Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
1. Το κίνημα για την απόσχιση της Καταλονίας αντιμετωπίστηκε με άγρια καταστολή και τσαλαπάτημα των πολιτικών δικαιωμάτων από τη μεριά της ισπανικής κυβέρνησης. Αντιμετωπίστηκε επίσης με εκβιαστικές και τραμπούκικες διαθέσεις από τη μεριά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η καταγγελία της καταστολής και της υποκρισίας αποτελεί κοινό τόπο για τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς ανθρώπους και κοινό σημείο για την Αριστερά. Από εδώ και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα γιατί το ερώτημα δεν είναι τι αποτελεί κοινό τόπο αλλά τι (μπορεί να) συγκροτεί ελπιδοφόρα πορεία για το μέλλον. Ο ρόλος των τραπεζών, που βρίσκονται σε σύνδεση με την ΕΚΤ, με τις απειλές για μαζική φυγή δείχνει για άλλη μια φορά το έλλειμμα δημοκρατίας, καθώς και τον ηγεμόνα στο σημερινό καπιταλισμό, όπου οι αγορές, οι τράπεζες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα καθορίζουν περισσότερα πράγματα απ’ ότι η πολιτική, οι κυβερνήσεις, τα δημοψηφίσματα. Δεν είναι εφικτή η οποιαδήποτε χειραφέτηση χωρίς τον περιορισμό των εξουσιών των τραπεζών και της «ελεύθερης οικονομίας», που αντλούν την δύναμή τους σήμερα από την ΕΕ και την ευρωζώνη.
2. Στη διαδικασία απόσχισης της Καταλονίας, οι βασικές δυνάμεις που κυριαρχούν είναι το πλειοψηφικό κομμάτι της άρχουσας τάξης της, με βασικό πρόγραμμα τα εθνικά σύμβολα και το να μην τους «αφαιμάζουν» οικονομικά οι φτωχότερες περιοχές της Ισπανίας και με σαφή στόχο να διαπραγματευθούν με την κεντρική κυβέρνηση την φορολογία τους. Οι όποιες ριζοσπαστικές φωνές και διαθέσεις είναι μειοψηφικές, ακόμη και αν το αποσχιστικό κίνημα συνεπαίρνει σημαντικά τμήματα της νεολαίας και δυναμικές κοινωνικές κατηγορίες, που έχουν κτυπηθεί από το άγριο κύμα λιτότητας, φτωχοποίησης και ανεργίας που εφαρμόζει ο Ραχόι και οι κυβερνήσεις της Ισπανίας από το 2011. Η ίδια η Καταλανική κοινωνία είναι διχασμένη στο ζήτημα της απόσχισης, ζήτημα σημαντικό για οποιοδήποτε εθνικό κίνημα. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι ένας δείκτης που αναδεικνύει τα όρια, αλλά δεν αποτελεί το μοναδικό πρόβλημα στη συζήτηση που διεξάγεται για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.3. Το μεγάλο ζήτημα αφορά το χαρακτήρα της απόσχισης και κάθε απόσχισης γενικότερα. Δεν έχει κάθε κίνημα εθνικής απόσχισης δεδομένο χαρακτήρα. Το κομμουνιστικό κίνημα και η Αριστερά στηρίζουν την εθνική αυτοδιάθεση, δεν στηρίζουν όμως εξορισμού και από λόγους αρχής κάθε κίνημα απόσχισης. Απαιτούνται συγκεκριμένοι προσδιορισμοί για το τι εκφράζει και τι προκαλεί κάθε κίνημα απόσχισης και κάθε κίνημα ανεξαρτησίας. Τι εκφράζει σε επίπεδο κατεύθυνσης και προσανατολισμού, καθώς και τι είναι δυνατόν να προκαλεί στο ταξικό πεδίο, αν προωθείται σε τελική ανάλυση η υπόθεση της εργατικής τάξης. Γιατί όπως ακριβώς η αστική τάξη κατά περίπτωση στηρίζει ή καταπνίγει κάθε κίνημα απόσχισης ή ανεξαρτησίας, έτσι και η εργατική τάξη θα πρέπει κατά περίπτωση να κρίνει ανάλογα με το τι προωθεί την υπόθεσή της και την ανατροπή του συσχετισμού των δυνάμεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
4. Δεν είναι αίτημα της Αριστεράς η διάλυση των πολυεθνικών κρατών, τουλάχιστον όχι όσο οι επιμέρους εθνότητες μπορούν να συνυπάρξουν με αμοιβαίο σεβασμό, πλήρη αναγνώριση δικαιωμάτων, πολιτική και πολιτιστική αυτονομία. Ούτε είναι αίτημα της Αριστεράς η πλήρης ανατίναξη των σημερινών (καπιταλιστικών) κρατών, πόσο μάλλον κάτω από το σημερινό οικτρό συσχετισμό δύναμης που δεν προμηνύει τίποτα θετικό για την επόμενη μέρα αυτών των ανατιναγμένων κρατών. Η Αριστερά πρέπει να είναι υπέρ της συνύπαρξης διαφορετικών εθνών και εθνοτήτων -ακόμα και στο καπιταλιστικό έδαφος- με αναγνώριση και πλήρη κατοχύρωση των δικαιωμάτων, ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση. Η Αριστερά οφείλει να βγάλει τα συμπεράσματά της από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από την ανατίναξη της Λιβύης και του Ιράκ, από τον κατακερματισμό και την διάλυση «σοσιαλιστικών» χωρών, από την ίδρυση μικρών κρατιδίων, μονίμως προθύμων και εξαρτημένων των ιμπεριαλιστών και υπό στυγνά αυταρχικά καθεστώτα.
