Οι εξελίξεις στην Ιταλία, χρήζουν ουσιαστικής εμβάθυνσης και ερμηνείας, και φυσικά δεν προσφέρονται ούτε για να τροφοδοτήσουν το αντιαριστερό ντελίριουμ των εμμονικών, ούτε βεβαίως ως βολικό όχημα για να αναγορεύονται σε «πραγματικότητα» με τρόπο αυθαίρετο και απλοϊκό, οι μύχιοι πόθοι κανενός μας…
Οι εξελίξεις στην Ιταλία, δεν είναι μονοπρόσωπες. Έχουν μια πλειάδα πρωταγωνιστών, απ’ τους οποίους τέσσερις είναι αυτοί τους οποίους οφείλει να συνυπολογίζει κάθε σοβαρή πολιτική ανάλυση.
- Ο πρώτος: Είναι η ίδια η Ιταλική κοινωνία, της οποίας η κρατούσα αντίληψη δεν αποστασιοποιείται δραματικά από την αντίληψη του μέσου Ευρωπαίου πολίτη.
Είναι η κοινωνία που πέρασε το στάδιο του Ευρωσκεπτικισμού, και τοποθετείται πλέον μαζικά αντίθετα στα υπερεθνικά οικοδομήματα, αντίθετα στο «δικαίωμα» των υπερεθνικών ελίτ, να θεσμοθετούν παραβλέποντας, περιφρονώντας και καταστρέφοντας τις χώρες και τις κοινωνίες, και θετικά σε λογικές εθνικού προστατευτισμού, που πλέον επαναφέρουν με τρόπο πιεστικό στο προσκήνιο, τη δυναμική του “Έθνους –Κράτους”.
Είναι οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες – μαζί τους βεβαίως και η Ιταλική- που τολμούν να δρασκελίσουν τον εκλογικό Ρουβίκωνα, και να…
ενισχύσουν δυνάμεις προσανατολισμένες σε λογικές εθνοκεντρισμού, τροποποιώντας έτσι δραματικά την κυρίαρχη αντίληψη στην πολιτική Ευρώπη.
- Ο δεύτερος: Είναι οι πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύονται ή ενδυναμώνονται, και στην ευθύνη των οποίων εναποτίθεται, να μετατρέψουν σε δυναμική πολιτική διεργασία, την αντίληψη που κερδίζει σταδιακά τον νου και την καρδιά των πολιτών.
Πρόκειται για δυνάμεις ιδιαιτέρως ετερογενείς σε ότι αφορά την πολιτική τους προέλευση, και αυτό προφανώς έχει τη δική του επίπτωση, όχι μονάχα στη σχέση τους με την πολιτική συνέπεια, αλλά κυρίως στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται αυτό στο οποίο παραλαμβάνουν την εντολή να σταθούν απέναντι (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ… Λεπέν… Ποδέμος… Τερέζα Μέι… κλπ).
Για την Ιταλία εν προκειμένω, όταν η επιφανειακή προσέγγιση οδηγούσε πολλούς σε υπερφίαλες δηλώσεις και ανερμάτιστους πανηγυρισμούς, εμείς ήδη από τις 18 Μαΐου είχαμε προσεγγίσει με σκεπτικισμό το βαθμό της αποφασιστικότητας των πρωταγωνιστών της Ιταλικής πολιτικής σκηνής.
Λέγαμε λοιπόν από τότε πως: «Η φυσιογνωμία των πρωταγωνιστών αυτής της πολιτικής συμφωνίας, είναι το πρωτεύον ζήτημα από το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς, γιατί είναι και αυτό που σε τελευταία ανάλυση θα καθορίσει και το εύρος των πραγματικών πολιτικών τους προθέσεων… Το να περιγράφονται απλώς ως «αντισυστημικοί» με γνώμονα τη ρητορική τους δεν αρκεί. Αυτό που πρέπει να απαντηθεί, είναι απέναντι σε ποιους θεσμούς του συνολικού οικοδομήματος τοποθετούνται, και πόσο ασυμβίβαστη μπορεί να εκλαμβάνεται η όποια υποτιθέμενη αντισυστημικότητά τους».
Όσοι λοιπόν εμφανίζονται όψιμα να αγανακτούν θεωρώντας αδιανόητο το γεγονός ότι η Λέγκα και το Πεντάστερο, «πειθάρχησαν» στο προκλητικό Συνταγματικό πραξικόπημα με πρωταγωνιστή τον πρόεδρο της χώρας, καλό θα είναι να αναρωτηθούν για το αν απάντησαν και για τον τρόπο με τον οποίο απάντησαν στο παραπάνω ερώτημα.
