Κανένας γραφιάς δεν πρέπει να είναι ρατσιστής με τις λέξεις. Παλιότερα υπήρχαν καλές και κακές λέξεις που δεν έπρεπε να λέγονται και, πολύ περισσότερο, να γράφονται. Και αυτό ήταν ένας πανίσχυρος άγραφος νόμος που για κάποια έντυπα ισχύει ακόμα.
Π.χ., η πιο διαδεδομένη λέξη της ελληνικής γλώσσας, ο «μαλάκας», δεν γράφεται όπως προφέρεται, αλλά χρησιμοποιείται συνθηματικά: Ο μ….κας φαίνεται πως έτσι εξαγνίζεται και από κακή λέξη γίνεται καλή, άρα επιτρεπτή και έτσι μπορεί να τυπωθεί. Εντούτοις η γλώσσα, σαν ζωντανός οργανισμός, έχει τους δικούς της κανόνες που δεν τους θέτει υπό έγκριση σε καμιά Ακαδημία ή θεσμό. Ακόμα και το λάθος όταν καθιερωθεί, αυτό πια είναι το σωστό.
Οι γραμματικές και τα συντακτικά έρχονται μετά για εκπαιδευτικούς λόγους. Με τις λίγες γλωσσολογικές μου γνώσεις και την υποτιθέμενη αριστερή μου κουλτούρα θα έπρεπε όλες οι λέξεις να μου ήταν ουδέτερες. Παρ’ όλα αυτά πιάνω τον εαυτό μου να μισεί λέξεις και εκφράσεις που αισθάνομαι πως υποτιμούν τη νοημοσύνη μου.
Να αραδιάσω μερικές από δαύτες: «διαπραγμάτευση», «αξιολόγηση», «οι εταίροι μας», «ευρωπαϊκοί θεσμοί», «μνημόνια», «ανάπτυξη» και πολλά άλλα και να μην αρχίσω να λέω και ονόματα. Εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια αυτές οι λέξεις και οι αναλυτές τους, είτε στον έντυπο λόγο είτε στα διάφορα πανελόγια, προσπαθούν να με πείσουν, στο παγωμένο μου σπίτι, πως γίνονται για το καλό μου.
Και η αντιπολίτευση, που με υπερασπίζεται και με συμπονάει, έχει υπογράψει τρία μνημόνια. Πώς να καταλάβω τους λογαριασμούς της ΔΕΗ σαν αρωγούς μου ή την ακρίβεια σαν φίλη μου, όταν αυτοί είναι δράκοι που τρώνε τη σάρκα μου; Και για όλους εμάς δεν υπάρχει κανένας Αϊ-Γιώργης.
Αυτός την έχει αράξει στο εικονοστάσι του και να τον προσκυνάμε τζάμπα; ‘Η μπορεί να έχει πάει σε άλλες χώρες, σε λαούς που το αξίζουν. Γιατί εμείς ως λαός, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του, ένα πολιτικό σύστημα αναγνωρίζουμε. Αυτό του κ. Β. Λεβέντη.
Αυτός ο αρχηγός έχει υποτιμηθεί, ενώ είναι η πεμπτουσία του πολιτικού μας συστήματος. Μπορεί σαν προφήτης να απέτυχε, αλλά αυτό δεν ζημίωσε την πολιτική του καριέρα.
Δεν είναι θρησκευτικός ηγέτης. Και ο άνθρωπος λέει κάτι πολύ απλό: «Αφού όλοι εμείς του ευρωπαϊκού τόξου λέμε τα ίδια, γιατί να μην κάνουμε μια οικουμενική κυβέρνηση;» (σ.σ. και να μοιραστούμε δίκαια τα πόστα;). Στο ίδιο κλίμα βρίσκεται και το ιστορικό στέλεχος του ΣΥΝ Ν. Φίλης που πετάχτηκε από το πόστο του σαν στυμμένη λεμονόκουπα (μαζί με τους Αρ. Μπαλτά και Θοδ. Δρίτσα), ο οποίος επαναφέρει στην επικαιρότητα το παλιό αίτημα της ΕΔΑ από τη δεκαετία του ‘50 για συνεργασία Αριστεράς και Κέντρου.
Λογικό ακούγεται αυτό. Αλλά ξεχνάει ο κ. Φίλης πως δεν εκπροσωπεί καμιά Αριστερά. Αυτήν την έθαψε βαθιά στο χώμα η δεξιά Σοσιαλδημοκρατία που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία προτείνει μια ένωση του ακραίου Κέντρου (κατά τον ορισμό του Ταρίκ Αλί) που μοιάζει σεχταριστική, μπροστά στην οικουμενική που προτείνει ένας λεβέντης του συστήματος.
Με άλλα λόγια, το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει έναν και μοναδικό σκοπό: την πλήρη διάλυση αυτής της κοινωνίας και ο καθένας από μας το ζει σαν προσωπική τραγωδία. Και ζούμε το δράμα μας, έχοντας χάσει τη χαρά.
Δηλαδή το μόνο κεφάλαιο που έχουμε στη ζωή το οποίο δεν κινδυνεύει από καμιά χρηματιστηριακή φούσκα. Η κοινωνία από μόνη της αντιστέκεται, όπως κάθε ζωικό είδος που απειλείται. Να θυμηθούμε το κρητικό τραγούδι «Αγρίμια και αγριμάκια μου, πείτε μου πού είναι οι τόποι σας», να πάμε να βρούμε αυτά τα μέρη που είναι χώροι δημιουργίας και αντίστασης.
Πέρα από τους μικρούς συνεταιρισμούς που έχουν γίνει σε όλη την Ελλάδα, τα κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία, εναλλακτικά στέκια, συσσίτια κ.λπ. υπάρχουν και τα αγρίμια που δημιουργούν. Ισως μονάχα στην Αθήνα να υπάρχουν 500 θεατρικές σκηνές.
Και δεν ξέρω πόσες μουσικές ή χορευτικές ομάδες. Και φυσικά να μην κάνω λόγο για τους συλλόγους που συντηρούν την παραδοσιακή μας μουσική. Δηλαδή την εθνική μας συνείδηση σε ένα κράτος που είναι αντεθνικό. Τι κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους και στρατεύονται αδιαφορώντας για την πείνα τους; Η χαρά της ζωής που είναι δημιουργία και αντίσταση. Τα αδαμαντωρυχεία μας.
Ενα τέτοιο διαμαντάκι παίζεται από σήμερα στον πολυχώρο τέχνης «Αλεξάνδρεια» (Σπάρτης 14, τηλ. 210 8673655) από την ομάδα ΚΗΠΟΣ – Λ.Α.Θ.Ε. Είναι ο «Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία Κώστα Μεσσάρη.
Το καινούργιο που φέρνει αυτή η παράσταση είναι που κάνει τον Σοφοκλή να «γράφει» ένα λαϊκό δρώμενο, τελείως σύγχρονο. Ένας αθώος και δίκαιος άνθρωπος μπλέκεται στα παιχνίδια των θεών και τιμωρείται γι’ αυτό που ήθελε να αποφύγει. Μια μοίρα που δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά ανακάλυψε ο Φρόιντ, με το υποσυνείδητο, που αν δεν το μάθουμε μάς σκοτώνει. Οι παραστάσεις είναι λίγες. Όσοι αγαπούν το πραγματικό θέατρο, ας μην το χάσουν.
*Πηγή: efsyn.gr
