Ψευδοδημοκρατία

Τα αποτελέσματα του βαρόμετρου της Public Issue για το μήνα Νοέμβριο – σε τηλεφωνικό δείγμα 1005 ατόμων – παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον και αποτελούν μια καλή αφορμή για ανανέωση και επίταση του προβληματισμού όσον αφορά στην επικρατούσα πολιτική κατάσταση της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα 5% των συμπολιτών μας αισθάνονται ελπίδα και αισιοδοξία, 2% είναι αδιάφοροι, ενώ το 89% διακατέχεται από αρνητικά συναισθήματα, δηλαδή οργή και αγανάκτηση το 28%, απογοήτευση το 25%, ανησυχία και άγχος το 19%, ντροπή το 9%, και λύπη ή στεναχώρια το 8%. Το 92% δεν είναι ικανοποιημένο από τη λειτουργία της κυβέρνησης και το 84% από τη λειτουργία της αντιπολίτευσης. Επίσης το 87% είναι κατά του μνημονίου, το 7% υπέρ και 25% συμφωνούν με στάση πληρωμών.

Όμως στην ερώτηση ποια κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα της χώρας οι απαντήσεις αρχίζουν να διαφοροποιούνται σημαντικά. Το 14% πιστεύει ως πιο κατάλληλη μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, το 32% της ΝΔ και το 52% καμία από τις δύο.

Η αντίφαση γίνεται ακόμα πιο έκδηλη αν προσέξουμε τη διασπορά των κομμάτων στο χάρτη του ελληνικού κοινοβουλίου. Εξαιρώντας τους ναζιστές που είναι πολλά μνημόνια από μόνοι τους αφού αποτελούν ένα μιλιταριστικό και βαθύτατα αντιδημοκρατικό μόρφωμα με πολιτική νοοτροπία μαχαιροβγάλτη, μόνο το ΚΚΕ με 5,5% παρουσιάζει μια σαφή αντιμνημονιακή πλατφόρμα, όμως πρέπει να υπογραμμιστεί η ιδιόμορφη <<αποχή>> του από το δημοψήφισμα αφού κατέβασε τη δικιά του εκδοχή του ΟΧΙ.

Η δυσαρμονία μεταξύ του θυμικού – γνωστικού της κοινής γνώμης και επιλογής κόμματος στις εκλογές έχει μελετηθεί ιδιαίτερα εδώ και εκατό περίπου χρόνια και τα αποτελέσματα αξιοποιήθηκαν από το σύστημα με τέτοιο τρόπο ώστε η λαϊκή ψήφος να αποτελεί πολυπαραμετρικό φαινόμενο βασισμένο στην ατομική διαμόρφωση μιας κατά βάθος χειραγωγημένης επιλογής τόσο ελλαδικά όσο και παγκόσμια, με εξαίρεση αυτούς που ψηφίζουν πάντα το ίδιο πρόσωπο ή μένουν πιστοί στο κόμμα τους λόγω ιδεολογίας.

Αυτόματα μπαίνει το ερώτημα τι εννοούμε όταν μιλάμε περί συστήματος. Μια εκδοχή ορισμού θεωρεί ότι <<σύστημα>> καλείται ένα διαδικτυωμένο και ιεραρχικό σύνολο ανθρώπων που διαμορφώνει και κατευθύνει κάθε μορφή κοινωνικής ζωής αλλοιώνοντας την ουσία του πολιτεύματος κατά το δοκούν με σκοπό τη διαιώνιση της κυριαρχίας του για δικό του ψυχολογικό και οικονομικό όφελος.

Σαφώς κοινωνικά μειοψηφικό, θα μπορούσε να αποτυπωθεί με το σχήμα μιας πυραμίδας που στη κορυφή της βρίσκονται οι περίφημοι εκλεκτοί (ελίτ) και στη βάση της κοινοί συνάνθρωποι μας με βαθιά δομημένη πεμπτοφαλλαγγίτικη συμπεριφορά που κυρίως εκδηλώνεται στις εκλογές.