5. Υπάρχει σήμερα ζήτημα ανεξαρτησίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Ναι, κατηγορηματικά. Υπάρχει ζήτημα ανεξαρτησίας από την ΕΕ. Η ΕΕ ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, ακυρώνει λαϊκές ετυμηγορίες, στραγγαλίζει μέχρι θανάτου λαούς και έθνη, επιβάλει ασφυκτικές πολιτικές. Να συζητάμε για την αυτονομία της Καταλωνίας σήμερα (με όλη την αίγλη του παρελθόντος, του ισπανικού εμφυλίου, της δημοκρατικής της παράδοσης), ή της Φλάνδρας, της Σκοτίας και της Β. Ιταλίας αύριο (χωρίς κάποια αντίστοιχη αίγλη), και ταυτόχρονα να αγνοούμε μεγαλοπρεπώς την κατάλυση κάθε ίχνους ανεξαρτησίας στα πλαίσια της ΕΕ, είναι τουλάχιστον προβληματικό. Η επανεμφάνιση «λυμένων» εθνικών ζητημάτων δεν είναι άσχετο φαινόμενο με την άνοδο των κάθε λογής συντηρητικών και εθνικιστικών δυνάμεων, σε μια Ευρώπη που βρίσκεται σε παρακμή λόγω κρίσης προσανατολισμού. Η εικόνα θυμίζει σε πολλά την παρηκμασμένη Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα και αυτό δε μπορεί να διαφεύγει από την προσοχή της Αριστεράς. Προκαλεί εντύπωση και η στάση ενός τμήματος της Αριστεράς (αντικαπιταλιστικής, διεθνιστικής, δικαιωματικής ή όπως αλλιώς) η οποία δεν αντέχει το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας στην Ελλάδα, απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, αλλά συντάσσεται με εκπληκτική ευκολία με διάφορα εθνικά κινήματα που έχουν ελάχιστη ταξική αναφορά.
6. Χρειάζεται να σηκωθούμε λίγους πόντους ψηλότερα από το επίπεδο των ελάχιστων προσδοκιών, της ήττας, του γενικευμένου αποπροσανατολισμού. Το να πιάνεται ο πνιγμένος από τα μαλλιά του, στην περίπτωση της συλλογικής σκέψης και δράσης της Αριστεράς, δεν είναι μέθοδος ανάταξης του συσχετισμού. Όπως ο πνιγμένος δεν θα σωθεί πιάνοντας τα μαλλιά του, έτσι και η Αριστερά δεν θα αναταχθεί αρπάζοντας κάθε υποψία ευκαιρίας, ακολουθώντας το συρμό και την ευκολία. Ειδικά σήμερα, μετά τις μεγάλες ήττες και διαψεύσεις, χρειάζεται μεγαλύτερη απαιτητικότητα και αυστηρότητα. Χρειάζεται αυτοκριτική για το τι κατάλαβε η Αριστερά από την «Αραβική Άνοιξη» και τις διαδικασίες στη Μ. Ανατολή. Χρειάζεται αυτοκριτική για το έλλειμμα πολιτικής προετοιμασίας και συσσώρευσης δυνάμεων κόντρα στην κυβέρνηση Τσίπρα κατά το ελληνικό δημοψήφισμα. Η διαρκής υποτίμηση του υποκειμενικού προβλήματος και ειδικά του ελλείμματος ύπαρξης και δράσης της κομμουνιστικής Αριστεράς με αντιιμπεριαλιστική στάση και ανάλυση, με κριτήρια, με τοποθέτηση συγκεκριμένη στα εθνικά ζητήματα που αναδεικνύονται, μόνο νέες απογοητεύσεις θα φέρει. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, ιεραρχήσεις, καθορισμός των άμεσων, κρίσιμων και αναγκαίων βημάτων. Μόνο έτσι θα υπάρξει η ελπίδα να αναμετρηθούμε κάποια στιγμή με το μεγάλο έλλειμμα της ταξικής πάλης και του κινήματος της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
