Οκτώ χρόνια μετά την αμαχητί παράδοση της χώρας, -«περιχαρείς» σχεδόν, αν και πάμπτωχοι- κατευοδώνουμε την πατρίδα στην πλήρη απαξία και τον σταδιακό της εδαφικό διαμελισμό. Προεξοφλώντας την αδυναμία μας, μοιραίοι κι άβουλοι παρατηρούμε τα τεκταινόμενα και αναρωτιόμαστε -ακόμη- αν θα πρέπει να κάνουμε το ένα, ή το άλλο. Εάν συμφέρει να καταλυθεί οριστικά η Κυπριακή Δημοκρατία στο όνομα του ρεαλισμού. Εάν το Αιγαίο είναι μια «ελεύθερη» θάλασσα, ή εάν εκεί στην επιφάνεια και το βυθό της η Ελλάδα μπορεί και αναπνέει. Εάν η Θράκη είναι αναπόσπαστο τμήμα του εθνικού κορμού, ή απλά προϊόν της συνθήκης της Λωζάννης. Εάν συμφέρει να σκύβουμε το κεφάλι, να ανεχόμαστε, προσπαθώντας να κατευνάσουμε την τουρκική επιθετικότητα, τον σκοπιανό αλυτρωτισμό, τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό. Σκεφτόμαστε πόσο σύγχρονο και «διεθνιστικό» είναι να επικροτούμε και να μη μας ενοχλεί ο -απόλυτα πραγματικός- εθνικισμός των άλλων. Αν αρκεί μια σύνθετη ονομασία «erga omnes». Εκλιπαρούμε και ελπίζουμε στην εύνοια των «συμμάχων», μολονότι γνωρίζουμε, ότι τα συμφέροντά τους είναι αλλού και είναι οι ίδιοι που υποθάλπουν όλα αυτά σε βάρος μας. Σκεφτόμαστε, αν μπορούμε να φέρουμε την παραμικρή αντίρρηση στους «εταίρους» και δανειστές μας. Θεωρούμε τεράστια επιτυχία εάν κάτι από τα θηριώδη πλεονάσματα που μας ζητούν, μπορούμε να τα μοιράσουμε ως ανθρωπιστική βοήθεια κι αλληλεγγύη σε ελάχιστους από τους…από Θεού δεινοπαθούντες, αποδεικνύοντας την… αριστεροσύνη και την προοδευτικότητά μας. Αναρωτιόμαστε, εάν υπάρχει ζωή έξω από τη «σπηλιά του Πλάτωνα».
Στον αργό μας θάνατο σκεφτόμαστε μήπως στην όποια προσπάθεια να διώξουμε τον εφιάλτη και να επιζήσουμε, χάσουμε την ευκαιρία να γίνουμε επιτέλους συνεπείς διεθνιστές, αλλά συνάμα σύγχρονοι και ευρωπαίοι! Μήπως πάψουμε να είμαστε αυτό που είμαστε -φτωχοί ραγιάδες… προοδευτικοί- και γίνουμε ως ελεύθεροι… βδελυροί κι αχαρακτήριστοι οπισθοδρομικοί.
Χωρίς πατρίδα όμως και δημοκρατικά οργανωμένη κρατική οντότητα με ελευθερία επιλογών και με απαραβίαστα σύνορα στο έδαφος, όχι σύγχρονοι ευρωπαίοι, αλλά τροφοσυλλέκτες νομάδες θα γίνουμε. Ήδη γινόμαστε σταδιακά. Εκτός από μερικούς, που τους γνωρίζουμε όλοι. Κάποιοι τους λένε ταξικό εχθρό, αλλά είναι προθυμότατοι να πάνε -και πάνε- μαζί τους στα σοβαρά και τα κυρίαρχα, για να μη χάσουνε την… προοδευτικότητα και τη «διεθνιστική» τους παρθενία!
