Ο ξεπεσμός μιάς ιστορικής χώρας σε άθλιο προτεκτοράτο και η δουλικότητα της επίσημης κυβερνώσας πολιτικής τάξης έχουν καταντήσει την χώρα «κλωτσοσκούφι» ανάμεσα σε Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Άγκυρα, με όλους εμάς να μην έχουμε καν συνείδηση του αυτοεξευτελισμού μας.
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του πρωτοφανούς διασυρμού, που ζούμε χωρίς συναίσθηση των συνεπειών του, υπήρξε η ειδική εκδήλωση που πραγματοποίησε η Ακαδημία Αθηνών με την συναινετική στήριξη Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ, για να τιμήσει τον άνθρωπο που θυσίασε την Ελλάδα για χάρη των τραπεζών, τον άνθρωπο που το καλοκαίρι του 2015 εκβίασε πρωτοφανώς την χώρα, κόβοντας την ρευστότητα των τραπεζών και φέρνοντας τα Capital Controls, ενώ στη συνέχεια με συνευθύνη ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ χάρισε τις ελληνικές τράπεζες σε ξένα Funds, τον απερχόμενο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, αρχιτέκτονα της δέσμευσης της Ελλάδας σε τερατώδη και χωρίς παγκόσμιο προηγούμενο, πρωτογενή πλεονάσματα της καταστροφής έως το 2060.
Και όμως για όλα αυτά τα θεάρεστα έργα ο «ανεπιθύμητος» αρχιτραπεζίτης της Φρανκφούρτης είχε πεσμένους στα πόδια του να τον «ξερογλείφουν» στην τιμητική γι’ αυτόν εκδήλωση τους μισούς Ακαδημαϊκούς, τον «δοτό» πρώην πρωθυπουργό και τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, τον Χρ. Σταϊκούρα, τον Γιάννη Δραγασάκη, τον Τ. Γιανίτση, τον Γ. Αλογοσκούφη και πλήθος παρατρεχάμενων της καλοταϊσμένης υποτελούς εξουσίας των Αθηνών.
Έτσι τιμούν οι μισοαποικίες τους δημίους τους.
Αυτή η κυβέρνηση, αυτή η αντιπολίτευση και αυτό το σκηνικό στη Βουλή δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο στην χώρα παρά μόνο να την καταδικάσουν σε αιώνιο τέλμα.
Μετά την μεγάλη ήττα της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑ.Ε) στις εκλογές, παραιτήθηκα χωρίς ενδοιασμούς από την ηγεσία της, αναλαμβάνοντας πλήρως τη ευθύνη του αποτελέσματος.
Παραιτούμενος έθεσα τρία μεγάλα ζητήματα για τα οποία, όπως είπα, είχα μεγάλη ευθύνη, γιατί από την θέση του επικεφαλής της ΛΑ.Ε δεν τα προώθησα στην παράταξη ακόμα και αν αυτό είχε ως τίμημα μια διάσπαση της.
Τα τρία αυτά μεγάλα ζητήματα είναι όσο ποτέ επίκαιρα σήμερα για μια μεγάλη προσπάθεια, προκειμένου να κοπεί ο «γόρδιος δεσμός» που κρατά δέσμια τη χώρα.
Το πρώτο ζήτημα είναι να θεμελιωθεί εκ νέου, μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων, των πιο δημοκρατικών, των πιο ηρωικών και λαϊκών πατριωτικών παραδόσεων της, μια σύγχρονη, αξιόπιστη και ριζοσπαστική Αριστερά στην χώρα μας, η οποία θα βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα από τις αποτυχίες των μέχρι σήμερα προοδευτικών και σοσιαλιστικών προσπαθειών στον κόσμο για ένα νέο σύγχρονο κοινωνικό όραμα του 21ου αιώνα.
Το δεύτερο ζήτημα είναι να τεθεί ως πρώτη προτεραιότητα, στο επίκεντρο της στρατηγικής και του αγώνα των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων, το μέγα αίτημα από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μιάς αληθινά ανεξάρτητης Ελλάδας στη βάση ενός νέου, σύγχρονου, καινοτόμου, προοδευτικού και παραγωγικού προγράμματος ανασυγκρότησης του κράτους και της οικονομίας και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με αμφισβήτηση του ψευδώνυμου «ευρωπαϊσμού» της Ε.Ε, του ολοκληρωτισμού των Βρυξελλών και της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Το τρίτο ζήτημα αφορά την επιτακτική ανάγκη για ένα μεγάλο πέρα από διαφορές μέτωπο όλων χωρίς εξαιρέσεις των ριζοσπαστικών γνήσια πατριωτικών, αντιιμπεριαλιστικών και αντισυστημικών δυνάμεων που, μακριά από προσωπικές αρχηγικές φιλοδοξίες, μικροκομματικές εμμονές, προκαταλήψεις και δογματικές προσκολλήσεις, θα θέσει στην ημερήσια διάταξη το ζητούμενο σύγχρονο ανεξαρτησιακό και προοδευτικό πρόγραμμα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Αυτά είναι η μεγάλη πρόκληση για την Ελλάδα που θέλει να σταθεί όρθια και να ανοίξει ελπιδοφόρους νέους δρόμους μέσα στις θύελλες της περιοχής, στις συγκρούσεις μιάς κρισιακής εποχής και σε ένα ύστερο καπιταλισμό που παρακμάζει.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 5-6/10/2019
