Είναι προς τιμήν του Γιάννη Σιδέρη στο άρθρο του με τίτλο «Και διηγώντας τα να κλαις» στο Liberal.gr (6/7/2018), με την ευκαιρία της τρίτης επετείου του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, όταν ευθέως δικαιώνει τον Λαφαζάνη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η αποδιδόμενη στον ίδιο δήθεν απόπειρα, τότε, κατάληψης του Νομισματοκοπείου συνιστά σκόπιμη φημολογία του Μαξίμου για να τον πλήξει και να βρει αποδιοπομπαίο τράγο.
Ενώ, όμως, ο Γιάννης Σιδέρης κάνει ένα βήμα μπροστά, το «διορθώνει» με δύο βήματα πίσω.
Πρώτον και ανώδυνο, αποδίδει στον Λαφαζάνη ότι αποκάλυψε πως η κυβέρνηση, τότε, το 2015, ήταν έτοιμη να τυπώσει δραχμές χρησιμοποιώντας ως μοχλό τα αποθεματικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) στην Ελλάδα ύψους περίπου 20-22 δισ.
Η πρόταση αυτή ήταν πράγματι μία από τις εναλλακτικές προτάσεις του Παν. Λαφαζάνη σε εκείνη τη φάση, για να μπορέσει η Ελλάδα να απαντήσει στον εκβιασμό του στραγγαλισμού ρευστότητας από την ΕΚΤ. Είναι όμως ανακριβέστατο, ότι η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να τυπώσει δραχμές και διπλά ανακριβές ότι αυτήν την, τάχα, ετοιμότητά της την ομολόγησε, δήθεν, ο Λαφαζάνης.
Ο Τσίπρας και οι παρατρεχάμενοί του άκουγαν για εθνικό νόμισμα και ένιωθαν αλλεργία, πολύ περισσότερο δεν διανοούνταν ποτέ ότι θα το τυπώσουν.
Το δεύτερο βήμα πίσω του Γιάννη Σιδέρη είναι ότι χαρακτηρίζει «άκρον άωτον της αφέλειας» την πρόταση Λαφαζάνη, «γιατί, όπως ο Γ.Σιδέρης γράφει, αυτά τα αποθεματικά ανήκαν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Το ύψος τους κυμαινόταν μεταξύ 20 και 22 δισ. ευρώ, και στην περίπτωση που γινόταν «επαναστατική υπεξαίρεση», ο Ντράγκι θα ακύρωνε τους κωδικούς και την επομένη θα τύπωνε άλλα. Τα εν Ελλάδι ευρισκόμενα θα ήταν σκουπίδια και δεν θα άξιζαν ούτε το κόστος της εκτύπωσής τους».
Ο Γιάννης Σιδέρης χρησιμοποιεί εδώ αυτούσια την προσχηματική αιτιολογία με την οποία απέρριψε ο Αλ. Τσίπρας την πρόταση Λαφαζάνη ή καλύτερα μία από τις πολλές εναλλακτικές προτάσεις του.
Ο Αλ. Τσίπρας, απορρίπτοντας τότε την πρόταση Λαφαζάνη, δεν θέλησε να πει ευθέως ότι απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη για εθνικό νόμισμα, αλλά αντέτεινε ότι η πρόταση ήταν άστοχη, αφού θα ακυρώνονταν από τον Ντράγκι οι κωδικοί των νομισμάτων.
Μια τέτοια ακύρωση, όμως, ακόμα και αν ο Ντράγκι την έκανε πράξη, αν και εφόσον διέθετε τις αριθμοσειρές, δεν θα μπορούσε να έχει καμία απολύτως πρακτική αξία στην εγχώρια κυκλοφορία των εν λόγω ευρώ, ενώ η Ελλάδα θα έκανε σε κάθε περίπτωση νόμιμα την χρήση τους για ένα πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα ως δάνειο με επιτόκιο αυτό της ΕΚΤ και με πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι είναι η ΕΚΤ που τελούσε σε πλήρη και κατάφωρη παρανομία, εκβιάζοντας κυνικά μια χώρα, κόβοντας τη ροή από τράπεζες και ΑΤΜ και απειλώντας την με απόλυτη εξαθλίωση, αν δεν πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της, αντί, ως όφειλε, να επιδείξει αλληλεγγύη στις δυσκολίες της.
Στην Ελλάδα, όμως, του 2015 αλλά και σήμερα, όλα τούτα μοιάζουν ως ανέκδοτα για ένα τόσο δουλοπρεπές πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, το οποίο με το τότε ΟΧΙ του ελληνικού λαού αισθάνθηκε μια τέτοια ψυχρολουσία και τόσο πανικό και φόβο, που ακόμα ιδρώνει όταν θυμάται πως σε κάποια απαίσια όνειρά του έβλεπε, για κακή του τύχη, ότι θα μπορούσε να υποχρεωθεί αυτό το ΟΧΙ να το κάνει πράξη.
Αυτός ο τόπος, δυστυχώς, δεν διορθώνεται με επιμέρους αλλαγές. Χρειάζεται μια επαναστατική επαναθεμελίωση πολιτισμού, αρχών, αξιών, αλήθειας και αξιοπρέπειας.
Κ.Τ