7. Να αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν σήμερα σε εθνικό ταξικό και διεθνικό επίπεδο, αυτό είναι το κρίσιμο καθήκον της Αριστεράς και συγχρόνως το αποφασιστικό βήμα για να ξαναμπεί στα μυαλά και τις καρδιές των εργαζομένων μαζών. Για να αποκτήσει την χαμένη αξιοπιστία της και να σταματήσει να υιοθετεί εύκολα πολιτικά σχήματα και αιτήματα με κοντινές ημερομηνίες λήξης. Να αναζητήσουμε τη γενική γραμμή απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας, τη διεθνιστική γραμμή αλλαγής του συσχετισμού δύναμης. Αυτό είναι το σημείο ενότητας. Σε τελική ανάλυση, από κοινού να στοχοποιήσουμε τους κοινούς εχθρούς μας. Η αντιπαράθεση του «εμείς ή αυτοί», σήμερα δεν μπορεί να μην αναδεικνύει στο κέντρο του την ΕΕ, την ευρωζώνη και τις κυβερνήσεις που υπηρετούν τα σχέδια των πολυεθνικών, των πλουσίων, των ιμπεριαλιστών. Και στην Ισπανία (είτε στην Καταλωνία είτε στην Ανδαλουσία…) υπάρχει σημείο ενότητας, οι εχθροί είναι κοινοί και ορατοί. ΕΕ και Ραχόι με ό,τι εκπροσωπούν και με τις πολιτικές που επιβάλλουν.
*Πηγή: antapocrisis.gr
4. Δεν είναι αίτημα της Αριστεράς η διάλυση των πολυεθνικών κρατών, τουλάχιστον όχι όσο οι επιμέρους εθνότητες μπορούν να συνυπάρξουν με αμοιβαίο σεβασμό, πλήρη αναγνώριση δικαιωμάτων, πολιτική και πολιτιστική αυτονομία. Ούτε είναι αίτημα της Αριστεράς η πλήρης ανατίναξη των σημερινών (καπιταλιστικών) κρατών, πόσο μάλλον κάτω από το σημερινό οικτρό συσχετισμό δύναμης που δεν προμηνύει τίποτα θετικό για την επόμενη μέρα αυτών των ανατιναγμένων κρατών. Η Αριστερά πρέπει να είναι υπέρ της συνύπαρξης διαφορετικών εθνών και εθνοτήτων -ακόμα και στο καπιταλιστικό έδαφος- με αναγνώριση και πλήρη κατοχύρωση των δικαιωμάτων, ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση. Η Αριστερά οφείλει να βγάλει τα συμπεράσματά της από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από την ανατίναξη της Λιβύης και του Ιράκ, από τον κατακερματισμό και την διάλυση «σοσιαλιστικών» χωρών, από την ίδρυση μικρών κρατιδίων, μονίμως προθύμων και εξαρτημένων των ιμπεριαλιστών και υπό στυγνά αυταρχικά καθεστώτα.
5. Υπάρχει σήμερα ζήτημα ανεξαρτησίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Ναι, κατηγορηματικά. Υπάρχει ζήτημα ανεξαρτησίας από την ΕΕ. Η ΕΕ ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, ακυρώνει λαϊκές ετυμηγορίες, στραγγαλίζει μέχρι θανάτου λαούς και έθνη, επιβάλει ασφυκτικές πολιτικές. Να συζητάμε για την αυτονομία της Καταλωνίας σήμερα (με όλη την αίγλη του παρελθόντος, του ισπανικού εμφυλίου, της δημοκρατικής της παράδοσης), ή της Φλάνδρας, της Σκοτίας και της Β. Ιταλίας αύριο (χωρίς κάποια αντίστοιχη αίγλη), και ταυτόχρονα να αγνοούμε μεγαλοπρεπώς την κατάλυση κάθε ίχνους ανεξαρτησίας στα πλαίσια της ΕΕ, είναι τουλάχιστον προβληματικό. Η επανεμφάνιση «λυμένων» εθνικών ζητημάτων δεν είναι άσχετο φαινόμενο με την άνοδο των κάθε λογής συντηρητικών και εθνικιστικών δυνάμεων, σε μια Ευρώπη που βρίσκεται σε παρακμή λόγω κρίσης προσανατολισμού. Η εικόνα θυμίζει σε πολλά την παρηκμασμένη Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα και αυτό δε μπορεί να διαφεύγει από την προσοχή της Αριστεράς. Προκαλεί εντύπωση και η στάση ενός τμήματος της Αριστεράς (αντικαπιταλιστικής, διεθνιστικής, δικαιωματικής ή όπως αλλιώς) η οποία δεν αντέχει το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας στην Ελλάδα, απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, αλλά συντάσσεται με εκπληκτική ευκολία με διάφορα εθνικά κινήματα που έχουν ελάχιστη ταξική αναφορά.
