14 Οκτωβρίου 2017
Η Κεντρική Eπιτροπή του Αριστερού Ρεύματος, που συνεδρίασε στις 14 Οκτωβρίου, εκτιμά τα παρακάτω:
Α. Στο διεθνές πεδίο.
Συνεχίζουν να αναδεικνύονται έντονα οι δυσκολίες του καπιταλισμού να αντιμετωπίσει τη νέα φάση της κρίσης του που ξεκίνησε το 2007 και να συνεχίσει να αναπαράγεται απρόσκοπτα με τη μορφή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτή η μορφή κυριαρχίας του κεφαλαίου δέχεται πλέον σοβαρούς κλυδωνισμούς και αμφισβητήσεις από τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, που κινούνται σε λογικές περιχαράκωσης εθνικών ή ζωτικών χώρων και μορφών προστατευτισμού.
Ταυτόχρονα, όμως, αναδεικνύονται και νέες δυνατότητες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού να διαιωνίζει την ηγεμονία του και να αυξάνει με νέες πολιτικές και οικονομικές μορφές, την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Η αδυναμία της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων να δώσουν εναλλακτική διέξοδο με συγκεκριμένο σχέδιο σε προοδευτική και βιώσιμη κατεύθυνση αφήνει σοβαρά πολιτικά κενά, που σ’ ένα βαθμό αξιοποιούν και καλύπτουν υπερσυντηρητικές και ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις.
Οι δυνάμεις αυτές προβάλλονται ως δήθεν αντισυστημικές και ενάντιες στη παγκοσμιοποίηση, χωρίς όμως να αμφισβητούν επί της ουσίας τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, αποτελώντας στην ουσία το σιδερένιο χέρι του καπιταλισμού. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι να κεφαλαιοποιούν πολιτικά ένα σοβαρό τμήμα της δυσαρέσκειας των λαών απέναντι στις παραδοσιακές συντηρητικές και σοσιαλοδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις.
Στις πρόσφατες γερμανικές εκλογές,το ποσοστό των Χριστιανοδημοκρατών της Merkel παρουσίασε μεγάλη πτώση.
Οι Σοσιαλδημοκράτες του M. Schulz, εξαιτίας της συγκυβέρνησης, καταποντίστηκαν, με το ποσοστό τους να είναι το χειρότερο από την περίοδο της τραγικής για την Ευρώπη ανόδου του Χίτλερ.
Το παραδοσιακό δικοματικό σύστημα, πάνω στον οποίο στηρίχθηκε η καθεστηκυία μεταπολεμική πολιτική σταθερότητα στη Γερμανία, συνετρίβη, όπως επίσης συνετρίβη και η στρατηγικής σημασίας κυβερνητική επιλογή των δύο κομμάτων επί δυο τετραετίες, του μεγάλου συνασπισμού.
Ειδικά οι Σοσιαλδημοκράτες τείνουν προς στρατηγική υποβάθμιση έως περιθωριοποίηση.
Το χαρακτηριστικό, όμως, αυτών των εκλογών είναι η εντυπωσιακή άνοδος των ακροδεξιών (AfD), την οποία δεν μπόρεσαν να προβλέψουν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες για άλλη μία φορά στις γερμανικές εκλογές έπεσαν έξω.
Η άνοδος των Φιλελεύθερων, του κόμματος που εκφράζει με τον πιο αδιάλλακτο τρόπο τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές απόψεις των γερμανών βιομηχάνων, ενισχύει τον αντεργατικό προσανατολισμό της Γερμανίας και αποτελεί μία ακόμα πιο δυσμενή εξέλιξη για το ευρωζωνικό γερμανικό προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα.
Οι Πράσινοι, επίσης, περίπου στάσιμοι, μετά από διαπραγματεύσεις, θα αποτελέσουν κατά πάσα πιθανότητα μαζί με τους Φιλελεύθερους τους κυβερνητικούς εταίρους των Χριστιανοδημοκρατών, μιας και οι Σοσιαλοδημοκράτες με δηλώσεις του Schulz απέκλεισαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Τέλος, η γερμανική Αριστερά (Die Linke), άτολμη και χωρίς ιδιαίτερη ριζοσπαστική πρωτοτυπία στις νέες πραγματικότητες, σημείωσε μια μικρή άνοδο, όχι, όμως, ικανή, για να αντιστρέψει την αντιδραστική κατεύθυνση του εκλογικού αποτελέσματος. Μια αριστερά, με πολλά ελλείμματα στο ριζοσπαστικό της λόγο, που ακολούθησε μονοσήμαντα ένα πολιτικό σχεδιασμό προσεταιρισμού του SPD, κυρίως σε περιφερειακό επίπεδο, αρνούμενη να αντιληφθεί την ανάγκη ουσιαστικών ανατροπών του ευρωπαϊκού μορφώματος.
Το νέο μετεκλογικό τοπίο συνεπώς, καθιστά τη Γερμανία πολύ πιο επικίνδυνη για την Ευρώπη και τους ευρωπαϊκούς λαούς, ιδιαίτερα των πιο φτωχών χωρών της ΕΕ.Η ευρωζώνη και η ΕΕ θα βαδίσουν τώρα σε ακόμα πιο σκληρούς και ολοκληρωτικούς αντικοινωνικούς δρόμους, με πιο έντονο το ακροδεξιό πρόσημο.
Η επικυριαρχία της Γερμανίας σε ευρωζώνη και ΕΕ, με συρόμενο παρτενέρ τη Γαλλία του Macron, θα καταστεί περισσότερο καταπιεστική για τον κόσμο της εργασίας. Η πίεση στην Ελλάδα για πιο γρήγορη εφαρμογή των μνημονίων θα αυξηθεί, ώστε η κυβέρνηση να υποχωρήσει και πάλι κατά κράτος στις απαιτήσεις των δανειστών σε ό,τι αφορά την 3η αξιολόγηση.
Το δημοψήφισμα της Καταλονίας.
Είναι αντιληπτό σε όλους μας, πέρα και έξω από διαφορετικές προσεγγίσεις για τα τεκταινόμενα στην Καταλονία και την Ισπανία, ότι έχουμε μια κατάσταση αντιδημοκρατικού εκφυλισμού σε όλη την Ευρώπη από τη Γερμανία και τη Γαλλία ως την Αυστρία, την Ιταλία, τις Βαλτικές χώρες , την Ουκρανία κ.λ.π. Χωρίς καμιά αμφιβολία υπάρχουν ενδοαστικές αντιθέσεις στην Ισπανία που οξύνονται όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το θέμα, όμως, είναι ποια πρέπει να είναι η θέση της εργατικής τάξης απέναντι σε αυτές τις αντιθέσεις και αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που πρέπει να γίνει και στη χώρα μας χωρίς προκαταλήψεις και μηχανιστικές μεταφορές ειδικά από την Αριστερά.
Υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που πάντα πρέπει να μπαίνει από τη δική μας σκοπιά: Είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού της Καταλονίας η απόσχισή της και η δημιουργία ξεχωριστού κράτους; Είναι γεγονός ότι η απόσχιση προωθείται από την αστική τάξη της Καταλονίας της οποίας η πολιτική έκφραση ηγεμονεύει αυτή τη στιγμή και η οποία αισθάνεται ότι είναι ισχυρή να σταθεί στη διεθνή αγορά καλύτερα, χωρίς τα βαρίδια της υπόλοιπης Ισπανίας. Φυσικά αυτή η τάση βρίσκει και πρόσφορο έδαφος στα λαϊκά στρώματα, λόγω της ιστορικής αυτονομιστικής στάσης σ’ αυτή την περιοχή.
Στη συνολική εκτίμησή μας, ωστόσο, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και την Καταλανική Αριστερά (CUP) που στηρίζει την απόσχιση και φιλοδοξεί να συνδέσει το εθνικό ζήτημα με ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα ρήξης με Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, που περιλαμβάνει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας κ.λ.π. και η οποία εμφανίζεεται αρκετά ενισχυμένη απο τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, αλλά βέβαια να συνεκτιμήσουμε και τις απόψεις της όλης Αριστεράς στην Ισπανία.
Σε κάθε περίπτωση, επί του παρόντος τουλάχιστον, ζητήματα ζωτικής σημασίας για τον κόσμο της εργασίας στην Καταλονία, όπως οι εργασιακές σχέσεις , το κοινωνικό κράτος , η Ευρωζώνη , η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε που στηρίζει το Ραχόι, οι πολιτικές της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού, δυστυχώς δεν έχουν μπει μέσα στο μαζικότατο αυτό κίνημα που έγινε περισότερο μαζικό από τη στάση του Ραχόι .
Παρ’όλα αυτά όμως αυτές τις ώρες, οφείλουμε να σεβαστούμε το δικαίωμα του Καταλανικού λαού να αποφασίζει για το μέλλον του δημοκρατικά και να σταθούμε στο πλευρό του κόσμου της εργασίας της Καταλονίας, που παλεύει απέναντι στη φασίζουσα κυβέρνηση του Ραχόι και της Ε.Ε που τον στηρίζει.
Η βία και η αστυνομική καταστολή που εφάρμοσε το καθεστώς Ραχόι σε βάρος του λαού της Καταλονίας την ημέρα του δημοψηφίσματος αντιπροσωπεύει απόλυτα το βαθιά αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα του. Η στήριξη, που παρέχει στο καθεστώς Ραχόι η ΕΕ, αποτυπώνει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της ίδιας αλλά και της κυρίαρχης σε αυτή Γερμανίας, που είναι έτοιμες ανά πάσα στιγμή, προετοιμασμένες πολιτικά και θεσμικά και με επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο να επιδείξουν, εάν απειληθούν στρατηγικά συμφέροντά τους, όπως στην Καταλονία, το απολυταρχικό πρόσωπό τους. Η ΕΕ στήριξε τον ακραίο αυταρχισμό της ισπανικής κυβέρνησης στην Καταλονία, για να καταπνίξει τη δύναμη του παραδείγματος για τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Γιατί, εάν μπορεί να επιλέξει δημοκρατικά το μέλλον του ο λαός της Καταλονίας, τότε μπορεί ο κάθε λαός να διεκδικεί δημοκρατικά, όχι μόνο την ανεξαρτησία του, αλλά και κοινωνική χειραφέτησή του. Οι εξελίξεις στην Καταλονία θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και στην ΕΕ, γιατί φαίνεται ότι ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου.
Ο αγώνας, όμως, του λαού της Καταλονίας, η κατεύθυνση και η τελική έκβασή του θα κριθούν από πολλούς παράγοντες και κυρίως από την παρέμβαση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, με βάση τη δική τους ταξική ριζοσπαστική κατεύθυνση.
Μπροστά, λοιπόν, στη βαθιά κρίση που διανύουν η ευρωζώνη και η ΕΕ, το Γερμανικό και Γαλλικό οικονομικοπολιτικό κατεστημένο είχαν αρχίσει να συζητούν, πριν ακόμα τις γερμανικές εκλογές, μια νέα αρχιτεκτονική για την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν στις νέες συνθήκες και να εξυπηρετούν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, χρησιμοποιώντας τα ίδια νεοφιλελεύθερα και αντιδημοκρατικά “υλικά” που οικοδομήθηκε η ΟΝΕ.
Ιδιαίτερα ο Μακρόν προβάλλει το σχέδιο μιας νέας Γερμανο-Γαλλικής συμμαχίας (στην ουσία Γερμανικής επικυριαρχίας με κομπάρσο, παρά συνεταίρο, τη Γαλλία), η οποία θα κυριαρχεί απολύτως σε μια διαιρεμένη σε πολλά σχήματα και σε διαφορετικές ταχύτητες ΕΕ. Πρόκειται για την πρωτοκαθεδρία των πλέον ισχυρών οικονομιών, που στην περίμετρο του Γερμανο-Γαλλικού άξονα, θα οδηγούν το τραίνο της ΕΕ, ενώ θα ακολουθούν ως απλά βαγόνια όλες οι άλλες χώρες με μία πολυμορφία σχέσεων με την ΕΕ, που θα μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και μέλη με ειδικές συμφωνίες.
Τέλος, οι διεθνείς αυτές εξελίξεις, επιβεβαιώνουν την ανάγκη να εργαστούμε για τη συγκρότηση και ανάπτυξη ενός μαζικού φιλειρηνικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς σε αντιπαράθεση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και με την πλήρη υποταγή της κυβέρνησης σε αυτά. Ταυτόχρονα η χώρα μας πρέπει να απεμπλακεί από τυχοδιωκτικά ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή μας, να κινηθεί στα πλαίσια μίας αντιπολεμικής, φιλειρηνικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής ισότιμων διεθνών και οικονομικών σχέσεων. Επιβεβαιώνεται, επίσης, η ανάγκη συγκρότησης στη χώρα μας ενός πολιτικού ρεύματος, που θα συνδέει το αίτημα της ανατροπής των μνημονίων της λιτότητας με την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ σε συνδυασμό με την προώθηση ενός μεταβατικού φιλολαϊκού αντι-νεοφιλελεύθερου προγράμματος μ’ ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Β. Στο εσωτερικό της χώρας.