Αντί λοιπόν να ακολουθήσουμε το αυτονόητο, προσπαθούμε να βρούμε την… ελπίδα στον «δημοκρατικό» μετασχηματισμό της Ε.Ε.. Η φερόμενη ως ηγεσία μας φτάνει μάλιστα στο απίθανο σημείο να προσπαθεί με κάθε τρόπο να διευκολύνει την ένταξη στην Ε.Ε. των Σκοπίων, της Αλβανίας, ακόμα και της ίδιας της Τουρκίας. Τίποτα δεν έμαθε από την ίδια την συνύπαρξη με την Τουρκία στο ΝΑΤΟ και στο πως οι «σύμμαχοι» έχουν τρόπο να λύνουν τα προβλήματα που τους δημιουργούνται και να προωθούν τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Με την αφόρητη πίεση σε αυτούς που έχουν εξασφαλισμένη την υποχωρητικότητα. Ας φανταστούμε λοιπόν ένα ΝΑΤΟ και μια Ε.Ε. με την Αλβανία και τα Σκόπια ισότιμα μέλη και με σύμμαχο την Τουρκία (μέσα, ή έξω από την ΕΕ αυτή -δεν έχει σημασία), να προβάλλουν ακόμη και βέτο σε οποιαδήποτε ελληνική θέση…. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας!!!
Αντί λοιπόν να φύγουμε εμείς τρέχοντας, προσπαθούμε να βάλουμε και τους άλλους μέσα, κάνοντας… «χειμερινές» εκπτώσεις στα ολοφάνερα δίκια μας –τοις των προστατών μας ρήμασι πειθόμενοι. Μια τρέλα!!!
Θα ερωτήσει κάποιος: Και γιατί να φύγουμε εμείς, τώρα μάλιστα που μας υπόσχονται «καθαρή» έξοδο από τα μνημόνια και χρηματοδότηση από τις αγορές; Απαντούμε: Διότι μέσα εκεί δεν υπάρχει ελευθερία επιλογών! Τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα και σε βάρος μας! Όχι μόνον στα οικονομικά. Αυτά με την καχεξία που προκαλούν, εκτός των άλλων καταστρέφουν τις άμυνες που μπορεί να διαθέτει μια κοινωνία και έτσι χρησιμοποιούνται ως πρόσφορο εργαλείο για την επίβουλη επιβολή στα γεωπολιτικά, δηλαδή και στα εθνικά μας ζητήματα. Οικονομική κατοχή και εθνικά ζητήματα, όλα μαζί ένα κουβάρι μπερδεμένο….
Γνωρίζουμε όλοι τώρα πια, ότι -πέραν των υπολοίπων- η φιλοσοφία που διέπει την ευρωένωση από ιδρύσεώς της, και η οποία δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στο παραμικρό έκτοτε, είναι που εμποδίζει την ολοκλήρωσή της προς όφελος των λαών, όπως πολλοί θα επιθυμούσαν -και κανείς σοβαρός δεν θα είχε αντίρρηση. Αντίθετα -όπως όλοι παρατηρούμε- η κεντρομόλα αυτή φιλοσοφία -δηλαδή, της δια μέσου της νομισματικής ένωσης μεταφοράς πόρων από την περιφέρεια προς το ισχυρό κέντρο- όχι μόνο δεν άλλαξε με τα χρόνια, αλλά ενισχύεται ολοένα. Είτε με Ολάντ, είτε με Μακρόν. Είτε με Μέρκελ, είτε με Σούλτς, είτε και με τους δυο πιασμένους χέρι-χέρι!
Και πράγματι ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Διότι το παράδειγμα της Ελβετίας, ή των ΗΠΑ, που αναφέρουν πολλοί ως επιτυχημένες νομισματικές ενώσεις, για να αποδείξουν ότι κάτι θετικό θα μπορούσε να προκύψει και από την Ε.Ε., δεν έχει στο παραμικρό να κάνει με την ευρωένωση και την αρχιτεκτονική με βάση την οποία οικοδομείται. Τόσο η Ελβετία, όσο και οι ΗΠΑ αποτελούν ομοσπονδιακής μεν μορφής, αλλά ενιαίες κρατικές οντότητες, με τους λαούς τους, ανεξάρτητα των εθνοτικών τους καταβολών, τη γλώσσα, το θρήσκευμα κτλ να έχουν ενιαία εθνική συνείδηση και αντίληψη μιας κοινής «μοίρας». Συνεπώς τα κράτη αυτά δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς ενιαίο νόμισμα. Πρώτα -και στα δύο παραδείγματα- συνεστήθησαν τα ενιαία κράτη, με την ταυτόχρονη καλλιέργεια, ή ήδη ενυπάρχουσας, μιας ενιαίας εθνικής συνείδησης στους λαούς, και κατόπιν υπήρξε -νομοτελειακά πλέον- η νομισματική τους κοινή έκφραση.
