Η θέση του Συμβούλου Ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ είναι από τις πλέον σημαντικές και κρίσιμες στο σύστημα εξουσίας του Λευκού Οίκου.
Η ταπεινωτική απόλυση από τον Τραμπ δια του Twitter του τρίτου κατά σειρά Συμβούλου Ασφαλείας του, του “σκληροπυρηνικού” Μπόλτον, δεν μπορεί να αποδοθεί απλώς στα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ αλλά κυρίως στις ήττες και στα αδιέξοδα της εξωτερικής πολιτικής μιάς υπερδύναμης που άλλοτε κυριαρχούσε αδιαφιλονίκητα στον πλανήτη και τώρα βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία και παραπαίει.
Οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα βιώνουν συνεχείς αποτυχίες.
- Έχασαν στην ουσία τον πόλεμο στη Συρία
- Οι μεγαλόστομες απειλές τους ενάντια στη Βόρεια Κορέα απεδείχθησαν άσφαιρες
- Η επιθετική ρητορική τους κατά του Ιράν και οι κυρώσεις τους απέβησαν φιάσκο
- Ο εμπορικός πόλεμος που ξεκίνησαν κατά της Κίνας κατέληξε σε μπούμερανγκ
- Ο σχεδιασμός τους για την πτώση του Μαδούρο απέτυχε οικτρά
Για όλα τούτα ασφαλώς δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο Τζον Μπόλτον. Απλώς οι ΗΠΑ έχασαν τη δύναμη να επιβάλλουν την θέληση σε κάθε, σχεδόν, σημείο του πλανήτη όπως παλιά.
O κόσμος έχει αλλάξει και οι παγκόσμιοι πολιτικοί και στρατιωτικοί συσχετισμοί έχουν ανατραπεί, με την Ανατολή να κερδίζει έδαφος (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Brics κλπ). Οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ισχυρή οικονομικά, στρατιωτικά και τεχνολογικά δύναμη. Δεν έχουν όμως επικυριαρχία. Άλλες δυνάμεις έχουν αναδυθεί και νοιώθει απειλητικά την ανάσα τους. Ο κόσμος έχει γίνει πολυκεντρικός και πλουραλιστικός και αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να ανακοπεί, αντίθετα θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Ζούμε στην πορεία πτώσης της αμερικάνικης αυτοκρατορίας.
Το αμερικάνικο imperium φθίνει μαζί με μιά πορεία οπισθοχώρησης και παρακμής όλης της διαιρεμένης και σπαρασσόμενης Δύσης. Η Γερμανική Ευρώπη λιμνάζει οικονομικά, γνωρίζει σφοδρές αντιπαλότητες και η Γερμανία βυθίζεται σε τεχνική ύφεση. Η τυχόν υλοποίηση του Brexit θα είναι βαρύτατο πλήγμα για την Ε.Ε, που ίσως σημάνει για την τελευταία ότι “τους ζυγούς λύσατε”.
Η απόλυση Μπόλτον δείχνοντας τα αδιέξοδα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ λέει πολλά για την Ελλάδα.
Η αμερικάνικη και η Δυτική “προστασία” για την χώρα μας είναι ένα πουκάμισο αδειανό.
Οι ΗΠΑ του Τραμπ είναι πιθανόν να υποχρεωθούν σε άνοιγμα προς την Ρωσία και σε σχέσεις σύγκλισης μαζί τους, ενώ δεν φαίνεται ότι υπάρχει περίπτωση να έρθουν σε ρήξη με την Τουρκία, ιδιαίτερα για χάρη της Ελλάδας.
Αντίθετα μιά θετική σχέση των ΗΠΑ, εκείνης ή της άλλης μορφής, με Ρωσία και Τουρκία μπορεί να είναι χρήσιμη για να τις κρατάνε και τις δύο σε απόσταση από την Κίνα και την Γερμανική Ευρώπη.
Στην Ελλάδα μια εθελόδουλη και ληστρική για την χώρα και τον λαό πολιτικοοικονομική τάξη, αγκιστρωμένη στο αμερικανογερμανικό δίδυμο, παρά τις αντιθέσεις στο τελευταίο και δορυφοροποιημένη στο Ισραήλ, διαδραματίζει το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου στα σχέδια τους και στα σχέδια της Τουρκίας που παίζει με την φοβική και όμηρο Ελλάδα, όπως η γάτα με το ποντίκι.
Σε αυτήν την χώρα δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι Ελλάδα και Κύπρος, στηρίζουν την αμερικανοϊσραηλινή παρουσία στην περιοχή και δεν είναι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ που στηρίζουν την ασφάλεια, τα σύνορα και τα δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αντίθετα, ΗΠΑ, Γερμανία αλλά και Ισραήλ, είναι έτοιμες σε πρώτη ευκαιρία να σπρώξουν την Ελλάδα, μετά από αφόρητο “μπούλινγκ” της Τουρκίας, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με ατζέντα τη συνεκμετάλλευση σε Αιγαίο και Κύπρο.
Όπως ακόμα χειρότερα, είναι έτοιμες, μετά από ένα “ελεγχόμενο” θερμό επεισόδιο ή και πόλεμο 24-ωρων να παρέμβουν ειρηνευτικά σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και του εμβρυουλκού για ελληνικές υποχωρήσεις.
Ιδιαίτερα για τις ΗΠΑ, μιά φιλική Τουρκία με την Ελλάδα άβουλο παρακολούθημα της και την Κύπρο στην ευρεία επιρροή της, είναι ίσως το ιδανικό σενάριο.
Η μόνη λύση και διέξοδος για την Ελλάδα να αποφύγει μιά νέα ομηρία, την οποία ευσχήμως μετά τις “συνεκμεταλλεύσεις” και “συνδιαχειρίσεις” θα την ονομάσουν με λαμπρότητα “ελληνοτουρκική φιλία“, είναι να προχωρήσει σε ανατροπή με στόχο την ανεξαρτησία της και να επιχειρήσει ένα μεγάλο Ανατολικό άνοιγμα με προτεραιότητα τη στρατηγική συνεργασία με Ρωσία.
‘Οσο καθυστερούμε ερχόμαστε όλο και πιο κοντά για να έχουμε την τύχη του σιωπηρού αμνού που αμέριμνος οδηγείται στο μοιραίο.
Κ.Τ