Προϋπόθεση μακροημέρευσης του είναι η εκλογική του επικράτηση παρ’ ότι στερείται πλειοψηφικής αποδοχής. Στις μέρες μας είναι ολοφάνερο πως αυτό επιτυγχάνεται με τον έλεγχο της 4^ης εξουσίας, δηλαδή της τηλεόρασης και του του τύπου γραπτού ή ηλεκτρονικού μέσω των οποίων εμπεδώνεται η προτιμητέα άποψη, ενώ ταυτόχρονα εξυφαίνεται η δημιουργία ενός <<αντισυστημικού>> πόλου που δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος, ή το θετικό και αρνητικό μιας μπαταρίας που τα ανιόντα και τα κατιόντα της όπως και να κινηθούν εκλογικά, η κατάληξη είναι προϋπολογισμένη προς τον αντίθετο πόλο, παράγοντας ρεύμα που θα τροφοδοτήσει τα ίδια συμφέροντα.

Η εκλογή Τραμπ αποτελεί τετριμμένο παράδειγμα όμως αρκεί να δούμε τη πολιτική πρακτική δήθεν αριστερών κομμάτων που αναρριχήθηκαν στην εξουσία για να διαπιστώσουμε τη βασιμότητα των παραπάνω. Δεν είναι υπερβολή αν ειπωθεί ότι τουλάχιστον στην Ευρώπη κάτω από το μανδύα της αριστερής ρητορικής επιβλήθηκαν τα πιο αντιλαϊκά και αντιδραστικά μέτρα.

Κύριος μοχλός απόσπασης της κατευθυνόμενης ψήφου είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι τρόποι χειραγώγησης αναφέρονται στον περίφημο <<Δεκάλογο>> του Νόαμ Τσόμσκι που αποτελεί κωδικοποίηση συμπερασμάτων από άρθρα ομιλίες και το σπουδαίο βιβλίο του Media Control: The Spectacular Achievements of Propaganda ( Έλεγχος Μέσων Ενημέρωσης: Τα Εντυπωσιακά Επιτεύγματα της Προπαγάνδας – πρώτη έκδοση 1991).

Παρ’ ότι χιλιοδιαβασμένος διατηρεί αυτούσια τη σημασία και την επικαιρότητα του γι’ αυτό κρίνεται σκόπιμη μια υπενθύμιση στη παρακάτω απόπειρα μετάφρασης του.

Το σύστημα λοιπόν μέσω εκτελεστικής εξουσίας, τηλεόρασης και τύπου αλλοτριώνει και κατευθύνει την ελεύθερη πολιτική βούληση των πολιτών με τους εξής τρόπους:

• Διάσπαση προσοχής: Για παράδειγμα όταν επιβάλλονται ετεροβαρή αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα αναφύεται συνήθως ένα εθνικό θέμα.

• Δημιουργία προβλημάτων και μετά προσφορά λύσεων: Θυμηθείτε τον ΦΠΑ στα ακριτικά νησιά.

• Σχεδίαση σταδιακής εφαρμογής: Η τρίτη δανειακή σύμβαση παρ’ ότι ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2015 δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

• Στρατηγική καθυστέρησης χρόνου εκτέλεσης: Μια απόφαση όπως τα μέτρα των μνημονίων παρουσιάζονται ως επώδυνα αλλά αναγκαία μήνες πριν την υλοποίηση τους.

• Υποβάθμιση νοημοσύνης: Τα Μέσα απευθύνονται στα άτομα σα να είναι δωδεκάχρονα παιδιά. Το υποσυνείδητο διαμορφώνει ακούσια εκδηλώσεις προεφηβικής ηλικίας που είναι δύσκολο να ξεπεραστούν αυτόματα και έτσι η όποια αντίδραση περιορίζεται στα όρια μιας <<αταξίας>> ματαιώνοντας τη κοινωνική εξέγερση και πολύ περισσότερο την επανάσταση.

• Στοχευμένη επίδραση στο συναίσθημα: Το θυμικό είναι πάντα μια ανοικτή κερκόπορτα για να εμφυσήσει κάποιος με μονιμότητα, μηνύματα, συνθήματα, άγχη, φοβίες που εμποδίζουν τη λογική ερμηνεία των γεγονότων.

