Λένε οι Συριζαίοι (με αφοπλιστική κουτοπονηριά): «Υπάρχει σκάνδαλο Novartis ή όχι;». Και βέβαια υπάρχει, οι ίδιοι όμως δεν προσπάθησαν να το διαλευκάνουν, αλλά να το μετέλθουν γιαπολιτικάντικους σκοπούς.
Είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί διά των κρίσεών του και ότι παράγει διαρκώςσκάνδαλα. Βαθύς γνώστης αυτής της αλήθειας, ο Τσίπρας χαρακτήρισε στη Βουλή ήρωες (πάλι καλά που δεν είπε ήρωες της εργατικής τάξης) τους κουκουλοφόρους μάρτυρες δημοσίου (;) συμφέροντος (!). Εν πρώτοις η έννοια του ήρωα πόρω απέχει από έναν γιάπη, ακόμα κι αν αυτός είναι πεντακάθαρος σαν Ουρσουλίνα σε βρεφική ηλικία, ή είναι, ως είθισται, ένας ακόμα λαδωμένος ποντικός.
Αλλά τέτοιες καλλιγραφίες καλό είναι να μην περιμένει κανείς από έναν πρωθυπουργό που καταδίκασε τον Ριχάρδο αναπολόγητον μόνον και μόνον για να αποδείξει, ως άλλος νωματάρχης μεσοπολέμου, ότι στη γειτονιά του τα σκυλιά είναι δεμένα και το ουρείν δημοσίως πατάσσεται αυστηρώς και διά ροπάλου (Πολάκη).
Είναι καιρός τώρα που αυτή η κυβέρνηση τραβάει από το μανίκι της φιάσκα εν είδει άσσων, μόνον που οι άσσοι στην τράπουλα είναι τέσσερις, οι ασίκηδες στην κυβέρνηση πολλοί και τα φιάσκα ων ουκ έστιν αριθμός.
Όμως η κορωνίς σ’ αυτήν την πορεία απ’ το κακό στο χειρότερο είναι η εξαγγελία από την ίδια την κυβέρνηση της αποσύνθεσής της. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο, αλλά από το 1974 και δώθε δεν υπάρχει.
Όχι μόνον κατάφερε η κυβέρνηση να βρισκόμαστε εδώ και μήνες σε προεκλογική περίοδο (με αποτέλεσμα το κάρο να περιμένει αργό τον αγωγιάτη), αλλά κατάφερε επιπλέον ναπροαναγγείλει και την αυτοδιάλυσή της. Ως εκ τούτου τα μόνα τρέχοντα που κυκλοφορούν στα πολιτικά, οικονομικά και δημοσιογραφικά γραφεία αφορούν σε σενάρια για τον χρόνο που θα γίνουν οι εκλογές ή για τη μορφή που θα έχει η κοινοβουλευτική σύνθεση – αποσύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας – μειοψηφίας.
Όμως κάτι τέτοια είναι ενδείξεις μιας σκέψης που έχει τους θεσμούς για χαβαλέ. Και πώς να είναι αλλιώς, όταν ο Τσίπρας την ώρα που έλεγε ότι «είμαστε όλες οι λέξεις του Συντάγματος» το πούλαγε στους τοκογλύφους για να του βγάλουν τα μάτια (και τα υπόλοιπα όργανα). Πλην όμως ακόμα κι αυτό αναμενόμενο είναι. Καθότι
υπάρχοντας η χώρα επί μακρόν σε συνθήκες υψηλού πραξικοπήματος κάθε συζήτηση για θεσμούς, διάκριση των εξουσιών και τα συναφή παρόμοια είναι απλώς της πλάκας. Και όλο αυτό είναι μια παθολογία ήδη προμνημονιακή. Για παράδειγμα τη διάκριση των εξουσιών ενόθευσαν οι ίδιοι οι θεσμοί (προσωποποιημένοι σε «εκσυγχρονιστές» και άλλους σοβαροφανείς πρόθυμους) διά των Ανεξάρτητων Αρχών και των ΜΚΟ. Άνθρωποι
που δεν εκλέγονται ούτε λογοδοτούν στον λαό ασκούν εξουσίες κρατικής αυθεντίας. Ελέγχουν τη διαχείριση και διαχειρίζονται οι ίδιοι κρατικούς και διεθνείς πόρους, προσπορίζονται και διανέμουν ισχύ κι όλα αυτά υπό το κράτος των συνδιαλλαγών της κομματικής καμαρίλας κι όχι υπό το άγρυπνο βλέμμα των θεσμών – αν αυτοί και η διάκρισή τους υπήρχαν.
Ο κ. Μουζάλας φέρ’ ειπείν δηλώνει ότι δεν ήξερε (ο υπουργός!) πού πήγαιναν τα λεφτά που δίνονταν στις ΜΚΟ, κατά τον ίδιο τρόπο που οι Ανεξάρτητες Αρχές αποτελούν τον φερετζέ για να κάνουν ό,τι γουστάρουν οι κρατούντες.
Η φάρσα λοιπόν που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας εν σχέσει με τη Novartis ή το Σκοπιανό, ή τον προεξαγγελλόμενο… ξαφνικό θάνατο της κυβέρνησης έχει να κάνει με αυτήν τη βαθύτερη πολιτειακή σήψη και την πολιτική παρακμή που έχει προκαλέσει η οικονομική δικτατορία – αυτή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιστρατευόταν. Πλην όμως σκόνταψε σε μια κωλοτούμπα (σαν έτοιμος από καιρό) και πέσαμε όλοι στη λούμπα.
Λούμπεν λούμπα η ρουφιάνα…
