όμως το τραγικό βρίσκεται στο εσωτερικό μας μέτωπο, εντός των πυλών, όπου το ηθικό της κοινωνίας εμφανίζεται τόσο αλλοιωμένο και τραυματισμένο από συνεχείς επιθέσεις πατριδοφθόρων-εθνομηδενιστών, οπαδών περίεργων διεθνιστικών αντιλήψεων. Στην ουσία βέβαια φανατικών οπαδών και κεκρακτών νέων αυτοκρατορικών ολοκληρώσεων και εξαφάνισης του έθνους-κράτους στο όνομα δήθεν της ειρήνης και της «συνεργασίας των λαών». Διακόσια χρόνια από έναν τιτάνιο αγώνα με λάθη και παραλείψεις για την ύπαρξη αυτού του ελληνικού έθνους-κράτους, όπου η ίδια η δημιουργία του έγινε κόντρα και σε αντίθεση με αυτοκρατορίες της εποχής. Αν λοιπόν σήμερα δεν τονιστεί αυτή ακριβώς η διάσταση της ύπαρξής μας, μάλλον θα έχουν χαθεί τα πάντα και για πάντα.
« οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι όλα μπορεί να συμβούν» (Hahna Arend) όμως όσοι από εμάς το καταλαβαίνουν δεν έχουμε δικαίωμα να κρυφτούμε πίσω από εκείνο το περίφημο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»
Ήδη οι οπαδοί του νεοφιλελεύθερου διεθνισμού δεξιοί και αριστεροί για πάνω από είκοσι χρόνια τώρα, με μεθοδικότητα και αλληλεγγύη έχουν αλώσει θεσμικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, επιτροπές, προγράμματα, μμε κ.α προωθώντας τις εθνομηδενιστικές τους απόψεις επικαλυπτόμενοι και επικαλούμενοι την δήθεν ιστορική επιστημονικότητα, εκπαιδεύοντας μαθητές και φοιτητές στην επιχειρηματολογία για το ανιστόρητο του ελληνικού έθνους και της ιστορικής του εξέλιξης. Μας λένε εν ολίγοις ότι «είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος»
Η «Επιτροπή 1821-2021» που συγκρότησαν με επικεφαλής την εκπρόσωπου του διεθνιστικού κεφαλαίου, συμπεριλαμβάνονται επιφανείς εκπρόσωποι του ιστορικού εθνομηδενισμού, ενώ εκατοντάδες άλλοι είναι έτοιμοι να πάρουν μέρος στην εκστρατεία για τον επίσημο ενταφιασμό της Ελληνικής Ανεξαρτησίας στο όνομα του «γιορτασμού» της.
Επιβάλλεται λοιπόν, όσοι από εμάς ασφυκτιούν και αγανακτούν με αυτή την κατάσταση να κάνουμε κάτι απ’ αφορμή την μεγάλη επέτειο των διακοσίων χρόνων. Να προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε μια Πανελλαδική Επιτροπή που θα αναδείξει όσο μπορεί το αληθινό νόημα της επετείου. Μια επιτροπή που μπορεί να αποτελείται από φωτισμένους αγωνιστές νέους και παλαιότερους που θεωρούν ότι η εθνική ανεξαρτησία και η πραγματική λαϊκή κυριαρχία είναι στενά συνδεδεμένη με την αδιάκοπη αντιστασιακή μας ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό δια μέσου των αιώνων. Έχουμε πλέον φτάσει σε τέτοια οριακά σημεία όπου σήμερα προβάλλει το ερώτημα «Αντίσταση ή εξαφάνιση» Γιατί στο όνομα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού θάβουν και εξαφανίζουν την νεότερη Ελλάδα αλλά και τον ίδιο τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Θα το επιτρέψουμε;
Ναι γνωρίζουμε ότι είμαστε λίγοι, πάντα λίγοι είμασταν. Όμως από τα χρόνια του αγώνα της Ανεξαρτησίας αντηχεί η φωνή του Μακρυγιάννη προς τον Δεριγνύ, καθώς έφτιαχνε ταμπούρια για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ στους Μύλους:
« .. κι’ ἄν εἴμαστε ὀλίγοι εἰς τό πλῆθος τοῦ Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ ἕναν τρόπον, ὅτι ἡ τύχη μᾶς ἔχει τούς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθεν καί ὥς τώρα, ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦνε· τρῶνε ἀπό μᾶς καί μένει καί μαγιά. Καί οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νά πεθάνουν· καί ὅταν κάνουν αὐτείνη τήν ἀπόφασιν, λίγες φορές χάνουν καί πολλές κερδαίνουν. Ἡ θέση ὁποῦ εἴμαστε σήμερα ἐδῶ εἶναι τοιούτη· καί θά ἰδοῦμεν τήν τύχη μας οἱ ἀδύνατοι μέ τούς δυνατούς».
Αυτό είναι το νόημα της Επετείου των 200 χρόνων από τότε και αυτό πρέπει να διδαχθεί ο ελληνικός κόσμος στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο.
Χρόνια Πολλά και Καλούς Αγώνες
1.Κρις Γούντχάουζ, Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου, Καστανιώτης 2016, σ 16-17
