Εμβρόντητος και άναυδος, μάλλον, θα άκουσε ή θα πληροφορήθηκε, όλος ο κόσμος την διαβεβαίωση του Τραμπ, ο οποίος απευθυνόμενος στον Ερντογάν κατά τη συνάντησή τους στη Νέα Υόρκη, του τόνισε ότι είναι “μεγάλος οπαδός του“!.
Τέτοια διαβεβαίωση και φιλοφρόνηση δεν έχει, μάλλον, ξανακουστεί από ηγέτη μιάς χώρας και μάλιστα “υπερδύναμης”, έστω και αν βρίσκεται στα κάτω της, στον επικεφαλής μιάς άλλης χώρας μικρότερου βεληνεκούς.
Ο Ερντογάν υποτίθεται ότι θα δεχόταν στις ΗΠΑ επιπλήξεις και κυρώσεις για την αγορά των S-400, για την εισβολή και τις βαρβαρότητες στην Συρία, για τις παράνομες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, για τον αντιδημοκρατικό-αυταρχικό του κατήφορο στην Τουρκία κλπκλπ.
Τίποτα από όλα τούτα δεν συνέβη. Αντίθετα, ο Ερντογάν, μετά από μιά πρωτοφανή σε χρονική διάρκεια τετράωρη συνάντηση με τον Τραμπ, μάλλον βγήκε “νικητής” και τροπαιούχος και αντί κυρώσεων έφυγε με μια εμπορική συμφωνία 100 δις δολαρίων και το πάγωμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Ο Τραμπ από υπόλογος έγινε κατήγορος των ΗΠΑ, επικρίνοντας την απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων για την γενοκτονία των Αρμενίων, την άρνηση των ΗΠΑ να παραδώσουν τον Γκιουλέν, ενώ επέκρινε ακόμα και την στάση της Ε.Ε να μην χρηματοδοτεί επαρκώς, όπως είπε, την Τουρκία για την φιλοξενία των προσφύγων.
Δυστυχώς, ο Ερντογάν, ασκώντας μία ανεξάρτητη πολιτική κατά τα συμφέροντα της Τουρκίας, όπως τα εννοεί και τα εκφράζει ο ίδιος με την επεκτατική-αναθεωρητική πολιτική του, έχει γίνει το χαϊδεμένο παιδί των ΗΠΑ αλλά και με έναν άλλο τρόπο βασικός συνομιλητής και εταίρος της Ρωσίας, πετυχαίνοντας να προωθεί την πολιτική και τις αθέμιτες επιδιώξεις του ελισσόμενος ανάμεσα στις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις και τις ανάγκες των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη.
Αντίθετα, η Ελλάδα και εσχάτως και η Κύπρος, παραδομένες απολύτως ως πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά προτεκτοράτα των ΗΠΑ, των Βρυξελλών και της Γερμανίας και δορυφόροι του Ισραήλ, έχουν καταντήσει καρπαζοεισπράκτορες των “προστατών” τους και θύματα των τυχοδιωκτικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών τους.
Δεν είναι αλήθεια ο ισχυρισμός ότι η Τουρκία συναντά την στήριξη ή την ανοχή των ισχυρών κέντρων του πλανήτη διότι είναι μία μεγάλη χώρα με νευραλγική γεωστρατηγική θέση.
Αντίθετα Ελλάδα και Κύπρος, πολύ περισσότερο αν συντονιστούν μεταξύ τους, έχουν εφάμιλλη ίσως και σημαντικότερη γεωπολιτική αξία στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου και στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων.
Η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Τουρκία, είναι μιά χώρα βαθιά εξαρτημένη από τα Δυτικά κέντρα και διαθέτει ένα εξίσου βαθιά παραδομένο, διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο και ξενόδουλο κρατικό ολιγαρχικό πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ενώ αυτή η δομή υποτέλειας έχει προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις νεοαποικιοποίησης τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, καθιστώντας την Ελλάδα κάτι παραπάνω από δεδομένο “άβουλο πιόνι” και άθυρμα των προστατών της.
Χωρίς την ανατροπή αυτής της εθελόδουλης τάξης πραγμάτων για μία ανεξάρτητη πολυδιάστατη πολιτική και μιά εκ βάθρων εσωτερική ανασυγκρότηση, η χώρα μας δεν έχει κανένα μέλλον.
Η Ελλάδα, χωρίς να γυρίσει την πλάτη στη Δύση, χρειάζεται επειγόντως μιά μεγάλη στροφή στην Ανατολή, με επίκεντρο σχέσεις στρατηγικής συνεργασίας αμοιβαίου οφέλους, πρωτίστως με την Ρωσία και όχι μόνο…
Η Ρωσία επιθυμεί διακαώς μιά τέτοια εξέλιξη, την οποία δυστυχώς αποστρέφεται αυτοκτονικά η γονυπετής ευρωατλαντική αποικία μας.
Β.Μ