Αντίθετα η ευρωένωση αποτελεί μια «σύμβαση» μεταξύ ανεξαρτήτων (υποτίθεται) κρατών – εθνών κατ’ εξοχήν ανταγωνιστικών μεταξύ τους, με το κοινό νόμισμα να επιτείνει στο έπακρο αυτόν τον ανταγωνισμό, προς όφελος μιας υπερεθνικής ελίτ.
Η εκβιαστική προσπάθεια από τα πάνω να επιβληθεί σε βάρος της εθνικής ανεξαρτησίας και κατά συνέπεια της ίδιας της λαϊκής κυριαρχίας, μια αγοραία ενιαιοποίηση, μόνο ξένα προς τα συμφέροντα των ίδιων των λαών έρχεται να εξυπηρετήσει. Μια ενιαιοποίηση δίχως να προϋπάρξουν γι’ αυτήν οι στοιχειωδέστερες των προϋποθέσεων. Με κυρίαρχο στοιχείο αυτής της ενιαιοποίησης -και μάλιστα επιβαλλόμενο- τον άκρατο ανταγωνισμό (με συνεπαγόμενη την κατίσχυση του δικαίου του ισχυρότερου στην κατεύθυνση της δημιουργίας των απαραίτητων buffer zones για το 4ο Ράιχ), το ευρωπαϊκό «παράδειγμα» αποτελεί πρωτοφανή ιστορική χυδαιότητα. Μόνο με την εξολόθρευση και τη γενοκτονία των γηγενών πληθυσμών των Ινδιάνων στις ΗΠΑ, μπορεί να συγκριθεί, μολονότι τα μέσα διαφέρουν αυτήν τη φορά -αφού απέτυχαν τα άλλα δύο φορές στο παρελθόν.
Η ευρωένωση ως εργαλείο της παγκοσμιοποίησης και μέσω αυτής της πλανητικής επικυριαρχίας των ΗΠΑ, μολονότι η τελευταία αμφισβητείται σχεδόν παντού και ο πολυπολισμός αντικαθιστά σταδιακά τη μονοκρατορία, αποτελεί μια εκτρωματική διαδικασία εκτροπής από την ίδια τη λογική εξέλιξης των κοινωνιών και γι’ αυτό καταδικασμένη να προκαλεί πολύ πόνο, θρήνο και καταστροφές στους λιγότερο ισχυρούς, μέχρις ότου διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Όμως, επιφυλάσσομαι και δεν θα ήθελα να παραστήσω τον προφήτη προβλέποντας την εξέλιξη και την τύχη της ίδιας της ευρωένωσης στο μέλλον, μολονότι είναι προφανής. Ούτε το μέλλον της χώρας μας, των παιδιών μας, ημών των ιδίων, μπορεί να στηρίζεται σε προβλέψεις και πιθανολογήσεις του είδους.
Συνεπώς, η απόφαση μας, σήμερα, δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στην πολύ χειροπιαστή πραγματικότητα και την ανάγκη που γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά. Ότι η χώρα μας δεν έχει πλέον χρόνο στη διάθεσή της. Πολύ περισσότερο ο χρόνος έχει ήδη προ πολλού τελειώσει για τους περισσότερους Έλληνες και η χρονοτριβή περισσότερα δεινά θα φέρει. Και το ξέρουμε όλοι!.
Έλληνες ψηλά το κεφάλι. Ούτε βήμα πίσω στα εθνικά μας θέματα. Αλλά, εθνική δικαίωση και κατοχύρωση του Ελληνισμού στα πατρώα σημαίνει πρώτα απ’ όλα ελευθερία επιλογών. Το ίδιο και η Δημοκρατία. Σημαίνουν όλα αυτά ανάγκη απελευθέρωσης από τα δεσμά που μας έχουν επιβάλει. Δηλαδή πρώτα απ’ όλα διαγραφή του ληστρικού χρέους, εθνικό νόμισμα και φυγή από την ευρωένωση τώρα!!! Έτσι θα ανακτηθεί και το γεωπολιτικό πλεονέκτημα, που διαθέτουμε στην περιοχή και μας έχουν μάθει να το υποτιμούμε!
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και συγγραφέας του βιβλίου «Ευρώ, ή Εθνικό Νόμισμα -Χίλια ψέματα και μια αλήθεια»
