Αν μη τι άλλο, τη γενική θυμηδία προκάλεσε η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο αμερικανικό CNBC, από το κοσμικό Κόμο, όπου, συμμετέχοντας στη σύναξη των εκροσώπων ισχυρών πολιτικών και οικονομικών κέντρων, δεν δίστασε να δηλώσει πως… “παραμένει αντισυστημικός”!
Έσπευσε, μάλιστα, να παροτρύνει και στο ότι “πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει κατεστημένο στις μέρες μας”, συμμετέχοντας, για μια ακόμη φορά, σε συνάντηση του διαβόητου European House Ambrosetti, από το βήμα της οποίας εκφράζονται αυτοί ακριβώς οι κύκλοι του σύγχρονου πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε από την Τσίπρα στον νεοφιλελευθερισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίο επέκρινε γιατί “θέλει να διαπραγματευτεί για κάτι που πετύχαμε χωρίς διαπραγματεύσεις”. Εννοώντας σαφώς τα πλεονάσματα, στα οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δέσμευσε τη χώρα σε μακροπρόθεσμη βάση και για τα οποία κομπάζει, εμφανίζοντάς τα ως επιτυχία. Έχοντας πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών τους και του ανυπέρβλητου φραγμού που θέτουν σε οποιαδήποτε απόπειρα ανάπτυξης της χώρας. Και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινείται ήδη στην κατεύθυνση που κινούνταν και η δική του κυβέρνηση.
Καμαρώνει ο Τσίπρας, γιατί κατάφερε να υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού, ώστε ο ίδιος να μπορεί να αναγνωρίζεται από τους ισχυρούς κύκλους του διεθνούς κατεστημένου και να συμμετέχει στα διεθνή φόρα, στα οποία χαράσσεται η πολιτική της νεοφιλελεύθερης επίθεσης κατά του κόσμου της εργασίας και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών κατά χωρών και λαών τόσο στην Ευρώπη όσο και έξω απ’ αυτήν.
Εκεί, όμως, που ο πρώην πρωθυπουργός “έδωσε τα ρέστα του” είναι στην επίθεση που εξαπέλυσε στην επιμονή της βρετανικής κυβέρνησης για τήρηση της απόφασης του λαού της Βρετανίας για έξοδο από την Ε.Ε., που εκφράστηκε με δημοψήφισμα.
“Λαϊκισμό” χαρακτήρισε αυτή την επιμονή ο μοιραίος άνθρωπος που τσαλαπάτησε το επίσης εκφρασμένο με δημοψήφισμα ΟΧΙ της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, το 2015.
Υπερασπιζόμενος την επιλογή του να ακυρώσει το αποτέλεσμα της εκφρασμένης λαϊκής βούλησης, ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να εμφανιστεί ακόμη και ως υπερασπιστής των “δικαιωμάτων” αυτού του λαού, λέγοντας πως “είναι δημοκρατία” το “να αγωνίζεσαι να βρεις έντιμες συμφωνίες με τους εταίρους σου”. Έστω κι αν αυτές βρίσκονται στον αντίποδα της λαϊκής θέλησης, όπως συνέβη το 2015. Τότε που το ΟΧΙ του 61,3% του λαού μας το μετέτρεψε εν μία νυκτί σε ΝΑΙ, για να ακολουθήσει το 3ο Μνημόνιο, με το οποίο καταλύθηκε ό,τι είχε απομείνει από την εθνική και λαϊκή κυριαρχία σ’ αυτόν τον τόπο.
Περήφανος για την καθοριστική του συμβολή στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών κύκλων της Ε.Ε., ο Αλέξης Τσίπρας αναλαμβάνει και τον ρόλο του συμβουλάτορα των Βρετανών, χαρακτηρίζοντας το Brexit “μία κακή επιλογή για το Ηνωμένο Βασίλειο”. Χωρίς να παραλείψει να αναφερθεί και στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η έξοδος της Βρετανίας από την Ε.Ε., για “τα πιο ισχυρά μέλη της Ένωσης”. Αυτά που τα συμφέροντά τους αποτέλεσαν τον γνώμονα της δικής του πολιτικής.