Με βάση όσα είπε ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, παρατηρείται μία νέα και πιο γρήγορη φιλομνημονιακή πολιτική στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (υιοθεσία μνημονιακού προγράμματος, ιδιοποίηση οικονομικού προγράμματος της ΝΔ για καπιταλιστικά κέρδη, «επενδύσεις» κλπ). Ο Πρωθυπουργός δεν παριστάνει πλέον τον αριστερό, που οι συνθήκες αναγκάζουν να συνθηκολογεί. Για αυτόν και την κυβέρνησή του τα μνημόνια και οι αντιλαϊκές εφαρμοστικές πολιτικές είτε των ίδιων είτε των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, αποκαλούνται «μεταρρυθμίσεις». Προβάλλει μάλιστα την κυβέρνησή του ως πιο αποτελεσματική από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις για την προώθηση αυτών των πολιτικών και μάλιστα χωρίς αξιόλογες κοινωνικές αντιστάσεις. Η προσέλκυση «επενδύσεων» από πολυεθνικές εταιρείες, η προώθηση στην πραγματικότητα ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας, που είναι εξαγορές έτοιμων επιχειρήσεων και δημόσιων υποδομών και όχι νέες δραστηριότητες, αποτελούν για την κυβέρνηση τη νέα κανονικότητα.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση, αναπτύσει δικό της αφήγημα, μιλώντας για το δικό της success story, ότι οδεύουμε σε καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, δίκαιη ανάπτυξη με κοινωνική και εργασιακή προστασία. Επίσης, η κυβέρνηση αξιοποιεί ορισμένες αποσπασματικές και ανεπαρκείς παρεμβάσεις της στα εργασιακά και στην κοινωνική ασφάλιση, που όμως δεν θίγουν τον πυρήνα της συνεχιζόμενης μνημονιακής εργασιακής και ασφαλιστικής κατεδάφισης, καθώς και ορισμένα ψίχουλα ανθρωπιστικής βοήθειας σε απόλυτα φτωχοποιημένους από τα μνημόνια πολίτες -την ίδια ώρα που καταργεί κοινωνικές πολιτικές και επιδόματα – για να δείξει ένα δήθεν κοινωνικό πρόσωπο.
Ο πρωθυπουργός οξύνει την πολιτική πόλωση με τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη για εκτός μνημονίου και οικονομικής πολιτικής θέματα, κατηγορώντας τον ότι είναι πολιτικό υποχείριο της ακροδεξιάς του πτέρυγας, προσπαθώντας παράλληλα, να οικειοποιηθεί πολιτικά τον Α. Παπανδρέου με στόχο είτε τη μετεκλογική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ (συμπαράταξη) ή να ενσωματώσει πλήρως πολιτικά την κοινωνική βάση του όλου «παλιού» ΠΑΣΟΚ.
Η κυβέρνηση συνεχίζει να ψηφίζει και να εφαρμόζει καταστροφικά μνημόνια, με το επιχείρημα ότι δήθεν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Με όλους αυτούς τους τρόπους προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα αποδοχής των μνημονίων ως μία πολιτική και οικονομική κανονικότητα και να ενισχύει μέσα στο λαό το αίσθημα πολιτικού και οικονομικού αδιεξόδου, απογοήτευσης, ηττοπάθειας, παθητικότητας και αγωνιστικής αδράνειας, δυσφημώντας τις ιδέες και την πολιτική αξιοπιστία της Αριστεράς. Κύριος στόχος της είναι να αποτρέψει κοινωνικές εκρήξεις και ενδεχόμενη πολιτική κρίση, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι αντιλαϊκές μνημονιακές πολιτικές της.
Αυτός, όμως, ο πολιτικός σχεδιασμός δεν είναι εύκολο να επιτύχει. Αντιθέτως, οι μνημονιακές πολιτικές επιτείνουν τα οικονομικά αδιέξοδα, τη φτωχοποίηση του λαού και την επιτροπεία των δανειστών. Το αφήγημα της κυβέρνησης για ένα ευτυχές success story σκοντάφτει. Και κυρίως σκοντάφτει στη δυσχερή κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, όπου παρά τον πρόσφατο συμβιβασμό ΔΝΤ και ΕΚΤ για επίσπευση των stress tests πριν την τυπική λήξη του 3ου μνημονίου, συνεχίζουν να υφίστανται οι ισχυρές προειδοποιήσεις του πρώτου, για την ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησής τους. Εάν αυτό συμβεί, θα οδηγήσει πιθανότατα σε νέο δανεισμό και κατά συνέπεια σε αύξηση του δημοσίου χρέους.
Η συνεχιζόμενη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων και από το 3ο μνημόνιο, που η ίδια η κυβέρνηση υπέγραψε, αλλά και από τα προηγούμενα μνημόνια, ο νέος κοινωνικός καιάδας που συμφώνησε με την Τρόικα και προωθεί για τα επόμενα χρόνια (νέα μείωση 30% των κύριων, επικουρικών συντάξεων και του αφορολόγητου. οριστικό τέλος του ΕΚΑΣ, σφαγιασμό προνοιακών επιδομάτων των ΑμεΑ, περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, οριστικό ξεπούλημα της χώρας με νέες ιδιωτικοποιήσεις 5,5 δις), συσσωρεύουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αποξενώνουν την κυβέρνηση από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, που τη στήριξαν εκλογικά στις δύο αναμετρήσεις του 2015. Όλα αυτά, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να προκαλέσουν τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, που αυτή θέλει να αποφύγει.
Αυτές τις μέρες, ο Πρωθυπουργός, με πολυμελή κυβερνητική αντιπροσωπεία, επισκέπτεται τις ΗΠΑ, έτοιμος να προσφέρει <<γη και ύδωρ>> στον Ντ. Τραμπ, με τον οποίο θα συναντηθεί στις 17 Οκτώβρη. Ο Αλ. Τσίπρας, έχοντας προσχωρήσει στην επικίνδυνη για τη χώρα αντίληψη ότι η Ελλάδα μπορεί να καλύψει το κενό που περιστασιακά υποτίθεται ότι αφήνει η Τουρκία μετά την αντιπαλότητά της με τις ΗΠΑ και επιδιώκοντας τώρα να κρατηθεί με κάθε τρόπο στην εξουσία, δεν διστάζει να προσφέρει τα πάντα στους αμερικανούς, καθιστώντας τη χώρα έναν απο τους πλέον πειθήνιους εταίρους τους στην περιοχή, αφού προηγουμένως, με τη δική του σειρά, έχει ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε οικονομικό προτεκτοράτο της Γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Φαίνεται ότι είναι έτοιμος να αποδεχθεί τη νέα συμφωνία χρήσης της βάσης της Σούδας, με παράλληλη αναβάθμισή της, όπως και του Αράξου, του Ακτίου κ.λ.π. και να συνταχθεί με όλους ανεξαιρέτως τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, τα Βαλκάνια, την Μ. Ανατολή και την Ευρώπη, σε πλήρη διάσταση με τις εθνικές προτεραιότητες. Είναι αποφασισμένος ,επίσης, να ικανοποιήσει τις συγκεκριμένες οικονομικές και κυρίως ενεργειακές επιδιώξεις των ΗΠΑ, σχετικά με την ακύρωση του έργου του αγωγού του ρώσικου φυσικού αερίου δια μέσου της Ελλάδας, επιλέγοντας με αυτό τον τρόπο να ταυτιστεί με την πολιτική απομόνωσης της Ρωσίας του Πούτιν που προωθούν κυρίως οι ΗΠΑ. Αποδεχόμενος ρόλο παρία για την Ελλάδα, πλήρως συνδεδεμένης στους αμυντικούς και ενεργειακούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Δύσης. ο Αλ. Τσίπρας ξέρει ότι στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να φέρει από τις ΗΠΑ τίποτα το θετικό για το καλό της χώρας, πέρα από την αμέριστη στήριξή τους στο πρόσωπό του στην εξουσία, αρκετή όμως, προκειμένου να επιχειρήσει να υπερφαλαγγίσει τα παραδοσιακά εξωτερικά στηρίγματα του Κυρ. Μητσοτάκη και της Ν.Δ.
