Κάποτε στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν πραγματικές τάσεις με διακριτές πλατφόρμεςκαι ισχυρές απόψεις, όπως υπήρχε στο εσωτερικό του και όχι μόνο γνήσια πολιτικήαντιπαράθεση και όχι καρικατούρες, και ομοιώματα αντιπαραθέσεων που βασίζονται στην αερολιγία και σε ”πολιτισμικές” συμπεριφορές.
Τώρα, οι τάσεις στο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνονται ως επικοινωνιακό τρικ, περισσότερο για λόγους εντυπώσεων και κυρίως είναι προϊόν μάλλον των μίντια και των αναγκών του.
Αυτά, μάλλον, αντιπροσωπεύει η τάση των λεγόμενων ‘’53+” που φέρεται να έχει επικεφαλής τον Ευκλ. Τσακαλώτο, τον κατ’ εξοχήν υπουργό που εφαρμόζει τον μνημονιακό οδοστρωτήρα στη χώρα και τον υπουργό που άσκησε κριτική στον Σκουρλέτη στο πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο οι ”53+” δεν κατέθεσαν ούτε μια διακριτή παράγραφο διαφοροποίησης.
Αυτά, λοιπόν, οι ”53+” φέρονται από τα μνημονιακά έντυπα, τηλεοράσεις και ιστοσελίδες να γράφουν άρθρο στην ιστοσελίδα τους ”commonality” και να αποδίδουν δίκιο στον Παν. Σκουρλέτη.
Κατ’ αρχάς, το ερώτημα είναι σε τι έχει δίκιο ο Πάνος Σκουρλέτης. Το άρθρο του ”commonality” δεν το διευκρινίζει αλλά αντίθετα προκαλεί σύγχυση.
Η αλήθεια είναι ότι τόσο οι ”53+” όσο και ο Πάνος Σκουρλέτης ψήφισαν και συνεχίζουν να ομνύουνκαι να μην αποδοκιμάζουν το μνημόνιο.
Η αλήθεια είναι ότι οι ”53+” και τα ”κεντρικά” στελέχη του αποδέχθηκαν μέχρι τώρα σειρά ιδιωτικοποιήσεων (Λιμάνι Πειραιά, Αεροδρόμια, Ελληνικό κλπ. κλπ.).
Η αλήθεια είναι ότι προχώρησε και προχωρά ταχύτατα με τον Σκουρλέτη στο αρμόδειο υπουργείο η υποβάθμιση, η διάλυση και η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
Η ΔΕΗ χάνει τον ΑΔΜΗΕ, που ανεξαρτητοποιείται και υποδέχεται πολυεθνικό στρατηγικό επενδυτή, πρώτο βήμα στο γενικό ξεπούλημα του.
Η ΔΕΗ πουλάει τώρα, κατά πρωτοφανή τρόπο και ”κάτω του κόστους” μέρος της φτηνής της ηλεκτρικής παραγωγής σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και με προοπτική να εκχωρήσει σε ιδιώτεςτο μισό και πλέον των πελατών της τα επόμενα χρόνια.
Η ΔΕΗ, ακόμα, εκχωρέι ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες της σε κοινοπραξίες υπό ξένη διεύθυνση, όπως πρόσφατα σε Κινεζικά συμφέροντα.
Ο Πάνος Σκουρλέτης φέρεται να διαφωνεί με την πώληση του 17% της ΔΕΗ σε ιδιώτες. Καλά κάνει, αν είναι έτσι.
Η ΔΕΗ, όμως, παρεδόθη επί υπουργείας του στο Υπερταμείο και από εκεί και πέρα το ξεπούλημά της και με αυτήν την κλασική μέθοδο, πέραν όσων προαναφέραμε, θα ακολουθήσει αργά ή γρήγορα.
Η ιδιωτικοποίηση με τις χειρότερες μορφές και μεθόδους της ενέργειας έχει αποφασιστεί, έχει δρομολογηθεί, έχει προχωρήσει και η ΔΕΗ είναι θύμα τερατόμορφων καταστάσεων ξεπουλήματος.
Να θυμίσουμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν «καλά» και «κακά» η λιγότερο «κακά» μέρη του μνημονίου, ούτε «καλές» ή «κακές» ή λιγότερο «κακές» ιδιωτικοποιήσεις.
Όπως δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή πολιτική στο «περιθώριο των μνημονίων», όπως μας γράφει ο «υπερασπιστής» του Σκουρλέτη.
Αυτά που υπάρχουν είναι τα μνημόνια, τα οποία δεν τεμαχίζονται, ούτε διαχωρίζονται. Όπως υπάρχουν και όσοι τα ψηφίζουν, τα εφαρμόζουν, τα διαχειρίζονται και τα στηρίζουν, χωρίς να μπορούν να χωριστούν από τις προθέσεις τους.
Τα μνημόνια μόνο ανατρέπονται και αυτό είναι το μέγα καθήκον των καιρών.