- Ο τρίτος: Είναι η ίδια η πολιτική ελίτ, η οποία διαχειρίζεται την πολιτική εξουσία για λογαριασμό συγκεκριμένων συμφερόντων και απολύτως κατονομαζομένων θεσμικών και άλλων αφεντικών.
Ο τρόπος της διαχείρισης που ασκούν, έχει συγκεκριμένη ταυτότητα, συγκεκριμένη φυσιογνωμία, και αυτό το ζήσαμε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο στα τεκταινόμενα της χθεσινής μέρας.
Η ανάκληση υπαλλήλου του ΔΝΤ, στον οποίο ανατέθηκε η εντολή να κυβερνήσει τη χώρα, δεν αρκεί να πυροβολείται ως πράξη κατάπτυστη (τέτοια είναι) και παντελώς απαράδεκτη (και τέτοια είναι), για ν ακολουθεί αμέσως μετά ο πλασματικός εφησυχασμός πως τα κόμματα της πλειοψηφίας δεν θα παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης άρα… η συγκεκριμένη δοτή εντολοδόχος κυβέρνηση, θα είναι υπηρεσιακή κυβέρνηση, και η κοινωνία θα πάρει την εκδίκησή της.
Η ανάκληση του κ. Κάρλο Κοταρέλι, και η ανάθεση σε αυτόν της εντολής να κυβερνήσει τη χώρα, είναι μια πράξη με στρατηγική βαρύτητα, που καταδεικνύει το πόσο φτηνά και πόσο πρόστυχα αγοράστηκε χρόνος, για να ευνουχιστεί η συνείδηση της κοινωνίας και να συρθεί σε πραγματικές συμπληγάδες η Ιταλία ώστε να καταστεί πολλαπλά εκβιαζόμενη η συνείδηση των πολιτών.
- Ο τέταρτος: Είναι η ανελέητη στρατηγική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο χώρο της Ευρώπης, και η οποία στρατηγική σύγκρουση είναι πολυπαραγοντική. Σε αυτή τη σύγκρουση, δεν κρίνεται μονάχα η συνοχή της Ευρωζώνης, όπως λαθεμένα ισχυρίζονται διάφορες μονομερείς αναλύσεις. Από αυτή τη σύγκρουση θα καθοριστούν:…
- Η έκταση της στρατηγικής διείσδυσης των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Γεωστρατηγική…
- Η αυριανή γεωστρατηγική φυσιογνωμία της Γερμανίας…
- Η έκβαση των γεωστρατηγικών συμφύσεων που είναι σε εξέλιξη, στην κεντρική Ευρώπη αλλά και στην Βαλκανική…
- Η στρατηγική διείσδυση της Ρωσίας, μέσα σε αυτή τη ρευστή γεωπολιτική ενότητα…
Έτσι, πέρα και ανεξάρτητα από το εμφανές διακύβευμα που σχετίζεται με τις αποδομητικές τάσεις στην Ευρωζώνη, υπάρχει ένα συνολικότερο γεωπολιτικό πρόβλημα που προφανώς ανησυχεί, διότι μέσα σ αυτό μοιραία ενσωματώνεται και η Ιταλία, και το οποίο μπορεί να αποδειχτεί ιδιαιτέρως επώδυνο, σε συνάρτηση πάντα με τις επιλογές των δυνάμεων που πρωταγωνιστούν στο πολιτικό σκηνικό και πρωτίστως της Λέγκας.
Στην Ελλάδα πάντως, είναι χαρακτηριστικό το πως λειτουργούν οι πρόθυμοι, στη δουλοπρεπή διευθέτηση γεωστρατηγικών εκκρεμοτήτων… Οι επικίνδυνες εξελίξεις που προδιαγράφονται στο Σκοπιανό, θα αποτελέσουν κυρίαρχο ζήτημα στις επόμενες μέρες.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η χθεσινή εξέλιξη τροφοδοτεί μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις, και οι πρωταγωνιστές δεν μπορεί να είναι μονάχα οι Ιταλοί πολίτες, αλλά η ανάγκη κλιμάκωσης της οργανωμένης αντεπίθεσης των λαών της Ευρώπης. Σήμερα… Άμεσα… Τώρα…
Το χθεσινό προεδρικό πραξικόπημα, υπήρξε αποκαλυπτικό του γεγονότος, πως στο Ευρωενωσιακό δημιούργημα, έχουν καταρρεύσει πλήρως οι «υψηλές αξίες» στο όνομα των οποίων συγκροτήθηκε, ενώ το ίδιο έχει μετασχηματιστεί σε φυλακή για τους λαούς και σε Προκρούστεια κλίνη για τη Δημοκρατία.