Απο την άλλη πλευρά, η ΝΔ, έχει στρατηγική αμηχανία, γιατί η κυβέρνηση της αντιγράφει τη μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Η αντιπαράθεσή της με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά κάποια εναλλακτική στα μνημόνια πρόταση, αλλά το ποιος θα έχει την κυβερνητική εξουσία, για να εφαρμόσει αποτελεσματικότερα τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές. Ωστόσο, οι ιδεολογικές επιπτώσεις στα λαϊκά στρώματα της συνθηκολόγησης και της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και της αποδοχής από την ηγεσία του της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πολιτικής είναι πολύ σημαντικές και μακροπρόθεσμες. Οδηγούν στην αύξηση της απήχησης των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων και με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγουν το δρόμο και για ιδεολογική κυριαρχία αλλά ενδεχομένως και σε πολιτική επάνοδο στην κυβέρνηση της αυθεντικής Δεξιάς, δηλαδή της ΝΔ και των προθύμων συμμάχων της.
Οι διεργασίες στη λεγόμενη κεντροαριστερά, δηλαδή στα απομεινάρια του χώρου του ΠΑΣΟΚ (εκλογές για ανάδειξη επικεφαλής κλπ), δεν δίνουν ιδιαίτερη πολιτική δυναμική στο νέο απροσδιορίστου μορφής κεντρώο πολιτικό μόρφωμα που θα προκύψει, παρά την αμέριστη στήριξη που του παρέχουν τα συστημικά ΜΜΕ. Αυτό προορίζεται ως συμπληρωματική δύναμη στο ΣΥΡΙΖΑ ή στην ΝΔ ανάλογα με την περίσταση και τους συσχετισμούς, με μοναδικό στόχο τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας, αφού έτσι κι αλλιώς όλοι τους κινούνται στα ίδια προγραμματικά και πολιτικά μνημονιακά πλαίσια.
Στο χώρο της Αριστεράς και των αντιμνημονιακών δυνάμεων εξακολουθεί να υπάρχει, είτε λόγω πολιτικής αυτάρκειας και αλαζονείας, είτε λόγω σεχταρισμού, ένα κλίμα χωριστών διαδρομών ή ακόμα και έντονων αντιπαραθέσεων, που δεν ανταποκρίνεται στη διογκούμενη λαϊκή απαίτηση για κοινή δράση, συμπαράταξη ή ακόμα και πολιτική, κινηματική και εκλογική συνεργασία τους. Παρά ταύτα με αίσθημα ευθύνης, αλληλεγγύης, ιστορικότητας των στιγμών και επιτέλεσης χρέους απέναντι στο λαό, οφείλουμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια για την συγκρότηση μετώπου αυτών των δυνάμεων.
Οι λαϊκοι και ιδιαίτερα οι εργατικοί αγώνες, παρά ορισμένες εξάρσεις σε συγκεκριμένους χώρους, συνέχισαν και το τελευταίο 5μηνο να μην είναι στο επίπεδο που απαιτεί η μεγάλη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νεολαία και όλος ο λαός. Στην κατάσταση αυτή οδηγούν το κλίμα απογοήτευσης που έχει διαχυθεί σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, λόγω της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και των εφαρμοζομένων αντιλαϊκών κυβερνητικών πολιτικών, που ουσιαστικά συμβάλλουν στη συρρίκνωση της τάσης ριζοσπαστικοποίησης που εκδηλώθηκε στην ελληνική κοινωνία με την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος το 2012. Επίσης, στην κάμψη των κοινωνικών αγώνων συμβάλλει η αντίληψη που προβάλλουν συστηματικά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ότι τα μνημόνια είναι πλέον μία κανονικότητα και ότι δεν υπάρχει σ’ αυτά εναλλακτική λύση, καθώς και ο υπονομευτικός ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Παρά ταύτα υπάρχουν συγκεκριμένοι θύλακες αντίστασης, όπως για παράδειγμα για τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, όπου σε ορισμένες περιοχές έχει αρχίσει να παίρνει πλέον και μαζικά χαρακτηριστικά σε σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες. Στο συνδικαλιστικό κίνημα επίσης, σημαντικό γεγονός αποτελεί η απεργία – αποχή των εργαζομένων στο Δημόσιο, από κάθε διαδικασία «αξιολόγησης» η οποία οδήγησε στην ήττα και αυτής της κυβέρνησης, όπως και της προηγούμενης. Αποτελεί σημαντική νίκη των εργαζομένων, γιατί ακύρωσαν στην πράξη ένα μνημονιακό προαπαιτούμενο μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών. Αυτό για το οποίο επείγεται η κυβέρνηση, πέραν των μακροπρόθεσμων στοχεύσεων για συρρίκνωση του Δημοσίου, είναι να εμφανίσει στους «θεσμούς» ότι υλοποίησε την «αξιολόγηση» του προσωπικού στο Δημόσιο, ενόψει της δικιάς της αξιολόγησης απ’ αυτούς.
Η νομοθετική ρύθμιση, στην οποία πανικόβλητη προχώρησε η κυβέρνηση και με την οποία καταστρατηγείται το δικαίωμα της απεργίας, αποδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι και ο νόμος Βερναρδάκη, όπως και αυτός του Μητσοτάκη, καταργήθηκε στην πράξη. Η καθολική συμμετοχή και σ’ αυτή την απεργία – αποχή, όπως και το 2014 στην «αξιολόγηση» Μητσοτάκη, έδειξε ότι οι εργαζόμενοι δεν ήταν τότε αντίθετοι μόνο στις απολύσεις που προέβλεπε αυτή, αλλά και στη φιλοσοφία της: που ήταν και είναι η συρρίκνωση των κοινωνικών υπηρεσιών του κράτους, αλλά και όλων των υποστηρικτικών υπηρεσιών για τη λειτουργία του και την παροχή υπηρεσιών στους πολίτες.
Στη νικηφόρα μάχη που έδωσαν τα συνδικάτα του Δημόσιου Τομέα ήταν καθοριστική η συμβολή των δυνάμεων του ΜΕΤΑ που πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση της τακτικής, στην ιδεολογική και πολιτική στήριξη του αγώνα αλλά και στην κινητοποίηση των εργαζομένων μέσα από συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις.