• Διατήρηση του κοινού στην άγνοια και τη μετριότητα: η μηδαμινή παρουσίαση του πορίσματος της Βουλής για το χρέος, η παντελής απουσία μέχρι τώρα ενός διαλόγου για τη πιο συμφέρουσα νομισματική πολιτική και οι εμφανείς ατέλειες της εκπαίδευσης είναι λίγα από τα πάμπολλα παραδείγματα που μπορεί κάποιος να επικαλεστεί.

• Εξάπλωση της μετριοκρατίας: Μέσω επηρεασμού κυρίως των νέων προωθείται πολύπλευρα το δόγμα <<με τη μικρότερη προσπάθεια το μέγιστο όφελος>>

• Ενίσχυση αυτοενοχής: Ποιος δε θυμάται τη παγκαλική ρήση <<όλοι μαζί τα φάγαμε>>. Πολλαπλασιάζοντας τις τύψεις επιφέρεις ατομική απομόνωση και κατάθλιψη που αποτελούν ισχυρή τροχοπέδη για συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες.

• Ψυχοπαθολογικές εκτιμήσεις: η πρόοδος των νευροεπιστημών έχει εξελιχθεί σε τέτοιο σημείο ώστε είναι δυνατόν να γνωρίζουν κάποιοι το άτομο πολύ καλύτερα από ότι το ίδιο τον εαυτό του.

Στα παραπάνω ας επιτραπεί να προστεθούν έξη ακόμη μηχανισμοί:

• Δημιουργία συνθετότερων προβλημάτων: Οι προσφυγικές ροές ήταν γνωστές εδώ και πολλά χρόνια. Αφέθηκαν στη τύχη τους μέχρι να γίνουν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για την Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα κερδίζεται επικαιρότητα μειώνοντας τις αρνητικές επιπτώσεις άλλων πιο αποτυχημένων πολιτικών

• Διαχρονική κατάσταση εγρήγορσης: Ακόμη και τα δελτία καιρού πολλές φορές μοιάζουν με ανακοινωθέντα από πολεμικά μέτωπα. Έτσι το άτομο αισθάνεται μια συνεχή απειλή και με αρχέγονο ένστικτο ακούσια επιλέγει το σπίτι του (δηλαδή τη σπηλιά του) σαν το ασφαλέστερο καταφύγιο.

• Αντικατάσταση προσωπικής γνώμης: Επιστρατεύοντας συνήθως επιφανείς καθηγητές αναλύεται επαναλαμβανόμενα και διεξοδικά το <<πολιτικά ορθό>> μέχρι ο πολίτης να οικειοποιηθεί τον πυρήνα της άποψης και να την αντιλαμβάνεται ως δικό του νοηματικό δημιούργημα.

• Αποκλεισμός των μη αρεστών: Σύμφωνα με την αρχή << αν δε σε δείχνει η τηλεόραση δεν υπάρχεις>> άνθρωποι με αληθινό αντισυστημικό χαρακτήρα αποκλείονται εσκεμμένα από τις εκπομπές της τηλεόρασης και τις σελίδες των ευρείας κυκλοφορίας εντύπων.

• Κατασυκοφάντηση και λοιδορία αντιπάλων: Οι διαφωνούντες διασύρονται και διακωμωδούνται ενώ αυτόματα βαπτίζονται σε χρόνο dt αντιδραστικοί, δυσπροσάρμοστοι και επικίνδυνοι ενώ τους χρεώνεται η ευθύνη κάθε αρνητικής εξέλιξης.

• Πανσπερμία ειδήσεων: Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει τεράστια αποθηκευτική ικανότητα που ισοδυναμεί με όγκο ερεθισμάτων εικοσιτετράωρης συνεχούς παρακολούθησης τηλεόρασης για τριακόσια χρόνια, αλλά περιορισμένη δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών. Έτσι οι μη συμφέρουσες πολιτικές εξελίξεις υποβαθμίζονται στερούμενες της πρέπουσας εμβέλειας και σημασίας, καλυμμένες από το μαγνητισμό που ασκούν συμβάντα δυστυχημάτων και η θελκτική θεματική του ημίγυμνου.

