Οι δύο “ηγέτες” της Δύσης, Τραμπ και Μέρκελ, και φυσικά όχι μόνο αυτοί οι δύο, έχουν τηρήσει μέχρι τώρα σιγή ιχθύος απέναντι στο μέγα πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό έγκλημα οικουμενικών διαστάσεων της μετατροπής της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί.
Τραμπ και Μέρκελ δεν είπαν ούτε καν αυτό το κωμικοτραγικό που ψέλλισε, για να βγάλει την υποχρέωση, ο Πάπας, πως είναι “πολύ πονεμένοι“.
Υπάρχει, μήπως, κάποια εξήγηση για την σιωπή των δύο ηγετών της Δύσης, η οποία είναι χειρότερη και πιο αποκρουστική από την “σιωπή των αμνών” στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο;
Βεβαίως και υπάρχει εξήγηση και δεν χρειάζονται πλήθος αναλύσεων και τόμοι κειμένων για να την ανακαλύψουν οι διάφοροι αναλυτές και δημοσιολογούντες. Η σιωπή Τραμπ και Μέρκελ είναι ευεξήγητη: οφείλεται στην αδυναμία τους ηλίθιοι!
Ο Ερντογάν και το τουρκικό μουσουλμανικό κατεστημένο κατάλαβαν έγκαιρα αυτό που είναι αδύνατον να καταλάβει το προσκυνημένο κατεστημένο της χώρας μας, το οποίο είναι προσκολλημένο σαν στρείδι στα μεγάλα δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, ακόμα και αν αυτά αντιμετωπίζουν βαθιά κρίση και βρίσκονται σε άτακτη οπισθοχώρηση.
Ο Ερντογάν έχει καταλάβει ότι η Γερμανία μπορεί να κάνει κουμάντο με το ευρώ, με την δημοσιονομική πειθαρχία και την ανταγωνιστική οικονομία της στις βυθιζόμενες και παραιτημένες χώρες της Ε.Ε.
Αυτή η Γερμανία, όμως, δεν έχει την πολιτική βούληση, τις εσωτερικές δυνατότητες και τη στρατιωτική αποφασιστικότητα και εμπειρία για να χρησιμοποιεί τη στρατιωτική ισχύ και τις στρατιωτικές επεμβάσεις προκειμένου να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη πολυτάραχη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής του Κόλπου κλπ.
Όπως ο Ερντογάν έχει καταλάβει, επίσης, ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν, πλέον, ούτε την πολιτική βούληση ούτε τις οικονομικές δυνατότητες ούτε τη συναίνεση της κοινωνίας ούτε την στρατιωτική αποτελεσματικότητα για να φέρουν σε πέρας υπερπόντιες στρατιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες στο πρόσφατο παρελθόν τους κόστισαν ακριβά και τελικά τους επέφεραν ήττες.
Επομένως ο Ερντογάν γνωρίζει ότι μπορεί με το θράσος του και τις απεριόριστες “αυτοκρατορικές” φιλοδοξίες του να αλωνίζει πολιτικά και στρατιωτικά στην περιοχή, χωρίς συνέπειες, προσφέροντας, απλώς, σε ΗΠΑ και Γερμανία λυκοφιλία, φαινομενική εκδούλευση και επιφαινόμενη εξυπηρέτηση.
Για αυτό και είναι γελοίο να έχει κανείς την αυταπάτη ότι ΗΠΑ και Γερμανία μπορούν να επιβάλλουν κυρώσεις στη Τουρκία, την οποίαν τόση ανάγκη έχουν για τη στήριξη των συμφερόντων τους στην περιοχή όσο και αν θα έρθει η στιγμή που αυτή η στήριξη θα γυρίσει μπούμερανγκ για τις επιδιώξεις τους.
Η μόνη δύναμη που η Τουρκία φοβάται στην περιοχή και με την οποίαν έχει άκρως ανταγωνιστικά συμφέροντα, ιδιαίτερα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα είναι η Ρωσία.
Για αυτό και ο Ερντογάν εφαρμόζει απέναντι στη Ρωσία την τακτική: χέρι που δεν μπορεί να το δαγκώσεις, φίλησε το. Για αυτό η Τουρκία προτείνει στη Ρωσία ένα διαμοιρασμό επιρροής και “πολιτικού ελέγχου‘ στην ευρύτερη περιοχή, διαμοιρασμός, όμως, που δεν μπορεί να έχει παρά μόνο εφήμερη, προσωρινή και ετοιμόρροπη βάση.
Το τραγικό για την χώρα μας είναι ότι κυριαρχείται από ένα προσκυνημένο στα δυτικά κέντρα κατεστημένο για το οποίο ο ψυχρός πόλεμος προς τη Ρωσία και η δουλοπρέπεια προς τη Δύση έχουν καταντήσει να αποτελούν τη δεύτερη φύση του.
Το δίλημμα για την Ελλάδα είναι ή ο ελληνικός λαός με μια νέα έντιμη και εθνικά ανεξάρτητη ηγεσία θα “αφανίσει” την εθελόδουλη και υποτελή πολιτική τάξη στη χώρα μας ή η τελευταία θα “αφανίσει” την χώρα.
Το δράμα είναι ότι το δίλημμα αυτό δεν θα διαρκέσει για πολύ και ότι θα απαντηθεί πολύ γρήγορα: ίσως στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Ν.Ζ