Όπως τονίσαμε και σε χθεσινή μας ανακοίνωση, «η προκλητικά ασεβής -απέναντι στη λαϊκή ετυμηγορία- στάση του Ιταλού προέδρου Ματαρέλα, ο οποίος δεν δίστασε να θέσει το αξίωμά του στην υπηρεσία της πολιτικής ελίτ των Βρυξελλών και υπό την ηγεμονία του Βερολίνου, καταρρίπτει μαζί με τα προσχήματα, και τις τελευταίες αυταπάτες όσων επιμένουν να ελπίζουν πως στα όρια της «δημοκρατίας» τους χωράνε οι επιλογές των λαών, και αφυπνίζει όσους δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν ότι αυτά τα όρια, περιορίζονται μέχρι εκεί που είναι διατεθειμένη να επιτρέψει η χρηματοπιστωτική δικτατορία και η πολιτική ελίτ που την υπηρετεί».
Το πρόβλημα ωστόσο αποκτά πρωτοφανείς διαστάσεις, από την απροθυμία του πολιτικού προσωπικού να καταδικάσει με τρόπο ευθύ και ξεκάθαρο, αυτόν τον προκλητικό βιασμό της Δημοκρατίας, που δεν συνιστά αυτοτελές Ιταλικό πρόβλημα, αλλά πρόκληση πρώτου μεγέθους για ολόκληρη την Ευρώπη.
Και αυτό γιατί, το χθεσινό προεδρικό πραξικόπημα στην Ιταλία, προφανώς και δεν είναι αποσυνδεδεμένο από την βρώμικη επιλογή Τσίπρα να ακυρώσει στην πράξη την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού μέσα από το γνωστό δημοψήφισμα…
Ενώ, και τα δύο μαζί ως πρακτικές, συνιστούν σαφέστατη προειδοποίηση για τον επερχόμενο απόλυτο και πλήρη εκφασισμό της πολιτικής, στον οποίο δεν διστάζει πλέον να καταφύγει η πολιτική ελίτ θορυβημένη από τα ίδια τα αδιέξοδα των επιλογών της.
Είναι λοιπόν φανερό πως αυτή η κλιμακούμενη ατιμωτική επίθεση σε βάρος της ίδιας της Δημοκρατίας, έχει στοχεύσεις ευρύτερες οι οποίες επείγει να ανακοπούν. Γι’ αυτό και θα πρέπει αυτή η εξέλιξη να αποτελέσει το αφετηριακό σημείο αφύπνισης των λαών ολόκληρης της Ευρώπης, προκειμένου να περάσουν τώρα… άμεσα… στην καθολική και οργανωμένη τους αντεπίθεση με στόχο την πολιτική ανατροπή και την πραγματική χειραφέτηση της ζωής τους.
Και αυτή την προοπτική, προφανώς δεν την υπηρετούν οι ανοησίες της χθεσινής νύχτας των «συνταγματολόγων εκ του προχείρου» που ξαναθυμήθηκαν τις μηνύσεις και την επικοινωνιακή δικομανία τους.
Καμία δομημένη εξουσία υποταγμένη δουλοπρεπώς στην κυρίαρχη Ευρωπαϊκή ελίτ, δεν πρόκειται να δικάσει και δεν πρόκειται να οδηγήσει στην αυτοκατάρρευση το πολιτικό σύστημα των προσκυνημένων και των πολιτικών ανδρεικέλων.
Η απάντηση επομένως, δεν μπορεί να είναι η επιπόλαια… ενδεχομένως και δόλια σπορά και καλλιέργεια αυταπατών.
Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία και να υπηρετεί την αποτελεσματική οργάνωση της πάλης των λαών, που πρέπει να συνεπικουρείται και από αποφασισμένους πολιτικούς ηγέτες.
Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, και συνειδητοποιώντας το πραγματικό διακύβευμα της χθεσινής αποφράδας ημέρας, θα πρέπει και ο Ελληνικός λαός να οργανώσει την ασυμβίβαστη πάλη του, αλλά και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που ενστερνίζονται την ανάγκη για πολιτική ανατροπή σε δημοκρατική κατεύθυνση, να υπερβούν τον εαυτό τους, και να συγκροτήσουν ΤΩΡΑ, με συγκεκριμένες αποφάσεις και πρωτοβουλίες πολιτικές, το μεγάλο Μέτωπο της πολιτικής ανατροπής, με μόνο και αδιαπραγμάτευτο στόχο, την ανάδειξη της Δημοκρατικής – Πατριωτικής Εξουσίας.