Η δυναμική που αναπτύχθηκε επί έναν χρόνο τώρα από το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, παρά τις κυβερνητικές προσπάθειες καταστολής με τα ΜΑΤ, τις συλλήψεις και τις δικαστικές διώξεις, όπως για παράδειγμα οι συλλήψεις 19 αγωνιστών στο Άργος, οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στην κατάργηση στην πράξη των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας και της λαϊκής περιουσίας. Το κίνημα αυτό, σημείωνε και σημειώνει νίκες κάθε Τετάρτη στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας, δίνοντας κουράγιο στο λαό, και δείχνοντας το δρόμο σε όσους πνίγονται όλα αυτά τα χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές. Οι νικηφόρες αυτές κινητοποιήσεις, καθώς και η ρύθμιση του Υπουργού Δικαιοσύνης να αναλάβουν την ηλεκτρονική πλατφόρμα διεξαγωγής των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών οι εννιά συμβολαιογραφικοί σύλλογοι της χώρας μας, οδήγησαν πολλούς συμβολαιογράφους μέσα από γενικές συνελεύσεις των συλλόγων τους να προχωρήσουν σε πλήρη αποχή από τους πλειστηριασμούς μέχρι τις αρχές του 2018. Οι περισσότεροι από τους 9 συμβολαιογραφικούς σύλλογους αποφάσισαν, ήδη, πλήρη αποχή, δηλώνοντας ότι δε θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη της διαχείρισής της ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Ταυτόχρονα λόγω επίσης της ισχυρής παρέμβασης του κινήματος, η συνδικαλιστική ομοσπονδία των αστυνομικών ζητά με ανακοίνωσή της από την κυβέρνηση να μην αποστέλλονται αστυνομικοί, για να επιβάλλουν τους πλειστηριασμούς. Επομένως, το κίνημα δεν έχει σταματήσει μόνο τους πλειστηριασμούς στα Ειρηνοδικεία της χώρας αλλά κάτω από την πίεση και την επίδρασή του, βρίσκονται υπό έντονη αμφισβήτηση και ενδεχομένως κατάρρευση και οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, των οποίων η εκκίνηση αναβάλλεται από μήνα σε μήνα. Για πρώτη φορά με κινηματική παρέμβαση μία μνημονιακή απόφαση μπορεί να μείνει στα χαρτιά, παρά το σκληρό μέτωπο τρόικας, κυβέρνησης, μνημονιακών κομμάτων, τραπεζών και funds, προκαλώντας, πιθανότατα, ανατρεπτικές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Με βάση όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι μπαίνουμε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με σοβαρό ενδεχόμενο το 2018 να είναι εκλογική χρονιά. Επομένως το Αριστερό Ρεύμα, στα πλαίσια της ΛΑΕ, θα πρέπει άμεσα να αναπτύξει ένα μεσοπρόθεσμο πολιτικό σχεδιασμό, και να βρίσκεται σε ετοιμότητα για ενδεχόμενες έκτακτες εξελίξεις, που μπορεί να προκληθούν εξαιτίας των παραπάνω λόγων.
Για το σκοπό αυτό, τα μέλη και φίλοι του Αριστερού Ρεύματος και της ΛΑΕ, θα είναι στην πρώτη γραμμή των εργατικών και λαϊκών αγώνων για τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα της περιόδου. Θα συμβάλουν με τη συστηματική παρέμβασή τους, με πρωτότυπες δράσεις, με την αξιοποίηση νέων μορφών κινητοποίησης του λαού και της νεολαίας, στη δημιουργία ενός πλατιού και ισχυρού λαϊκού ρεύματος για την αντιμνημονιακή ανατροπή. Θα συμβάλουν με όλες τις δυνάμεις τους στη στήριξη και ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων:
– Στα εργασιακά – ασφαλιστικά, θα δώσουν ιδιαίτερο βάρος στην αναζωογόνηση των πρωτοβάθμιων σωματείων και στην επαναθεμελίωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με στόχο την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων πάνω στη βάση των κοινών προβλημάτων τους. Θα εργαστούν σταθερά για τον συντονισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων και ιδιαίτερα των πρωτοβάθμιων. Κεντρικός στόχος επίσης παραμένει η ακύρωση όλου του μνημονιακού νομοθετικού πλαισίου απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και η αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, του κατώτατου μισθού και της εργατικής νομοθεσίας. Για τους συνταξιούχους θα στηρίξουν την ενότητα και το συντονισμό όλων των συνταξιουχικών οργανώσεων, με στόχο την αποτροπή νέων μειώσεων στις συντάξεις και την ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων λεηλασίας των συντάξεων.
– Για τους πλειστηριασμούς και τα κόκκινα δάνεια, σ’αυτή την σημαντική φάση, το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς, θα πρέπει να εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, αποκτώντας κι ένα στοιχειώδη πανελλαδικό συντονισμό. Να μην υπάρξει ειρηνοδικείο όπου δε θα πηγαίνουν πολίτες για να υπερασπιστούν τη λαϊκή περιουσία. Το κίνημα αυτό θα πρέπει να διευρυνθεί σε κάθε πόλη (ήδη σε αρκετές πόλεις έχει γίνει), με τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων συλλόγων δανειοληπτών, εργατικών και φοιτητικών σωματείων, αγωνιστικών εργατικών κέντρων και νομαρχιακών τιμημάτων της ΑΔΕΔΥ, επαγγελματικών συλλόγων κλπ. όχι μόνον με κείμενα υπογραφών, αλλά με μαζική παρουσία στα ειρηνοδικεία. Θα πρέπει να βρεθεί στις γειτονιές, και εκεί να συσπειρώσει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους δανειολήπτες, να ευαισθητοποιήσει και τον υπόλοιπο λαϊκό κόσμο, και να μαζικοποιηθεί περισσότερο. Το κίνημα αυτό θα πρέπει να συζητήσει, και να βρεθεί μαζί με τους μικρούς συμβολαιογράφους, όλους αυτούς που ψηφίζουν στις συνελεύσεις τους αποχή από τους πλειστηριασμούς, μεγαλώνοντας τα όρια και την εμβέλειά του, και ενισχύοντας την αποτελεσματικότητά του. Να εντείνει τη διεκδίκηση του αιτήματος για γενναία διαγραφή των χρεών των λαϊκών νοικοκυριών γιατί έτσι μόνο θα εκλείψουν οριστικά και οι πλειστηριασμοί.
– Για τις ιδιωτικοποιήσεις. Προτεραιότητα θα δοθεί στη διοργάνωση πολιτικών και κοινωνικών αντιστάσεων, στην ιδιωτικοποίηση του νερού και τη διάλυση και ξεπούλημα της ΔΕΗ.
