Δεν σταματάει σε τίποτα προσπερνώντας προκλητικά αδιάφορα όλους τους ηθικούς, αξιακούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς φραγμούς και κανόνες της λογικής ο επικίνδυνος αυτοαποκαλούμενος πρωθυπουργός Τσίπρας προκειμένου να παραμείνει στο Μαξίμου.
Το τελευταίο επεισόδιο ”Μαξίμου αγάπη μου” με κομπάρσους τους Κοτζιά Καμένο, αποτελεί ακόμα μία απόδειξη για το ανύπαρκτο πολιτικό και προσωπικό ήθος και τον μηδενικό αξιακό κώδικα του απίθανου τυχοδιώκτη Αλέξη Τσίπρα, αφού προκειμένου να παραμείνει γαντζωμένος στα κάγκελα του Μαξίμου και να μην χάσει τα προνόμια που προφανώς αποτελούσαν όνειρο ζωής ενός φιλόδοξου πολιτικού τυχοδιώκτη, έδειξε για ακόμα το πόσο αδίστακτος και πραγματικά επικίνδυνος είναι για τη χώρα και το λαό.
Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις έναν τύπο που εξολοθρεύει τον έναν μετά τον άλλον τα στελέχη και τους υπουργούς του κόμματος η συνεργαζόμενους με το κόμμα του με τους οποίους ”υποτίθεται ότι έχει” κοινούς ιδεολογικούς δεσμούς και κοινές ανησυχίες και προσανατολισμό, (όποια άποψη και να έχουμε για αυτούς) προκειμένου να μην αποσύρει την στήριξή του ο κυβερνητικός του εταίρος, ο οποίος εκτός των άλλων, βρίσκεται τουλάχιστον θεωρητικά στην εντελώς απέναντι ιδεολογική όχθη από τον ίδιο και τους καρατομηθέντες.
Και εδώ μπαίνουν στην εξίσωση και τα μέλη τα στελέχη οι βουλευτές οι υπουργοί και τα απλά μέλη του κόμματος του και φυσικά οι τεράστιες ευθύνες που τους βαραίνουν για την βαθιά σιγή και την απόλυτη στήριξη που παρέχουν σε έναν αποδεδειγμένα καταστροφέα ψυχών και ιδεών που θεωρούν πρωθυπουργό της χώρας και εκφραστή της Αριστεράς.
Έναν κομπογιαννίτη που έχει μετατρέψει ένα κόμμα που εκτινάχτηκε και απογειώθηκε μέσα στη κρίση με κινητήριου μοχλούς ικανά στελέχη της πραγματικής αριστεράς (που σήμερα βρίσκονται εκτός κοινοβουλίου επειδή δε δέχτηκαν να προδώσουν, να υποταχτούν και να ξεπουληθούν), με την προοπτική να δώσει ελπίδα σε έναν λαό που είχε ήδη γονατίσει και εξαθλιωθεί από τις προηγούμενες εντολοδόχες των τραπεζιτών και των Βρυξελλών συγκυβερνήσεις, σε ένα άθλιο πολιτικό μόρφωμα, ένα χωνευτήρι διεστραμμένων μυαλών, ένα επιτελείο ”ετερόκλητων τυχοδιωκτών” που το μόνο που επιδιώκουν είναι η ανέλιξη τους και η συμμετοχή στη μοιρασιά της πίτας και τη διαχείριση της εξουσίας χωρίς κανέναν ενδοιασμό και καμία αναστολή, αδιαφορώντας για τις δραματικές επιπτώσεις των πράξεών τους τόσο στη χώρα που ξεπουλάνε, όσο και στη κοινωνία που αφανίζουνε.