6. Χρειάζεται να σηκωθούμε λίγους πόντους ψηλότερα από το επίπεδο των ελάχιστων προσδοκιών, της ήττας, του γενικευμένου αποπροσανατολισμού. Το να πιάνεται ο πνιγμένος από τα μαλλιά του, στην περίπτωση της συλλογικής σκέψης και δράσης της Αριστεράς, δεν είναι μέθοδος ανάταξης του συσχετισμού. Όπως ο πνιγμένος δεν θα σωθεί πιάνοντας τα μαλλιά του, έτσι και η Αριστερά δεν θα αναταχθεί αρπάζοντας κάθε υποψία ευκαιρίας, ακολουθώντας το συρμό και την ευκολία. Ειδικά σήμερα, μετά τις μεγάλες ήττες και διαψεύσεις, χρειάζεται μεγαλύτερη απαιτητικότητα και αυστηρότητα. Χρειάζεται αυτοκριτική για το τι κατάλαβε η Αριστερά από την «Αραβική Άνοιξη» και τις διαδικασίες στη Μ. Ανατολή. Χρειάζεται αυτοκριτική για το έλλειμμα πολιτικής προετοιμασίας και συσσώρευσης δυνάμεων κόντρα στην κυβέρνηση Τσίπρα κατά το ελληνικό δημοψήφισμα. Η διαρκής υποτίμηση του υποκειμενικού προβλήματος και ειδικά του ελλείμματος ύπαρξης και δράσης της κομμουνιστικής Αριστεράς με αντιιμπεριαλιστική στάση και ανάλυση, με κριτήρια, με τοποθέτηση συγκεκριμένη στα εθνικά ζητήματα που αναδεικνύονται, μόνο νέες απογοητεύσεις θα φέρει. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, ιεραρχήσεις, καθορισμός των άμεσων, κρίσιμων και αναγκαίων βημάτων. Μόνο έτσι θα υπάρξει η ελπίδα να αναμετρηθούμε κάποια στιγμή με το μεγάλο έλλειμμα της ταξικής πάλης και του κινήματος της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
7. Να αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν σήμερα σε εθνικό ταξικό και διεθνικό επίπεδο, αυτό είναι το κρίσιμο καθήκον της Αριστεράς και συγχρόνως το αποφασιστικό βήμα για να ξαναμπεί στα μυαλά και τις καρδιές των εργαζομένων μαζών. Για να αποκτήσει την χαμένη αξιοπιστία της και να σταματήσει να υιοθετεί εύκολα πολιτικά σχήματα και αιτήματα με κοντινές ημερομηνίες λήξης. Να αναζητήσουμε τη γενική γραμμή απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας, τη διεθνιστική γραμμή αλλαγής του συσχετισμού δύναμης. Αυτό είναι το σημείο ενότητας. Σε τελική ανάλυση, από κοινού να στοχοποιήσουμε τους κοινούς εχθρούς μας. Η αντιπαράθεση του «εμείς ή αυτοί», σήμερα δεν μπορεί να μην αναδεικνύει στο κέντρο του την ΕΕ, την ευρωζώνη και τις κυβερνήσεις που υπηρετούν τα σχέδια των πολυεθνικών, των πλουσίων, των ιμπεριαλιστών. Και στην Ισπανία (είτε στην Καταλωνία είτε στην Ανδαλουσία…) υπάρχει σημείο ενότητας, οι εχθροί είναι κοινοί και ορατοί. ΕΕ και Ραχόι με ό,τι εκπροσωπούν και με τις πολιτικές που επιβάλλουν.
*Πηγή: antapocrisis.gr