Για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών μας, παραθέτουμε ολόκληρο το άρθρο από το Commonality.gr:
ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙO
Ένας από τους κεντρικούς τομείς μιας οικονομίας και ενός παραγωγικού συστήματος είναι στην εποχή μας ο ενεργειακός τομέας. Ειδικά στην Ελλάδα, ελλείψει άλλων μεγάλων βιομηχανικών κλάδων, οι αποφάσεις που λαμβάνονται για την πολιτική που εφαρμόζεται για την ενέργεια καθορίζουν όχι μόνο δυναμικές της οικονομίας, αλλά σε μεγάλο βαθμό και άλλες πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές ισορροπίες ακόμα και όταν αυτό δεν είναι εμφανές με την πρώτη ματιά.
Γι’ αυτό άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους θεσμούς και τους δανειστές τα ενεργειακά ζητήματα αποτελούσαν μόνιμα κομμάτι των πιο σκληρών απαιτήσεων που εκφράζονταν από την πλευρά τους. Και μάλιστα με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό. Είτε αυτό αφορούσε τις μεταρρυθμίσεις στον τομέα φυσικού αερίου, είτε τις θεσμικές αλλαγές που επιδιώκει η «αγορά» στον τομέα του ηλεκτρισμού. Και βέβαια πίσω από κάθε τέτοια απαίτηση η μόνιμη εμμονή των δανειστών ήταν η περαιτέρω αποδυνάμωση των μεγάλων Δημόσιων Επιχειρήσεων του τομέα (π.χ. ΔΕΗ) και η ολοένα και μεγαλύτερη αμφισβήτηση στην πράξη της δυνατότητας του Δημοσίου (σε οποιαδήποτε μορφή του) να έχει λόγο και ρόλο στη διαμόρφωση σημαντικών στρατηγικών ζητημάτων.
Οι απαιτήσεις λοιπόν των δανειστών ήταν κατά κύριο λόγο πολιτικές–ιδεολογικές και πολύ δευτερευόντως οικονομικές, όσο και αν ντύνονται πολλές φορές με αυτό το κάλυμμα.
Επομένως όταν μιλάμε για τη διαπραγμάτευση στα ενεργειακά ζητήματα, θα πρέπει να το κάνουμε έχοντας εικόνα του ρόλου της ενέργειας στην ευρύτερη οικονομία αλλά και –κυρίως– του ρόλου που παίζει η ενέργεια στην ίδια την ισορροπία των δυνάμεων, πολιτική και κοινωνική, στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει να είναι σε όλους σαφές: το μνημόνιο δεν είναι απλά μια καταγραφή ισοδύναμων και ανταλλάξιμων μεταξύ τους απαιτήσεων. Μέρη του μνημονίου μπορούν –και πρέπει– να προεξέχουν σε σημασία έναντι άλλων και αυτό δεν είναι υποκειμενικό, καθορίζεται από το ρόλο κάθε τομέα στο γενικότερο πλαίσιο της πολιτικής και ταξικής σύγκρουσης. Κάτι που μπορεί να φαίνεται ως ένα νούμερο (π.χ. πώληση του 17 % της ΔΕΗ, που είναι σήμερα στο ΤΑΙΠΕΔ), θα πρέπει να είναι πολύ σαφές σε όλους μας τι συνέπειες θα έχει ευρύτερα στην κοινωνία και στις ταξικές ισορροπίες μετά από λίγο καιρό (ιδιωτικό μάνατζμεντ της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας, δημόσιο συμφέρον έναντι μεγιστοποίησης του κέρδους, καθορισμός τιμολογίων για τους καταναλωτές κ.ο.κ).
Για τον ίδιο λόγο και η επιτυχία του Υπουργείου Ενέργειας υπό τον Πάνο Σκουρλέτη όσον αφορά τη διατήρηση του Δημόσιου Ελέγχου των Δικτύων Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ) είναι κεντρικής σημασίας στην όλη προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτή την προσπάθεια πρέπει να την υποστηρίξουμε, κόντρα και στις απαιτήσεις των δανειστών αλλά και των «πρόθυμων» εντός της χώρας, όπως είναι η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ. Τα Δίκτυα Μεταφοράς δεν είναι άλλο ένα πάγιο μεταξύ άλλων. Είναι η βασική υποδομή πάνω στην οποία μπορεί να σχεδιαστεί και να λειτουργήσει ένας από τους πλέον κρίσιμους παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας.
Επομένως και για να μη μακρηγορούμε: η μάχη και η σύγκρουση στο πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων, ειδικά στον ενεργειακό τομέα, δεν είναι άλλη μια μάχη εντός του μνημονίου. Δεν είναι παιχνίδι εντυπώσεων, δεν είναι μικροπολιτικό ζήτημα, που μπορούμε εύκολα να θέσουμε σε διαπραγμάτευση εσωκομματική κ.ο.κ.
Είναι –και πρέπει να είναι και στη συνέχεια– η κεντρικότερη μάχη για το ρόλο που επιδιώκει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να δώσει στην κοινωνία για την παραγωγική και αναπτυξιακή προοπτική του τόπου. Και γι’ αυτό, καλό θα είναι αυτήν τη μάχη –το να κρατήσουμε ζωντανή την κοινωνία και τη δημόσια λειτουργία της οικονομίας και της παραγωγής– να τη δώσουμε όλοι μαζί. Αλλιώς, δεν θα μπορούμε μετά να λέμε για αριστερή πολιτική «στο περιθώριο των μνημονίων». Θα έχουμε χάσει τα εργαλεία που θα μας την επιτρέπουν.