– Γιά το φορολογικό, ως Α.Ρ., διεκδικούμε, άμεση μείωση της επιβάρυνσης των λαϊκών στρωμάτων από άμεση και έμμεση φορολογία όσο και για κατάργηση προνομίων ολιγαρχίας, καταπολέμηση λαθρεμπορίου, φοροδιαφυγής, κ.α. Παλεύουμε για την παραγωγική ανόρθωση οικονομίας και μείωση της ανεργίας, με προβολή προτάσεων ανάπτυξης στις περιφέρειες και δημιουργίας θέσεων εργασίας.
– Για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες, επιστήμονες, αυτοαπασχολούμενους, διεκδικούμε επίσης, το πάγωμα και τη διαγραφή των χρεών τους και την προστασία τους από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς.
– Απαιτούμε για τους μικρομεσαίους αγρότες, σεισάχθεια στα χρέη τους, μείωση του κόστους παραγωγής και των φορολογικών επιβαρύνσεων, μείωση της ψαλίδας των τιμών των προϊόντων ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή, δημοκρατική ανασυγκρότηση των αγροτικών συνεταιρισμών, κατάργηση της ΚΑΠ, που έχει γίνει πλέον θηλιά για τους αγρότες κλπ.
– Αγωνιζόμαστε μαζι με το κίνημα των ΑμεΑ, ενάντια στον προωθούμενο, στα πλαίσια της 3ης αξιολόγησης, σφαγιασμό προνοιακών παροχών. Ενίσχυση των προσπαθειών για την ανάπτυξη αντιστάσεων σ’ αυτές τις μνημονιακές πολιτικές από το ίδιο το αναπηρικό αλλά και γονεϊκό κίνημα.
– Η νεολαία μας, μαζί με τη θεματική επιτροπή νεολαίας της ΛΑΕ θα επεξεργαστεί συγκεκριμένο σχέδιο πολιτικών και κοινωνικών παρεμβάσεων και δράσεων για τα προβλήματα της νεολαίας (ανεργία, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός)..
– Το Α.Ρ., μέσα από τις γραμμές της ΛΑΕ, θα συνεχίσει να αγωνίζεται σταθερά, για την προστασία του περιβάλλοντος, όπως έκανε πρόσφατα στην ρύπανση του Σαρωνικού από το ναυάγιο, αλλά και ενάντια στο ξεπούλημα του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, ενάντια στο ρόλο της Eldorado στην Χαλκιδική για την απομάκρυνση της, ενάντια στην εμπορευματοποίηση δημόσιων χώρων στις γειτονιές κλπ).
– Θα συνεχίζει να υπερασπίζεται την αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Προστασίας, να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων για την απόκρουση των μνημονιακών πολιτικών σ’ αυτούς τους τομείς.
-Το Α.Ρ. θα συνεχίσει να συνεισφέρει στην ανάπτυξη του αντιρατσιστικού μέτωπου στη χώρα μας και του κινήματος για την πολιτική στήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών και προσφύγων.
Γ. Προτεραιότητες – στόχοι του Αριστερού Ρεύματος.
Με την απόφαση της ΚΕ-ΑΡ της 17 Μαϊου 2017, θέσαμε ως προτεραιότητα τρεις θεμελιώδεις κατευθύνσεις για τη μετα-συνεδριακή πορεία του Αριστερού Ρεύματος και συγκεκριμένα:
-
Την εμβάθυνση της ιδεολογικής, προγραμματικής και πολιτικής προσπάθειας με στόχο την επαναθεμελίωση μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς ικανής στις πραγματικότητες του 21ου αιώνα να ανοίξει καινούργιους νικηφόρους και βιώσιμους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους.
-
Την οργανωτική ανασυγκρότηση του Α.Ρ με στόχο τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής βαθιά δημοκρατικής λειτουργίας. Την συμβολή στην ανάπτυξη όλο και πιο ουσιαστικής και δραστήριας κινηματικής δράσης της ΛΑΕ.
-
Την ανάπτυξη της προσπάθειας του ΑΡ με κεντρικό στόχο να υποβοηθήσουμε την ανασυγκρότηση σε νέες βάσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, την ανάπτυξη των πιο διαφορετικών κινημάτων, την αναβάθμιση των ενωτικών εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων και την επανασύσταση του κινήματος νεολαίας ως θεμελιώδεις απαιτήσεις, για μια βαθιά αντιμνημονιακή ανατροπή στη χώρα, στη βάση ενός ριζοσπαστικού μεταβατικού προγράμματος με ορίζοντα ένα καινούργιο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, χωρίς τις αποτυχημένες εκφάνσεις των προηγούμενων σοσιαλιστικών πειραμάτων.
-
Για την εμβάθυνση της ιδεολογικής, προγραμματικής και πολιτικής μας προσπάθειας.
Σε υποβοήθηση αυτού του στόχου, εξαιρετικό ρόλο μπορεί να παίξει το ΜΑΧΩΜΕ (Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας), για το οποίο πρέπει να καταβάλουμε ειδική προσπάθεια να αναβαθμίσει το έργο του.
Η Κ. Ε. αποφάσισε για το σκοπό αυτο, τη στελέχωση ειδικής επιτροπής, με ευθύνη της Ε.Γ.
2.1. Για την οργανωτική ανασυγκρότηση και τον προγραμματισμό που είχαμε αποφασίσει στην τελευταία Κ.Ε.
Η πρόταξη της οργανωτικής ανασυγκρότησης, αποτελεί προτεραιότητα άμεσης υλοποίησης, με βάση και τις διαπιστώσεις για κόπωση και αποστράτευση ικανού αριθμού μελών και φίλων του ρεύματος, όπως είχαμε εκτιμήσει στην τελευταία Κ.Ε.
Κινηματικές πρωτοβουλίες πέραν εκείνων για τους πλειστηριασμούς 1ης κατοικίας.
Εχει πλέον εμπεδωθεί στη συνείδηση των πολιτών, ότι κάτω απο τον οδοστρωτήρα του νεοφιλελευθερισμού, ισοπεδώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, όλες οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα και όχι μόνο.
Η παγκόσμια αριστερά και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή οφείλει πλέον να χαράξει δρόμους συνεννόησης και επικοινωνίας για κοινές δράσεις, διεκδικώντας μια “νέα χάρτα δικαιωμάτων του ανθρώπου”, που να διασφαλίζει τα κοινωνικά αγαθά της εργασίας, της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και τη μη μετατροπή αγαθών, όπως το νερό και η ενέργεια, σε εμπορεύματα.
Ειδικά γιά το νερό, παράλληλα με ό,τι γίνεται στην ενέργεια, οι τελευταίες δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, οδηγούν στην ιδιωτικοποίησή του.
Κατά ένα πρωτότυπο τρόπο, η πολιτική της κυβέρνησης για τα νερά αποτελεί ένα συνδυασμό των προσπαθειών ιδιωτικοποίησης των κυβερνήσεων Κ.Καραμανλή και Α.Σαμαρά-Ε.Βενιζέλου. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως, ότι ετοιμάζεται μια ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου ιδιωτικού Τομέα) στην ΕΥΑΘ, στα πρότυπα του Βερολίνου και του Παρισιού όπου το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς. Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή.
