Τούτες τις μέρες δύο σημαντικές επέτειοι για την πόλη, η άλωση στις 23 Σεπτεμβρίου και η απελευθέρωση την 1η Οκτωβρίου από τα ναζιστικά στρατεύματα και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Δύο γεγονότα που για να πραγματοποιηθούν στηρίχθηκαν στην λαϊκή ενότητα, την οργάνωση και την πάλη με σκοπό την Εθνική Ανεξαρτησία και την κοινωνική πρόοδο.
Παρά το γεγονός ότι πολλά από τα οράματα αυτών των εξεγέρσεων δεν ολοκληρώθηκαν αποτελούν κορυφαία συμβάντα στην νεώτερη ιστορία μας που άλλαξαν την πορεία του τόπου. Όσο και αν προσπάθησαν οι ντόπιοι και ξένοι να υποβαθμίσουν και να αλλοιώσουν τη σημασία αυτών των γεγονότων, αυτά είναι βαθιά ριζωμένα στη μνήμη του λαού. Αποτελούν θεμελιακά ζητήματα της πολιτιστικής και ιστορικής παράδοσης και ταυτόχρονα δείχνουν τον δρόμο για το παρόν και το μέλλον του.
Με την ανοχή, αν όχι και την προτροπή κάποιες φορές, της ίδιας της πολιτείας καταστράφηκαν σημαντικά μνημεία αυτών των περιόδων. Το σπίτι του Φωτάκου, του Αποστόλη Κολοκοτρώνη, τα οθωμανικά λουτρά από την πρώτη περίοδο της οθωμανικής κατοχής και τα σφαγεία (φυλακές στην Κατοχή). Κάποια άλλα αφήνονται στην καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα υδραγωγεία της Τριπολιτσάς που καταρρέουν, παρά το γεγονός ότι έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα μνημεία.
Τα πλέον σημαντικά είναι τα Ταμπούρια της λευτεριάς στο στρατόπεδο των Τρικόρφων και οι φυλακές στα υπόγεια του Δικαστικού μεγάρου Τρίπολης. Δύο μνημεία μοναδικά στην ιστορική κληρονομιά της πατρίδας μας. Το πρώτο, παρόλο που έχει χαρακτηριστεί με ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου ιστορικός τόπος, έχουν περάσει πέντε χρόνια και η μόνη ενέργεια του Δήμου για την ανάδειξη του είναι η απόθεση των σκουπιδιών στον Άγιο Βλάσση, περιοχή που τον περιβάλλει. Το γεγονός αυτό αποτελεί ύβρη στους αγώνες του 1821. Τα δε υπόγεια, γνωστά από το 1981 αφήνονται να καταστρέφονται από το χρόνο, την υγρασία, τις παρεμβάσεις στον χώρο και να περιορίζονται χωρικά με την τελευταία απόφαση σε δύο από τις έξι αίθουσες.
Σε λιγότερο από τρία χρόνια θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης, στην οποία η Αρκαδία έχει σε όλες τις φάσεις της πρωταγωνιστικό ρόλο. Η προετοιμασία αυτού του εορτασμού απαιτεί οργάνωση για μια ευρεία συζήτηση απολογισμού του νέου ελληνικού κράτους αλλά και του πως φτάσαμε σήμερα στα έρημα ιστορικά χωριά της Αρκαδίας και στην απαξίωση της περιοχής.
Η Τρίπολη, κατεξοχήν μαρτυρική πόλη της δεκαετίας του 1940 οφείλει να σέβεται και να τιμά τις θυσίες του λαού της Πελοποννήσου. Η σιωπή αποτελεί ντροπή και πρέπει να σταματήσει. Ο πατριωτισμός δεν μετριέται με γιορτές και παράτες χωρίς περιεχόμενο, γνώρισμα του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, αλλά με τους αγώνες σε δύσκολες συνθήκες. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η διαδήλωση με προτροπή του ΕΑΜ (27 Σεπτέμβρη, επέτειος ίδρυσής του) τον Ιούλιο του 1943 και στην Τρίπολη για την επέκταση της Βουλγάρικης φασιστικής Κατοχής μέχρι την Θεσσαλονίκη.
- Αίθουσα στα υπογεια του Δικαστικου Μεγάρου
- Ζωγραφιά στον τοίχο από τον Τ. Αλεβίζο
