Ο νέος Προϋπολογισμός 2019 που συζητιέται στη Βουλή, αξιοποιείται από τη κυβέρνηση για εξωραϊσμό της πολιτικής της και τη δημιουργία προσδοκιών ότι βγαίνουμε επιτέλους από τα Μνημόνια και μπαίνουμε στην οδό της ανάπτυξης και της σταδιακής βελτίωσης της ζωής του ελληνικού λαού. Παρ’ ότι ο Προϋπολογισμός 2019, χαρακτηρίζεται «μεταμνημονιακός», έχει στο …«DNA» του όλα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων, δεδομένου ότι κινείται στα πλαίσια των δεσμεύσεων του νέου «άτυπου» Μνημονίου που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον Ιούνιο 2018, για το διάστημα 2019-2022.
Υπεραισιόδοξες προβλέψεις με το βλέμμα στις κάλπες
Η ελληνική οικονομία, σύμφωνα με στοιχεία της Εισηγητικής Έκθεσης του Προϋπολογισμού, παρά τα σημάδια ασθενικής ανάκαμψης τα τελευταία χρόνια (αύξηση ΑΕΠ 2018 γύρω στο 2% σε σχέση με προβλέψεις για 2,5% και ανεργία στο 18,5%), δεν εμφανίζει δυναμική πορεία εξόδου από την κρίση. Οι περισσότεροι δείκτες παρουσιάζουν οριακή βελτίωση (μηδενική σχεδόν αύξηση κατανάλωσης και επενδύσεων, οριακή μείωση ανεργίας με προγράμματα ελαστικής εργασίας και φυγή νέων στο εξωτερικό, μείωση κοινωνικών δαπανών, υπερφορολόγηση λαϊκών στρωμάτων κυρίως με έμμεσους φόρους, συρρίκνωση αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ένταση κατασχέσεων και πλειστηριασμών κά).
Ειδικότερα ο νέος Προϋπολογισμός προβλέπει για το 2019, έσοδα 53 δις, δαπάνες 59 δις και ταμειακό έλλειμμα 6 δις (κυρίως τόκοι δημόσιου χρέους), που θα καλυφθεί βασικά με βραχυπρόθεσμο δανεισμό. Η αύξηση των εσόδων σε ταμειακή βάση, ανέρχεται σε 435 εκατ. (κυρίως φόρων από ΦΠΑ 200 εκατ., Ειδικοί Φόροι Κατανάλωσης 140 εκατ., κά), ενώ προβλέπεται μείωση αναπτυξιακών και κοινωνικών δαπανών και επιχορηγήσεων σε ΟΤΑ. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για «παροχές», είναι σε μεγάλο βαθμό υπό την αίρεση των υπερεθνικών θεσμών (ΕΕ, ΕΚΤ, ΕΜΣ), οι οποίοι πιέζουν για την εφαρμογή όλων των δεσμεύσεων (υπάρχουν 16 δράσεις σε εκκρεμότητα) και διασφάλιση «πλεονασμάτων» τουλάχιστον 3,5% ΑΕΠ, για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων. Χρησιμοποιούν δε ως …«φραγγέλιο πειθάρχησης», τη μη επιστροφή τόκων της ΕΚΤ από ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, κά.!
Στο μεγάλο θέμα του Χρέους, ο νέος Προϋπολογισμός δεν φέρνει κάτι καινούργιο, αλλά συνεχίζει την πολύμορφη καταλήστευση του ελληνικού λαού με πληρωμή τοκοχρεολυσίων 13-14 δις το χρόνο, από τα «πλεονάσματα» φτωχοποίησης εργαζόμενων, συνταξιούχων, νεολαίας και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, τις περικοπές κοινωνικών και αναπτυξιακών δαπανών και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δημόσιο χρέος, στο τέλος του 2018, εκτιμάται σε 335 δις € ή 180,4% του ΑΕΠ, ενώ το σύνολο των δαπανών εξυπηρέτησης του (τοκοχρεολύσια) στο διάστημα 2009-2017, ανήλθαν 336,2 δις.!
Το «ψευτοδίλημμα» και η υπέρβαση του
Ωστόσο για την κυβέρνηση λες και δεν «τρέχει τίποτα», εμφανίζει τα αποτελέσματα των Μνημονίων και τις ακραίες νεοφιλελεύθερες δεσμεύσεις του νέου άτυπου Μνημονίου ως απαλλαγή από τη «Λιτότητα» και την «Επιτροπεία». Μάλιστα ο Α.Τσίπρας, προσπαθεί να εμφανίσει τα «ψίχουλα» των προεκλογικών παροχών ως «απόδειξη» εξόδου από τα Μνημόνια και να εγκλωβίσει το λαό στο ψευτοδίλημμα, ότι δεν έχει άλλη επιλογή παρά μεταξύ «Τσίπρα ή Μνητσοτάκη», ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ !!. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του στη Βουλή, ότι «τον Οκτώβρη του ’19, ο ελληνικός λαός θα κληθεί να αποφασίσει, είτε για τη στοχευμένη και νοικοκυρεμένη πολιτική της κυβέρνησης, είτε για το σχέδιο της ΝΔ που αφορά μόνον την ελίτ και τους κληρονόμους». (Εφ/Συν. 29.11.18)
Ανάλογα ψευτοδιλήμματα, με παρόμοιες φράσεις και επιδιώξεις, είχαν τεθεί στο παρελθόν, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και ο λαός τα ανέτρεψε. Παρ’ ότι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, σε επίπεδο διακηρύξεων, υπάρχουν μεγάλες διαφορές, όπως και σε επιμέρους θέματα (τα οποία αποτελούν τη βάση μιας αληθοφανούς «αντιπαλότητας»), στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής ακολουθούν και οι δύο, τον «οδικό χάρτη» του νεοφιλελευθερισμού που αποτελεί την ψυχή του νέου άτυπου Μνημονίου συνέχισης της Λιτότητας και της Επιτροπείας. Κατά συνέπεια η «εναλλακτική λύση» στις σημερινές συνθήκες, δεν βρίσκεται στην επιλογή μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ούτε βέβαια σε κόμματα του Μνημονιακού τόξου (ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, κά), τα οποία ασκούν «κούφια» κριτική στην κυβέρνηση, αλλά εφάρμοσαν, ψήφισαν και στήριξαν τα Μνημόνια, ενώ αποδέχονται το νέο άτυπο Μνημόνιο 2019-22 και την «πάση θυσία» παραμονή στην ευρωζώνη μαζί και την υπερεθνική επιτήρηση, που καταργεί πρακτικά την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Η «Λαϊκή Ενότητα», δεν απορρίπτει απλά το νέο Προϋπολογισμό και τις επιλογές του, αλλά στηρίζει ενεργά τις λαϊκές κινητοποιήσεις για την ανατροπή των πολιτικών «Λιτότητας και Επιτροπείας». Προβάλλει ως αναγκαία και ρεαλιστική λύση, την εφαρμογή φιλολαϊκής πολιτικής εξόδου από την κρίση, με αναδιάρθρωση του χρέους και βαθιά διαγραφή του αξιοποιώντας τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου, τη μείωση της φορολογίας των λαϊκών στρωμάτων, τη στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, την παραγωγική ανόρθωση της οικονομίας και τη δραστική μείωση ανεργίας, την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, διασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας, ανάπτυξη ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με όλες τις χώρες κά, στην προοπτική ανάδειξης μιας λαϊκής κυβέρνησης που θα ανοίξει ελπιδοφόρους δρόμους στον ελληνικό λαό, τη νεολαία και συνολικά στη χώρα.
