Κάποια στιγμή και τα καλύτερα ανέκδοτα γίνονται βαρετά.
Ιδίως όταν επαναλαμβάνονται.
Η ιστορία με το θέατρο του παραλόγου στη Βουλή πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
Μέχρι τώρα είχαμε μια κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.
Αυτή η συνεργασία είχε τη δεδηλωμένη και κυβερνούσε.
Αυτή η συνεργασία κατέρρευσε γιατί τα δύο κόμματα διαφώνησαν σε ένα βασικό θέμα.
Τότε το ένα από τα δύο κόμματα βρήκε όσους βουλευτές χρειαζόταν και συνέχισε να έχει την πλειοψηφία.
Ως εδώ καλά.
By the book που λένε και στα χωριά του Τσακαλώτου.
Όμως, την ίδια στιγμή ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί στον Καμμένο ότι δεν θα του διέλυε την κοινοβουλευτική ομάδα, ώστε να μπορεί να συνεχίζει να έχει τα προνόμια του αρχηγού κοινοβουλευτικής ομάδας.
Αυτό οδήγησε σε μία κατάσταση «υπαρκτού σουρεαλισμού».
Δύο βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνηση και ως προς τη δεδηλωμένη ανήκουν στην συμπολίτευση και προσμετρούνται στους 151 ανήκουν σε μια κοινοβουλευτική ομάδα που προσμετρείται στην αντιπολίτευση.
Ως αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις που θα έπρεπε να κριθεί η πλειοψηφία σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας, όπως συνήθως ελέγχεται η πλειοψηφία στη Βουλή, η κυβέρνηση θα ήταν στη μειοψηφία και άρα θα έπρεπε να γίνονται ονομαστικές ψηφοφορίες.
Αυτό φάνηκε ταλαιπωρία στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρώτη σκέψη ήταν πραγματικά φαεινή: να φύγουν οι βουλευτές από την κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ, αλλά να αλλάξει ο Κανονισμός της Βουλής ώστε οι αρχηγοί κοινοβουλευτικών ομάδων που διαλύθηκαν να διατηρούν τα προνόμια του επικεφαλής.
Αυτό υποτίθεται ότι θα πρότεινε σήμερα ο Βούτσης, αλλά τελευταία στιγμή ο πρωθυπουργός με επιστολή τού υπέδειξε να μην κάνει καμία αλλαγή.
Ας σημειώσουμε ότι ο Πρόεδρος της Βουλής κανονικά δεν παίρνει εντολές από τον πρωθυπουργό, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Οπότε μετά χρειάστηκε νέα «πατέντα».
Η νέα πατέντα ήταν να δηλώσουν οι έξι βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνηση ότι θέλουν να προσμετρούνται στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να εκπροσωπούνται από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ στις ψηφοφορίες.
Μόνο που και με αυτή την πατέντα το πρόβλημα παραμένει.
Γιατί και πάλι έχουμε το σουρεαλισμό δύο βουλευτές να ανήκουν σε κοινοβουλευτική ομάδα της αντιπολίτευσης, αλλά να εκπροσωπούνται από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της συμπολίτευσης.
Ο Ζουράρις και ο Παπαχριστόπουλος κοινοβουλευτικά είναι ταυτόχρονα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Όλα αυτά είναι μια παρωδία κοινοβουλευτισμού.
Και μια παρωδία πολιτικής.
Είναι απλώς μια διαρκής διαχείριση του «πολιτικού χρόνου» για να ολοκληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την ατζέντα του και να πάει σε εκλογές λέγοντας «δείτε πόσα φιλολαϊκά νομοσχέδια ψήφισα», αδιαφορώντας για το εάν στη διαδρομή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα θεωρεί το κοινοβούλιο καραγκιόζ μπερντέ.
Είναι η ίδια αντίληψη της πολιτικής που θέλει την αντιπαράθεση να γίνεται με αγιογραφίες, fake news και στημένες δημοσκοπήσεις.
Είναι η λογική ότι οι ψηφοφόροι δεν χρειάζονται επιχειρήματα και λογοδοσία, αλλά ξεκατινιάσματα, γελωτοποιούς και ζεϊμπεκιές του Πολάκη.
Είναι η περιφρόνηση σε οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί πραγματική πολιτική συζήτηση.
Και αυτό δεν είναι αριστερό.
Δεν είναι καν δεξιό.
Είναι απλώς ο εξευτελισμός της πολιτικής.
