Σήμερα, αν είχαμε μια κυβέρνηση που διέθετε ισχυρή πολιτική βούληση να έρθει σε διάσταση με τους πιστωτές, θα μπορούσε κάλλιστα να προχωρήσει στην άμεση διαγραφή πολύ μεγάλου μέρους των δανείων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων που είναι ληξιπρόθεσμα και φυσικά σε γενναίες, γενναιότατες ρυθμίσεις για τα υπόλοιπα.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των ληξιπρόθεσμων καταναλωτικών δανείων.
Οι τράπεζες, σύμφωνα με εγκυρότατες πληροφορίες, έχουν ετοιμάσει να πωλήσουν «πακέτα», περίπου, 650.000 δανείων ύψους 5 δισ., που αντιστοιχούν σε 500.000, περίπου, δανειολήπτες.
Και είναι έτοιμες να πωλήσουν αυτά τα πακέτα δανείων, που φτάνουν μέχρι τα 10.000 ευρώ κυρίως σε ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια (funds).
Μάλιστα οι τιμές πώλησης αυτών των δανείων στα funds είναι κάτι παραπάνω από εξευτελιστικές, αφού ανέρχονται σε 0,03 – 0,06 ευρώ για κάθε ένα ευρώ δανείου.
Προφανώς οι τιμές είναι χαριστικές και ο λόγος γίνεται για δάνεια που βρίσκονται στο βαθύ κόκκινο.
Να σημειώσουμε, επίσης, ότι οι τράπεζες έχουν κάνει τις λεγόμενες προβλέψεις γι’ αυτά τα δάνεια και στην πραγματικότητα τα έχουν στην πράξη διαγράψει.
Οι τράπεζες μπόρεσαν να κάνουν τις απαραίτητες «προβλέψεις» για τα εκτεταμένα ληξιπρόθεσμα δάνειά τους, διότι ανακεφαλαιοποιήθηκαν τρεις φορές για να στηρίξουν την κεφαλαιακή τους επάρκεια με χρήματα του ελληνικού λαού ύψους πολλών δεκάδων δισ., την ώρα, μάλιστα, που ο λαός μας υποφέρει από μεγάλη φτώχεια και σκληρή λιτότητα.
Και το ερώτημα είναι γιατί οι τράπεζες δεν προχωρούν στην εκχώρηση των δανείων αυτών απευθείας στους ίδιους τους δανειολήπτες με τις ίδιες εξευτελιστικές τιμές, πράγμα που θα ισοδυναμούσε με πραγματική διαγραφή των χρεών;
Γιατί προτιμούν οι τράπεζες να δώσουν αυτά τα δάνεια στα funds, τα οποία στη συνέχεια θα ταλαιπωρήσουν και θα ληστέψουν τους δανειολήπτες, για δάνεια που τελικά έχουν πληρωθεί από την τσέπη του ελληνικού λαού;
Γιατί οι τράπεζες επιλέγουν να πλουτίσουν τα funds σε βάρος δανειοληπτών που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους;
Η κατάσταση αυτή, μέσες άκρες, ισχύει για όλα τα ληξιπρόθεσμα δάνεια, γιατί, περίπου, για όλα αυτά τα δάνεια υπάρχουν προβλέψεις από τις τράπεζες, οι οποίες έχουν γίνει δυνατές χάρη και στις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, δηλαδή με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών.
Γι’ αυτό λέμε ότι ακόμα και σήμερα θα μπορούσε μια κυβέρνηση, η οποία θα είχε τη βούληση να πιέσει σοβαρά τις τράπεζες, να προχωρήσει, παρά και ενάντια στις αντιρρήσεις πιστωτών και ευρωκατεστημένων, στη γενικευμένη διαγραφή των ληξιπρόθεσμων δανείων.
Μια κυβέρνηση, επίσης, γνήσια φιλολαϊκή, με αναπτυξιακό και κοινωνικό προσανατολισμό, θα μπορούσε και θα έπρεπε να προχωρήσει στο εθνικό νόμισμα και σε σύγκρουση με την ΕΕ, ώστε να προχωρήσει ταυτόχρονα, στην ανακεφαλαιοποίηση με εθνικό νόμισμα των τραπεζών, στην εθνικοποίηση των τραπεζών μέσω της μετατροπής σε μετοχές των χρημάτων της ανακεφαλαιοποίησης και στη συνέχεια σε πολύ γενναίες ρυθμίσεις των εξυπηρετούμενων δανείων.
Κύριος στόχος αυτής της στρατηγικής της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους των χρεών των μικρομεσαίων στρωμάτων και των γενναίων ρυθμίσεων στα υπόλοιπα, δεν είναι απλά και μόνο η ανάγκη στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας αλλά πρώτα απ’ όλα η ανάγκη επανεκκίνησης της οικονομίας ώστε να τεθεί στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος σε νέα αναπτυξιακή τροχιά παραγωγικού μετασχηματισμού.
Κ.Μ