Θα ήταν σκόπιμο συνεπώς, η ΛΑΕ να σχεδιάσει και να πρωτοστατήσει, παράλληλα με το κίνημα για τους πλειστηριασμούς, στην ανάπτυξη κινήματος για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού και της ενέργειας, που να ευσθητοποιήσει επιστημονικούς συλλόγους, επιμελητήρια, συνδικαλιστικούς φορείς, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, κοινωνικές και εργατικές συλλογικότητες, που εκπροσωπούν ευρύτερα εργατικά, νεολαιΐστικα και λαϊκά στρώματα. με στόχο να οδηγήσει σε δημοψήφισμα σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Καταβάλλουμε προσπάθεια για την ενεργότερη παρουσία και παραγωγή θέσεων των υπαρχόντων τμημάτων της ΛΑΕ και πρωτοστατούμε στη δημιουργία νέων, απαραίτητων για τη δουλειά του κόμματος, όπως εκείνα της Υγείας, της Δημόσιας Διοίκησης κ.λ.π.
Με ενωτικές εκδηλώσεις που οργανώνονται σε όλη τη χώρα μέχρι το τέλος του Νοέμβρη, εκτός της κεντρικής μας εκδήλωσης, γιορτάζουμε τα 100χρονα της Οκτωβριανής επανάστασης. Αυτές οι εκδηλώσεις, μπορεί να πάρουν τη μορφή φόρουμ δυνάμεων που συνομιλούν για το χθές, το σήμερα και το αύριο της σοσιαλιστικής προοπτικής.
2.2. Στρατηγικός σχεδιασμός και συμμαχίες.
Με δεδομένη την ανάγκη για μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό και προγραμματισμό των δράσεων του Α.Ρ. και της ΛΑΕ και έχοντας υπόψη, όπως εκτιμήσαμε στο Β’ κεφάλαιο, ότι το 2018 θα είναι έτος εθνικών εκλογών και το 2019 εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο και την Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, οφείλουμε άμεσα να προσαρμόσουμε τη στρατηγική και τις κινήσεις μας αναλόγως. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, λείπει απο τη Βουλή μια ουσιαστική αριστερή αντιπολίτευση, κόντρα στο μνημονιακό τόξο των παραδομένων αστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος πρέπει να είναι η εκπροσώπησή μας στο Εθνικό κοινοβούλιο με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό, η διατήρηση τουλάχιστον της έδρας στο Ευρωκοινοβούλιο, την οποία τιμά μέχρι σήμερα ο σ. Νίκος Χουντής και η διευρυμένη και ισχυρή παρουσία μας στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια. Οι στόχοι αυτοί είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν, εάν επισπεύσουμε τις διαδικασίες για τη συγκρότηση άμεσα του πλατιού αντιμνημονιακού μετώπου που ευαγγελιζόμαστε και το Α.Ρ. μπορεί και πρέπει να γίνει ο καταλύτης αυτής της προσπάθειας.
Η δημιουργία αυτού του μετώπου από τις Αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις και η επαρκής αντιπροσώπευσή του στη νέα Βουλή με ισχυρή παρουσία της ΛΑΕ, θα διευκολύνει τον αντιμνημονιακό αγώνα. Θα υπάρχει ουσιαστική και όχι τυπική αντιπολίτευση στο μνημονιακό τόξο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις με την παράλληλη άνοδο των μαζικών αγώνων, για την ανατροπή του. Θα δώσει ελπίδα στο λαό, δημιουργώντας το “αντίπαλο δέος” στους μνημονιακούς μονόδρομους που επιβάλλονται στη χώρα μας. Οι ερχόμενες εκλογές θα γίνουν με σταυρό προτίμησης άλλωστε. Αυτό διευκολύνει την κατάρτιση συνδυασμών με άλλες δυνάμεις, σε ένα ριζοσπαστικό εκλογικό πρόγραμμα, όπου η κάθε δύναμη θα διατηρούσε την αυτοτέλειά της..
Πολύ σύντομα, λοιπόν, οφείλουμε να θέσουμε τις παραμέτρους γι’αυτή την προσπάθεια. Σε κεντρικό επίπεδο να αποσαφηνίσουμε περισσότερο με ποιές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και προσωπικότητες, είναι πιθανή η εκλογική συνεργασία και να ξεκινήσουμε διερευνητικές συζητήσεις με κεντρικά αλλά και περιφερειακά στελέχη αυτών των δυνάμεων, θέτοντας χρονικά όρια, που δεν θα πρέπει να ξεπερνούν το τέλος του χρόνου. Ο στόχος θα πρέπει να είναι, όχι μόνο να διερευνύσουμε προθέσεις, αλλά να επηρεάσουμε θετικά το κλίμα για το επόμενο βήμα. Απο την άλλη πλευρά, αντίστοιχες κινήσεις πρέπει να ξεκινήσουν και από τα κάτω, με την προσπάθεια δημιουργίας μετωπικών αντιμνημονιακών κινήσεων συνεργασίας, σε κάθε νομό, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά.
Το ζήτημα του μετώπου και της εκλογικής συνεργασίας, πρέπει να μπαίνει και να ζημώνεται επίσης ως καθήκον απο κάθε μέλος και στέλεχος του Α.Ρ., σε κάθε κίνηση και συλλογικότητα, όπου αναπτύσσουμε δράση.
2.4. Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Mέχρι το τέλος του 2017 μπορεί να συμβάλουμε ώστε σε συμφωνία με την ΛΑ.Ε να ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός σε όλη τη χώρα, για την αυτοδιοικητική μας παρέμβαση. Η παρέμβαση αυτή, πρέπει να συνδυάζεται με την οργανωτική ανασυγκρότηση της ΛΑΕ και τις κινηματικές πρωτοβουλίες. Τα μέλη του Α.Ρ. οφείλουν να πρωτοστατήσουν στο πλαίσιο της ΛΑ.Ε, ώστε να δημιουργηθούν στο πλαίσιο της ΛΑ.Ε, όπου δεν υπάρχουν, πλατιές περιφερειακές και δημοτικές κινήσεις, με σαφή αντιμνημονιακά, αντινεοφιλελεύθερα και αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά, οι οποίες πρέπει να ενεργοποιηθούν μέσα στο 2018 κινηματικά και θεσμικά. Ο σχεδιασμός πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις περιφέρειες, όλους τους μεγάλους δήμους της Αττικής και Θεσσαλονίκης, τις πρωτεύουσες των νομών και όπου αλλού ενδεχομένως υπάρχουν δικές μας δυνάμεις.