Η επικράτηση του συστήματος δεν στηρίζεται μόνο στα παραπάνω. Ο εκλογικός νόμος, ο μεγάλος αριθμός κομμάτων, η πολυδιάσπαση της αντίθετης πολιτικής, η πληθώρα ΜΜΕ και η εξάπλωση της διαφθοράς μέσω μιας γιγαντωμένης παραοικονομίας – έχει γίνει προσφιλής ατάκα το <<όποιος δε δωροδοκείται στο δημόσιο είναι ή κουτός ή δειλός>> – αναδεικνύουν την οφθαλμαπάτη της κατ’ επίφαση δημοκρατίας.

Κι αυτό γιατί στην ουσία ο πλουραλισμός και η πολυφωνία συνθέτουν μια εικονική πραγματικότητα. Το σύστημα είναι μονοδιάστατο και μονοφωνικό. Ότι ακούμε ή βλέπουμε είναι χροιές της ίδιας φωνής και γωνίες της ίδιας εικόνας. Αν προστεθεί η δυσλειτουργία της δικαιοσύνης που οδηγεί σε ατιμωρησία και η διαστρέβλωση του νομοθετικού έργου (αφού καμιά υπουργική απόφαση δεν περιέχεται ως παράρτημα στο νόμο που την προβλέπει) τότε το περιβάλλον είναι πρόσφορο για να αναπτυχθεί η πιο γκροτέσκα εκδοχή δημοκρατίας.

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοψηφισμάτων δεν αποτελούν διάψευση αλλά επιβεβαίωση της επικρατούσας κατάστασης. Όταν η κοινωνία αντιμετωπίζει το απλό δίπολο του ΝΑΙ ή ΟΧΙ τότε μπορεί να εκφραστεί με μεγαλύτερη ελευθερία παρά την όποια λυσσαλέα προπαγάνδα υπέρ της μιας θέσης.

Πριν από εκατό περίπου χρόνια ο Walter Lippmann αμερικανός δημοσιογράφος (σοσιαλιστής παρακαλώ) πιονέρος της αρθρογραφίας γνώμης μιλούσε για τη θεωρία της <<δημοκρατίας του θεατή>>, η οποία αντιμετωπίζει το λαό σαν ημιάγριο κοπάδι που χρειάζεται εξημέρωση και καθοδήγηση. Δυστυχώς οι ιδέες του έτυχαν υιοθέτησης και εφαρμογής με τις επιπτώσεις να τις βιώνουμε σήμερα στη καθημερινότητα μας.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να ετεροπροσδιοριζόμαστε υπομένοντας το φαινόμενο πολλά κόμματα, διαφορετικές κυβερνήσεις, μία πολιτική. Να βλέπουμε τον έρωτα του ατόμου για το καναπέ του και τη λαγνεία των αντιπροσώπων του για τη καρέκλα της εξουσίας. Να φαλκιδεύεται η ελεύθερη βούληση και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ένας επιδέξιος κουκλοπαίχτης (ο αρχαίος << νευροσπάστης>>) να στερεώνει ανεπαίσθητα το αόρατο νήμα στο χέρι του ψηφοφόρου για να το κατευθύνει μαεστρικά στην επιλογή του επιθυμητού για το σύστημα ψηφοδελτίου.

Επιλογή μας είναι αν ενδώσουμε και παραμείνουμε μαριονέτες στο κουκλοθέατρο που έχει στηθεί, παίζοντας ένα έργο που πάντα κάποιο άλλοι έχουν γράψει για μας ή αν αποφασίσουμε να κόψουμε τις κλωστές με τις οποίες μας παίζουν εμπαίζοντας μας.

Επειδή η απάντηση αφορά αυτή καθ’ αυτή την ελευθερία μας η απόφαση δεν είναι δύσκολη. Σε αμέσως επόμενη φάση η ανεξάρτητη θέληση θα ανατρέψει τη κατεστημένη τάξη των εκλεκτών εναντιωμένη στην απολυταρχία και τη τυραννία της. Το ολιγαρχικό καθεστώς που έχει ήδη εγκαθιδρυθεί είναι άπληστο, άδικο, αλαζονικό, μοχθηρό και απάνθρωπο προκαλώντας το άγος που ζούμε. Διαθέτει δε όνομα και προσδιορισμό. Λέγεται ΨΕΥΔΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.