Προσπάθεια μας, επίσης, πρέπει να είναι να συμβάλουμε το ταχύτερο δυνατόν σε συμφωνία με την ΛΑ.Ε, στη δημιουργία παράταξης στο β’ βαθμό αυτοδιοίκησης, έτσι ώστε συνδυασμένα να παρεμβαίνουμε στις αλλαγές που έχουν εξαγγελθεί από την κυβέρνηση. Με δεδομένη τη χαμηλή, μέχρι τώρα, ανταπόκριση των στελεχών και μελών του Α.Ρ, είναι επιτακτική ανάγκη η ενεργοποίησή μας, καθώς χωρίς την ενεργή συμμετοχή των μελών του Α.Ρ και των οργανώσεων της ΛΑΕ, δε θα μπορέσουμε να έχουμε ουσιώδη παρέμβαση, τόσο αναγκαία για τη δημιουργία του μετώπου, μιας και ο χώρος της αυτοδιοίκησης αποτελεί προνομιακό πεδίο για εμάς.
Τέλος, τοποθετούμαστε απέναντι στα περιφερόμενα ¨Αναπτυξιακά Συνέδρια” της κυβέρνησης, δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός μέσα από αυτά, εκτός από την εξαγγελία των έργων του ΕΣΠΑ που έχουν δρομολογηθεί ήδη, προσπαθεί να προσαρμόσει και να εφαρμόσει το μνημονιακό του πρόγραμμα σε επίπεδο Περιφερειών της Χώρας.
3. Για την ανάπτυξη της κινηματικής μας προσπάθειας.
Σε συνέχεια προηγούμενων αποφάσεων για τη πραγματοποίηση σύσκεψης συνδικαλιστών του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, με στόχο την αποτελεσματικότερη παρέμβασή μας στο συνδικαλιστικό κίνημα, αποφασίζουμε, μέχρι τέλος Οκτωβρίου να έχουμε τελειώσει τις απαιτούμενες προσυνεννοήσεις και η σύσκεψη να πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε, στο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου.
-
Τομέας νεολαίας.
Με ευθύνη της Ε.Γ., το αμέσως επόμενο διάστημα, θα αναπτυχθεί διάλογος, προκειμένου να υπάρξει σχεδιασμός για την παρέμβαση μας στη νεολαία, ο οποίος και θα συζητηθεί σε θεματική κεντρική επιτροπή του κόμματος.
Δ. Συμπεράσματα.
Η Κεντρική Επιτροπή του Αριστερού Ρεύματος, στα πλαίσια της αυτοκριτικής, εκτιμά ότι δεν έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα ικανοποιητικά αποτελέσματα σχετικά με την επίτευξη των στόχων που θέσαμε απο το συνέδριο και την απόφαση της τελευταίας κεντρικής μας επιτροπής.
Διαπιστώνουμε ωστόσο, ότι διευρύνεται η αποδοχή της ΛΑ.Ε στην κοινωνία, γεγονός που διαπιστώνουμε, όποτε επιχειρούμε εξωστρεφείς δράσεις, όπως περιοδείες, εκδηλώσεις, καμπάνιες.
Αυτή η βελτιωμένη εικόνα είναι περισσότερο εμφανής στην περιφέρεια και λιγότερο στο κέντρο, όπου η παρουσία μας ιδιαίτερα στις γειτονιές, στις λαϊκές αγορές, εργασιακούς χώρους κ.λ.π., με αντίστοιχες εξορμήσεις, πρέπει να ενταθεί.
Κατά συνέπεια, μετά απο τις παραπάνω διαπιστώσεις, οφείλουμε να εγκαταλείψουμε την εσωστρέφεια, και να στραφούμε προς την κοινωνία, απο την οποία η αριστερά αντλούσε πάντα τη δύναμή της.
Πρέπει να σφυρηλατήσουμε ακόμη περισσότερο την εσωτερική μας ενότητα και συνοχή. Ολοι μας κάναμε την ίδια επιλογή το καλοκαίρι του 2015, κρατώντας τη σημαία της δικής μας αριστεράς ψηλά.
Ενας είναι ο στόχος μας, η αποδόμηση του κυβερνητικού success story και η ενίσχυση του ιδεολογικού και πολιτικού μετώπου ενάντιαστη ΝΔ, ενάντια στις άλλες μνημονιακές δυνάμεις και στην ακροδεξιά. Να απαντήσουμε στην κυρίαρχη συστημική προπαγάνδα πως δεν υπάρχει εναλλακτική στα μνημόνια πολιτική και ότι αυτά αποτελούν πλέον μία κανονικότητα για το λαό και τη χώρα μας. Να πείσουμε τα λαϊκά στρώματα ότι υπάρχει εναλλακτική πολιτική, ότι αυτήν την έχει επεξεργαστεί και την προβάλλει η ΛΑΕ και ότι είναι όχι μόνο ριζοσπαστική και ανατρεπτική αλλά και ρεαλιστική και βιώσιμη.
Όπως επισημάναμε στην προηγούμενη κεντρική μας επιτροπή, το επόμενο κρίσιμο διάστημα, προχωρούμε στην αποφασιστική ανάπτυξη των γραμμών του Α.Ρ. με βασικό εφόδιο την διακήρυξη και το καταστατικό μας.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε όσους /ες αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ μετά την συνθηκολόγηση Τσίπρα και δεν εντάχθηκαν στις γραμμές της ΛΑ.Ε και σε όσους/ες, για διάφορους λόγους, απομακρύνθηκαν από τις γραμμές μας μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι σήμερα. Απευθυνόμαστε, επίσης, σε όσους και όσες απλούς αγωνιστές ανήκαν στο Α.Ρ και παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συνθηκολόγηση του, θεωρώντας υπερβολική τότε την αντίδρασή μας. Κυρίως, όμως, απευθυνόμαστε και σε όλο τον απλό κόσμο που ακολούθησε ή και συνεχίζει να ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα βλέπει τον κατήφορό του. Απευθυνόμαστε ακόμα σε όλους τους ανένταχτους και ανένταχτες της Αριστεράς, σε κάθε δημοκράτη και πατριώτη πολίτη, άνδρα και γυναίκα και ιδιαίτερα νέο και νέα.
Το Α.Ρ απέναντι σε όλο αυτόν τον κόσμο όχι μόνο δεν υψώνει τείχη προκατάληψης και δεν του βάζει σήμερα ταμπέλες σε σχέση με το παρελθόν, αλλά τους απλώνει ανοιχτόκαρδα το χέρι και τους καλεί σε κοινούς αγώνες και στην ένταξη στις γραμμές του ΑΡ και της ΛΑ.Ε.
Το Α.Ρ ως πολιτική οργάνωση στο πλαίσιο της ΛΑ.Ε, συνεχίζει ως μια δημοκρατική συλλογικότητα αρχών, συνέπειας, διαφάνειας και συμμετοχής, ικανής να συμβάλλει στο μεγάλο αριστερό, προοδευτικό, πατριωτικό, δημοκρατικό – μέτωπο ανατροπής που έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα για να βγει από την κρίση, για την ανασυγκρότησή της και μια προοδευτική και σοσιαλιστική προοπτική.
Κ.Ε. – Α.Ρ.
